Γνωρίσαμε τους ανθρώπους του ΣΠΑΖ, που κάνουν τα πάντα για τα αδέσποτα
Το μεγαλύτερο αφιέρωμα που έγινε ποτέ για τη Γλυφάδα
Οι εθελόντριες του ΣΠΑΖ, του ιστορικού πλέον φιλοζωϊκού σωματείου της Γλυφάδας που σήμερα μετρά 38 χρόνια ζωής, φωτογραφίζονται μαζί για πρώτη φορά, μοιράζονται με το NouPou τις ιστορίες τους και απαντούν σε όλες μας τις ερωτήσεις: Ποια είναι η συνεργασία τους με τον δήμο, τι πρέπει να κάνουμε αν συναντήσουμε μια τραυματισμένη γάτα στον δρόμο, τι αντιλαμβάνονται λάθος οι πολίτες σε σχέση με τα σωματεία και, τελικά, ποιο είναι το μέλλον για τα αδέσποτα στην Ελλάδα;
- 03/04/2024
Όλα ξεκίνησαν πριν από 38 χρόνια σε ένα ιδιωτικό ξενόφωνο σχολείο του Ελληνικού. Η Σάμμυ, μια αδέσποτη σκυλίτσα που εμφανίστηκε ξαφνικά στην πόρτα τους, κερδίζοντας από την πρώτη στιγμή την αγάπη των παιδιών που έτρεχαν να την ταΐσουν, να τη χαϊδέψουν και να παίξουν μαζί της, υιοθετήθηκε από τις δασκάλες και έγινε η μασκότ του σχολείου.
Όταν η Σάμμυ σκοτώθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο μπροστά στα μάτια των παιδιών, οι δασκάλες αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα σωματείο, στη μνήμη της σκυλίτσας που τόσο πολύ είχαν αγαπήσει και είδαν τόσο άδικα να χάνεται. Έτσι ο ΣΠΑΖ πήρε την πρώτη του μορφή και στα χρόνια που ακολούθησαν κατάφερε να αλλάξει την εικόνα της Γλυφάδας, που εκείνη την εποχή ήταν γεμάτη αγέλες και αδέσποτους σκύλους απ’ άκρη σ’ άκρη της.
Σήμερα συναντήσαμε τον κορμό του σωματείου, τις πέντε εθελόντριες που τρέχουν καθημερινά, αντιμετωπίζοντας κάθε είδους περιστατικό με αφοσίωση και πάθος για αυτό που κάνουν -ή μάλλον αυτό που έχουν επιλέξει να κάνουν, χωρίς να κλείνουν τα μάτια, χωρίς να αψηφούν την πραγματικότητα που δυστυχώς ακόμη θέλει τα αδέσποτα ζώα αφημένα στη μοίρα τους. Η Φώφη Δημητριάδου, η Τζέλα Παγώνη, η Ελισάβετ Μιμικέλλη, η Μαρία Παπαδάτου και η Νίκη Κλάϊνος μιλούν στο NouPou για τη συνεργασία του ΣΠΑΖ με τον Δήμο Γλυφάδας, για τα περιστατικά, ευχάριστα ή δυσάρεστα, που έχουν μείνει ανεξήτιλα στη μνήμη τους, για την έλλειψη εθελοντών στις μέρες μας, για την κακεντρέχεια του Έλληνα πολίτη, αλλά και για την επόμενη μέρα και το μέλλον, που ελπίζουν να είναι πιο λαμπερό για όλες τις αδέσποτες ψυχές εκεί έξω.
Φώφη Δημητριάδου
Η Φώφη είναι η πρόεδρος του ΣΠΑΖ και ένα από τα ιδρυτικά μέλη του σωματείου. Εργαζόταν ως δασκάλα (και ήταν η μόνη Ελληνίδα) στο ξενόφωνο ιδιωτικό σχολείο του Ελληνικού, απ’ όπου ξεκίνησαν όλα. Όταν το μοιραίο τροχαίο που κόστισε τη ζωή στη Σάμμυ έλαβε χώρα μπροστά στα μάτια τους, η Φώφη μαζί με άλλες δασκάλες αποφάσισαν ότι κάτι πρέπει να κάνουν για τα αδέσποτα της περιοχής. Έτσι, εγένετο ΣΠΑΖ.
