#ΠρότζεκτΓειτονιές: Η Ρεβέκκα Γιαννοπούλου μετατρέπει σημάδια πολέμου σε σύμβολα ειρήνης
#ΠρότζεκτΓειτονιές
Κι όμως, μπορεί ένα τατουάζ να αλλάξει τη ζωή μιας γυναίκας. Μπορεί να της δώσει πίσω τη χαμένη αυτοπεποίθησή της, να την κάνει να νιώσει ξανά «ολόκληρη». Η Ρεβέκκα Γιαννοπούλου κάνει αυτό ακριβώς και το έχει βάλει σκοπό της ζωής της, μέσα από το ιατρικό τατουάζ σε γυναίκες που έχουν υποβληθεί σε μαστεκτομή, να μοιράζει απλόχερα ευτυχία.
- 06/12/2021
Η Ρεβέκκα Γιαννοπούλου γεννήθηκε στο Μαρόκο. Στην ηλικία των 12 ήρθε στην Ελλάδα, την πατρίδα του πατέρα της. Από το 1999 συνδυάζει την αγάπη της για τα τατουάζ με την τέχνη της ιατρικής δερμογραφίας, προκειμένου να κάνει, όπως η ίδια λέει, «τους ανθρώπους πιο όμορφους, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και ταυτόχρονα πιο ευτυχισμένους». Τη συναντήσαμε στο μαγαζί της, στην οδό Ξενοφώντος στη Γλυφάδα, και είχαμε αμέτρητες ερωτήσεις να της κάνουμε.
Η συζήτηση ξεκίνησε από τα προφανή: Πώς γνώρισε το τατουάζ και πώς γοητεύτηκε τελικά από αυτό; «Ζωγραφίζω από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου και μόνο τότε είμαι σε απόλυτη γαλήνη. Αλλά όπως έλεγαν οι παλιοί, “Τι θέλεις να γίνεις; Ζωγράφος; Και να πεθάνεις στην ψάθα;”. Έτσι, σπούδασα ξενοδοχειακές επιχειρήσεις στην Ελβετία. Ομως ποτέ δεν μπόρεσα να αφοσιωθώ ολοκληρωτικά εκεί. Μια μέρα έμαθα από μια φίλη Γαλλίδα ότι η μαμά της -60 χρόνων παρακαλώ- θα πήγαινε να μάθει τατουάζ. Έπαθα σοκ! Αμέσως φαντάστηκα μια μεσήλικα καλυμμένη με τατουάζ όλων των ειδών, άγκυρες, καρδιές με σπαθιά και γελούσα μόνη μου. Εννοείται πως ζήλεψα και ζήτησα να μάθω αν ολα αυτα ήταν δυνατά. Πριν από είκοσι χρόνια, δεν υπήρχαν ούτε σχολές, ούτε καν μπορούσες να φανταστείς μια γυναίκα tattoo artist. Ο Τζίμης ήταν ο μοναδικός τατουέρ της χώρας μας και ο κλάδος ήταν απόλυτα ανδροκρατούμενος».
Μιλάει και βλέπεις στα μάτια της ακόμα την έξαψη εκείνων των ημερών. «Πόσο μεγάλη ήταν η χαρά μου όταν η φίλη μου επιβεβαίωσε το καινουργιο επάγγελμα της μαμάς της. Δεν ήταν βέβαια τατουάζ στο σώμα, αλλά μόνιμο μακιγιάζ στο πρόσωπο. Ενθουσιασμένη, έτρεξα μέχρι το Παρίσι να το μάθω. Ε, το ένα έφερε το άλλο, και μέσα από τα φρυδια τόλμησα και σχεδιακια στο σώμα, συνέχισα τα σεμινάρια και έφτασα ως εδώ σήμερα!».
Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με το ιατρικό τατουάζ, ζωγραφίζοντας θηλές σε γυναίκες που έχουν κάνει μαστεκτομή. «Στην οικογένειά μου ποτέ δεν είχα ακούσει για καρκίνο. Γύρω μου, φυσικά και είχα ακούσει για ανθρώπους που νοσούσαν ή έφυγαν από αυτό, αλλά φαινόταν πολύ μακριά από μένα. Μέχρι που ήρθε και με βρήκε μέσα από μία πολύ αγαπημένη φίλη. Το είχα δει φευγαλέα στη σχολή που έμαθα να χειρίζομαι βελόνα και μελάνια, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα γδυνόταν γυναίκα μπροστά μου και θα ασχολιόμουν με το στήθος της. Όταν τελείωσε η περιπέτεια της φίλης μου, σαν να της έκανα άλλο ένα τατουάζ, συμπλήρωσε το χρώμα της θηλής της. Τότε έγινε κάτι μαγικό και για τις δύο μας. Εκείνη είδε το στήθος της όπως ήταν πριν τα δύο χρόνια των επεμβάσεών της. Βγήκαν τόσο δυνατά όλα τα συναισθήματα που καταπίεζε τόσο καιρό για να μπορεί να συνεχίσει με την καθημερινότητά της, που έτρεχαν τα μάτια της δάκρυα χωρίς να μπορεί να το συγκρατήσει. Εγώ συνειδητοποίησα σοκαρισμένη πόσο δυνατή εμπειρία ήταν αυτή, πόσο σημαντική για τη γυναίκα, πόσο διαφορετικά μπορούσα να χρησιμοποιήσω την τέχνη μου. Έτσι ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα κορίτσια μου».
Τι σημαίνει όμως για μια γυναίκα να βλέπει και πάλι το στήθος της όπως πριν; «Το τι σημαίνει το ιατρικό τατουάζ για μία γυναίκα έχει να κάνει με μία τόσο προσωπική εμπειρία που μόνο η κάθε μία θα μπορούσε να μας εξηγήσει τη δίκη της. Αυτό που έχω δει εγώ, σαν medical tattoo artist, είναι ότι δεν περιγράφεται με λόγια. Και η εμπειρία του να βλέπει μια γυναίκα ξανά τη θηλή της στον καθρέφτη, όταν πριν έβλεπε το στηθος μιας ψεύτικης κούκλας (στην καλύτερη!) είναι το ίδιο ασύλληπτη για εκείνη όσο και για εμάς τους καλλιτέχνες που τη ζωγραφίζουμε. Για εκείνες σημαίνει το τέλος μιας περιπέτειας, η αρχή μιας καινούργιας ζωής, και υπενθύμιση ότι είναι ακόμα γυναίκες, είναι ελκυστικές. Για χρόνια μια γυναίκα με καρκίνο θα μπει και θα βγει από κρύα κτήρια νοσοκομείων και ιατρείων, ακούγοντας μόνο εντολές: “Γδυθείτε παρακαλώ”, “σταθείτε στον λευκό τοίχο”, “σηκώστε τα χέρια σας ψηλά”, “να τραβήξουμε μία φωτογραφία το στήθος σας”, “τίποτα δεν είναι αν κάνετε ό,τι σας πω”, “τελικά είναι καρκινος, πρέπει να αφαιρέσουμε το στήθος”, “τελικά θα πρέπει να αφαιρέσουμε και τα δύο στήθη”, “μη σε νοιάζει που είναι στραβά τα στήθη σου και γεμάτα ουλές, τουλάχιστον ζεις” κι άλλα πολλά τέτοια… Όσο δυνατή κι αν είναι, όσο κι αν είναι αποφασισμένη ότι θα παλέψει, κάποια στιγμή, όλες μα όλες, απενεργοποιούν τα άσχημα συναισθήματα για να μπορέσουν να αντέξουν, και να συνεχίσουν με τα καθημερινά τους καθήκοντα. Απενεργοποιώντας όμως τα αρνητικά συναισθήματα βάζουν στην άκρη και ό,τι έχει να κάνει με το στήθος τους, τα μαλλιά τους, τις βλεφαρίδες, την επαφή με τον σύντροφό τους, μια καινούργια γνωριμία… λίγο πολύ, ό,τι τις κάνει γυναικες. Το ιατρικό τατουάζ για μία γυναίκα λοιπόν είναι το κλειδί που θα τους ξυπνήσει από όλον αυτόν τον λήθαργο και θα τους φωνάξει ότι παραμένουν γυναίκες».
Στο μαγαζί της Ρεβέκκας -που φέρει και το όνομά της- αλλά και στα social media της, υπάρχουν αρκετές φωτογραφίες με γυναίκες που έχει βοηθήσει. Της ζητάω λοιπόν να μου πει μερικές από τις πιο δυνατές ιστορίες που έχει ζήσει.
