#ΠρότζεκτΓειτονιές: Naif, ένα κίνημα που εξαπλώνεται στα πέρατα του Νέου Κόσμου
#ΠρότζεκτΓειτονιές
Το πολυμορφικό all day cafe bar restaurant που έδωσε νέα πνοή στη γειτονιά πίσω από τη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, συμπλήρωσε δύο χρόνια ζωής. Ο Πέτρος Ζήσου που το εμπνεύστηκε, το δημιούργησε και το ζει καθημερινά, αποκωδικοποιεί το DNA της επιτυχίας του.
- 26/04/2022
Δεν θα δυσκολευτείς να το βρεις: είναι ακριβώς πίσω από το ξενοδοχείο Grand Hyatt και τη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στο σημείο όπου η Ευρυδάμαντος σχηματίζει μια ωραία γωνία με τη Λεοντίου. Ακόμα κι αν δεν ξέρεις την περιοχή θα το εντοπίσεις εύκολα, από τα τραπεζάκια που είναι σπαρμένα στο άνετο πεζοδρόμιο και από τις αχνιστές πίτσες που πηγαινοέρχονται και θα σου σπάσουν τη μύτη με την πικάντικη μυρωδιά τους. Εξίσου εύκολα θα βρεις κάτι να παραγγείλεις. Αν δεν σε έχουν ήδη αποπλανήσει οι πίτσες, μπορείς να προχωρήσεις άφοβα σε οτιδήποτε τραβήξει την προσοχή σου από το μικρό αλλά σοφά σχεδιασμένο μενού – είναι απολύτως βέβαιο ότι θα ικανοποιηθείς από αυτό που θα σερβιριστεί στο τραπέζι σου ύστερα από λίγα λεπτά. Και είναι σίγουρο ότι θα ξανάρθεις για να δοκιμάσεις και τα υπόλοιπα. Το Naif θα σε κάνει δικό του. Εύκολα και φυσικά, με τον αυτονόητο τρόπο που τα στέκια σε αγκαλιάζουν και σε κάνουν να τα αγκαλιάσεις κι εσύ, από την πρώτη φορά και για όλες τις φορές.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτό το «κάτι» που προβιβάζει ένα καφέ ή ένα μπαρ σε στέκι είναι δύσκολο να προσδιοριστεί – ο καθένας κολλάει με ένα μαγαζί για τους δικούς του λόγους, που πηγάζουν από την ανεξερεύνητη μαύρη τρύπα της προσωπικής μεταφυσικής – στην περίπτωση του Naif, όμως, ακόμα κι αυτό είναι εύκολο. Ο Πέτρος Ζήσου είχε την απάντηση από την αρχή. Ήξερε από την πρώτη στιγμή που επισκέφτηκε το κλειστό συνοικιακό πρώην μπαρ που ο ίδιος θα μετέτρεπε λίγους μήνες αργότερα σε Naif, ότι σε εκείνο ακριβώς το σημείο μπορούσε να δημιουργήσει έναν χώρο που θα αποτελούσε σημείο αναφοράς για τη γειτονιά του αλλά και πόλο έλξης για ανθρώπους από άλλες περιοχές. Ένα μπαρ που θα σερβίρει υπέροχο καφέ, ένα εστιατόριο που θα διαθέτει αξιοζήλευτα κοκτέιλ, ένα καφέ που θα βγάζει λαχταριστά πιάτα απ’ την κουζίνα του. Ένα all day cafe bar restaurant, δηλαδή, που θα δικαιώνει την περιγραφή του στο ακέραιο: θα τα κάνει όλα σωστά, όλες τις ώρες της μέρας.