Από την πρώτη μέρα ήταν εκεί και μέχρι σήμερα παραμένει σταθερά η «ψυχή» του σωματείου, αν και φροντίζει να τονίσει πως «Δεν υπάρχει “εγώ”, υπάρχει “εμείς”. Και παρόλο που συμπλήρωσα 38 χρόνια σε αυτό το σπορ, ελάχιστοι ξέρουν ποιος είναι ο πρόεδρος του ΣΠΑΖ, γιατί δεν είναι αυτό το σημαντικό. Δεν κάνω εγώ τη διαφορά, η ομάδα την κάνει».
Η Φώφη είναι λίγο-πολύ υπεύθυνη για όλα, από τα γραφειοκρατικά μέχρι την επαφή με τον δήμο, και από τις διασώσεις μέχρι τις στειρώσεις. Στο πλάι της η σκυλίτσα της, η Μικρούλα, και ο Ρούλης, ο γάτος της, τον οποίο υιοθέτησε αφού η οικογένεια που τον πήρε για λίγο υποστήριζε πως τους “χρησιμοποιούσε” ως ξενοδοχείο(!).
«Όταν πρωτοξεκινήσαμε, στη Γλυφάδα υπήρχαν πολλές αγέλες σκύλων και ήταν όλοι τους αστείρωτοι, οπότε η αρχή έγινε με στειρώσεις. Δεν κάναμε όμως πολλές, καθώς δεν ήταν τόσο εύκολο. Έπειτα αρχίσαμε να στειρώνουμε και τις γάτες, με ένα πρόγραμμα το οποίο κατάφερε να πραγματοποιήσει 2.500 στειρώσεις μέσα σε έναν χρόνο. Σκέψου ο δήμος σήμερα κάνει 1.000 με 1.200 τον χρόνο σε γάτες. Στόχος μου ήταν να αποκτήσει ο κάθε δήμος το δικό του σωματείο, ώστε να ασχολείται ο καθένας με τον πόλη του. Αυτός ο στόχος σήμερα έχει επιτευχθεί και μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις, υπάρχουν δύο σωματεία ανά δήμο».
«Βλέπω ωστόσο έντονη έλλειψη εθελοντών. Κάθε πέρυσι και καλύτερα. Υπάρχουν πολλοί Γλυφαδιώτες που δεν ξέρουν ακόμη ότι υπάρχει ο ΣΠΑΖ. Εμένα αυτό μου λέει ότι δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ να μάθουν ποιος φροντίζει τα ζώα της πόλης τους. Σήμερα ο κόσμος είναι πιο αδιάφορος, θεωρούν ότι επειδή είμαστε σωματείο έχουμε την υποχρέωση να βοηθάμε. Δεν έχουμε καμία υποχρέωση, θέλουμε και το κάνουμε. Δεν πληρωνόμαστε, αλλά αντιθέτως πολλές φορές βάζουμε και από την τσέπη μας. Ο κόσμος έχει συνηθίσει να πετάει το μπαλάκι. Το να ρίχνουμε την ευθύνη στους άλλους έχει γίνει καραμέλα. Όλη η κοινωνία έχει πάρει λάθος στροφή. Αν ο καθένας έπαιρνε την ευθύνη για τον δικό του κήπο, για τη δική του γειτονιά, δεν θα ήταν έτσι τα πράγματα».
«Θέλω να προκαλέσω τον κόσμο, σε όποιον δήμο και αν ανήκουν, να βρουν μια εθελοντική ομάδα, ένα σωματείο, είτε είναι για ζώα είτε για παιδιά και να αφιερώσουν λίγο από τον ελεύθερο χρόνο τους εκεί. Αλλά να το κάνουν συστηματικά, όχι μόνο για έναν μήνα. Οι περισσότερες εθελοντικές ομάδες δεν απαιτούν έξοδα, αλλά χρόνο. Να πας έναν σκύλο βόλτα, μια γάτα στον γιατρό, να φτιάξεις πέντε πράγματα για ένα μπαζάρ, να έρθεις να βοηθήσεις σε μεταφορές, πολλά. Αν δεν είναι ο ΣΠΑΖ, ας είναι για κάποιον άλλο καλό σκοπό».
«Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το πρόγραμμα του δήμου της Γλυφάδας ως προς τα αδέσποτα είναι αποτελεσματικότατος. Σε αυτό παίζει ρόλο ότι και ο δήμαρχος είναι δεκτικός. Λαμβάνουμε συχνά ερωτήσεις από πολλούς δήμους, εντός και εκτός Αττικής, για το πώς το καταφέρνουμε αυτό και -επειδή δεν είμαστε “τσιγκούνηδες”- τους λέμε. Βέβαια, αυτό που κάνουμε έχει πάρει χρόνια για να φτάσει στο επιθυμητό πλαίσιο. Αλλά η συνεργασία μας με τον δήμο είναι καλή και ένας ακόμη στόχος μου είναι να δημιουργηθεί ένα τμήμα για τα ζώα με υπαλλήλους και ορισμένους εθελοντές, οι οποίοι όμως να δίνουν απλώς τις συμβουλές τους. Ο δήμος πρέπει πάντως να αναπτύξει περισσότερο το τμήμα για τα ζώα, παρόλο που βρισκόμαστε ήδη σε καλό δρόμο. Αισθάνομαι υπερήφανη για όσα έχουμε καταφέρει γιατί πραγματικά μου έχει βγει η ψυχή».
«Ο δήμος καλύπτει πολλά από τα έξοδά μας. Τα περισσότερα ιατρικά θέματα, λογαριασμούς κτηνιάτρων, τα πληρώνουμε μέσα από το πρόγραμμα του δήμου. Εμείς θα αναλάβουμε οικονομικά κάποιο περιστατικό που για παράδειγμα μπορεί να μην βρέθηκε στη Γλυφάδα αλλά τριγύρω ή κάποια περίπτωση όπου ένας άνθρωπος να χρειάζεται απαραιτήτως τη βοήθειά μας για το ζώο του. Για παράδειγμα, πριν από χρόνια, μια φίλη γραφίστρια που βοηθούσε τον ΣΠΑΖ, ξεκίνησε ένα all day café στα Μετέωρα και μόλις αντίκρισε την κατάσταση εκεί με τα αδέσποτα έφριξε. Άρχισε να ζητά βοήθεια και εμείς κάναμε μία κίνηση, στέλνοντας σπιτάκια που μας έφερε ο κόσμος. Τελικά καταφέραμε να μαζέψουμε κάποια χρήματα για να πάμε και να στειρώσουμε 12 ζώα. Από τότε προσπαθούμε να βοηθήσουμε όσο μπορούμε με τα αδέσποτα της περιοχής εκεί, έχουμε φέρει και κάποια από αυτά στην Αθήνα, τα οποία υιοθετήθηκαν».
Τζέλα Παγώνη
Έμενε για πολλά χρόνια στην Αγγλία και όταν επέστρεψε στην Ελλάδα ήξερε ότι θα έχει πολύ χρόνο πλέον στη διάθεσή της για να αφιερώσει στον εθελοντισμό. Συνεχίζει μέχρι σήμερα τη συμβουλευτική της με πελάτες από την Αγγλία και παράλληλα είναι γνωστή ως η «γατού» του ΣΠΑΖ. Η Τζέλα γνώριζε από παλιά τη Φώφη, επομένως η ενασχόλησή της με το σωματείο ήρθε κάπως φυσικά για εκείνη. Άλλωστε, όταν επέστρεψε στην Αθήνα έπαθε όπως λέει ένα πολιτισμικό σοκ, έχοντας συνηθίσει πια τη ζωή στη βόρεια Ευρώπη, όπου δεν υπάρχουν αδέσποτα ζώα στους δρόμους. «Με συγκινεί το πιο ευάλωτο, και το πιο ευάλωτο είναι αυτό που δεν έχει φωνή να διεκδικήσει τα δικαιώματά του», μου εξηγεί.
Από το 2007 είναι μέλος του ΣΠΑΖ, όπου – όπως αναφέρει χαρακτηριστικά – «μπήκε με τα μπούνια». Σήμερα έχει τρεις γάτους, τη Χλόη και τη Στέλλα που είναι 13, αλλά και τον Νταρτανιάν που είναι 8, αλλά ανέκαθεν φρόντιζε γατούλες, εντός και εκτός του σπιτιού της, ειδικά μεγάλης ηλικίας.
«Είναι διαφορετικό να ασχολείσαι με ένα γατί που έχεις μέσα στο σπίτι και διαφορετικό να ασχολείσαι με τα αδέσποτα εκεί έξω σε έναν τόπο που δεν τα αποδέχεται. Ξεκίνησα με το κλασικό: Πού υπάρχουν γάτες; Να τις πιάσουμε, να τις στειρώσουμε για να μην υπάρχει αυτός ο συνεχής πολλαπλασιασμός. Αυτό που δεν μπορώ να αντέξω είναι τα πατημένα γατάκια στον δρόμο. Τόσα χρόνια το βλέπω μπροστά μου και δεν θα το συνηθίσω ποτέ. Κάθε φορά είναι σαν να δέχομαι μια γροθιά στο στομάχι. Γιατί δεν είναι μόνο ότι τα πατάνε, αλλά ότι τα παρατάνε».
