Για τον Θοδωρή Ακερμάνογλου η ζωή είναι – κυριολεκτικά – μια ευχάριστη ανηφόρα
Έχει τρέξει ακόμη και 19 ώρες συνεχόμενα, έχει ανέβει στο «βουνό των θεών» και πλέον, στα 64 του, εύχεται ο δρόμος που του επιφυλάσσεται να είναι μακρύς. Ο δρομέας ορεινού τρεξίματος και πρόεδρος του Συλλόγου Δρομέων Νοτίων Προαστίων «ΕΥΚΛΗΣ», Θοδωρής Ακερμάνογλου, μας μιλά για τη δρομική του περιπέτεια, για τις πιο συναρπαστικές εμπειρίες και τις φιλίες μέσα από το τρέξιμο, αλλά και για τον επερχόμενο αγώνα Run The Lake, δίπλα στην επιβλητική Λίμνη της Βουλιαγμένης.
- 11/12/2023
Ξεκίνησε το τρέξιμο το 2003, σε ηλικία 44 ετών, μετά από παρότρυνση ενός φίλου. Το ένα χιλιόμετρο έγινε πέντε τα πέντε έγιναν δέκα και σταδιακά εξελίχθηκαν σε Μαραθώνιο. Και όποιος νομίζει ότι αυτό είναι το «ταβάνι», κάνει λάθος, γιατί ο Θοδωρής Ακερμάνογλου απέδειξε το αντίθετο, φτάνοντας να διανύει 80 χιλιόμετρα μέσα σε 19 ολόκληρες ώρες, και μάλιστα σε βουνό, με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό για τον βαθμό δυσκολίας της διαδρομής.
Πλέον είναι 64 ετών, εξακολουθεί να τρέχει και ομολογεί πως ευελπιστεί να συνεχίσει να τρέχει για πολύ ακόμα. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια θα μπορούσε κανείς να πει ότι έχει γυρίσει τρέχοντας όλη την Ελλάδα, αν και ο ίδιος εξομολογείται πως είναι ακόμη μακριά από αυτό. Κάνει περίπου 2.500 χιλιόμετρα τον χρόνο, έχει κερδίσει συναρπαστικές εμπειρίες, έχει δει τη συγκλονιστική πανοραμική θέα από αμέτρητα βουνά και, παρότι έχει φτάσει μέχρι την κορυφή του Ολύμπου, ομολογεί πως η πιο δυνατή εμπειρία του ήταν αυτή στο Ζαγόρι και συγκεκριμένα όταν πέρασε τη Δρακόλιμνη. «Ήταν μια πολύ μεγάλη διαδρομή με υψόμετρο και το τοπίο ήταν απίστευτο. Περνούσαμε από νερά, τον ποταμό Βίκο, βλέπαμε φανταστικά μέρη. Πιο πολύ σταματούσαμε για να φωτογραφίσουμε, παρά τρέχαμε», παραδέχεται.
Ο πρώτος του αγώνας ήταν το 2010 και ήταν πέντε χιλιομέτρων, ενώ τα τελευταία δέκα χρόνια έχει στραφεί στο ορεινό τρέξιμο για έναν πολύ σημαντικό λόγο. «Συνειδητοποίησα ότι το να τρέχει κανείς μέσα στη φύση από το να ακολουθεί απλώς μια διαδρομή στην άσφαλτο είναι πολύ πιο ενδιαφέρον και αναζωογονητικό. Βλέπεις πολύ διαφορετικά πράγματα που αλλιώς δεν θα είχες την ευκαιρία να δεις, όλο αυτόν τον φυσικό πλούτο, ενώ παράλληλα παίρνεις όσο οξυγόνο δεν παίρνεις από πουθενά αλλού, ανάμεσα στα κτίρια της πόλης», μας εξηγεί.
