Γιώργος Κετσελίδης: «Τα παιδιά είναι το μέλλον του αθλήματος που τόσο αγαπώ»
Ένας έμπειρος προπονητής, με θητείες σε μεγάλους συλλόγους μπάσκετ σε Ελλάδα και εξωτερικό, με κατακτήσεις σε γνωστά πρωταθλήματα: Ο Γιώργος Κετσελίδης γύρισε αμέτρητα γήπεδα πριν βρεθεί φέτος σε αυτά των νοτίων προαστίων, ως υπεύθυνος ακαδημιών του Πρωτέα Βούλας. Τον συναντήσαμε στον χώρο που ο ίδιος έχει σαν δεύτερο σπίτι, στο γήπεδο του Πρωτέα, και μιλήσαμε μαζί του για το μπάσκετ στην Ελλάδα σήμερα, για το μέλλον του αθλήματος στα νότια προάστια αλλά και για τον λόγο που ο ίδιος πιστεύει ότι οι γονείς δεν πρέπει ποτέ να βρίσκονται στις κερκίδες κατά τη διάρκεια των προπονήσεων των παιδιών τους.
- 29/11/2021
Ο Γιώργος Κετσελίδης γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου του 1965 στην Κωνσταντινούπολη. Όταν ήταν 4 ετών μετακόμισε με την οικογένειά του στην Αθήνα, όπου μεγάλωσε στο Παγκράτι, ενώ τα τελευταία 37 χρόνια μένει στα νότια προάστια – και συγκεκριμένα στον Άλιμο.
Ο έμπειρος Έλληνας προπονητής μπάσκετ έχει περάσει κατά τη διάρκεια της μακράς καριέρας του από τον πάγκο πολλών ελληνικών ομάδων, όπως ο Ολυμπιακός αλλά και ο Άρης, όπου υπήρξε συνεργάτης του Παναγιώτη Γιαννάκη, ενώ βρέθηκε επίσης σε Λιθουανία, Γεωργία, Λίβανο, Τυνησία και Κύπρο (Zalgiris Kaunas, Mia Tbillsi, Chamville, Monastir και ΑΕΚ Λάρνακας). Στην Ελλάδα μπορεί να μην έχει κατακτήσει κάποιον τίτλο, ωστόσο στο εξωτερικό έχει κάνει το τρεμπλ με την Ζαλγκίρις (πρωτάθλημα, κύπελλο και Βαλτική Λίγκα), αλλά και τα νταμπλ σε Γεωργία και Κύπρο.
Φέτος επέστρεψε στα νότια προάστια: Πριν από μερικούς μήνες ανέλαβε να βελτιώσει το αναπτυξιακό μοντέλο των ακαδημιών του Πρωτέα Βούλας από το πόστο του Τεχνικού Διευθυντή Υποδομών και από αυτή τη θέση είναι αποφασισμένος να κάνει τη διαφορά στο άθλημα που τόσο αγαπάει, μετατρέποντας όπως λέει ο ίδιος την ομάδα της Βούλας σε «φυτώριο αθλητών» αλλά, κυρίως, σε μια ομάδα όπου τα παιδιά -πρώτα και πάνω από όλα – χαίρονται το ίδιο το παιχνίδι.
Το νέο σας πόστο έχει να κάνει με νεαρούς αθλητές. Υπάρχει κάτι που φοβάστε;
Πότε μου δεν φοβήθηκα για κάτι. Ποτέ μου δεν φοβήθηκα να κάνω προπόνηση μετά από τραυματισμό και εγχείρηση. Όχι λοιπόν, δεν θα φοβηθώ ούτε τώρα, καθώς τα τμήματα υποδομής είναι ένας χώρος στον οποίο βρίσκομαι από τα ξεκινήματά μου στην προπονητική και παρόλο που αργότερα ασχολήθηκα με τις αντρικές ομάδες, πάντα παρακολουθούσα στενά τις ακαδημίες. Εκεί βρίσκεται το μέλλον του αθλήματος που τόσο αγαπώ. Τα παιδιά είναι η χαρά του χώρου αυτού και έτσι πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε. Σαν σύλλογος προτεραιότητά μας είναι τα παιδιά να χαρούν το μπάσκετ για όσα περισσότερα χρόνια θέλουν και μπορούν, δημιουργώντας από πλευράς μας τις αντίστοιχες συνθήκες παιχνιδιού, ώστε να μπορούν τα παιδιά να μείνουν στο άθλημα και μετά ως αθλητές, προπονητές, παράγοντες, διαιτητές, γραμματείς, φίλαθλοι και σίγουρα ως σωστοί γονείς αθλητών. Συνηθίζω να ρωτάω όσους σταμάτησαν νωρίς το μπάσκετ για ποιους λόγους το έκαναν. Οι συνηθέστεροι λόγοι που αναφέρουν είναι η έλλειψη χρόνου παιχνιδιού, η απουσία της διασκέδασης του αθλήματος, η απώλεια εμπειριών, ο φόβος να κάνουν λάθη και το αίσθημα ασέβειας απέναντί τους.