Ανατομία ενός success story
Ο Πέτρος Ζήσου δεν έχει κανένα πρόβλημα να μοιραστεί την πολύτιμη απάντησή του στο ερώτημα για το πώς δημιουργείται ένα στέκι. Έτσι κι αλλιώς δεν πιστεύει σε κρυφές συνταγές και μυστικά επιτυχίας. Όπως εξήγησε ένα δροσερό μεσημέρι που μας υποδέχτηκε χαμογελαστός σε ένα από τα πλαϊνά τραπεζάκια του Naif (με κάποιον μαγικό τρόπο καταφέρνει να βρίσκεται πάντα στο Naif και να είναι πάντα χαμογελαστός), «η λογική είναι να προσεγγίσεις το μαγαζί που θέλεις να φτιάξεις σαν να είσαι εσύ ο πελάτης του. Να σκεφτείς πρώτα απ’ όλα τι αρέσει και τι δεν αρέσει σε σένα». Στον ίδιο είχε λείψει ένα μέρος το οποίο θα μπορούσε να επισκέπτεται καθημερινά και να εμπιστεύεται σε κάθε περίσταση. Από το πρωί, για τον πρώτο καφέ της μέρας, μέχρι το βράδυ, για ένα κρασί μετά τη δουλειά, το σινεμά ή το θέατρο. «Ανακάλυψα μαγαζιά με πολύ καλό καφέ, αλλά μπορεί να υστερούσαν κάπως στο φαγητό. Άλλα δεν διέθεταν λίστα κρασιών ή δεν ενδιαφέρονταν καθόλου για τα κοκτέιλ», αφηγείται ο Πέτρος και συνεχίζει εξηγώντας ότι «Στο Naif αγαπάμε εξίσου όλα τα ‘παιδιά’ μας. Όλα τα προϊόντα, τόσο ποιοτικά όσο και σαν ταυτότητα ‘συνομιλούν’ μεταξύ τους. Ο καφές, τα γλυκά, το brunch, τα σνακ, τα κυρίως πιάτα και τα ποτά δημιουργούν μια συνολική αίσθηση. Στρογγυλεμένη, φιλόξενη, χωρίς αιχμηρές γωνίες».
Για τον καφέ του Naif, ο Πέτρος εμπιστεύτηκε τον Mr. Bean του Κωνσταντίνου Περπινιά, με τον οποίο έχει συνεργαστεί και στο παρελθόν. «Με τον Κωνσταντίνο ταιριάζουμε σαν χαρακτήρες κι έπιασε αμέσως τη φιλοσοφία μου. Ήθελα έναν ωραίο καφέ ροής, ένα εύκολο, στρογγυλό μπλεντ που μπορείς να το απολαύσεις κάθε μέρα. Βεβαίως, για όποιον θέλει να αναζητήσει κάτι παραπάνω έχουμε δύο μονοποικιλιακά χαρμάνια, τα οποία αλλάζουν για να κρατάμε το ενδιαφέρον (το τελευταίο είναι από την Ονδούρα). Πλέον λειτουργούμε και το retail, για όσους θέλουν να πάρουν κόκκους για το σπίτι, ενώ όλα τα παιδιά εδώ μπορούν να βοηθήσουν με πληροφορίες και συμβουλές όποιον ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα για τον καφέ».
Το μενού ανέλαβε από την πρώτη στιγμή ο Νίκος Ντάνος, σεφ και φίλος του Πέτρου από την κατασκήνωση(!). Και οι δύο αγαπούν τα απλά, ποιοτικά υλικά, τις ωραίες τεχνικές και τα καλομαγειρεμένα πιάτα που δεν τρομάζουν. «Ο Νίκος κατάλαβε αμέσως το μαγαζί και την περιοχή», εξηγεί ο Πέτρος. «Στα πρώτα μας ραντεβού εδώ, όταν ακόμα ετοιμαζόταν ο χώρος, εκείνος έφευγε, έκανε βόλτες στη γειτονιά, παρατηρούσε τους ανθρώπους που κυκλοφορούσαν στον δρόμο». Ο κατάλογος που δημιούργησαν είναι σύντομος, για να μην κουράζει και να μην μπερδεύει, αλλά απολύτως λειτουργικός. Στο Naif θα φας εξαιρετικά είτε πας για πρωινό, είτε για brunch, είτε για γεύμα ή δείπνο. Θα βρεις αρκετές vegetarian και κάποιες vegan επιλογές, αλλά και εποχιακά πιάτα, που αλλάζουν ανάλογα με τη διάθεση του καιρού και τη διαθεσιμότητα των πρώτων υλών (φρέσκα φρούτα και λαχανικά κλπ).
