Πώς είναι να δουλεύεις σαν «εναερίτης» στον Πύργο του Πειραιά
Το NouPou ανέβηκε στον τελευταίο όροφο του Πύργου του Πειραιά. Εκεί όπου δύο εναερίτες, ένας άντρας και μία γυναίκα, ετοίμαζαν με την απαραίτητη σπουδή κάθε τους κίνηση πριν εκτεθούν στο κενό, αφήνοντας τον εαυτό τους στην απόλυτη ασφάλεια που τους προσφέρουν οι ζώνες και οι ιμάντες συγκράτησης. Ο Μάριος Βούρος και η Αγγελική Αγγελάκη μας μιλούν για το επάγγελμα του «εναερίτη» και για το πώς είναι να κρέμονται καθημερινά σε μία από τις υπό διαμόρφωση όψεις του Πύργου.
- 27/07/2023
Η επαγγελματική ζωή μακριά από τους τοίχους ενός γραφείου αποτέλεσε μία συνθήκη που ήρθε στη ζωή αρκετών από εμάς στο ξέσπασμα της πανδημίας. Για κάποιους άλλους αποτελεί την καθημερινότητα που έχουν επιλέξει για το επάγγελμά τους. Ακούγοντας τη λέξη «εναερίτης», θα μπορούσε κανείς να τη συνδέσει με τις υψηλές «διαδρομές» που διανύουν εκείνοι που απασχολούνται σε έργα ηλεκτροδότησης και συντήρησης συναφών εγκαταστάσεων. Όμως, η συγκεκριμένη απασχόληση αποτελεί κάτι περισσότερο από ένα επάγγελμα, και για κάποιους τρόπο ζωής. Παρατηρώντας λίγο πιο προσεκτικά τις πυρετώδεις εργασίες που λαμβάνουν χώρα τον τελευταίο καιρό στους 22 ορόφους του Πύργου Πειραιά, ίσως δείτε κάποιες «κουκίδες». Να κρέμονται σε μία από τις υπό διαμόρφωση όψεις του. Εκεί υπάρχουν άνθρωποι που αιωρούνται για να τοποθετήσουν τις περσίδες που λειτουργούν ως σκίαστρα για τους μελλοντικούς ενοίκους του.
Το NouPou ανέβηκε στον τελευταίο όροφο του Πύργου. Εκεί όπου δύο εναερίτες, ένας άντρας και μία γυναίκα, ετοίμαζαν με την απαραίτητη σπουδή κάθε τους κίνηση, πριν εκτεθούν στο κενό, αφήνοντας τον εαυτό τους στην απόλυτη ασφάλεια που τους προσφέρουν οι ζώνες και οι ιμάντες συγκράτησης. Επιδιδόμενοι σε μία δραστηριότητα που μπορεί στα μάτια ενός εξωτερικού παρατηρητή να φαντάζει επικίνδυνη ή και εξόχως ρομαντική λόγω της ανεμπόδιστης θέας και της λυτρωτικής ελευθερίας που προσφέρει. Στην πραγματικότητα όμως απαιτεί συγκέντρωση και προστασία από τις καιρικές συνθήκες, οι οποίες αποτελούν τον κύριο και ίσως τον μοναδικό παράγοντα «αστάθειας» για έναν εναερίτη.
Με πρότερη θητεία σε extreme sports
Οι περισσότεροι εναερίτες, όπως λέει ο Μάριος Βούρος, μπήκαν στο επάγγελμα έχοντας πρότερη θητεία στα extreme sports. «Είτε επρόκειτο για ορειβασία, είτε για αναρρίχηση βράχων, είτε κατάβαση φαραγγιών, κάναμε το χόμπι μας δουλειά. Έχω ασχοληθεί με την αναρρίχηση, την σπηλαιολογία, την κατάβαση φαραγγιών. Η πλειονότητα των εναεριτών έκανε τη μετάβαση από τα σχοινιά στα σχοινιά. Το ζήτημα όμως είναι ότι στη δουλειά μας δεν υπάρχει τακτική απασχόληση. Δουλεύουμε για τρεις ή πέντε μήνες. Το αντικείμενο της δουλειάς μας στην Ελλάδα έχει περιορισμένη εφαρμογή ελλείψει ψηλών κτιρίων. Έτσι, ορισμένοι από εμάς ταξιδεύουμε στο εξωτερικό για να δουλέψουμε».
«Πρέπει κανείς να διαθέτει βασικές γνώσεις στο ‘μαστοριλίκι΄εκτός από ικανότητες ως εναερίτης. Είναι μία δουλειά μου με ζει, μπορεί κάποιες φορές με λίγη πίεση, αλλά τα καταφέρνω. Πλέον περιμένω να ξεκινήσουν τα έργα σε ψηλά κτίρια στο Ελληνικό». Ήδη ομάδα εναεριτών συνέβαλε στην εγκατάσταση του Experience Park στο Ελληνικό.
Το μεγαλύτερο κατασκεύασμα στο οποίο έχει αιωρηθεί ο Μάριος έως σήμερα, ήταν μία καμινάδα της ΔΕΗ στην Κρήτη, με ύψος 180 μέτρων, με αντικείμενο την εκτέλεση επισκευαστικών εργασιών.