«Είναι πολλές ιστορίες. Στο τελευταίο Celebrate Your Scars στα Γιάννενα με συγκλόνισαν δύο γυναίκες και μου θύμισαν τι σημαίνει γυναικεία αλληλεγγύη. Η μία πέρναγε καρκίνο και πήγαινε μέρα παρά μέρα στην κομμώτριά της. Κατέληξε η κομμώτρια να γίνει το αποκούμπι της και ο άνθρωπος που την στήριξε καθ’ όλη αυτή τη διαδικασία. Βλέπεις, δεν μπορούσε να μιλάει στην οικογένειά της για όλα αυτά. Δεν ήθελε να τους βαρύνει ή να τη λυπηθούν. Στη γιορτή Celebrate Your Scars λοιπόν ήταν εκεί και η κομμώτρια. Είχαν έρθει να φτιάξουν τις θηλές τους και οι δύο. Ξαφνικά είδαν η μια την άλλη. Βλέπει λοιπόν η πρώτη γυναίκα τη φίλη και κομμώτριά της και, τρελαμένη, με ανησυχία στο μάτι, τρέχει να την συναντήσει. “Κι εσύ; Κι εσύ;”. Δεν το πίστευε. “Ναι, κι εγώ”. “Μα, πότε;”. “Λίγο μετά από εσένα”. “Και γιατι δεν μου το είπες;”. Την είχε σφίξει στην αγκαλιά της, χαϊδευοντάς της τα μαλλιά και το πρόσωπο σαν μικρό παιδί. “Γιατί δεν ήθελα να σε ανησυχήσω. Εσυ είχες τελειώσει, ήσουν ελεύθερη πια από όλο αυτό”. Αυτή η εικόνα είναι κάτι που με συγκλόνισε».
«Μία άλλη ιστορία είναι για μία γυναίκα που είχε να γδυθεί μπροστά στον άντρα της δύο χρόνια. Γυρνώντας σπίτι της, αυθόρμητα, γδύθηκε για να του το δείξει. Εκείνος περίμενε με την αγωνία ενος μικρού παιδιού να δει πώς ένα τατουάζ μπορούσε να δημιουργήσει μία θηλή. Τελικά, το ένα έφερε το άλλο και έπεσαν μετά από τόσο καιρό στο κρεβάτι».
«Υπάρχει κι άλλη μια ιστορία που μου έχει μείνει: Ήταν μια νέα γυναίκα, που λάτρευε τον γυμνισμό και είχε στεναχωρηθεί περισσότερο για το ότι δεν θα ξαναέκανε ποτέ, παρά για το ότι άλλαξε το στήθος της για πάντα. Οι παρέες της έκαναν γυμνισμό και το καλοκαίρι άλλαζε όλη της η ζωή, αφού δεν μπορούσε να τους ακολουθήσει και έμενε μόνη της. Μόλις ζωγραφίστηκαν οι θηλές της, διότι είχε κάνει διπλή μαστεκτομή, ούτε οι ουλές της την ενδιέφεραν, ούτε όσα είχε ζήσει. Το πρώτο πράγμα που έκανε, ήταν να γδυθεί στην παραλία των διακοπών της, και περήφανα να δείξει το καινούργιο της στήθος. Και μου έλεγε ότι ήταν τόσο αληθοφανείς οι θηλές της που οι φίλοι της της ζητούσαν να κοιτάξουν από κοντά για να επιβεβαιώσουν αν όντως ήταν τατουάζ. “Ποτέ δεν είχε τόση επιτυχία το στηθος μου”, θυμάμαι ότι μου είπε!».
