Ο Περικλής και ο Σάββας Δορκοφίκης στο πιο δυνατό μονό της ζωής τους
Η ιδέα είχε ως εξής: να αναμείξουμε το αθλητικό με το οικογενειακό στοιχείο της Γλυφάδας, πόλης που αν μη τι άλλο έχει μια παράδοση στα σπορ. Για αρχή, το Nou-Pou.gr επέλεξε τα αδέλφια Δορκοφίκη, με τα οποία παίξαμε -φυσικά- στην έδρα τους, δίπλα από το “Μ. Λιούγκας”.
- 09/02/2017
Στην ουσία, δεν κάναμε συνέντευξη, αλλά συζήτηση για την κοινή τους ζωή και οι αποκαλύψεις διαδέχθηκαν η μία την άλλη. Απολαύστε τους.
Η εξαπάτηση των γονιών
Η πρώτη ανάμνηση που είχε ο Περικλής από τον Σάββα “είναι να τον βάζει η μητέρα μου, στην κούνια μου και να μου λέει “είναι ο αδελφός σου, πρόσεχε τον”. Ο πατέρας μου δούλευε τότε και εκείνη χρειαζόταν να κάνει κάποιες δουλειές στο σπίτι. Οπότε τον έβαζε δίπλα μου, στην κούνια όπου είχαμε και κάτι παιχνιδάκια και θυμάμαι να παίζουμε, να του μιλάω.”
Δεν σκέφτηκε ποτέ να τον βάλει… στο φούρνο με πατάτες, σκέψη που περνά συνήθως από τα πρωτότοκα, όταν μπαίνει στην εικόνα ένα νέο πλάσμα, που τους “κλέβει” το μονοπώλιο; “Κοίταξε, υπάρχουν ομηρικοί και μυθικοί καβγάδες που νομίζω όλα τα αδέλφια ζουν. Αυτό όμως, που είναι χαραγμένο στην καρδιά μου -δεν έχω καλή μνήμη και στην ουσία η καρδιά μου είναι η μνήμη μου- είναι η φωνή του μπαμπά μου να λέει “πρέπει να τον προσέχεις, είναι ο μικρός σου αδελφός, δεν πρέπει να τον χτυπάς”. Η συνέπεια ήταν να τρώω πολύ ξύλο και να μην αντιδρώ, γιατί ήμουν ο μεγαλύτερος. Βέβαια, το τρομερό κόλπο του πατέρα μου, η εξαπάτηση η μεγάλη ήταν ότι πες πες, με είχε πείσει πως “είσαι πολύ δυνατός και αν του δώσεις μισό χαστούκι, θα τον διαλύσεις”. Ήταν το μεγάλο παραμύθι, ότι ήμουν ο μεγάλος και άρα ο δυνατός αδελφός”.
Ο, κατά δυο χρόνια μικρότερος, Σάββας είχε ως κυρίαρχη ανάμνηση ότι “δεν τον άφηνα να κοιμηθεί ποτέ. Ήμουν πειραχτήρι. Ήμουν πολύ νευρικός και δεν κοιμόμουν, ήθελα να παίζουμε και φρόντιζα να τον τσιγκλάω, να τον πειράζω όταν ήταν η ώρα του ύπνου. Τον ξυπνούσα και συνηθέστερα αυτό που γινόταν ήταν να καταλήγουμε σε τσακωμό. Πάντα με αγάπη”, λέει και όπως ολοκληρώνει διαπιστώνω από το βλέμμα τους πως και οι δύο έχουν “γυρίσει” σε εκείνες τις εποχές.
Η ηρωίδα Φανή
Τι έκανε η μητέρα τους (Φανή), με τρεις άνδρες στο σπίτι; “Τον ήρωα”, σχολιάζει αυθόρμητα -με χαμόγελο- ο Σάββας, με τον Περικλή να προσθέτει πως “κάνει ακόμα τον ήρωα. Η μητέρα μας, όπως όλες οι μάνες, είναι ιδιαίτερος άνθρωπος. Έχει ένα μοναδικό ρόλο στην οικογένεια μας. Είναι η ήρεμη δύναμη. Η κολόνα. Αν και πιο πολύ φαίνεται ο μπαμπάς (Νίκος), ως ο πιο δυναμικός, εκείνος που συντονίζει τα πάντα και μας κατευθύνει, αλλά η πραγματική δύναμη είναι η μαμά”.
Δηλαδή, όταν τα αγόρια είχαν τις… διαφωνίες τους, βρε αδελφέ, εκείνη τι έκανε; “Από κάποια στιγμή και έπειτα, για να επιβιώσει, έμπαινε και εκείνη στον καβγά” εξηγεί ο Περικλής, “εδώ πρέπει να πούμε ότι η μητέρα μας μεγάλωσε μαζί μας. Στα 18 της γέννησε εμένα. Οπότε όταν ήμασταν 5 ο Σάββας και 7 εγώ, εκείνη ήταν 25 χρόνων. Κοριτσάκι. Ήμασταν και αναπτυγμένα παιδιά, για την ηλικία μας. Αναγκαστικά λοιπόν, έμπαινε ανάμεσα μας, για να επιζήσει και αυτή κάποια στιγμή (γελάει)”.
