Ντόλυ, η local hero των γατοαποικιών της Βούλας
Η Ντόλυ ασχολείται τα τελευταία 14 χρόνια ενεργά με τα αδέσποτα ζώα της Βούλας: Επισκέπτεται καθημερινά γύρω στα 250 πόστα, φροντίζει όλες τις γάτες της γειτονιάς της, «τρέχει» για όλους και για όλα, έχει πολλές φορές ακούσει τον χαρακτηρισμό «τρελή», ενώ μεταξύ άλλων έχει φιλοξενήσει στο σπίτι της έναν αετό, μετά την καταστροφική φωτιά στο Μάτι. Αυτή είναι η ιστορία της.
- 17/11/2024
Γενναιόδωρη, υπομονετική, θαραλλέα, αλτρουίστρια, μα πάνω απ’ όλα έξω καρδιά. Η Ντόλυ είναι ένας υπέροχος άνθρωπος που με τη δράση της κάνει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος για τα αδέσποτα ζώα.
Παρόλο που ανέκαθεν ήταν φιλόζωη, η πιο δραστήρια πλευρά της για την ευζωΐα των ζώων «ξύπνησε» πριν από δεκατέσσερα χρόνια, όταν έχασε τη μητέρα της, γεγονός που της άφησε ένα βαθύ κενό στη ζωή της. Στην προσπάθειά της να βρει έναν νέο σκοπό, άρχισε να ασχολείται με τα αδέσποτα της περιοχής της, στη Βούλα. Ίσως ήταν και ένας τρόπος για να νιώσει ότι οι αξίες που της δίδαξε η μητέρα της συνέχιζαν να ζουν μέσα από τις πράξεις της. Πράξεις που δείχνουν ότι ο αληθινός πλούτος είναι μια καρδιά με αγάπη και μια ψυχή γεμάτη καλοσύνη.
Η αρχή, τα δύσκολα αλλά και τα αισιόδοξα
Όταν η Ντόλυ έχασε τη μητέρα της, προσπάθησε να μετουσιώσει, όπως λέει, τη θλίψη της σε κάτι δημιουργικό και όμορφο. Σήμερα η ίδια αποτελεί μια πραγματική local hero της Βούλας. «Εκείνη την περίοδο, επειδή δεν με χωρούσε το σπίτι μου, άρχισα να βγαίνω τρεις φορές την ημέρα και να ταΐζω αδέσποτα. Έπαιρνα ένα μεγάλο βαρέλι, το γέμιζα φαγητό και πήγαινα στη Βούλα, το Πανόραμα, τη Βουλιαγμένη, τη Γλυφάδα» λέει. «Την αγάπη που έψαχνα μετά τον χαμό της μητέρας μου, τη βρήκα σε όλες εκείνες τις αθώες ψυχές που ένιωθα πως βασίζονταν σε εμένα. Όλο αυτό, μέσα στον πόνο που ένιωθα, μου έδωσε ένα νόημα».
Υποστηρίζει μάλιστα πως την εποχή που ξεκίνησε να ταΐζει «επαγγελματικά» τα ζώα της γειτονιάς της και των γύρω περιοχών, το πρόβλημα με τις αδέσποτες γάτες δεν ηταν τόσο έντονο όσο είναι σήμερα. «Θυμάμαι πως τότε ήταν πιο λίγες. Σήμερα δυστυχώς είναι πολύ περισσότερες. Ο αριθμός των αδέσποτων γατιών έχει αυξηθεί δραματικά» σχολιάζει. Τονίζει μάλιστα πως η ίδια, εκτός από τη σίτιση των ζώων, αναλαμβάνει πολύ συχνά και τη στείρωσή τους, με στόχο τον περιορισμό των πληθυσμών τους. «Κάποια στιγμή ξεκίνησα να τις στειρώνω, ώσπου έφτασα όλες οι γάτες της γειτονιάς μου, και πόσες ακόμη από τα περίχωρα, να είναι στειρωμένες. Ξέρεις, όμως, δεν μπορούμε 5-6 άνθρωποι να τρέχουμε για όλες τις γάτες της περιοχής. Προσπαθούμε να μαζέψουμε όλο αυτό που έχει δημιουργηθεί, αλλά είναι πραγματικά εκτός των δυνατοτήτων μας».