«Εάν με έβαζες σε γραφείο θα μαράζωνα»
Περιγράφοντας τη φύση του επαγγέλματος, λέει ότι «εκτός από κέφι, όταν δεν υπάρχει ροή και επαναληψιμότητα στην απασχόληση, εξελίσσεται σε άγχος για την επιβίωση μέχρι να έρθει το επόμενο project». Όπως λέει, οι απολαβές του είναι σχεδόν οι ίδιες με αυτές που λάμβανε πριν από 15 χρόνια. Στο εξωτερικό όμως είναι εντελώς διαφορετικά τα δεδομένα. Και οι απολαβές σημαντικά υψηλότερες. Ταυτόχρονα όμως οι συνθήκες στο εξωτερικό είναι εντελώς στρεβλές σε κάποιες χώρες. Για παράδειγμα έχω δουλέψει σε εργοστάσιο στο Κόσοβο σε περίοδο πολέμου. Αλλά κι εδώ μοιάζει με “πόλεμο”. Κάθε μέρα μία μάχη. Δεν παύει όμως να είναι για εμένα μία αίσθηση απόλυτης ελευθερίας, μία ανάσα. Εάν με έβαζες σε ένα γραφείο σήμερα θα μαράζωνα».
Οι δυσχέρειες του επαγγέλματος
Ρωτώντας τον από ποια μεριά του κτιρίου προτιμά να αγναντεύει, η απάντησή του είναι περισσότερο πρακτική παρά ρομαντική: «από την πλευρά που έχει περισσότερη σκιά». Στις δυσκολίες που καλείται να αντιμετωπίσει είναι εκτός από τις καιρικές συνθήκες και τα τεχνικά προβλήματα ανακύπτουν σε ένα έργο. «Η δουλειά μου εκτός από ψηλά κτίρια έχει εφαρμογές σε τομείς όπως οι ανεμομετρικοί ιστοί, οι ανεμογεννήτριες, επισκευές και συντήρηση βιομηχανικών εγκαταστάσεων».
Μία γυναίκα με έφεση σε κατασκευές και επισκευές
Στον Πύργο αιωρούνται και γυναίκες. Η Αγγελική Αγγελάκη είναι μία από αυτές. Που όπως λέει διαθέτει την αντίληψη για τις απαιτούμενες «μαστοριές» στο κτίριο. Για εκείνην αποτελεί το κύριο επάγγελμά της. «Η βασική ενασχόλησή μου πριν έρθω στον Πύργο του Πειραιά, ήταν τα σοβατίσματα σε μετόπες κτιρίων».
«Τελείωσα μηχανικός οχημάτων. Όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμενα. Υπήρχε προκατάληψη για τις γυναίκες στο συγκεκριμένο επάγγελμα. Είχα έναν άντρα από πάνω μου, που με κοίταζε με επιφύλακτικότητα, περιμένοντας πότε θα κάνω το λάθος. Στη συνέχεια σπούδασα σε δραματική σχολή. Εκεί έζησα ένα άλλο ‘δράμα’, καθότι πρόκειται για έναν ακόμα χώρο με ιδιαιτερότητες. Όπου έπρεπε για να μπω στο σύστημα, να εξελιχθώ σε κάτι άλλο από αυτό που ήμουν. Μετά επιδόθηκα σε νέες επαγγελματικές αναζητήσεις. Κι αφού έπιαναν τα χέρια μου, με την παρότρυνση ενός φίλου μου εναερίτη, αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό. Με έμαθε να σοβατίζω, να βάφω. Για να γίνει κάποιος εναερίτης και να πιστοποιηθεί σε αυτό, περνάει από την αντίστοιχη σχολή. Στην Αθήνα υπάρχουν δύο», εξηγεί η Αγγελική.
«Παιδί μου είσαι για ψηλά»
«Πάντα η μάνα μου έλεγε: ‘εσύ παιδί μου είσαι για ψηλά’. Κι εγώ αποφάσισα να την επιβεβαιώσω».
Αναφερόμενη σε συναισθήματα κατά την ώρα της αιώρησης, κάνει λόγο για το άγχος που κυριεύει κάθε άνθρωπο, όση εμπειρία και να διαθέτει. «Δεν υπάρχει ρομαντισμός στη δουλειά μας, ακόμα και εάν κάποιοι μπορεί να το βλέπουν έτσι. Αντιθέτως, βρισκόμαστε σε διαρκή εγρήγορση σε περίπτωση που πιάσει αέρας. Σε κάθε περίπτωση πάντως τα συστήματα ασφάλειας που διαθέτουμε είναι τέτοια που αποκλείεται να πέσει κάποιος. Πρέπει όμως να είμαστε προσεκτικοί, διότι υπάρχουν μηχανήματα και γερανοί που περνάνε συχνά πίσω από την πλάτη ή πάνω από το κεφάλι μας. Επομένως πρέπει να έχουμε το νου μας κάθε στιγμή σε ό,τι συμβαίνει και να είμαστε συγκεντρωμένοι».