Ποιος υποχωρούσε; “Πάντα ο Περικλής”, λέει, χωρίς να μεσολαβήσει δέκατο δευτερολέπτου ο Σάββας, γιατί όπως σου είπαν νωρίτερα, εκείνος ήταν ο μεγαλύτερος, ο πιο δυνατός, άρα έπρεπε να υποχωρεί. Κάτι που πολύ άρεσε στον Σάββα, ο οποίος θυμάται και κάποια άλλη στιγμή της παιδικής τους ηλικίας πολύ έντονα. ”Ήταν το πρώτο χρυσό μετάλλιο του Περικλή στην κολύμβηση. Ήταν η στιγμή που αισθάνθηκα υπερήφανος για το μεγάλο μου αδελφό. Ήμουν 5 χρόνων και θυμάμαι να φεύγουμε από την πισίνα, όταν ακούσαμε το όνομα του και γυρίσαμε τρέχοντας για την απονομή”.
Το επεισοδιακό χρυσό του Περικλή
Η ιστορία είχε ως εξής: “Ήταν σε πανελλήνιο πρωτάθλημα κολύμβησης (το πρώτο άθλημα που δοκίμασε, στον ΑΝΟΓ). Ήμουν καλός, αλλά δεν είχα ξεχωρίσει. Φώναζαν στο μικρόφωνο να πέσω στο νερό και έλεγαν το όνομα μου… κάπως περίεργα, κάτι που συνέβη και στη συνέχεια της καριέρας μου, ως μπασκετμπολίστας πια. Μια εκδοχή ήταν το Δορκοφλίνης, ένα άλλο το Δαρκοφράκης. Εν πάση περιπτώσει, είχα βγει πρώτος σε μια βαβούρα παιδιών και δεν καταλάβαμε τι είχε γίνει. Δεν μας ανακοίνωσαν την επόμενη ώρα το αποτέλεσμα, πήγαμε να φύγουμε και στην έξοδο ακούσαμε που μας φώναζαν για την απονομή του χρυσού”.
Ο Σάββας γεννήθηκε κουρασμένος
Η κολύμβηση ήταν το πρώτο σπορ που δοκίμασαν, με τον πατέρα τους, φαν της χειμερινής κολύμβησης, να τους πηγαίνει ανελλιπώς στην παραλία και μετά στον ΑΝΟΓ. “Ο Περικλής ήταν εκείνος που ασχολήθηκε περισσότερο με την κολύμβηση, γιατί εγώ κουραζόμουν γρήγορα, τα παρατούσα και έφευγα, μολονότι ήθελα να ακολουθήσω τα βήματα του μεγάλου αδελφού” εξηγεί ο Σάββας, “ένα μήνα άντεξα. Κάθε φορά που με πήγαιναν στην πισίνα, με το που έμπαινα στο νερό έκλαιγα και με έβγαζαν (γελάει)”.
Ο Περικλής εγκατέλειψε, όταν τον έβαλαν να προπονείται με μεγαλύτερα παιδιά και του δίδαξαν την τέχνη της τούμπας αλλαγής κατεύθυνσης. “Έμπαινε νερό στη μύτη του και δεν μου άρεσε! Άρχισα να κάνω τον άρρωστο, για να αποφύγω τη συγκίνηση”. Μετά ήλθε ο θρίαμβος της Εθνικής, στο Ευρωμπάσκετ του 1987 για να “τραβήξει” και τους δυο στο μπάσκετ. Ο Σάββας ακολούθησε αμέσως τον Περικλή “αλλά πάλι δεν έβγαζα πάντα την προπόνηση. Ήμουν πολύ μικρός και κουραζόμουν εύκολα, για αυτό και έφευγα. Πάλι (γελάει). Σιγά, σιγά έβλεπα ότι γίνομαι καλός και με “κράτησε”.
Ο Περικλής τον διακόπτει, για να ενημερώσει πως “ο Σάββας υπήρξε από τα μεγαλύτερα ταλέντα που είχε η ομάδα μπάσκετ του ΑΝΟΓ, όμως δικά του ζητήματα δεν τον άφησαν να εξελίξει αυτό το ταλέντο. Να σου πω εδώ ότι ο Σάββας είναι νονός της πρώτης μου κόρης, της Καλλίστης και διακρίνω πολλά από τα στοιχεία του σε εκείνη. Δηλαδή, έχω φτάσει στο σημείο να λέω “ο πατέρας σου” και εννοώ τον αδελφό μου. Έχουν την ίδια τρέλα, είναι το ζιζάνιο που ήταν εκείνος και εκτονώνει την ενέργεια της σε άσκοπα πράγματα (γελάει). Πλάκα κάνω, γιατί ο αδελφός μου έχει κάνει ένα νέο ξεκίνημα, βρήκε κάτι που τον ενδιαφέρει και είναι το personal training, τελείωσε πρόσφατα μια πολύ καλή σχολή, την Base και έχει βρει το δρόμο του”.