«Αν βρω ένα νεκρό γατάκι στον δρόμο οφείλω να μην το προσπεράσω. Ανάβω λοιπόν αλάρμ, σταματάω το αμάξι μου, κάνω σήμα στα διερχόμενα αυτοκίνητα να περιμένουν, παίρνω το ζώο με γάντια και το μεταφέρω στην άκρη, στην ασφάλεια. Τραβάω φωτογραφία, αφήνω ένα σημείωμα για να μην το μαζέψει κανείς και καλώ στον δήμο για να αναλάβει. Υπενθυμίζω πως απαγορεύεται να πετάμε νεκρά ζώα στους κάδους σκουπιδιών».
«Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει κάποιος που θα βρει ένα τραυματισμένο γατάκι είναι να το μεταφέρει με ασφάλεια, δηλαδή με ένα κλουβί μεταφοράς, μια κούτα ή γενικώς κάτι που δεν θα του επιτρέπει να κάνει απότομες κινήσεις και να το σκάσει. Μετά πρέπει να το πάει στο κτηνιατρείο για να του δοθούν οι πρώτες βοήθειες και να δούμε τι έχει. Αν τύχει να είναι Κυριακή ή στη μέση της νύχτας, όπου είναι κλειστά τα κτηνιατρεία, μπορεί να το βάλει πάλι σε ένα ασφαλές μέρος και να περιμένει να ξημερώσει για να κάνει τότε τα υπόλοιπα».
«Στην περίπτωση που κάποιος θέλει να βοηθήσει το ζώο, αλλά δεν μπορεί να ανταπεξέλθει οικονομικά, τα φιλοζωϊκά σωματεία ή τουλάχιστον εμείς, μπορούμε να βοηθήσουμε δίνοντας τις συμβουλές μας και κατευθύνοντας τον ενδιαφερόμενο. Ενημερώνουμε ότι είναι σημαντικό να αποφεύγονται οι πολλές μέρες νοσηλείας γιατί το κόστος θα είναι πράγματι μεγάλο, αλλά και οι κτηνίατροι προσπαθούν από την πλευρά τους να μην κρατάνε παραπάνω κανένα ζώο όταν αυτό δεν κρίνεται απαραίτητο. Εμείς έπειτα μπορούμε να φέρουμε ένα μεγάλο κλουβί που να έχει μέσα λεκάνη με άμμο, φαγητό και νερό, ώστε να μπει το γατάκι και να παραμείνει προστατευμένο στο μπαλκόνι, σε ένα τρίτο υπνοδωμάτιο ή ακόμη και στον κήπο. Οι εθελοντές μπορούν να σε βοηθήσουν, να σε συμβουλεύουν. Το μότο μας όμως είναι “Όλοι από λίγο και όχι όλα από λίγους”.
«Όσον αφορά τη σίτιση μιας γάτας, ο καλύτερος τρόπος είναι να την ταΐζουμε μια φορά το βράδυ. Επιλέγουμε ξηρά ή φρέσκια τροφή, αλλά στην τελευταία φροντίζουμε να μην αφήνουμε υπολείμματα, και το κάνουμε διακριτικά, χωρίς να λερώνουμε ή να καταπατάμε τον χώρο του άλλου. Η γάτα έχει μάθει να τρώει το βράδυ, την ημέρα κοιμάται. Δυστυχώς, βέβαια, οι γάτες είναι πλέον πάντα σε ετοιμότητα για φαγητό κι αυτό δεν είναι καλό γιατί εξαρτώνται από εμάς».
«Αν αφήναμε τις γάτες μόνες τους στο φυσικό τους περιβάλλον, η φύση θα έκανε τη δουλειά της γιατί ξέρει να κρατά τις ισορροπίες. Για παράδειγμα, η μάνα-γάτα αν την αφήναμε ήσυχη θα γεννούσε μία φορά τον χρόνο, θα φρόντιζε τα μωρά της και έτσι θα είχαν περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσουν. Τώρα αν πάρεις από τη γάτα τα μωρά της θα μπει σε οίστρο και θα γεννήσει ξανά και ξανά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να πέφτει το ανοσοποιητικό της και να γεννά άρρωστα μωρά. Γι’ αυτό και ο σωστός τρόπος για να βοηθήσουμε σήμερα τον γατίσιο πληθυσμό είναι να στειρώνουμε τις γάτες ώστε να μην γεννούν ανεξέλεγκτα».