Ποια είναι όμως η διαδικασία για να κάνει μια γυναίκα ιατρικό τατουάζ; «Για να κάνει μία γυναίκα ιατρικό τατουάζ τη θηλή της θα πρέπει πρώτα να ζητήσει την άδεια από τον γιατρό της. Μετά γίνεται σε τρία ραντεβού. Στο πρώτο ραντεβού γνωριζόμαστε. Η πελάτισσα κι εγώ, το δέρμα της κι εγώ, η πελάτισσα με την υπηρεσία. Είναι πολύ σημαντικό η γυναίκα που θα έρθει για να κάνει μια τόσο σημαντική εργασία, να περάσει όμορφα. Να αισθανθεί όμορφα στον χώρο μου και να συναντηθούμε. Αν τη δει απλώς σαν μία υπηρεσία, δεν έχουμε πετύχει τίποτα. Δεν ζωγραφίζω θηλές με τατουάζ. Μετατρέπω σημάδια πολέμου σε σύμβολα ειρήνης. Κλείνω την πόρτα των νοσοκομείων και ανοίγω μια χαραμάδα στην καινούργια ζωή που έρχεται. Στη ζωή μετά τον καρκίνο του μαστού. Αυτή είναι η ευθύνη μου. Η ζωγραφιά της θηλής είναι το 10% του έργου που καλούμαι να παραδώσω. Ο ρόλος μου είναι, με τη γυναίκα που με εμπιστεύεται, να ξαναμιλήσουμε για ανούσια πράγματα όπως το χρώμα ενός φορέματος ή των νυχιών μας. Να ξαναμιλήσουμε σαν κορίτσια που θέλουν να έλκουν, να παίξουν, να δώσουν αυτή την πολύχρωμη νότα στη ζωή των άλλων. Να ξαναμιλήσουμε για σεξ, για ντεκολτέ και για μαγιό θαλάσσης. Εάν δεν κατάφερα να φυτέψω έστω και ένα μικρό σποράκι στο μυαλό της πάνω σε αυτά τα θέματα, αν δεν έχω ξυπνήσει μέσα της το θηλυκό που έχει μπει σε αδράνεια, δεν έχω κάνει τίποτα. Θηλές μπορεί να κάνει όλος ο κόσμος. Αυτό που χρειάζεται για να αξίζουν πραγματικά, είναι να δώσεις λίγο παραπάνω από τον εαυτό σου, από τον χρόνο σου, να κοιτάξεις τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου στα μάτια, να του πεις με αληθινό ενδιαφέρον “τι κάνεις;” και μετά να σωπάσεις και να ακούσεις».
Ας επιστρέψουμε όμως στη διαδικασία: «Στο πρώτο ραντεβού θα μιλήσουμε για σχήμα, για χρώμα. Θα γίνει μία πρώτη εργασία αλλά στην επούλωση, μετά από μερικές μέρες, θα φαίνεται αχνά. Χρειάζεται αυτό το πρώτο ραντεβού για να καταλάβω την ποιότητα του δέρματος, πώς επουλώνεται, τι χρώματα κρατάει. Στο δεύτερο ραντεβού ολοκληρώνουμε σχεδόν τη θηλή. Στο τρίτο ραντεβού συμπληρώνουμε τυχόν λεπτομέρειες. Το κάθε ραντεβού διαρκεί μία με μιάμιση ώρα. Τα ραντεβού απέχουν το ένα από το άλλο περίπου έναν με ενάμιση μήνα, ανάλογα με την επούλωση. Δεν υπάρχει ιδιαίτερη περίθαλψη μετά. Η γυναίκα μπορεί να συνεχίσει να κάνει τη ζωή της κανονικότατα. Δεν υπάρχει περίπτωση μόλυνσης».
Όσο κι αν με έχει συνεπάρει η συζήτηση, είμαι εδώ, στην οδό Ξενοφώντος, με αφορμή το #ΠρότζεκτΓειτονιές, Λίγο πριν φύγω λοιπόν τη ρωτάω για τη σχέση της με τη Γλυφάδα και για την απόφασή της να ανοίξει εδώ το μαγαζί της. «Όταν γυρίσαμε στη πατρίδα μας από το Μαρόκο με την οικογένειά μου, μείναμε στη Γλυφάδα. Μεγάλωσα εδώ από τα δώδεκά μου. Έχει άλλον αέρα η Γλυφάδα. Ακόμα και πηγαίνοντας στην Αγία Παρασκευή κάθε μέρα στο σχολείο μας και έχοντας δουλέψει σε πολλές ξένες χώρες, η Γλυφάδα είναι πάντα το σπίτι μου. Αγαπώ την περατζάδα στο κέντρο της, το τρέξιμο δίπλα στη θάλασσα, τη θερμοκρασία της, την εστίασή της… Είμαι πολύ περήφανη για τα έργα που γίνονται στις παραλίες με τις ομπρέλες και τα ντους που έχουμε πλέον, τα πάρκα για τα παιδιά. Η Γλυφάδα είναι η αγαπημένη μου πόλη και εννοείται ότι εδώ θα άνοιγα το μαγαζί μου!».
Ανακάλυψε περισσότερα για την Πλατεία Ξενοφώντος στη Γλυφάδα (και για πολλές ακόμα γειτονιές, που έρχονται) μέσα από το #ΠρότζεκτΓειτονιές του NouPou.