Το bullying στο σχολείο και το πώς άλλαξαν οι καιροί
Όταν λέμε ήταν ψηλά παιδιά στο σχολείο, πόσο ψηλά εννοούμε; “Στην πρώτη δημοτικού περνούσα σε ύψος τα παιδιά της έκτης, ενώ στο γυμνάσιο ήμουν πιο ψηλός από τους τελειόφοιτους λυκείου” εξηγεί ο Περικλής, πριν αποκαλύψει πως “είχα ένα θέμα, ομολογώ, γιατί στο σχολείο με εντόπιζαν (φευ) τα μεγαλύτερα παιδιά, έρχονταν και με πλάκωναν”. Το λες και παιδικό τραύμα. “Κάθε μέρα είχα το βάσανο ότι τα αγόρια της τρίτης λυκείου θα με ψάχνουν για να ‘χουμε αυτά τα ωραία”.
Δεν ενοχοποίησαν τη μοναδικότητα τους και αυτό το χρωστούν στους γονείς τους. Ο Περικλής σημειώνει ότι “το σχολείο ήταν τότε σκληρό, κάτι που αντιλαμβάνομαι πως ισχύει και τώρα. Για ένα πολύ ψηλό παιδί -να σου πω ότι όταν πήγα γυμνάσιο, είχα ξεπεράσει τα 2 μέτρα- το περιβάλλον δεν είναι στημένο για εκείνον. Είχαν ζητήματα με το θρανίο, τις καρέκλες”.
Είχε και το bullying “που και τότε υπήρχε, αλλά δεν μεταφερόταν τόσο στην κοινωνία, δεν άκουγες για αυτό στην τηλεόραση, δεν γίνονταν σεμινάρια, αλλά υπήρχε ”, λέει ο Σάββας, “έπεφταν” φατούρα, μας φώναζαν “λελέκι”. Κάποιες στιγμές ένιωσα πως είναι κακό που είμαι ψηλός”. Η καθημερινότητα ήταν δύσκολη. “Και με τα κορίτσια” προσθέτει ο Περικλής.
Τι θα πρότειναν σε μαθητές που αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα,σχολικό εκφοβισμό είτε για το ύψος, είτε για τα κιλά, είτε για οτιδήποτε άλλο; Αυτό που τους είχαν πει η Φανή και ο Νίκος. Είχαν φροντίσει να τους εξηγήσουν πως η μοναδικότητα που έχει ο κάθε άνθρωπος, είναι λόγος για να νιώθει ευτυχισμένος. Ότι είναι δώρο Θεού, οφείλει να το υποστηρίζει και κάποια στιγμή θα “γυρίσει” υπέρ του.
“Νομίζω ότι μας έσωσε ο αθλητισμός” λέει ο Σάββας, “όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε μπάσκετ, μας έβλεπαν με άλλο μάτι, πια”. Τα χρόνια πέρασαν, ο καθένας διέγραψε τη διαδρομή του στο σπορ, αλλά αμφότεροι αρνούνται ακόμα να βάλουν την τελεία, σε αυτήν την ιστορία. Και οι δύο ομολογούν πως “το μπάσκετ τελειώνει”, χωρίς να μπορούν να προσδιορίσουν το πότε.
“Το ξέρετε ότι μπορείτε να παίζετε και με φίλους σας, έτσι;” τους είπα, προσπαθώντας μεταξύ σοβαρού και αστείου να ακούσω πώς έχουν στο μυαλό τους το φινάλε. Εισέπραξα το πληρωμένο “τι λες; Σοβαρά; Για λέγε!”, πριν… αναδιοργανωθώ και αναφέρω τις ομάδες βετεράνων. “Είμαι εκ των ιδρυτικών μελών σε αυτούς του Ολυμπιακού και από την περασμένη εβδομάδα μέλος στο ΔΣ” σχολίασε ο Περικλής, ο οποίος ξεκάθαρα έχει βρει το επόμενο βήμα -αν σκεφτείς πως είναι ο Τομεάρχης Αθλητισμού, στο Δήμο Γλυφάδας. Κάπως έτσι φτάσαμε σε μια αποκάλυψη.
“Κυνηγάω μια γκόμενα, που με έχει αφήσει”
“Πριν λίγες ημέρες, πήρα μια κόλλα χαρτί και άρχισα να γράφω κάποια πράγματα, γιατί καταλαβαίνω ότι κάποια στιγμή όλα τελειώνουν. Αλλά δεν είναι εύκολο, γιατί μιλάμε για όλη μου τη ζωή. Είχα πάρει απόφαση -κακώς- πριν δυο χρόνια, να σταματήσω. Ώσπου ήλθε ο Αύγουστος και δεν ήμουν καλά. Είχα θέματα με τον εαυτό μου, οπότε συνέχισα να παίζω. Αυτό έγραφα όμως, πως είναι μια ολόκληρη ζωή.