Πιστεύετε πως θα μπορούσαμε να δούμε αθλητές του Πρωτέα Βούλας σε ομάδες της Α1;
Ασφαλώς. Ο στόχος μας είναι να γίνει ο Πρωτέας φυτώριο αθλητών. Μέσα από τη συνεργασία μου με τον Πρωτέα προσπαθώ να εμφυσήσω σε προπονητές, παιδιά και γονείς τη φιλοσοφία μου και την άποψή μου, για το πώς μπορεί το μπάσκετ στην Ελλάδα να συνεχίσει να εξελίσσεται. Οι προπονητές πρέπει να τονίζουν στα παιδιά ότι η ευκαιρία να χαρούν το παιχνίδι και να βελτιωθούν ως παίκτες είναι πιο σημαντική από τα αποτελέσματα. Μην ξεχνάμε πως υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα μελών της Εθνικής Ομάδας, οι οποίοι έγιναν πετυχημένοι επαγγελματίες παίκτες χάρη στη σκληρή δουλειά και τη σωστή νοοτροπία τους, όπως οι Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Τσαλδάρης, Καλαμπόκης κ.ά.
«Οι συνηθέστεροι λόγοι που τα παιδιά εγκαταλείπουν το μπάσκετ είναι η έλλειψη χρόνου παιχνιδιού, η απουσία της διασκέδασης του αθλήματος, η απώλεια εμπειριών, ο φόβος να κάνουν λάθη και το αίσθημα ασέβειας απέναντί τους».
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος στόχος σας μέσα από την ακαδημία;
Αυτό που προσπαθούμε κάθε μέρα να περάσουμε στα παιδιά και στους γονείς είναι πως το ταλέντο είναι σίγουρα ένα μεγάλο εφόδιο, αλλά η σκληρή δουλειά είναι αυτή που θα κάνει έναν αθλητή να ξεχωρίσει. Ένας αθλητής κυριολεκτικά μπορεί να δημιουργηθεί και να καταστραφεί από λάθος χειρισμούς των γονιών του. Έχουμε αμέτρητα παραδείγματα και για τις δύο περιπτώσεις. Μια ακόμη θέση λοιπόν, την οποία έχω αποκτήσει μέσα από την εμπειρία μου τόσο στις ακαδημίες όσο και στις αντρικές ομάδες και για την οποία είμαι αμετάκλητος, είναι η παρουσία των γονιών στο γήπεδο.
Πιστεύετε ότι είναι λάθος δηλαδή να έρχεται ένας γονιός στο γήπεδο και να παρακολουθεί τις προπονήσεις του παιδιού του;
Ακριβώς όπως στο σχολείο δεν μπορούν οι γονείς να βλέπουν το παιδί τους και να παρακολουθούν το μάθημα, το ίδιο θα έπρεπε να συμβαίνει και στις προπονήσεις. Στο σχολείο μαθαίνουν να είναι καλοί στα μαθηματικά και στην έκθεση, στην προπόνηση μαθαίνουν να είναι καλοί στο μπάσκετ. Στο σχολείο όμως απαγορεύεται να βλέπουν οι γονείς το μάθημα. Άρα γιατί να μπορούν να βλέπουν την προπόνηση; Μάθημα το ένα, μάθημα και το άλλο. Θα ήθελα, για να γίνει καλύτερα αντιληπτό αυτό που λέω, να παραθέσω μια σειρά από ερωτήσεις προς τους ίδιους τους γονείς, τις οποίες μπορούν να δοκιμάσουν να απαντήσουν οι ίδιοι.
