Πολίνα Πρελορέντζου, η καθηγήτρια φωνητικής που έχει το τραγούδι χαραγμένο στο DNA της
Μιλήσαμε με την καθηγήτρια και ιδρύτρια του σύγχρονου Studio Vocalis στη Γλυφάδα για το πώς καταφέρνει να ευχαριστεί την ψυχή των μαθητών της, κάνοντας αυτό για το οποίο (ξέρει ότι) γεννήθηκε.
- 28/10/2019
Πίσω από το στούντιο Vocalis της οδού Μεταξά, υπάρχει ένας άνθρωπος που ζει και αναπνέει για το τραγούδι. Η Πολίνα Πρελορέντζου είναι η καθηγήτρια φωνητικής που θα εμπνεύσει τόσο εκείνους που θέλουν να ακολουθήσουν το δρόμο του τραγουδιού επαγγελματικά, όσο κι αυτούς που το αντιμετωπίζουν σαν χόμπι. Το πρώτο «αποδεικτικό στοιχείο» για το πώς μπορεί να το καταφέρει, θα το εκλάβεις όταν την ακούσεις να μιλά. Ή ακόμα καλύτερα, να τραγουδά.
Όντας μουσικός και έχοντας παρακολουθήσει μαθήματα πιάνου και θεωρητικών μαθημάτων (θεωρίας, μορφολογίας, ιστορίας, σολφέζ, prima vista), σύντομα απέκτησε το πτυχίο Αρμονίας και αργότερα το πτυχίο Πιάνου και το πτυχίο Αντίστιξης. Συνέχισε τις σπουδές της αποκτώντας το πτυχίο Φούγκας και Ενοργάνωσης «με Άριστα παμψηφεί, πράγμα που με κάνει ιδιαιτέρως υπερήφανη», όπως μου λέει. Λίγο αργότερα ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο τραγούδι αποκτώντας το δίπλωμά της.
Η καλλιτεχνική της κλίση, αδιαμφισβήτητη. «Πιστεύω πως γεννήθηκα καλλιτέχνης, γιατί ήμουν πολύ μικρή ώστε να εκφράσω συνειδητά αυτό που ήθελα να ακολουθήσω. Άρα μου το επέβαλλε η φύση μου. Σύμφωνα λοιπόν με αφηγήσεις και όχι με μνήμη καθαρή, ήμουν 5 χρονών όταν ζήτησα να μου αγοράσουν ένα μικρό πιανάκι. Το θυμάμαι πολύ καλά αυτό το όργανο-παιχνίδι. Θυμάμαι ακόμα το σχήμα του, τα χρώματά του και τον ήχο του, όπως και τα μικροσκοπικά μου δάχτυλα να το αγγίζουν».
Προκαλώντας της να φέρει στη μνήμη της κι άλλες στιγμές από την παιδική της ηλικία, μπαίνει στη συζήτηση το όνομα της Άννας Βίσση. «Με θυμάμαι 8 χρονών να την παρακολουθώ στους «Δαίμονες» στο θέατρο όπου με πήγε η μαμά μου και να τρέχουν δάκρυα δέους από τα μάτια μου. Κοιτούσα εκστατικά την κοπέλα με τις μαύρες μπούκλες να ερμηνεύει με τόσο πάθος τους στίχους και στο τέλος είπα στη μητέρα μου πως θέλω να γίνω σαν την κοπέλα εκείνη. Αυτό θέλω να κάνω. Να τραγουδάω. Αγάπησα και αγαπώ την Άννα Βίσση και είχα ιδιαίτερη αδυναμία στον ‘Τελευταίο χορό’».
«Μεγάλωσα μέσα σε καλοκουρδισμένους ήχους»
Στην κλίση της, συνέβαλλαν και οι δύο της γονείς. «Ο πατέρας μου ήταν ένας ροκ τύπος, ίσως ο πιο ροκ άνθρωπος που έχω γνωρίσει ως τώρα στη ζωή μου, ο οποίος είχε και υποκριτικό ταλέντο αλλά και υπέροχη φωνή. Έχοντας αδυναμία στο πικ-απ του, έβαζε κάθε μέρα για ώρες, δίσκους βινυλίου να παίζουν. Με πήγαινε στις disco, με κρατούσε από το χέρι και χορεύαμε στα φωτιζόμενα πλακάκια. Η μητέρα μου από την άλλη, είναι το αηδόνι της οικογένειας. Έχει μια θαυμαστή φωνή με την οποία μου τραγουδούσε από τότε που ήμουν έμβρυο, ως τώρα!».