Ευτυχώς ή δυστυχώς ήταν το μόνο πράγμα που με ενδιέφερε και έκανα από όταν ήμουν 7, κοιμόμουν και ξυπνούσα μόνο με αυτό στη σκέψη. Καταλαβαίνω ότι απλώς κυνηγώ μια γκόμενα, που δεν με θέλει πια και είναι λάθος αυτό. Την είχα, είχαμε πολύ ωραία σχέση, τη σεβόμουν, την αγαπούσα, ίσως να μην της φερόμουν πάντα όπως θα έπρεπε και για αυτό εκείνη με έχει αφήσει τώρα. Πέρασα ωστόσο, πολύ ωραία μαζί της. Με έκανε αυτό που είμαι σε πολύ μεγάλο βαθμό. Της οφείλω σχεδόν, τα πάντα, όπως την οικογένεια μου. Όταν αγαπάς όμως, κάτι πραγματικά πρέπει να καταλαβαίνεις πως κάποια στιγμή πρέπει να το αφήσεις. Αν και τώρα που στο λέω, δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα”. Ούτε ο Σάββας. Θα φτάσουν εκεί, όταν είναι έτοιμοι.
Η ιστορική 7η Δεκεμβρίου του 2015
Εξυπακούεται πως είχαν αντιμετωπίσει ο ένας τον άλλον σε -κυριολεκτικά- οικογενειακά μονά, αλλά η πρώτη φορά που βρέθηκαν αντίπαλοι, σε επίσημο αγώνα ήταν την 7η Δεκεμβρίου του 2015, για τη 10η αγωνιστική της Β’ Εθνικής. Ο Σάββας έπαιζε στον Ίκαρο Νέας Σμύρνης και ο Περικλής στον Παπάγου.
“Στην αρχή ήμουν λίγο μαγκωμένος” λέει ο βενιαμίν, “η τελευταία φορά που παίξαμε μαζί ήταν τη σεζόν 1997-98, όταν με είχαν πάρει στον ΑΝΟΓ να βοηθήσω στο Πανελλήνιο Εφήβων. Ήμασταν συμπαίκτες. Ως αντίπαλοι δεν είχαμε βρεθεί ποτέ και μου ήταν κάτι δύσκολο. Είχα αγχωθεί”.
Και αυτή τη φορά δεν μπορούσε να κάνει όσα όταν ήταν μικροί. Δηλαδή, να τον χτυπά… αλύπητα. “Μη το λες. Ακόμα θυμάμαι το ξύλο που “έφαγα”, ομολογεί με πόνο, ο Περικλής. “Έτυχε να τον μαρκάρω” ενημερώνει ο Σάββας, “γιατί δεν είχαμε σέντερ και έπαιξα σε εκείνη τη θέση. Ήταν πολύ ωραίο το συναίσθημα και μου έμεινε. Ήταν κάτι που θα θυμάμαι πάντα”. Ο πρεσβύτερος δηλώνει χαρούμενος που έζησε αυτήν την εμπειρία “και δη γιατί με έπαιξε πολύ δυνατά. Προερχόμουν από την Α1, ήμουν σε άλλο επίπεδο, αλλά δεν κώλωσε. Έπαιξε πολύ καλά, με τη δύναμη και το μυαλό του και στις προσωπικές μονομαχίες βγήκε κερδισμένος”.
Δεν μπορούσαν να χαρούν τη νίκη τους
Τι θαυμάζει ο Σάββας στον παίκτη Περικλή; “Πάντα ήμουν υπερήφανος για εκείνον, που δεν παρατούσε ποτέ, τίποτα. Πάντα έδινε το 100% και πάλευε σε οτιδήποτε είχε να κάνει. Ήταν εγωιστής στο να κερδίζει. Δεν ήθελε να χάνει από κανέναν. Δεν μου χαρίστηκε ποτέ. Θυμάμαι μου είχε “ρίξει” και μια αγκωνιά στο πρόσωπο. Όταν μπαίνει στο γήπεδο, ξεχνά όλα τα άλλα. Εγώ δεν είμαι έτσι. Για να καταλάβεις, στο δεύτερο παιχνίδι της περυσινής σεζόν, νικήσαμε με δικό μου καλάθι και εγώ δεν χάρηκα τη νίκη, γιατί ήξερα πως στενοχωρήθηκε ο αδελφός μου”. Ναι, είναι συναισθηματικός.
“Και εγώ όταν κερδίσαμε στο πρώτο παιχνίδι, δεν πετούσα, για τον ίδιο λόγο” παραδέχεται ο Περικλής, προσθέτοντας πως “πιστεύω πως όταν παίζεις ένα ματς, πρέπει να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και να σέβεσαι τον αντίπαλο, πολύ περισσότερο αν είναι απέναντι σου ο ίδιος σου ο αδελφός. Θα νιώσει πολύ άσχημα, αν καταλάβει πως δεν δίνεις το 100%”.
Τι θαυμάζει ο Περικλής στον παίκτη Σάββα; “Φτάνω έως το σημείο της ζήλιας -με την καλή έννοια- για το ταλέντο του. Του είχε δώσει μπόλικο ο Θεός. Σε εμένα είχε δώσει ύψος -ξέφυγα από το 2.02 που λες… πρέπει να παίξεις μπάσκετ, γιατί αλλιώς τι θα κάνεις;-, αλλά το μπάσκετ το δούλεψα πάρα πολύ, για να μπορέσω να φτάσω εκεί όπου έφτασα. Κάτι που μου αναγνώρισαν όλοι οι προπονητές, μαζί και ότι σκεφτόμουν -για να επιβιώσω είχα αναπτύξει το μπασκετικό IQ”, με τον Σάββα να συνηγορεί (“συγκριτικά με τον αδελφό μου, δεν δούλεψα καθόλου. Είχα αθλητικά προσόντα που με βοηθούσαν περισσότερο, αλλά εκείνος το πάλεψε πολύ”). Μαζί τώρα λένε ότι είναι χρήσιμο να καταλάβουν τα νέα παιδιά πως όταν είσαι τυχερός και βρίσκεις πού έχεις ταλέντο, πρέπει να το τιμήσεις με πολλή δουλειά.