Ελισάβετ Μιμικέλλη
Η Ελισάβετ μπορεί να είναι η πιο πρόσφατη «προσθήκη» στην οικογένεια του ΣΠΑΖ, ωστόσο μοιάζει σαν να ήταν από πάντα μέλος του. Ασχολείται ενεργά με τον εθελοντισμό τα τελευταία 14 χρόνια, ενώ στο παρελθόν υπήρξε εθελόντρια σε άλλο σωματείο. Λόγω περιοχής, ωστόσο, πήρε «μετάθεση» στον ΣΠΑΖ με τον οποίο σήμερα μετρά σχεδόν 7 χρόνια συνεργασίας. Έχει υπό την ευθύνη της τις υιοθεσίες του σωματείου και αναλαμβάνει από τις αγγελίες μέχρι τις συνεντεύξεις με τους υποψήφιους ιδιοκτήτες. Παράλληλα, «τρέχει» και τα social του οργανισμού. Όλα αυτά ταυτόχρονα με τη δουλειά της σε μία αντιπροσωπεία χαρτιού. Δεν το λες κι εύκολο. «Υπάρχουν και δύσκολες μέρες, αλλά θέλω και το κάνω», μου τονίζει.
Ο Μπάκι (που τον βλέπεις και στις φωτογραφίες) είναι δικός της, τον φιλοξένησε κατά τη διάρκεια της καραντίνας και τον κράτησε τελικά για πάντα, μαζί με τη σκυλίτσα της, την Άμπι, και τη γάτα της, την Ψιψίνα. Βέβαια, όπως όλες οι εθελόντριες, έτσι και η Ελισάβετ πολλές φορές θα φιλοξενήσει κάποιο αδέσποτο ζώο στο σπίτι της.
«Το Facebook καλώς ή κακώς έδωσε βήμα σε πολλούς ανθρώπους να βγάζουν χολή, να κρίνουν. Και εμείς ως σωματείο έχουμε προχωρήσει σε ορισμένα πιο αιχμηρά σχόλια, αλλά ποτέ με κακία. Πολλοί φαίνεται πως έχουν τόσο ελεύθερο χρόνο για να σχολιάζουν κάτω από τις αναρτήσεις μας, αλλά δεν επιλέγουν να τον αξιοποιήσουν για να βοηθήσουν. Οι άνθρωποι του καναπέ ψάχνουν μονίμως να βρουν με τι θα ασχοληθούν και πώς θα δημιουργήσουν θέμα».
«Πολλάκις έχουμε ακούσει διάφορα τρελά. Τις προάλλες με πήραν τηλέφωνο στις 7:30 το πρωί γιατί βρήκαν μια σκυλίτσα η οποία έτρεχε πανικόβλητη στη Λ. Βουλιαγμένης, είχε κομμένο το ένα αυτάκι της και η κοπέλα που τη βρήκε με ενημέρωσε πως ήταν βαμμένη με σπρέι. Τελικά αποδείχτηκε ότι το σπρέι ήταν αντιβιωτικό. Με ρωτάει τι μπορούμε να κάνουμε και της απαντώ πως αυτή την ώρα δεν είναι κάποιος διαθέσιμος να πάρει το σκυλί. Της εξήγησα τι μπορεί να κάνει ακριβώς και τότε πετάγεται κάποιος από το τηλέφωνο και μου λέει “Ωραία φιλοζωϊκή είστε ρε”. Απλά δεν απάντησα. Ο κόσμος νομίζει ότι είμαστε υπάλληλοι, ότι είναι η δουλειά μας και ότι πληρωνόμαστε. Δεν καταλαβαίνουν ότι είμαστε απλοί άνθρωποι που προσπαθούν να βοηθήσουν. Είναι πολύ άδικο αυτό».
«Πριν από λίγο καιρό είχα πει ότι θέλω να δημιουργήσουμε μια ομάδα περίπου 20 ατόμων που να έρχονται στις εκδηλώσεις και στις ημέρες υιοθεσίας που πραγματοποιούμε, για να κρατάνε τα σκυλιά για τρεις με τέσσερις ώρες κάποιες Κυριακές. Η σχετική ανάρτηση που κάναμε στη σελίδα του σωματείου έφτασε σε απήχηση τα 100.000 άτομα. Από αυτά, μόνο τρεις ανταποκρίθηκαν και έστειλαν μήνυμα να μας πουν ότι ενδιαφέρονται. Και από αυτούς τους τρεις, τελικά δεν ήρθε κανείς. Είναι δύσκολο στα νότια προάστια να βρούμε κόσμο στον οποίο να μπορούμε σταθερά να βασιζόμαστε για κάποιες Κυριακές. Μπορεί να είναι μία Κυριακή το δίμηνο, αλλά και πάλι δεν θέλουν να διαθέσουν χρόνο. Είναι πολύ στενάχωρο αυτό και ελπίζω να αλλάξει».