1.Έστω ότι είστε δάσκαλος σε ένα δημοτικό: Θα σας άρεσε να έχετε τους γονείς των μαθητών σας δίπλα στην έδρα σας και να σχολιάζουν τις ασκήσεις που τους βάζετε και αν τις κάνουν σωστά ή όχι;
2. Πιστεύετε ότι τα παιδιά είναι πιο σίγουρα για τον εαυτό τους όταν νιώθουν τα βλέμματά σας πάνω τους και προσπαθούν να καταλάβουν τις αντιδράσεις σας σε κάθε τους κίνηση ή μήπως είναι καλύτερα όταν λείπετε;
3.Πιστεύετε ότι ένας παίκτης θα προσπαθήσει να επιλύσει ένα πρόβλημα (μικρό τραυματισμό, αγενή συμπεριφορά από κάποιον συμπαίκτη του κλπ) όταν είναι μόνος του ή όταν θα είστε εκεί και θα ζητήσετε εσείς εξηγήσεις για όλα τα γεγονότα που συνέβησαν;
4.Δεν πιστεύετε ότι τα λόγια των προπονητών αφομοιώνονται πιο εύκολα από ένα παιδί όταν μετά δεν «αμφισβητούνται» ή σχολιάζονται αρνητικά από τον γονιό του;
«Στο σχολείο απαγορεύεται να βλέπουν οι γονείς το μάθημα. Γιατί να μπορούν να βλέπουν την προπόνηση;»
Έχετε πολλές εμπειρίες από το εξωτερικό. Ποιες είναι οι διαφορές που έχουν με τα δικά μας πρωταθλήματα; Ποια πιστεύετε είναι τα θετικά και τα αρνητικά μας στο μπάσκετ;
Αποτελεί κοινό μυστικό ότι το ελληνικό πρωτάθλημα δεν συγκαταλέγεται -εδώ και αρκετά χρόνια δυστυχώς- στα καλύτερα της Ευρώπης. Από την άλλη, βέβαια, οι ελληνικές ομάδες έχουν γίνει εξπέρ στο να ανακαλύπτουν ποιοτικούς ξένους σε μικρότερα πρωταθλήματα και να εκτοξεύουν τις καριέρες τους, να γίνονται το σκαλοπάτι για το επόμενο συμβόλαιο. Οι διαφορές με τα πρωταθλήματα του εξωτερικού είναι πολλές. Εξαρτάται βέβαια και από τη χώρα στην οποία αναφερόμαστε. Το πρόβλημα της Ελλάδας δυστυχώς ξεκινάει από τη βάση, απ’ τη νοοτροπία που αποκτούν τα παιδιά και οι γονείς τους στις μικρές ηλικίες. Αυτή η λάθος νοοτροπία τους ακολουθεί και ως επαγγελματίες και κάπου εκεί χαλάει η μαγιά. Όμως, ένα μεγάλο προσόν που έχουμε οι Έλληνες σε σύγκριση με τους ξένους είναι το κλίμα που αναπτύσσεται εντός των ομάδων. Οι ελληνικές ομάδες είναι μια μεγάλη οικογένεια -με τα καλά και τα κακά της βέβαια. Υπάρχει ζεστό κλίμα και οι παίκτες γίνονται φίλοι και αναπτύσσουν τόσο ισχυρή χημεία που δεν μπορεί να νικηθεί εύκολα ακόμα και από το πιο ακριβό ρόστερ. Ένα άλλο ελληνικό πρόβλημα είναι ότι οι φίλαθλοι στην Ελλάδα έρχονται στο γήπεδο για να εκτονώσουν τα νεύρα τους και να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες επιβεβαίωσης και επίδειξης δύναμης. Οι φίλαθλοι στο εξωτερικό, με τρανό παράδειγμα τη Λιθουανία, πηγαίνουν για να γιορτάσουν και να διασκεδάσουν.