Το Vocalis, ήταν ιδέα του συνέταιρού της, Σταύρου Σπανού. «Το Vocalis το ξεκινήσαμε με τον Σταύρο το 2012. Ήταν δική του ιδέα και το αποφάσισα κατόπιν της δικής του προτροπής, καθώς τότε δεν ήμουν σε θέση να πάρω μια τόσο σοβαρή απόφαση, διότι είχα χάσει πρόσφατα από την ζωή τον πατέρα μου. Ο Σταύρος με προέτρεψε να ακολουθήσω την επιθυμία του πατέρα μου και να δημιουργήσουμε μαζί αυτή τη σχολή που δεν πρόλαβα να δημιουργήσω με εκείνον. Είναι το σημαντικότερο και μεγαλύτερο βήμα που έκανα μέχρι εκείνη τη στιγμή στη ζωή μου».
Η σχολή απευθύνεται σε όλους όσους αγαπούν το τραγούδι, χωρίς περιορισμούς. Είτε μιλάμε για επαγγελματίες, είτε μιλάμε για «χομπίστες». Και στις δύο περιπτώσεις ο κοινός παρονομαστής είναι η ευχαρίστηση της ψυχής τους. «Και οι δύο το κάνουν επειδή ευφραίνει την ψυχή τους. Γι’ αυτό και δεν έχουμε περιορισμό ούτε ηλικιακό, ούτε περιορισμό μουσικού είδους. Προσαρμοζόμαστε στις ανάγκες του κάθε μαθητή και τους αντιμετωπίζουμε έτσι ακριβώς όπως είναι: Μοναδικοί!».
Δύσκολο να περιγράψει κανείς τα συναισθήματά του, όμως η Πολίνα λάμπει όταν τη ρωτώ τι είναι αυτό που νιώθει όταν τραγουδάει.
«Όταν τραγουδάω, νιώθω ότι κάποιος μου χάρισε τ‘αστέρια του ουρανού και τα ακούμπησε στα χέρια μου. Υπάρχουν τραγούδια που όταν τα τραγουδάω νιώθω να ερεθίζεται το πνεύμα μου και το δέρμα μου. Αυτή η φυσική αντίδραση του εγκεφάλου, που «πλημμυρίζει» από αδρεναλίνη όταν μια μουσική μου αρέσει και ενεργοποιεί του μύες κάτω από το δέρμα μου κάνοντάς με να ανατριχιάζω, μου είναι απαραίτητη»
Κάνοντας μαθήματα φωνητικής μπορείς να «κερδίσεις την χαμένη έκφραση των συναισθημάτων σου. Επικοινωνείς όλα αυτά που δε μπορείς να εκφράσεις με λόγια στην καθημερινότητά σου. Φυσικά μαθαίνεις να αναπνέεις σωστότερα, μαθαίνεις τεχνική και φωνητική τοποθέτηση. Τα μαθήματα βοηθούν στην αποβολή του άγχους και στην ευεξία του οργανισμού». Απευθύνονται λοιπόν και σε επαγγελματίες αλλά και σε όσους επιθυμούν να ακολουθήσουν την τέχνη αυτή για χόμπι! Σε κάθε περίπτωση, θα νιώσεις έντονα συναισθήματα να σε κατακλύζουν. «Οι μαθητές μοιράζονται μαζί μου αγάπη. Διότι μέσω της εμπιστοσύνης που αναπτύσσουμε μεταξύ μας, μου μιλούν για όλους τους προβληματισμούς τους, μοιράζονται τις χαρές τους, περιμένουν τη συμβουλή μου και της δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα και αυτό μεταφράζεται ως ατόφια αγάπη. Ο δάσκαλος της μουσικής συνήθως είναι και «ψυχολόγος». Κι εγώ ως μαθήτρια είχα τον προσωπικό μου «εξομολόγο», τον δάσκαλο της φωνής μου»
Το τραγούδι, όσο περνούν τα χρόνια, αλλάζει, όπως παραδέχεται. Και επηρεάζεται ιδιαιτέρως από τις κοινωνικοπολιτικές αλλαγές και εξελίξεις. «Οι καλλιτέχνες προβληματίζονται έντονα και μεταφέρουν τις σκέψεις τους στους στίχους και στη μουσική τους. Ολόκληρες περίοδοι χαρακτηρίζονται από συγκεκριμένα είδη μουσικής, από συγκεκριμένες ανησυχίες εκφραζόμενες μέσω των στίχων. Οφείλεις να είσαι up to date, όπως οφείλεις να ζεις εντός της εποχής και να ακολουθείς τις τάσεις που σε εκφράζουν, αλλιώς τα γεγονότα σε προσπερνούν, μένεις πίσω και τέλος δυσκολεύεσαι να ανταπεξέλθεις».