«Το ευχάριστο είναι ότι από τα άτομα που δίνουν “το παρών” να μας βοηθήσουν στις δράσεις μας, παραπάνω από τους μισούς έχουν υιοθετήσει τον σκύλο τους από εμάς και έρχονται να βοηθήσουν τους υπόλοιπους να βρουν την παντοτινή τους οικογένεια. Είναι κρίμα γιατί πραγματικά περνάμε πολύ όμορφα, τα σκυλιά το διασκεδάζουν και έχουμε υψηλές πιθανότητες να τους βρούμε σπίτι. Ωραία η βόλτα, ο καφές, αλλά όλα μπορούν να συνδυαστούν. Και εμείς δεν έχουμε παραμελήσει εντελώς τη ζωή μας. Όλα πρέπει να υπάρχουν».
«Βλέπουμε γενικώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τον κόσμο να θέλει να υιοθετήσει. Βέβαια βλέπω δυστυχώς σκύλους που είναι ακόμη διαθέσιμοι για υιοθεσία από την ημέρα που ξεκίνησα εγώ. Στην Ελλάδα, ωστόσο, είναι πολύ εύκολο να υιοθετήσεις ένα ζώο, για αυτό είναι και πολύ συχνό φαινόμενο το να τα παρατάνε. Εμείς θέλουμε ο κόσμος να έρθει, να τους εξηγήσουμε τι σημαίνει συμβίωση με έναν σκύλο, ποιες οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις, αλλά και ο χρόνος που χρειάζεται να αφιερώσεις. Πρέπει να καταλάβουν ότι πρόκειται για μια μεγάλη δέσμευση».
Μαρία Παπαδάτου
«Η γυναίκα που τρέχει για όλους και για όλα για περισσότερο από 30 χρόνια». Αν ρωτήσεις κάποιον που γνωρίζει προσωπικά τη Μαρία, όλοι το παραπάνω θα σου πουν. Ασχολείται με τον εθελοντιστμό από 20 ετών και σήμερα, στα 67 της, συνεχίζει ακάθεκτα να βοηθά όπου υπάρχει ανάγκη, χωρίς να ξεχνά λεπτό για ποιον λόγο ξεκίνησε και γιατί δεν μπορεί ποτέ να σταματήσει. Παρόλο που στην αρχή μάζευε μόνη της παρατημένια σκυλιά από το βουνό, αργότερα εχτάχθηκε στον ΣΠΑΖ, με τον οποίο συνεργάζεται τα τελευταία 25 χρόνια, αφού ο στόχος και των δύο ήταν πλέον κοινός. Έκτοτε έχει φιλοξενήσει αμέτρητα ζώα στο σπίτι της, προκειμένου να τους βρει το παντοτινό τους σπίτι.
Σήμερα έχει τρία σκυλάκια, τη Σταλίτσα, 17 χρονών, τον Φιντέλ που είναι 13 και τον Μπλάκι, έναν πολύ φοβικό σκυλάκο. Παράλληλα, αυτή την περίοδο φιλοξενεί 7 κουτάβια μέχρι να καταφέρει να τους βρει οικογένειες, αλλά από το σπίτι της πρέπει να έχουν περάσει εκατοντάδες παρατημένα ζώα.
«Ανέκαθεν βρίσκαμε πολλά σκυλιά στο βουνό, κυρίως κουτάβια. Δίναμε όσα μπορούσαμε για υιοθεσίες, αλλά τα υπόλοιπα τα μεγαλώναμε εμείς. Αυτό κάνω μέχρι και σήμερα. Παίρνω τα σκυλιά σπίτι μου και τα φιλοξενώ, έχω καταστρέψει ένα διαμέρισμα. Κάποτε είχα οκτώ δικά μου ζώα, επειδή μάζευα τα γέρικα από το βουνό για να τελειώσουν τη ζωή τους στο σπίτι μου. Σήμερα τα σκυλιά που έχω είναι από την Ξάνθη και την Αλεξανδρούπολη, όπου η κατάσταση έχει ξεφύγει πολύ».