Όλα όσα τους έμαθε ο αθλητισμός (και δεν αλλάζουν με τίποτα)
Η ενασχόληση τους με τον αθλητισμό, από όταν θυμούνται τους εαυτούς τους, τους διαμόρφωσε και εν πολλοίς, ως ανθρώπους. Τους ζήτησα να εξηγήσουν γιατί θα πρότειναν στους γονείς να παροτρύνουν τα παιδιά τους να κάνουν ένα σπορ.
Συμφώνησαν πως στα ατομικά σπορ, είσαι εσύ και ο εαυτός σου και πρέπει κάθε μέρα να τον κερδίζεις. “Αυτό ισχύει και στο ομαδικό άθλημα, αλλά εκεί έχεις άλλους εννέα νταγκλαράδες να σε καλύπτουν.” σχολίασε ο Περικλής, πριν καταλήξουμε στο ότι στα ατομικά σπορ εκτίθεσαι μόνος.
Είσαι μόνος στη σκηνή. “Είναι πολύ δύσκολο, αλλά έχει να σου δώσει πολλά. Σου μαθαίνει ποιος είσαι, πώς να ξεπερνάς τις δυσκολίες και να συνεχίζεις”, υποστηρίζει ο Σάββας, “σε κάθε περίπτωση, με όποιο άθλημα και αν ασχοληθεί ένα παιδί, μαθαίνει να κοινωνικοποιείται, μαθαίνει πειθαρχία, σεβασμό, ήθος, αξιοπρέπεια όπως και ότι η ισχύ έρχεται μέσα από την ένωση” και εκεί ο Περικλής είχε να παρατηρήσει πως “το τελευταίο θα έπρεπε να έχουν σε όλους τους κλάδους, αντί του να προσπαθεί να βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου”. Ο Σάββας κατέληξε στο ότι “ “είναι αλήθεια πως σε σκληραγωγεί ο αθλητισμός. Έχει χαρές, έχει λύπες και μαθαίνεις να τα διαχειρίζεσαι” πριν ο αδελφός του συμπληρώσει πως “μαθαίνεις από νωρίς ότι μέσα στο πρόγραμμα είναι το να πέφτεις, οπότε καλείσαι να βρεις τρόπους να σηκωθείς. Αυτό λέω και στις κόρες μου, όταν συμβαίνει κάτι. Δεν κλαίμε 10 μέρες, αλλά παλεύουμε να βρούμε λύσεις, να προχωρήσουμε”. Όπως θα κατάλαβες, αυτοί οι τύποι αλληλοσυμπληρώνονται.
Ένα από τα σημεία των καιρών μας είναι πως εκεί που οι γονείς μάζευαν τα παιδιά από το παιχνίδι στους δρόμους, πλέον τα σπρώχνουν για να βγουν από το σπίτι και να κάνουν μια δραστηριότητα. “Αυτό που έχω διαπιστώσει, ως Τομεάρχης αθλητισμού στην πόλη και μέσω του καμπ που διοργανώνουμε το καλοκαίρι είναι πως η μάστιγα λέγεται “internet”, λέει ο Περικλής, με τον Σάββα να προσθέτει “δεν υπάρχουν πια, δρόμοι για να παίξεις και κατά συνέπεια έχουν χαθεί οι τρόποι που είχαμε για να επικοινωνήσουμε, να βρεθούμε με τους συνομήλικους μας και να μιλήσουν εκ του σύνεγγυς”.
“Η μεγαλύτερη ευλογία είναι ότι δεν ζήλεψε ποτέ ο ένας τον άλλον”
Ουδέποτε τσακώθηκαν σε βαθμό να μην μιλούν, έστω για μια μέρα. “Ίσα, ίσα όσοι μας γνωρίζουν πάντα είχαν να λένε για τη σχέση μας, τα καλύτερα. Δόξα τω Θεώ δεν είχαμε θέματα”, λέει ο Σάββας, με τον Περικλή να προσθέτει “είμαστε σαν σιαμαίοι. Έχουμε κάτι μοναδικό, που προσπαθώ να περάσω και στις κόρες μου. Δεν υπάρχουμε ο ένας χωρίς τον άλλον”. Και ναι, συμβουλεύονταν, συμβουλεύονται και θα συμβουλεύονται ο ένας τον άλλον, όπως και μοιράζονταν κάθε προβληματισμό που χρειαζόταν μια απόφαση ή απάντηση. Όπως αυτό των σχέσεων.