Όσο για το ποια είδη μουσικής προτιμά, μου απαντά πως εκτιμά την καλή αντικειμενικά μουσική, υπάρχει σαφώς όμως και ο υποκειμενικός παράγοντας. «Αγαπώ το musical, τη rock, τη soul, τη reggae, εκτιμώ ιδιαιτέρως την pop, σέβομαι την ελληνική παραδοσιακή και λαϊκή μας μουσική, αλλά τη δεδομένη στιγμή είμαι αφοσιωμένη στην κλασσική. Σύμφωνα με την ώρα και την συναισθηματική μου κατάσταση επιλέγω το είδος που επιθυμώ να τραγουδήσω ή να ακούσω».
Πιάνο, ή τραγούδι; Τι αγαπά περισσότερο; «Δεν είχα ποτέ αυτόν τον διχασμό. Δε χρειάστηκε. Το πιάνο συνοδεύει καθημερινά το τραγούδι μου. Είναι η φωνή μου. Και η φωνή μου είναι αντίστοιχα το όργανό μου. Τα αγαπώ εξίσου λοιπόν»!
Η στιγμή στην καριέρα της για την οποία είναι περισσότερο περήφανη, είναι εκείνη που είδε το πρώτο μαθητικό live των μαθητών της σχολής της. «Ένιωσα περήφανη για τα παιδιά μου, για τη δουλειά μου. Δουλέψαμε μαζί, με εμπιστεύθηκαν, «αγκάλιασα» τις ανασφάλειες και τις φοβίες τους, τους πίστεψα, τους έμαθα από το μηδέν να «περπατούν» και έκαναν το μεγάλο βήμα να εκτεθούν μπροστά σε 400 άτομα και να λάβουν το πρώτο τους χειροκρότημα».
Παρά τις δυσκολίες που έχει ο συγκεκριμένος κλάδος, δε σκέφτηκε ποτέ να αλλάξει επάγγελμα. «Χωρίς τη μουσική δε ζω. Είναι μονόδρομος. Φυσικά και βιώνω δυσκολίες, όμως ξεπερνώ τα εμπόδια. Ασχολούμαι μόνο με τη δική μου δουλειά, πώς θα τη βελτιώσω και θα την εξελίξω σύμφωνα με την εποχή, της δίνω την προσωπική μου ταυτότητα και τη γεμίζω με αλήθεια και αγάπη».
Δύσκολο να αποφασίσει κανείς το πιο αγαπημένο τραγούδι όλων των εποχών. «Έχω πολλά αγαπημένα τραγούδια, χωρίς να μπορώ κάποιο να το ξεχωρίσω. Ένα από αυτά που διαχρονικά με ακολουθεί και το ακολουθώ είναι το ‘All that jazz’ από το musical ‘Chicago’».
Στον ελεύθερο χρόνο της, απολαμβάνει να βλέπει ταινίες, ενώ το μέρος στα νότια που την χαλαρώνει είναι η λίμνη της Βουλιαγμένης. «Πιστεύω πολύ στην ενέργεια και η λίμνη έχει την καθαρότητα της ενέργειας που επιθυμώ!».
Κλείνουμε τη συζήτηση με ένα αγαπημένο motto που εφαρμόζει και στη ζωή της. «Κάνε αυτό που φοβάσαι, μέχρι να σταματήσει να σε τρομάζει πια!» .