«Οι Έλληνες είμαστε κακοποιητές με τα ζώα. Θυμάμαι μια φορά εδώ στην Αιξωνή με ενημέρωσαν πως στο βουνό βρίσκονται δεκαπέντε παρατημένα σκυλιά. Τα εγκατέλειπαν στο βουνό. Πήγα και αντίκρισα μια κατάσταση που δεν μπορώ να την περιγράψω. Ήταν Αύγουστος, δεν είχαν καθόλου νερό ή φαγητό. Όταν τους έφερα κουβάδες με νερό, έβαζαν ολόκληρο το κεφάλι τους μέσα, σαν να μην είχαν ξαναπιεί στη ζωή τους. Κατάφερα όλα τους να τα δώσω για υιοθεσίες, με τη βοήθεια του ΣΠΑΖ».
«Δεν έχω σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσω. Δεν ξέρω κατά πόσο θα αλλάξει αυτό όσο μεγαλώνω, αλλά δεν μπορώ να με σκεφτώ να κάνω κάτι άλλο. Τα λυπάμαι και πιστεύω ότι με μία ευκαιρία μπορούν να βρουν αγάπη. Επειδή είμαι και συνταξιούχος πλέον, είναι και μια απασχόληση, ενώ αισθάνεσαι και μια ψυχική ικανοποίηση βλέποντας ότι βοηθάς κάποια πλάσματα που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Παλιά δούλευα, αλλά και πάλι έκανα τα ίδια. Αυτά τα σκυλιά εξαρτώνται από εμάς. Αν τους γυρίσουμε το κεφάλι τι θα απογίνουν;».
«Ένα περιστατικό που θυμάμαι έντονα ήταν όταν είχα βρει ένα σκύλο στον Υμηττό και είχα κάνει πολύ μεγάλη προσπάθεια για να τον πιάσω. Τα κατάφερα και του βρήκα μάλιστα οικογένεια στον Χολαργό για υιοθεσία. Μετά από έναν μήνα βρήκα στο ίδιο σημείο ένα ζώο ολόιδιο. Ήταν το αδερφάκι του, το οποίο μάλλον παράτησαν λίγο αργότερα. Το πήγα λοιπόν στον Χολαργό και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο συγκινητική ήταν η ένωση. Η οικογένεια αποφάσισε να υιοθετήσει και αυτό, οπότε τα δύο αδέρφια έμειναν τελικά μαζί».
«Βλέπω πάντως μια θετική αλλαγή στα νέα παιδιά σήμερα. Υπάρχει μια σκληρότητα από μερικούς, αλλά θεωρώ πως οι περισσότεροι νέοι είναι πιο ευαισθητοποιημένοι σε σχέση -για παράδειγμα- με τη δική μου γενιά».
Νίκη Κλάϊνος
Η Νίκη ήταν μία από τις μαθήτριες του σχολείου όπου ξεκίνησαν όλα. Πήγαινε τότε στην τρίτη δημοτικού, όταν η Σάμμυ, η σκυλίτσα-μασκότ, έκανε την εμφάνισή της στον σχολικό χώρο. Η μητέρα της, η Βάσση Κλαΐνου ήταν τότε δασκάλα και, μαζί με τη Φώφη Δημητριάδου, έγινε μία από τις ιδρύτριες του ΣΠΑΖ. Κάπως αναπόφευκτα, λοιπόν, η Νίκη έγινε μέρος του σωματείου και μέχρι σήμερα συνεχίζει το έργο που τότε, ως παιδί, είδε να ξεκινά μπροστά της. «Ο ΣΠΑΖ είναι στο αίμα μου, διότι ήμουν από την αρχή εκεί», μου λέει η ίδια.
Η Νίκη σήμερα είναι εκπαιδευτικός και στον ΣΠΑΖ είναι υπεύθυνη για τα εκπαιδευτικά προγράμματα στα σχολεία, καθώς και για τη διοργάνωση των bazaar. Φυσικά, παραμένει πάντα σε επιφυλακή σε περίπτωση που προκύψει κάποιο περιστατικό για να βοηθήσει. Έχει μια σκυλίτσα, την Sky, και μια γάτα, τη Cindy. Η ίδια μας μιλά για τα εκπαιδευτικά προγράμματα, τονίζοντας τη σημασία της ενημέρωσης στα παιδιά, για ένα μέλλον ακόμη καλύτερο.