Στην περιοχή της, όπως μου εξηγεί, δραστηριοποιούνται η Ντόλυ και μερικές ακόμα εθελόντριες που επιλέγουν να αφιερώσουν τον ελεύθερο χρόνο τους για να βοηθήσουν τα αδέσποτα ζώα σε διάφορα «πόστα», όπως τα χαρακτηρίζουν. «Με τις υπόλοιπες κοπέλες αρχίσαμε τυχαία να συναντιόμαστε στα πόστα μας και, κάπως έτσι, γνωριστήκαμε μεταξύ μας. Πλέον, έχουμε κάπως συντονιστεί και, αν κάποια δεν καταφέρει μια μέρα να βγει, κάποια άλλη θα αναλάβει να την καλύψει. Συνεργαζόμαστε πολύ ωραία».
Βέβαια, λόγω της καθημερινής και έντονης ενασχόλησής της με τα ζώα, δεν είναι λίγες οι φορές που έχει ακούσει να τη φωνάζουν «τρελή». Πολλάκις θυμάται να την έχουν αποκαλέσει με αυτόν τον τρόπο όλα αυτά τα χρόνια που δραστηριοποιείται ως εθελόντρια. «Ο κόσμος δεν βλέπει το ζώο ως ον. Και γι’ αυτό έχουν αυτές τις αντιδράσεις προς όποιους ασχολούνται μαζί τους. Μου έχουν πει κιόλας “δεν πας να βρεις κανέναν άντρα από το να ασχολείσαι με αυτά;”».
Η Ντόλυ δεν δίνει σημασία, αφού ξέρει πως το έργο της είναι πολύ μεγαλύτερο από τα όποια κακεντρεχή σχόλια. Το μόνο που την πονάει, όπως λέει, είναι να βλέπει ανθρώπους να αντιμετωπίζουν με σκληρότητα, πολλές φορές ακόμα και με σαδισμό, τα ζώα. Θυμάται χαρακτηριστικά ένα περιστατικό, που την πληγώνει ακόμα: «Ήταν ένα γατάκι στη Βασιλέως Παύλου και διέσχιζε τον δρόμο αργά. Εκείνη τη στιγμή περνούσε ένα αυτοκίνητο με τρία παιδιά και με μουσική στη διαπασών. Το είδαν, γκάζωσαν και το πάτησαν. Ο κόσμος γύρω φώναζε, εγώ ούρλιαζα. Το είχαν πατήσει επίτηδες. Αυτό είναι που με λυπεί περισσότερο. Να διαπιστώνω ότι υπάρχουν άνθρωποι που όχι απλά δεν είναι φιλόζωοι – δεν είναι δηλαδή ότι θα αδιαφορήσουν για ένα ζώο σε ανάγκη – αλλά είναι δολοφόνοι. Και μάλιστα τα συγκεκριμένα ήταν παιδιά. Νέα παιδιά…».
Η γατο-αποικία (και όχι μόνο) της Ντόλυ
Για την Ντόλυ κανένα αδέσποτο δεν είναι αόρατο. Η κάθε γατούλα έχει το δικό της όνομα και μια ιστορία που η Ντόλυ θα μπορούσε να διηγηθεί. Μέσα στο σπίτι της έχει δύο γάτες και έναν σκύλο, τον Ζακ, που τον βρήκε στα σκουπίδια όταν ήταν μωρό. «Ήταν αλήθωρος και λίγο ασχημούλης. Κανένας δεν θα τον ήθελε, οπότε τον κράτησα», μου λέει.
Ο πρώτος της γάτος είναι ο Παντελής, που ήρθε κι αυτός κάπως καρμικά στη ζωή της. «Μια μαμά-γάτα γεννούσε στην αυλή μου. Την είχε φέρει μια φίλη εκείνη την ώρα. Η γάτα όμως εξαφανίστηκε την ώρα που γεννούσε και ενώ έφευγε άφησε πίσω της τα μωρά της. Τα δύο έζησαν, τα άλλα τρία πέθαναν. Μία-δύο μέρες μετά, ήμουν στο μπαλκόνι και παρατήρησα κάτι σαν μικρό σακουλάκι στο γκαζόν της πολυκατοικίας μου. Κατέβηκα, το έπιασα και μέσα διέκρινα ένα πλασματάκι. Δεν ήξερα καν τι ζώο ήταν στην αρχή. Τελικά αποδείχθηκε πως ήταν γατάκι και το πήρα σπίτι. Και επειδή ο πατέρας μου το έβλεπε και έλεγε ότι θα είναι αγόρι, ζήτησε να του δώσω το όνομά του, εξού και το “Παντελής”».