“Έχει τύχει να είναι ο Σάββας με μια κοπέλα που έβλεπα πως δεν τον αγαπάει, όσο την αγαπούσε εκείνος, αυτός δεν καταλάβαινε, εγώ τρελαινόμουν” και έκανε… την πεθερά. Όπως συνέβη και το ανάποδο “με τον Σάββα να μου δημιουργεί καθημερινά πρόβλημα, όταν δεν περνούσα καλά σε μια σχέση”. Προς υπεράσπιση του, ο Σάββας λέει ότι “κάθε μέρα τον καταπίεζε σε θέματα που δεν έβλεπε, γιατί την αγαπούσε και τον ζάλιζα”.
Αναγνωρίζουν πως υπήρξαν τυχεροί που δεν πήγαν μακριά, για να βρουν έναν άνθρωπο να τους αγαπά και να ξέρουν πως ό,τι και αν κάνει, ό,τι και αν πει, έχει ως γνώμονα το καλό τους. “’Ήταν η μεγαλύτερη ευλογία που δεν ζήλεψε ποτέ ο ένας τον άλλον και γίναμε από αδέλφια, κολλητοί φίλοι. Δεν είχε ο καθένας τη δική του παρέα. Οι φίλοι μας είναι κοινοί” ενημερώνει ο Σάββας, ο οποίος συμβουλεύτηκε τον Περικλή όταν σκέφτηκε να ασχοληθεί με το personal training.
Όπως και ο Περικλής ζήτησε την άποψη του αδελφού του, όταν δέχθηκε πρόταση να ασχοληθεί με το Δήμο Γλυφάδας. “Παραξενεύτηκα πολύ” λέει ο Σάββας “ήταν κάτι που δεν είχαμε συζητήσει ποτέ. Του ήλθε η πρόταση και του είπα να την αποδεχθεί. Έχουμε μεγαλώσει στην πόλη και ο αθλητισμός είχε μείνει πολύ πίσω. Έκρινα λοιπόν, ότι θα έδινε πολλά, όπως και έχει δώσει πολλά. Με αυτά που περνά, βέβαια τώρα, που “σκάει” κάθε μέρα, αν γύριζα το χρόνο πίσω θα έλεγα να μη το κάνει. Πραγματικά, δεν ξέρω πού βρίσκει τη δύναμη. Είναι αρρώστια. Στη θέση του θα είχα φύγει, γιατί δεν θα ανεχόμουν άνθρωπος που με κοιτά στα μάτια να μου λέει το “άλφα” και πίσω από την πλάτη μου να λέει το “βήτα”.
Ο φόβος που έγινε “κάνε την αλλαγή που θες να δεις”
Τι ώθησε λοιπόν, τον Περικλή να πει το “ναι”; “Ως οικογένεια είμαστε apolitic. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν ενημερωνόμαστε ή ότι δεν έχουμε άποψη, αλλά δεν είχαμε ασχοληθεί. Ο πατέρας μου για παράδειγμα, έχει πει πολλές φορές κάτι που έχει γίνει πραγματικότητα κάποιους μήνες αργότερα. Εν πάση περιπτώσει, όλοι έχουμε έρωτα με την πόλη μας. Είμαστε η τέταρτη γενιά που ζει εδώ. Όταν πήγα στην Ιταλία, στα 25 (2006) έφευγα για πρώτη φορά από τη χώρα και είχα θέμα. Είχα κλειστεί στον εαυτό μου και δεν ήμουν καλά. Συνειδητοποίησα ότι μου έλειπε πάρα πολύ όχι η οικογένεια μου -γιατί είχα καθημερινή επαφή-, αλλά η πόλη μου. Όταν επέστρεψα και έκανα την Καλλίστη (το 2012), υπήρχε μια μουντάδα, όλα ήταν σκοτεινά και εγώ γκρίνιαζα. Πολύ”.
Κάποια στιγμή του είπε ο πατέρας του “ή σταμάτα ή κάνε κάτι. Σταμάτα όμως, να γκρινάζεις”. Ένας θείος του ήξερε τον τότε υποψήφιο και νυν Δήμαρχο, τον Γιώργο Παπανικολάου “και μια μέρα ήλθε, με πήρε από το σπίτι και με πήγε να γνωρίσω τον Γιώργο. Με κέρδισε, με το όραμα, τις ιδέες και την αγάπη που έχει για την πόλη. Φοβόμουν πάρα πολύ να κάνω το βήμα. Μάλιστα, έπρεπε να του απαντήσω Δευτέρα αν θα ήμασταν μαζί και πριν πέσω για ύπνο, την Κυριακή, είχα πει σε συζήτηση με τη γυναίκα μου πως δεν θα το κάνω., γιατί ήταν ένα “γήπεδο” που δεν γνώριζα. Όταν ξύπνησα όμως, το πρωί ένιωθα καλά, είπα “αγαπώ την πόλη μου, έχω διάθεση και θέλω τα παιδιά μου και τα παιδιά όλων να ζήσουν σε ένα καλύτερο περιβάλλον”. Δεν θα ερχόταν κάποιο μαγικό χέρι να το κάνει αυτό. Έπρεπε να συμβάλλουμε όλοι όσοι ζούμε εδώ”.
