#ΠρότζεκτΓειτονιές: Η Οικογένεια Στεργίου είναι το σήμα κατατεθέν της Βούλας εδώ και 49 χρόνια
Αφιέρωμα: Βούλα
Μια οικογενειακή παράδοση σχεδόν μισού αιώνα, τρία αδέρφια και μια γειτονιά. Η Βούλα δεν θα ήταν η ίδια χωρίς την οικογένεια και τον φούρνο Στεργίου.
- 05/11/2021
Είναι ελάχιστοι, έως μηδαμινοί, οι νότιοι και ιδιαίτερα οι Βουλιώτες που δεν γνωρίζουν τον ξακουστό φούρνο/ ντελικατέσεν /μανάβικο της Βούλας. Συχνά μάλιστα, το κατάστημα της οικογένειας Στεργίου αποτελεί σημείο αναφοράς για να κατευθύνεις κάποιον πώς να πάει στον προορισμό του: «Θα το βρεις κάτω από τον Στεργίου» ή «Θα περάσεις τον Στεργίου…» μου έχουν πει και έχω πει πολλές φορές για να εξηγήσω. Κι αυτό γιατί εδρεύει στο ίδιο σημείο από το 1972, όταν ο πατέρας Στεργίου δημιούργησε ένα παντοπωλείο. Το 1976, το παντοπωλείο έγινε και φούρνος. Είναι μάλιστα το πρώτο μαγαζί που άνοιξε στο σημείο της πλατείας Σοφοκλή Βενιζέλου στη Βούλα, επί της οδού Σωκράτους. Με μια ματιά στο σημείο τώρα, εν έτει 2021, είναι αρκετά δύσκολο να πιστέψεις ότι κάποτε δεν υπήρχε κάτι άλλο τριγύρω, αφού πλέον έχει στηθεί μια ολόκληρη γειτονιά με εμπορικά καταστήματα. Από το 1982, όταν έφυγε από τη ζωή ο πατέρας κ. Στεργίου, το μαγαζί πέρασε στα χέρια της συζύγου του, και κάπου στο 1993, στα παιδιά τους, που το «τρέχουν» μέχρι και σήμερα. Τον Γιώργο, το Σπύρο και τον Νίκο, που έγιναν μια «γροθιά» και το δουλεύουν ανελλιπώς και οι τρεις μαζί, ο καθένας με τις αρμοδιότητές του, συνεχίζοντας την παράδοση της οικογενείας τους, διατηρώντας ξακουστό το όνομά της στην περιοχή. «Ο μικρός μου αδελφός, ο Νίκος, είναι αρμόδιος για το τεχνικό κομμάτι, όσον αφορά τις παραγωγές της αρτοποιίας και της ζαχαροπλαστικής. Εγώ ασχολούμαι με την τροφοδοσία και ο Γιώργος, ο μεγαλύτερος αδελφός, λειτουργεί υποστηρικτικά και στους δυο», μου εξηγεί ο κ. Σπύρος, τον οποίο συνάντησα στο προαύλιο του μαγαζιού, ένα ηλιόλουστο πρωί Τετάρτης. Από τα λεγόμενά του, καταλαβαίνω πως δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό του να εγκαταλείψει την επιχείρηση που έχτισε ο πατέρας του, ούτε βέβαια και την περιοχή που γεννήθηκε και μεγάλωσε.
«Είμαστε γεννημένοι και μεγαλωμένοι στη Βούλα. Εδώ είναι ο τόπος μας. Σίγουρα μου αρέσει, αλλά έτσι κι αλλιώς έχω ζήσει τη ζωή μου όλη εδώ. Είναι κομμάτι του εαυτού μας. Ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε σχολείο στο 1ο Δημοτικό Βούλας. Παλιότερα μάλιστα, ο δρόμος που βλέπετε, η Σωκράτους, διαχώριζε την κάτω Βούλα με την Άνω. Η Άνω Βούλα δεν είναι στην ουσία το Πανόραμα, όπως πολλοί νομίζουν, αλλά το κομμάτι από τη Σωκράτους μέχρι τα Πηγαδάκια. Το Πανόραμα τότε είχε όλες κι όλες τρεις οικογένειες: του Γιαννακόπουλου, του Μασαντώνη -αν θυμάμαι καλά- και λίγο πιο κάτω ήταν του Παναγιά. Στην Κάτω Βούλα υπήρχε αρκετός κόσμος, γιατί είχε και το νοσοκομείο. Σιγά σιγά με τα χρόνια επεκτάθηκε το σχέδιο και φτάσαμε στη σημερινή δόμηση. Δεν έχει βέβαια καμία σχέση με όπως ήταν παλιά».