Τις οινικές ετικέτες τις επιλέγει ο ίδιος ο Πέτρος Ζήσου – το κρασί, άλλωστε είναι η μεγάλη του αγάπη. Εστιάζει στα ήπιας οινοποίησης κρασιά, «με την ελάχιστη δυνατή παρέμβαση σε όλη τη διαδικασία παρασκευής, από τη συγκομιδή των σταφυλιών μέχρι την εμφιάλωση». Όπως εξηγεί με ενθουσιασμό, «η δυνατή γεύση, ο έντονος χαρακτήρας και η ζωντάνια των βιοδυναμικών κρασιών ταιριάζουν περισσότερο στο στυλ του Naif». Εννοείται ότι τόσο οι ετικέτες του κρασιού όσο και οι μπίρες αλλάζουν, ανάλογα με την εποχή. Αυτά που δεν βγαίνουν ποτέ από τον κατάλογο είναι τα spritz και το φίνο negroni. Από κοκτέιλ, «έχουμε συνειδητά περιοριστεί σε κάποια γαστρονομικά και πιο κλασικά, που παρασκευάζονται χωρίς shaker. Το shaker προσθέτει ένα υποκειμενικό στοιχείο, την τεχνική του bartender. Είναι παράγοντας που μπορεί να αλλάξει τελείως το ποτό κι εμείς θέλουμε τα κοκτέιλ μας να είναι οικεία και πάντα στο ίδιο επίπεδο».
Ένα σημείο αναφοράς πίσω από ένα σημείο αναφοράς
Η Στέγη Ιδρύματος Ωνάση από την πρώτη μέρα των εγκαινίων της αναδείχτηκε σε εμβληματικό τοπόσημο για τη συνοικία του Νέου Κόσμου. Το Naif βρίσκεται ακριβώς πίσω από τη Στέγη και από την πρώτη μέρα της δικής του λειτουργίας βρίσκεται σε μια διαρκή διάδραση με τους ανθρώπους της. Καλλιτέχνες και συντελεστές το επισκέπτονται πριν και μετά την πρόβα, θεατές και προσκεκλημένοι κατακλύζουν τα τραπεζάκια του πριν και μετά τις παραστάσεις.
Παράλληλα, το ίδιο το Naif εξελίχθηκε σε αυτόφωτο σημείο αναφοράς για την περιοχή. Φιλοξενεί πάντα με χαρά τους ανθρώπους της γειτονιάς του, αλλά δεν απευθύνεται μόνο σ’ αυτούς. Δεκάδες άνθρωποι καταφθάνουν καθημερινά από όλες τις γωνιές της Αθήνας για να δοκιμάσουν το φημισμένο brunch του ή για να απολαύσουν με την παρέα τους ένα μπουκάλι κρασί. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι δημιούργησε από μόνο του μια δυναμική πιάτσα η οποία αναπτύσσεται και αναμορφώνεται ταχύτατα.
Και οι δύο αυτές εξελίξεις κάνουν τον Πέτρο Ζήσου να αισθάνεται πολύ χαρούμενος και κάπως δικαιωμένος. «Με τη Στέγη απλώς κουμπώσαμε, χωρίς να το προσπαθήσουμε ούτε εμείς ούτε αυτή. Νομίζω ότι ως οργανισμός εκείνοι ακολουθούν έτσι κι αλλιώς ένα μοτίβο εξωστρέφειας κι επικοινωνίας με τη γειτονιά, οπότε από τη στιγμή που τους ταιριάξαμε σαν ταυτότητα, αρχίσαμε να ‘συνομιλούμε’. Προσωπικά χαίρομαι πολύ που έχει αναπτυχθεί αυτή η σχέση. Έχουμε γνωριστεί πλέον με τα παιδιά που δουλεύουν στη Στέγη, γνωρίζουμε τους συντελεστές των παραστάσεων, έρχονται εδώ στα διαλείμματά τους και πειραζόμαστε. Και σίγουρα χαίρομαι όταν συνειδητοποιώ ότι κάποιος από μια άλλη γειτονιά έρχεται στο Naif, ειδικά αν υπάρχουν και στη δική του περιοχή αξιόλογες επιλογές. Οι περισσότεροι μου λένε ότι απολαμβάνουν την ησυχία που επικρατεί εδώ, το γεγονός ότι δεν είναι μια πολύβουη πιάτσα. Αναμφίβολα, όμως, αυτό το σημείο έχει μια ιδιαίτερη αύρα, μια παράδοξη γοητεία».