“Είναι τεράστια η δύναμη που παίρνουμε, όταν βοηθούμε την καθημερινότητα των ανθρώπων”
Ο Σάββας έκανε μια πολύ σημαντική επισήμανση. Πως “κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί το πρόβλημα του άλλου, πριν το αντιμετωπίσει”, πριν ο Περικλής συνεχίσει λέγοντας “στην Ελλάδα έχουμε τη συνήθεια να κρίνουμε τα πάντα και δεν επικροτούμε ποτέ, το καλό. Γίνεται κάτι λάθος; Πήγαινε, πιάσε τον υπεύθυνο και συζήτησε μαζί του. Γιατί μπορεί να έχει μεσολαβήσει κάτι που δεν το γνωρίζεις ή μπορεί ο υπεύθυνος να μην έχει καταλάβει κάτι. Με το να ουρλιάζεις, δεν βοηθάς κανέναν”.
Θέλησε να κάνει μια διευκρίνιση, δίνοντας και ένα παράδειγμα. “Είχα μια συζήτηση πριν λίγες ημέρες με τη γυναίκα μου, που με είδε “σκασμένο” και με ρώτησε αν μπορώ να της εξηγήσω γιατί κάνω ό,τι κάνω, αφού έχει κόστος στη ψυχολογία μου. Ως άνθρωπος παίρνω μέσα μου, τα θέματα που αντιμετωπίζω και τα παίρνω βαριά, αλλά μπορώ να σου πω ότι περνώ ωραία. Γιατί όταν είσαι δημιουργικός, περνάς ωραία. Όταν πήραμε, για παράδειγμα, στο κολυμβητήριο ένα σύστημα που βοηθά ανθρώπους με κινητικά προβλήματα να μπαίνουν στην πισίνα και να βγαίνουν από αυτή, χωρίς πρόβλημα, με αξιοπρέπεια και είδα την απήχηση που είχε, ένιωσα ευτυχισμένος. Όταν βοηθάς τον άλλον στην καθημερινότητα του, προσφέροντας έστω ένα λιθαράκι, είναι τεράστια η δύναμη που παίρνεις. Αυτό μας δίνει δύναμη. Ο Δήμαρχος είναι σε αυτήν τη φιλοσοφία και έτσι παίρνουμε δύναμη και συνεχίζουμε, για να κάνουμε την πόλη μας καλύτερη. Ο Γιώργος είναι ένας άνθρωπος που 24 ώρες το εικοσιτετράωρο τρέχει για την πόλη. Είναι στους δρόμους και τρέχει. Δεν είναι σε ένα γραφείο”.
Τι λείπει από τη Γλυφάδα;
Τους ρώτησα αν νιώθουν τοπικιστές. “Ναι, το δηλώνω και είναι το παράπονο της γυναίκας μου” ενημέρωσε ο Περικλής. Δηλαδή, ανήκει σε εκείνους που θέλουν διαβατήριο… μετά τους Αμπελόκηπους; “Η Κατερίνα είναι από την Ηλιούπολη και να χαίρεται την πόλη της, αλλά εγώ στη Γλυφάδα νιώθω καλά. Είμαι τυχερός που την έχω, είμαστε 13 χρόνια μαζί (μετά την Καλλίστη, απέκτησαν τη Θεοφανία), αλλά δεν φεύγω από εδώ”. Ο Σάββας κάνει… εξορμήσεις; “Σπάνια. Δεν αλλάζω την πόλη μου! Όταν βγαίνω εκτός, πηγαίνω στην Πετρούπολη, όπου έχει μαγαζί ένας καλός μου φίλος”.
Tι θα άλλαζαν σήμερα, αν μπορούσαν στην πόλη τους; “Επειδή είμαστε άνθρωποι του αθλητισμού, θα ήθελα να δημιουργηθούν στη Γλυφάδα και άλλοι χώροι άθλησης, πάρκα άθλησης, όπου να μπορούν όλα τα παιδιά -μεγάλα και μικρά, γιατί τελικά, όλοι είμαστε παιδιά- να μπορούν να γυμναστούν, να περάσουν καλά, να ξεδώσουν” τόνισε ο Περικλής, “η πραγματικότητα είναι πως ζούμε σε δύσκολη εποχή, τα μπάτζετ είναι περιορισμένα, όλα είναι περιορισμένα, οι συνθήκες δύσκολες, αλλά αυτό θα ήταν κάτι που θα ήθελα να δω στην πόλη, είτε είμαστε εμείς που βοηθάμε, είτε κάποιος άλλος”.
Ο Σάββας είπε πως αυτό που λείπει είναι “ένα πάρκινγκ χρειαζόμαστε, οπωσδήποτε” με τον Περικλή να σχολιάζει “ήμουν σίγουρος πως θα πει αυτό και καλά κάνει και το λέει”. Ο βενιαμίν πρόσθεσε πως “επειδή είμαι μπασκετμπολίστας, θα ήθελα να υπάρχει μια ομάδα της πόλης σε μεγάλη κατηγορία και να έχει τη συμπαράσταση όλης της Γλυφάδας. Θα μου άρεσε πολύ να παίζω για την πόλη μου και να μαζέψουμε τον κόσμο”. Στο Δήμο τμήμα μπάσκετ έχουν τα σωματεία των Τερψιθέας, Αιξωνής, Ευρυάλης, Άρη, το ΓΕΣ που προέκυψε από την ένωση του ΑΝΟΓ με το Αιγαίο. “Αυτό που λέει ο Σάββας είναι κάτι που σίγουρα χρειάζεται. Σε άλλα σπορ η πόλη μας έχει διακρίσεις, είναι δυνατή. Θεωρώ ότι αυτό βοηθά τις υποδομές και τους συλλόγους. Στο μπάσκετ γίνονται προσπάθειες, με τα σωματεία να βρίσκονται σε τοπικό επίπεδο”.