Τον ρωτάω πώς έμοιαζε η περιοχή όταν πρωτοάνοιξε ο φούρνος Στεργίου. Όπως μου αποκαλύπτει ο κ. Σπύρος, λίγο αργότερα από εκείνους άνοιξε το κρεοπωλείο που βρίσκεται σήμερα απέναντι, ωστόσο άλλα καταστήματα δεν υπήρχαν. Ο φούρνος πάντως ήταν πάντα ένα σημείο με κίνηση, διότι μπροστά του ήταν η παλιά λεωφόρος Βουλιαγμένης. «Ο κόσμος που ερχόταν από την Αθήνα και ήθελε να πάει Βάρκιζα, Σούνιο κλπ. Έπρεπε να περάσει από εδώ. Περνούσε την Αγίου Νικολάου, έμπαινε στην οδό Παπάγου, κατέβαινε τη Σωκράτους και έστριβε στην Αθηνάς. Διέσχιζε την πλατεία, τη Βασιλέως Παύλου και από εκεί συνέχιζε. Και έτσι όσοι περνούσαν σταματούσαν και στο μαγαζί μας».
Η παιδική χαρά που βρίσκεται σήμερα στη γειτονιά δεν υπήρχε τότε, «υπήρχαν όμως πάρκα και το γήπεδο που παίζαμε. Εμείς παίζαμε ποδόσφαιρο, τώρα παίζουν το πετάνκ, αυτό το γαλλικό. Καλό είναι κι αυτό. Έρχονται τα απογεύματα, είτε πολλοί είτε λιγότεροι, ενώ μάλιστα κάνανε και ένα τουρνουά τον Σεπτέμβριο».
Μια καθημερινή μέρα στον φούρνο Στεργίου θα βρει τα τρία αδέρφια στα πόστα τους. Θα καλημερίσουν τους πελάτες (τους περισσότερους τους γνωρίζουν γιατί περνούν σχεδόν καθημερινά), θα τους κάνουν και ένα πείραγμα, θα κουβεντιάσουν και λίγο για την επικαιρότητα. Μπορεί και να διαφωνήσουν, αλλά όλα στο πρόγραμμα είναι. Άλλοι απλά ψωνίζουν, άλλοι απλώς περιμένουν μια συνάντησή τους, άλλοι κάθονται για καφέ, άλλοι βιάζονται και τον παίρνουν στο χέρι. Κάπου ανάμεσα στην κουβέντα μας με τον κ. Σπύρο, μπαίνει και ο αδελφός του, ο κ. Γιώργος, για να μου πει με χιούμορ: «Εδώ καθημερινά κάνουμε ψυχοθεραπεία στον κόσμο. Ακούμε τα πάντα, συζητάμε μαζί τους. Και με τα γύρω μαγαζιά έχουμε πολύ καλές σχέσεις. Αν δεν έχεις καλές σχέσεις άλλωστε, επηρεάζεται και η δική σου δουλειά. Ο κόσμος αν είσαι περίεργος το καταλαβαίνει και σε απομονώνει».
Στο καταπράσινο πάρκο απέναντι από τον φούρνο, παιδάκια παίζουν, μαμάδες συζητάνε, ηλικιωμένοι κάθονται στα παγκάκια κι ένας κύριος τρέχει πίσω από τον υπερκινητικό σκύλο του. Δεν είμαι σίγουρη ποιος έβγαλε βόλτα ποιον. Είμαι όμως σίγουρη ότι ο Γιώργος, ο Σπύρος και ο Νίκος θα τους ξέρουν και τους δύο με το όνομά τους.
Ανακάλυψε περισσότερα για την Πλατεία Βενιζέλου στη Βούλα (και για πολλές ακόμα γειτονιές, που έρχονται) μέσα από το #ΠρότζεκτΓειτονιές του NouPou.