Όσο για τη δυσκολία που μπορεί να έχει αυτού του είδους το τρέξιμο, συγκριτικά με αυτό στην άσφαλτο; Μπορεί για πολλούς από εμάς το ανέβασμα μιας ανηφόρας – απλώς περπατώντας – να φαντάζει κυριολεκτικά και μεταφορικά βουνό, και να λαχανιάζουμε μόνο στη σκέψη. «Πλέον βλέπω ανηφόρα και λέω “α, με περιμένουν ωραία πράγματα μπροστά μου”. Δεν σημαίνει ότι δεν κουράζομαι ποτέ. Παλιότερα η ανηφόρα ήταν μια δύσκολη δοκιμασία και αρκετά απαιτητική, όλα όμως είναι θέμα προπόνησης. Μετά από τόσα χρόνια, μπορώ να πω πως πιο πολύ τις ευχαριστιέμαι, παρά κουράζομαι». Χρειάζεται αντοχή, εγρήγορση και υπομονή, αλλά, όπως μας λέει, αξίζει πραγματικά τον κόπο. Άλλωστε, στο βουνό δεν τρέχεις με τον ίδιο ρυθμό, όπως σε έναν Μαραθώνιο. «Αφενός είναι φύσει αδύνατο, αφετέρου οι ρυθμοί είναι πιο χαμηλοί γιατί δεν σε ενδιαφέρει η επίδοση σε χρόνο, αλλά να φτάσεις στον τερματισμό και να το απολαύσεις».
Πώς προετοιμάζεται όμως κανείς για έναν τέτοιο αγώνα; Σε τέτοιες περιόδους ο ίδιος ακολουθεί ένα πρόγραμμα τεσσάρων με πέντε – ανάλογα με τη δυσκολία του αγώνα – προπονήσεων την εβδομάδα και αυτό περιλαμβάνει έναν συνδυασμό ειδών προπόνησης. «Θα κάνω μικρές και μεγάλες αποστάσεις, και long runs που αποτελούνται από 25-30 χιλιόμετρα τις Κυριακές. Ακολουθούμε επίσης τις διαλειμματικές διαδρομές, όπου εναλλάσσουμε γρήγορο με αργό ρυθμό τρεξίματος». Ο ίδιος μάλιστα παραδέχεται ότι, ακόμη και τον χειμώνα, αγαπά την κολύμβηση στη θάλασσα, που είναι και αυτή μια μορφή προπόνησης, αλλά και το ποδήλατο. «Πρέπει να βρίσκει κανείς εναλλακτικούς τρόπους για να μην βαριέται» λέει.
Στα 64 του, δε διστάζει ούτε στιγμή στην επόμενη ερώτηση: Πιστεύει ακράδαντα πως μπορεί κανείς να ξεκινήσει να ασχολείται με το τρέξιμο σε οποιαδήποτε ηλικία. Εξηγεί βέβαια πως «δεν ξεκινάς με τα 20 χιλιόμετρα, αλλά από τα λίγα. Και στη συνέχεια αυξάνεις ρυθμό, αλλά και απόσταση».
Οι προπονήσεις του, ανάλογα με τον στόχο, συνδυάζουν και θάλασσα και βουνό. Θα τον βρεις μαζί με άλλους δρομείς είτε να προπονούνται κατά μήκος της παραλιακής, από τον Άλιμο μέχρι τον Λαιμό Βουλιαγμένης ή σε κάποια γωνιά του Υμηττού. «Από τις αγαπημένες μου διαδρομές είναι τα μονοπάτια του Υμηττού που βρίσκονται ακριβώς πάνω από τη Άνω Γλυφάδα. Αυτά που έχουν γίνει διαδρομή στον αγώνα Ymittos Marathon και αποτελούν μια διαδρομή που χρησιμοποιούνταν στο παρελθόν από τους αρχαίους Αθηναίους που έκαναν εμπόριο με τους Κορωπιώτες. Εκτός από την ιστορία της, αυτή η διαδρομή αποτελεί ένα από τα πιο όμορφα μονοπάτια. Τρέχεις ανάμεσα στα πεύκα και δεν πιστεύεις ότι βρίσκεσαι στην Αθήνα».