Ο Σάββας θυμίζει “η Γλυφάδα έχει “βγάλει” μεγάλους αθλητές σε πολλά σπορ”, με τον Περικλή να συμπληρώνει “στο στίβο, με τον Γυμναστικό Σύλλογο είμαστε στην τέταρτη θέση της Ελλάδας, βάσει της λίστας που έχει ο ΣΕΓΑΣ με την κατάταξη των σωματείων. Ο Μανώλης Χάτζος είναι άνθρωπος που έχει βοηθήσει πολύ σε αυτό. Μεγάλη προσφορά στον χώρο του αθλητισμού έχει δώσει και ο Γιάννης Παραγυιός, ένα τεράστιο κεφάλαιο στο μπάσκετ, καθώς και ο Φυλακούρης στο ποδόσφαριο. Από προέδρους συλλόγων, χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Στέλιος Μυλωνάς της Ευρυάλης που πηγαίνει πού δυνατά αλλά και το κορυφαίο Πανελλήνιο κολυμβητικό σωματείο, ο ΑΝΟΓ μας. Γενικά, έχουμε καλούς συλλόγους που μπορούν να γίνουν περισσότεροι, ώστε να φιλοξενήσουν και άλλα παιδιά. Όχι απαραίτητα επαγγελματικά. Να σου πω και κάτι; Ο αθλητισμός δεν σε βοηθά να αποφύγεις καταστάσεις, δεν σε αποτρέπει, αλλά σου δίνει πράγματα, σου δίνει εφόδια, σου δίνει χίλια δυο”.
Για τι θα ευχαριστούσε ο ένας τον άλλον
Κλείνοντας, τους ζήτησα να πουν ένα “ευχαριστώ” ο ένας στον άλλον. Για ποιο πράγμα θα το έλεγαν; “Ευχαριστώ τον Σάββα, γιατί είναι στη ζωή μου”. Δεν το επέλεξε, του λέω για να τον… πειράξω και μου απαντά “το επέλεξε, διότι θα μπορούσαμε να είχαμε “χαθεί” από ένα σημείο και έπειτα, όταν μεγαλώσαμε. Είμαι καλός άνθρωπος, αλλά όχι εύκολος. Ακούω, αλλά είμαι και πεισματάρης κάποιες φορές και ο Σάββας έχει κάνει υπομονή μαζί μου, πολλές φορές. Έχει στηρίξει δικές μου αποφάσεις, ακόμα και αν ήταν αντίθετος και όταν δικαιωνόταν, δεν ερχόταν να μου πει “στα έλεγα”. Συνέχιζε να με στηρίζει. Είναι εξαιρετικός αδελφός, ένας άνθρωπος με πολύ ανεπτυγμένο το αίσθημα της ηθικής και της εντιμότητας και δεν ξαναβάζει στη ζωή του ανθρώπους που του φέρθηκαν ανέντιμα. Σε δύσκολους καιρούς, στους οποίους πολλοί κοιτούν μόνο την πάρτη του, ο Σάββας παραμένει συνεπής. Αυτό ειλικρινά, είναι για εμένα ένα σχολείο για εμένα κάθε μέρα”.
Ο Σάββας θα ευχαριστούσε τον Περικλή “γιατί πάντα ήταν δίπλα μου. Όποτε και αν χρειάστηκα το οτιδήποτε, ήταν εκεί. Ανέκαθεν ήταν ειλικρινής μαζί μου, όσο σκληρό και αν ήταν κάποιες φορές αυτό και τελικά, η συμπεριφορά του με βοηθούσε. Θυμάμαι να τον συμβουλεύομαι πάντα για όλα. Και για το μπάσκετ, διότι ήταν σε πιο υψηλή κατηγορία από εμένα. Ήταν και παραμένει στήριγμα για εμένα. Δεν ξέρω πώς θα ήταν η ζωή μου, αν δεν είχα αυτόν τον αδελφό”.
Είχα μόλις ξεκινήσει να τους ευχαριστώ για το χρόνο τους, όταν ο Περικλής είχε ένα “ευχαριστώ” και για το nou-pou.gr “γιατί μέσω αυτής της συνέντευξης, της πρώτης κοινής που είχα με τον αδελφό μου, μας… ανάγκασες να ακούσουμε πράγματα που δεν είχε πει ποτέ ο ένας στον άλλον. Βλέπεις, είμαστε και αγόρια και δεν είμαστε ιδιαίτερα εκδηλωτικοί με το συναίσθημα. Άκουσα τον Σάββα να λέει πράγματα για εμένα που δεν είχα ακούσει ποτέ”.
Η ευχαρίστηση είναι όλη δική μας. Καλή τύχη, σε ό,τι και αν κάνετε.
Φωτογραφίες: Τόνια Φάντη