«Για τα εκπαιδευτικά προγράμματα του ΣΠΑΖ εκπαιδεύτηκα από την Dog’s Trust στην Αγγλία, τη μεγαλύτερη φιλοζωϊκή του Ηνωμένου Βασιλείου. Στόχος του σωματείου μας ήταν να ενημερώσουμε τα παιδιά στα ελληνικά σχολεία για το πώς μπορούν να γίνουν υπεύθυνοι ιδιοκτήτες σκύλων. Έχουμε δει περισσότερα από 11.000 παιδιά, έχουμε επισκεφτεί από νηπιαγωγεία μέχρι λύκεια και ΕΠΑΛ, ενώ δεν περιοριζόμαστε αυστηρά στα όρια του δήμου, αλλά έχουμε ταξιδέψει σε όλη την Αττική, αλλά και εκτός της, μέχρι την Αίγινα ή την Εύβοια. Τα προγράμματα αυτά είναι πρωτοβουλία του ΣΠΑΖ και τρέχουν σταθερά από το 2015 μέχρι και σήμερα».
«Το να έχεις σκύλο στο μπαλκόνι ή στην ταράτσα απαγορεύεται. Το να τα ταΐζουμε κόκαλα ή να τα ζευγαρώνουμε, επίσης απαγορεύται. Πολλά παιδιά δεν γνωρίζουν βασικά πράγματα όπως αυτά. Δεν τα έχουν σκεφτεί, αλλά κυρίως δεν τους τα έχει πει κανείς. Εμείς ερχόμαστε να τους εξηγήσουμε αναλυτικά τι συμβαίνει και πώς θα έπρεπε να γίνονται κάποια πράγματα. Ενημερώνουμε πως δεν χρειάζεται να αγοράζουμε ζώα, αφού υπάρχουν πολλά αδέσποτα που ζουν στους δρόμους. Ενημερώνουμε σχετικά με τη στείρωση των ζώων και γιατί πρέπει να γίνεται. Τα παιδιά ακούν, μαθαίνουν. Είναι σημαντικό όμως να βρεις τον σωστό τρόπο να τα προσεγγίσεις».
«Στα σχολεία που επισκεπτόμαστε βάζουμε και ένα φανταστικό βιντεάκι για να παρακολουθήσουν. Είναι καρτούν, χωρίς λόγια. Δείχνει έναν άνδρα να παρατάει τον σκύλο του επειδή παντρεύτηκε, έκανε παιδί και η γυναίκα του δεν ήθελε πια ζώο μέσα στο σπίτι. Τον πηγαίνουν λοιπόν στο βουνό και τον παρατάνε εκεί. Τα παιδιά βάζουν τα κλάματα όταν συβαίνει αυτό. Και παραδόξως αυτό με κάνει να χαίρομαι, όχι επειδή κλαίνε, αλλά επειδή φαίνεται ότι έχουν ενσυναίσθηση. Πιστεύω έπειτα ότι αυτά τα παιδιά θα μπορούν να εκπαιδεύσουν τα ίδια τους γονείς τους. Γιατί η φύση μας δεν είναι να μην αγαπάμε τα ζώα, να θέλουμε να τους κάνουμε κακό, αλλά το αντίθετο, να θέλουμε να τα προστατέψουμε, να τα αγαπάμε και να τα θεωρούμε μέλη της οικογένειάς μας».
«Τότε που ξεκίνησε ο ΣΠΑΖ, η Γλυφάδα ήταν πολύ διαφορετική. Υπήρχαν αγέλες σκύλων και πολλά αδέσποτα ζώα στον δρόμο. Σήμερα το πιο σημαντικό πρόβλημα είναι οι κακοί ιδιοκτήτες, εκείνοι που τα παρατάνε επειδή γέρασαν, επειδή έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας ή επειδή απλά δεν τα θέλουν πια. Στον ΣΠΑΖ καταφέραμε με τόσες στειρώσεις να γίνει έλεγχος του πληθυσμού των αδέσποτων στη Γλυφάδα. Με τη σωστή ενημέρωση στα σχολεία ελπίζουμε σε ένα μέλλον ακόμη καλύτερο, σε πιο ευαισθητοποιημένους πολίτες, σε πιο σωστούς ανθρώπους. Και τα παιδιά είναι το μέσο για να το πετύχουμε αυτό».
Το μεγαλύτερο αφιέρωμα που έγινε ποτέ για τη Γλυφάδα τρέχει τώρα στο NouPou: Πρόσωπα, Stories, Ρεπορτάζ και ένας πλήρης Οδηγός Πόλης σε ένα δυναμικό αφιέρωμα που ανανεώνεται διαρκώς.