Είναι υπέρμαχος της δραστηριότητας στη φύση και, αν απευθυνόταν στον οποιονδήποτε, θα του έλεγε να αφήσει τον καναπέ, την τηλεόραση και τους υπολογιστές και να βγει έξω να περπατήσει, να τρέξει, να κινηθεί και να γνωρίσει τις ομορφιές που βρίσκονται δίπλα μας και, μέσα στους τρελούς ρυθμούς της καθημερινότητας, αγνοούμε συστηματικά. Αυτός άλλωστε, όπως λέει είναι και ο σκοπός του Συλλόγου Δρομέων Νοτίων Προαστίων «ΕΥΚΛΗΣ», του οποίου είναι πρόεδρος. Ένας από τους πιο σημαντικούς στόχους του ΕΥΚΛΗ είναι η κοινωνικοποίηση, αλλά και η προσφορά, μέσα από δράσεις δωρεών σε Κοινωνικά Παντοπωλεία και άλλους τέτοιους φορείς. «Σηκωθείτε από την καρέκλα, ελάτε να τρέξετε, να μάθετε νέα μέρη και να προσφέρετε με οποιονδήποτε τρόπο», είναι το μότο του Συλλόγου, όπως λέει ο κ. Ακερμάνογλου.
Η δημιουργία του συλλόγου δρομέων «ΕΥΚΛΗΣ»
Ο Σύλλογος «ΕΥΚΛΗΣ» δημιουργήθηκε το 2011, όταν μια παρέα 20 ατόμων με ένα κοινό πάθος για το τρέξιμο, για να βγουν έξω και να ανακαλύψουν μέρη και τοπία, αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να καλέσουν όλο τον κόσμο σε αυτό το συναρπαστικό ταξίδι εξερεύνησης. Ύστερα τα μέλη ολοένα και αυξάνονταν και πλέον έχουν φτάσει τα 200. Διοργανώνουν εκδρομές και διαδρομές ανά την Ελλάδα, τρέχουν, συζητούν και στο τέλος της ημέρας θα φάνε όλοι μαζί στην ταβέρνα, θα γελάσουν και θα κάνουν καινούργιους φίλους.
Μέλος του μπορεί να γίνει ο οποιοδήποτε, από 15 ετών, μέχρι όσο θέλει και αντέχει. Όριο ηλικίας δεν υπάρχει, αφού αυτή τη στιγμή υπάρχουν μέλη του Συλλόγου και δρομείς σε αγώνες που είναι για παράδειγμα 75 ετών, αλλά, είναι αυτό που λέμε «το λέει η καρδούλα τους». «Η επιτυχία είναι “τερματίζω” και είμαι καλά και υγιής. Δεν μας νοιάζει κάτι άλλο, ούτε κυνηγάμε τους χρόνους και τις επιδόσεις», εξομολογείται ο κ. Ακερμάνογλου.
Ανεβαίνοντας «το βουνό των θεών»
Ο «ΕΥΚΛΗΣ» συμμετείχε το 2021 στο Olympus Marathon, που πραγματοποιείται στον Όλυμπο το τελευταίο Σαββατοκύριακο κάθε Ιουνίου. Μάλιστα, ο κ. Ακερμάνογλου ήταν ένας από τους τρεις αθλητές του που κατάφεραν να τερματίσουν. Η διαδρομή του αγώνα ακολουθεί την ιερή πορεία των πιστών της αρχαιότητας, οι οποίοι ανέβαιναν από τη λατρευτική πόλη του Δίου στις κορυφές του Ολύμπου στην αρχή του καλοκαιριού για να θυσιάσουν στον Δία και να αποθέσουν τα αφιερώματά τους.
Οι αθλητές του Olympus Marathon ξεκινούν από τον αρχαιολογικό χώρο του Δίου στα 3 μόλις μέτρα υψόμετρο και καλύπτουν σε 21 χιλιόμετρα πάνω από 2900 μέτρα κοπιαστικής ανάβασης, ενώ ο αγώνας, ο οποίος έχει συνολικό μήκος 44 χιλιόμετρα, ολοκληρώνεται με την κατάβαση μέχρι το Λιτόχωρο. Μιλώντας για αυτήν την εμπειρία ο κ. Ακερμάνογλου λέει πως «είναι ομολογουμένως ένας από τους δύσκολους αγώνες, αλλά όχι και ο δυσκολότερος. Η ιδιαιτερότητά του συγκριτικά με άλλους έγκειται στην ιστορική του σημασία. Είναι “το βουνό των θεών” και όταν ανεβαίνεις στον θρόνο του Δία στα 2.800 μέτρα, νιώθεις ένα τρομερό δέος. Διασχίζεις το φαράγγι του Ενιπέα, περνάς ανεβοκατεβάσματα, ανηφόρες, κατηφόρες τρεχούμενα νερά και είναι μια φοβερή εμπειρία».