Ο ίδιος την είχε αντιληφθεί από το 2018, όταν ξεκίνησε να ψάχνει ένα σημείο που θα μπορούσε να φιλοξενήσει το στέκι που ήθελε πάντα να φτιάξει. Είχε αποφασίσει ότι θα απομακρυνόταν από το κέντρο της Αθήνας γιατί «είχε αρχίσει να χάνει τον χαρακτήρα του» κι αναζητούσε μια γειτονιά. Η πρώτη του επιλογή ήταν η δική του γειτονία, το Παγκράτι, αλλά όταν είδε τυχαία, μετά από μια παράσταση στη Στέγη το κλειστό μπαρ που προϋπήρχε στο μέρος που πλέον βρίσκεται το Naif, δέχτηκε επιφοίτηση. «Ενθουσιάστηκα από την πρώτη στιγμή μ’ αυτήν τη γειτονιά, την πίστεψα πάρα πολύ. Και όταν είδα τον χώρο, ήξερα ότι είναι ο ιδανικός. Ο ιδιοκτήτης του ήθελε να τον πουλήσει – μου πήρε οκτώ μήνες στενής πολιορκίας για να τον πείσω να τον παραχωρήσει σε μένα. Εμφανιζόμουν μπροστά του κάθε 15 – 20 μέρες. Ερχόμουν εδώ και χτυπούσα το κουδούνι του».
Τέσσερα χρόνια μετά από εκείνη την επιφοίτηση και δύο περίπου χρόνια μετά τα εγκαίνια του Naif, το σημείο με την ιδιαίτερη αύρα αποτελεί σημείο συνάντησης για ένα πολύ ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων. Το χιπ κοινό της Στέγης, οι καλλιτέχνες και οι συντελεστές των παραστάσεών της, τουρίστες από τα ξενοδοχεία που βρίσκονται στην περίμετρο, παίκτες του Ολυμπιακού, instagrammers και influencers, πιτσιρικάδες και συνταξιούχοι της γειτονιάς, όλοι βρίσκουν το τραπέζι τους και τη βολή τους εδώ. Οι περισσότεροι έρχονται και ξανάρχονται. Τους περισσότερους, ο Πέτρος τους γνωρίζει με το μικρό τους όνομα. Σίγουρα γνωρίζει πώς λένε τα σκυλάκια τους, που είναι πάντα ευπρόσδεκτα στο Naif. Όπως εξομολογείται, «μου αρέσει πολύ ο κόσμος εδώ. Και τη γειτονιά την αισθάνομαι σαν δική μου, ξέρω πλέον περισσότερο κόσμο εδώ παρά στο Παγκράτι όπου μένω. Και σίγουρα μου αρέσει που δίπλα στον κύριο Γρηγόρη και τους φίλους του από τη γειτονιά θα κάτσει ένα ζευγαράκι και παραδίπλα μια παρέα που μόλις σχόλασε από κάποια εταιρεία. Νομίζω ότι αυτό είναι το πραγματικό feeling του Naif. Μπαίνεις εδώ κι απλώς νιώθεις ευπρόσδεκτος. Και όταν κοιτάς γύρω σου, δεν αισθάνεσαι ότι όλοι βγήκαν από το ίδιο εργοστάσιο».
Μια οικογένεια που μεγαλώνει
Το Naif πήρε το όνομά του από το ζωγραφικό κίνημα του ναΐφ. Ο Πέτρος Ζήσου παιδεύτηκε πάρα πολύ μέχρι να το βρει. Οι εργασίες στον χώρο είχαν σχεδόν ολοκληρωθεί κι ακόμα δεν είχε καταλήξει σε κάτι που τον ικανοποιούσε 100%. Εντελώς τυχαία βρέθηκε σε μια έκθεση ναϊφ ζωγραφικής, ενθουσιάστηκε και συνειδητοποίησε ότι αυτό ήταν ακριβώς αυτό που έψαχνε. «Μια μικρή, εύηχη λέξη, με μια σημασία που με εκφράζει πάρα πολύ. Εγώ ήμουν πάντα ναϊφ και σε έναν βαθμό παραμένω ακόμα: αφελής με την έννοια του καλοπροαίρετου του ανεπιτήδευτου, με μια παιδικότητα στην προσέγγιση των πραγμάτων».
Ίσως αυτή η προσέγγιση να βοήθησε τον ίδιο και την επιχείρησή του να περάσουν αλώβητοι τις συμπληγάδες των λοκντάουν. Ας μην ξεχνάμε ότι το Naif άνοιξε 20 μόλις μέρες πριν κλειστούμε όλοι στα σπίτια μας και απαγορευτεί η κυκλοφορία. Και στο πρώτο λοκντάουν παρέμεινε κλειστό. Μετά, για να επιβιώσει έπρεπε ταυτόχρονα να δημιουργήσει μια σχέση με τον κόσμο και να βρει τρόπους να την αναπτύξει και να τη συντηρήσει μέσα σε μια πολύ δύσκολη και πρωτόγνωρη συνθήκη. Ο Πέτρος Ζήσου χρειάστηκε να γίνει πολύ εφευρετικός και να επιστρατεύσει όλο του το πείσμα: «μπήκα σε μια διαδικασία επιβίωσης. Έπρεπε να το παλέψουμε όλοι μαζί και να τα καταφέρουμε. Κάπου μεταξύ αυστηρών κανόνων, προσωπικής δικής μας ηθικής αλλά και του feeling που εισπράτταμε από τον κόσμο, βρήκαμε τρόπο να το κρατήσουμε ζωντανό».