Έχετε πολλές εμπειρίες από Eurocup και Euroleague. Πως βλέπετε τις ομάδες μας στο εξωτερικό;
Οι ομάδες μας κάθε χρόνο πρωταγωνιστούν και στη Euroleague και στο Eurocup, απλώς τώρα κάνουν μία κοιλιά και αυτή έχει να κάνει πιο πολύ με την οικονομική κρίση, η οποία δυστυχώς χτύπησε και το μπάσκετ. Έχουν πέσει τα budget και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην έρχονται παίκτες επιπέδου όπως παλαιότερα. Πρέπει οι προπονητές να ψάξουν πολύ την αγορά για να βρουν καλούς παίκτες με χαμηλό budget, αλλά και να δουλέψουν πολύ περισσότερο για να βελτιώσουν τους λιγότερο έμπειρους παίκτες.
Πώς ήταν η εμπειρία του ταξιδιού σας στις ΗΠΑ και η παρουσία σας στις προπονήσεις των Utah Jazz;
Καταρχάς θέλω να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στον ΣΕΠΚ και προσωπικά στον πρόεδρο του Συνδέσμου, κ. Παναγιώτη Γιαννάκη, όπως και στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος για την ευκαιρία που μας έδωσαν. Ήταν μια πολύ σημαντική εμπειρία από την οποία σίγουρα αποκόμισα πολλά. Το προπονητικό κέντρο εκεί έχει δύο γήπεδα, το ένα δίπλα στο άλλο. Το γήπεδο έχει αίθουσα με βάρη που επικοινωνεί οπτικά με τα δύο γήπεδα, με μια τεράστια τηλεόραση που κατά τη διάρκεια του διαλείμματος ο coach Quin Snyder τους επισημαίνει τα λάθη που γίνονται στην προπόνηση.
Κάποια περίεργη ή σημαντική ιστορία από τη Λιθουανία έχετε;
Η γνωριμία μου με τον Σαμπόνις με κάνει ακόμη περισσότερο να θυμάμαι αυτή τη χώρα. Αυτός ο άνθρωπος με άλλαξε μέσα σε μία στιγμή, με έκανε να δω με διαφορετικό μάτι κάποια πράγματα και να έχω άλλες απαιτήσεις από τις διοικήσεις των ομάδων μου. Εξιστορώ αυτό το περιστατικό με τον Σαμπόνις σε όλους τους παράγοντες που συνεργάστηκα από εκεί και έπειτα στη καριέρα μου: Βγήκαμε λοιπόν κάποια στιγμή με την ομάδα για φαγητό, μετά από τρεις μήνες στη Λιθουανία. Ο Σαμπόνις δεν μου είχε μίλησε ποτέ για μπάσκετ. Οπότε βρήκα την ευκαιρία να τον ρωτήσω το γιατί. Η απάντησή του ήταν εκπληκτική. Μου είπε λοιπόν: coach, εγώ υπήρξα πολύ καλός παίκτης. Τώρα όμως η δουλειά μου είναι Vice President και μέσα από αυτή τη δουλειά προσπαθώ να βρίσκω χρήματα για να κάνεις καλά εσύ τη δουλειά σου. Αν αρχίσω να μπλέκομαι στα πόδια σου με ερωτήσεις, τότε θα χαλάσει η μηχανή που θέλουμε να φτιάξουμε. Επίσης, στη Ζαλγκίρις με τον Ηλία Ζούρο είχαμε πολύ καλή συνεργασία και νιώθω πολύ όμορφα που συνεργαστήκαμε και ήμουν βοηθός του.
Στη Γεωργία, τη Λιθουανία και την Κύπρο κατακτήσατε πρωτάθλημα και κύπελλο. Υπάρχει κάποιος τίτλος που θέλατε και δεν έχετε κατακτήσει;
Είμαι ευγνώμων για αυτά που έχω καταφέρει, καθώς τα κατάφερα μόνος μου, χωρίς καμία εξωτερική βοήθεια ξεκινώντας από το μηδέν. Νομίζω ότι έχω κερδίσει ό,τι μου αντιστοιχούσε.
Αν μπορούσατε να σχολιάσετε με λίγες λέξεις κάποιες από τις ελληνικές ομάδες σήμερα, ποιες θα ήταν αυτές;
ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ: Μετά Γιαννακόπουλου εποχή. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: Χωρίς Σπανούλη εποχή. ΠΑΟΚ: Μυρίζει υγεία. ΑΕΚ: Να ξεμπλέξει από τη FIBA και τα ban. ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΠΑΤΡΑΣ: Σημαντικές αλλαγές. ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ: Ήρεμη δύναμη, η οποία αρχίζει από την αρχή.