Plogging: Συνδυάζοντας τρέξιμο και έμπρακτη αγάπη για το περιβάλλον
Τα τελευταία χρόνια ο «ΕΥΚΛΗΣ» διοργανώνει έναν αγώνα δρόμου που δεν μοιάζει με τους συνηθισμένους, αφού συνδυάζει τη διαδρομή με τον καθαρισμό μέρους του Υμηττού, μέσα σε ένα μονοπάτι 27 χιλιομέτρων. Το γνωστό στους ορεινούς δρομείς ως «Plogging». Πρακτικά ο αγώνας είναι περισσότερο μια περιβαλλοντική δράση, όπου κατά τη διάρκεια της διαδρομής οι δρομείς σταματούν για να μαζέψουν σκουπίδια που μπορεί να βρίσκουν στο διάβα τους.
Όπως μας εξηγεί ο κ. Ακερμάνογλου, πρόκειται για μια τακτική που ακολουθείται ευρέως στο εξωτερικό, ωστόσο στην Ελλάδα ο «ΕΥΚΛΗΣ» την έκανε για πρώτη φορά. Οι δρομείς καλούνται στο τέλος να παρουσιάσουν ό,τι έχουν περισυλλέξει στον τερματισμό και κάθε σκουπίδι της «συλλογής» βαθμολογείται με βάση το υλικό του (πχ. χαρτί, πλαστικό, μέταλλο κλπ). Ο αθλητής με την καλύτερη βαθμολογία παραλαμβάνει ειδικό κύπελλο και αυτομάτως είναι υποψήφιος για τον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Plogging που γίνεται στο εξωτερικό.
Το Run The Lake στη Λίμνη Βουλιαγμένης
Στις 17 Δεκέμβρη, ο Θοδωρής Ακερμάνογλου και οι εθελοντές και συνοδοιπόροι του σε όλες τις μοναδικές διαδρομές, σε συνεργασία με τον δήμο Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης, μας προσκαλούν σε μια πολύ πιο βατή από τα συνηθισμένα τους, μα εντυπωσιακή και ιδιαίτερη διαδρομή, στη Λίμνη Βουλιαγμένης, το Run The Lake Vouliagmeni. Η συμμετοχή σε αυτόν τον αγώνα μάλιστα έχει φιλανθρωπικό χαρακτήρα, καθώς τα έσοδα θα διατεθούν για κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται σε ανάγκη. «Μια διαδρομή σε ανοικτό περιβάλλον, δίπλα στη θάλασσα και τη λίμνη που αποτελεί ένα μαγευτικό τοπίο, δημιουργούν ένα σκηνικό και μια εμπειρία που αξίζει να ζήσει κανείς και είναι μια γιορτή. Θα ήθελα επίσης να πω ότι καλούμε όλον τον κόσμο, με το δικό του ρυθμό και δρομικό στυλ, μικρούς, μεγάλους, άτομα με κινητικές δυσκολίες και όποιον θέλει να κάνει το κάτι διαφορετικό, να έρθει και να τρέξει ακόμη και στα 5 χιλιόμετρα. Για τους πιο τολμηρούς έχουμε τα 10 και τα 20, αλλά ειλικρινά, η συμμετοχή είναι που μετρά».
Το δυσάρεστο κρέμασμα των παπουτσιών
Στην κουβέντα μας ο κ. Ακερμάνογλου παραδέχεται ότι ιδανικά θα ήθελε να τρέχει μέχρι το τέλος της ζωής του. Δεν σκοπεύει να τερματίσει σύντομα τη δρομική του περιπέτεια, παρά μόνο όταν αποφασίσει εκείνη να τον αφήσει. Όταν δηλαδή το σώμα του δεν θα του το επιτρέπει πια, ή σε περίπτωση κάποιου τραυματισμού, λόγω του οποίου θα πρέπει να παραμείνει εκτός. Φυσικά όλα αυτά τα απεύχεται και ελπίζει να πάρουν όση περισσότερη παράταση γίνεται. Μέχρι τότε, ο δρόμος είναι μακρύς.