Αυτές τις μέρες, ο Πέτρος Ζήσου εργάζεται πυρετωδώς για να ολοκληρώσει το μαγαζί που ετοιμάζει ακριβώς απέναντι από το Naif. Θα λέγεται Grasshoppers (αυτή τη φορά το όνομα το βρήκε πολύ εύκολα), θα λειτουργεί απόγευμα και βράδυ, θα διαθέτει έναν υπέροχο μυστικό κήπο και «θα είναι ένα μοντέρνο μπαρ που ανοίγει το 2022 σε μια συγκεκριμένη γειτονιά όπου υπάρχει ήδη το Naif. Αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι ο πήχης είναι πολύ ψηλά».
Την επόμενη μέρα του Naif δεν την έχει φανταστεί ακόμα. «Στην πραγματικότητα, παρότι έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που ανοίξαμε, δεν έχουμε δει ακόμα την πλήρη δυναμική του. Δεν το έχουμε ζήσει με μουσική, με όρθιους. Θέλω πραγματικά να δω πώς θα περπατήσει τώρα που σιγά – σιγά επιστρέφουν οι κανονικοί ρυθμοί της ζωής. Το μέλλον πάντως δεν το φαντάζομαι πολύ διαφορετικό. Είναι το μαγαζί της γειτονιάς κι εγώ πραγματικά αγαπάω τα μαγαζιά της γειτονιάς – δεν θέλω ν’ αλλάξουν. Θέλω να κατεβαίνω με τις φόρμες, να χαιρετάω, να με χαιρετάνε, να κάθομαι στην θέση που αγαπάω, να ανοίγω το λάπτοπ και να χαζεύω με την ησυχία μου. Αυτό που σίγουρα επιθυμώ να κρατήσουμε είναι η ποιότητα. Από εκεί και πέρα, είναι βέβαιο ότι κάποια πράγματα θα μπαίνουν και θα βγαίνουν, θα προσαρμοζόμαστε και θα εξελισσόμαστε».
ΥΓ: Η πιο Naif ιστορία και την ίδια στιγμή η λιγότερο Naif ιστορία μέχρι σήμερα, γράφτηκε ένα βράδυ του Νοεμβρίου του 2021, όταν μετά την παράσταση του «Γυάλινου Κόσμου» στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, η Ιζαμπέλ Ιπέρ που πρωταγωνιστούσε, επισκέφθηκε το μαγαζί, αλλά δεν βρήκε να κάτσει. Ήταν χειμώνας, οπότε λειτουργούσε μόνο ο εσωτερικός χώρος, οι όρθιοι απαγορεύονταν λόγω κόβιντ και όλα τα τραπεζάκια ήταν πιασμένα. «Τι να έκανα;» αναρωτιέται φωναχτά ο Πέτρος Ζήσου, «να σήκωνα κάποιον;». Η Ιπέρ έπρεπε να περιμένει τη σειρά της έξω στο κρύο, οπότε προτίμησε να φύγει. Ο Πέτρος λέει ότι είχε ένα πολύ φαρμακερό ύφος την ώρα που άνοιγε την πόρτα της εξόδου. Και τον πιστεύουμε βέβαια – η Γαλλίδα ντίβα έχει χτίσει μια συγκλονιστική κινηματογραφική καριέρα πάνω σ’ αυτό το ύφος. Είναι κρίμα, πάντως, που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Κυρίως γιατί η έκβαση της ιστορίας συνιστά μια ιστορική ανορθογραφία για την ανοιχτή δημοκρατία του Naif: εδώ όλοι κάποια στιγμή ίσως χρειαστεί να περιμένουν για λίγο, αλλά είναι βέβαιο ότι στο τέλος θα βρουν τη θέση τους.
Ανακάλυψε περισσότερα για τις περιοχές που αγαπάμε μέσα από το #ΠρότζεκτΓειτονιές του NouPou. Κι άλλες γειτονιές έρχονται σύντομα.