Η δεύτερη γάτα της είναι η Τίκα, μια πιο ιδιαίτερη περίπτωση, από αυτές που δεν θέλουν πολλά πολλά. «Την Τίκα την είχε ένα ζευγάρι, αλλά δεν της άρεσε πολύ η τρυφερότητα, ήταν πιο άγρια. Αποφάσισα λοιπόν να την πάρω σπίτι μου. Στα τέσσερα χρόνια που την έχω, με αφήνει πλέον να την χαϊδεύω, να την αγκαλιάζω. Πράγματα αυτονόητα για άλλες γάτες, αλλά για εκείνη εντελώς ξένα. Είναι ένα ζώο που θέλει τον χώρο του κι εγώ το σέβομαι αυτό».
Στον κήπο της, βέβαια, η Ντόλυ έχει πολλές περισσότερες γάτες, τις οποίες ταΐζει και προσέχει σε καθημερινή βάση. «Ξεκίνησα με τρία-τέσσερα γατιά και πλέον πρέπει να έχω γύρω στα 25 με 30 μόνο κάτω από την πολυκατοικία μου». Και φυσικά, φροντίζει ακόμη εκατοντάδες γάτες σε όλα τα πόστα που έχει αναλάβει να επισκέπτεται.
Πολλες φορές μάλιστα σε αυτά τα πόστα, ειδικά σε όσα βρίσκονται πιο κοντά στο βουνό, συναντά επίσης αλεπούδες. Η εμφάνιση αλεπούδων σε κατοικημένες περιοχές είναι πλέον μια αρκετά συνηθισμένη εικόνα, αφού ο αστικός ιστός έχει επεκταθεί πολύ και τα άγρια ζώα μπαίνουν εντός του προς αναζήτηση τροφής και νερού. «Υπάρχουν και πολλοί παπαγάλοι στη Βούλα. Κι αυτούς κάποιες φορές φροντίζουμε να τους ταΐζουμε. Έχει τύχει να δω μία γάτα να τρώει δίπλα σε μια αλεπού και παραδίπλα να τρώει ένας παπαγάλος. Δεν πρόλαβα να βγάλω φωτογραφία για να με πιστέψετε!», σχολιάζει γελώντας.
Να αναφέρω εδώ πως πρόσφατα ο Δήμος Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης προχώρησε στην τοποθέτηση 6 μεγάλων ποτιστρών στα βουνά και τα δάση της πόλης, ώστε οι αλεπούδες να μπορούν να ξεδιψάσουν πιο κοντά στον φυσικό τους χώρο. Οι ποτίστρες εκτός από τις ανάγκες των αλεπούδων, είναι κατάλληλες για πτηνά και σκατζόχοιρους.
Σύμφωνα με την Ντόλυ, η προσφορά του Δήμου ως προς τα αδέσποτα της περιοχής είναι μεγάλη και γενικώς δηλώνει ικανοποιημένη. Δεν παραλείπει να τονίσει όμως και μια από τις κύριες ανησυχίες της, που είναι οι καθυστερήσεις στα ραντεβού με τους κτηνιάτρους, ειδικά για σοβαρά περιστατικά που χρήζουν άμεσης επέμβασης. «Συνολικά είναι τρεις οι κτηνίατροι που συνεργάζονται με τον Δήμο, αλλά δεν επαρκούν. Δεν θέλω να κατηγορήσω κανέναν, γιατί αντιλαμβάνομαι ότι όλοι προσπαθούν, αλλα εκεί αναγκάζομαι να αναλάβω δράση από μόνη μου, ειδικά όταν πρόκειται για επείγοντα περιστατικά».
«Ο εθελοντισμός μού δίνει ζωή»
Τις φορές που η Αττική αντιμετώπισε σοβαρές πυρκαγιές, η Ντόλυ δεν δίστασε να προσφέρει τη βοήθειά της, συνδράμοντας τις προσπάθειες των πυροσβεστών και εθελοντών να διασώσουν ζώα και να τα μεταφέρουν σε ασφαλή μέρη. Το σπίτι της έχει μετατραπεί στο παρελθόν σε προσωρινό καταφύγιο για πολλά από αυτά, στα οποία προσέφερε φροντίδα μέχρι να ανακάμψουν.
«Η φωτιά στο Μάτι, εκτός από τεράστια τραγωδία, ήταν μια από τις πιο άσχημες εμπειρίες της ζωής μου. Πηγαινοερχόμουν συνεχώς διότι είχα μεγάλο αυτοκίνητο και ό,τι ζώο έβρισκα στο διάβα μου το έσωζα. Πετούσα μέσα γάτες, χελώνες. Φιλοξένησα και περιέθαλψα μάλιστα σπίτι μου έναν αετό, σε ένα δωμάτιο στο δώμα της πολυκατοικίας μου, καθώς δεν μπορούσαμε να τον πάμε στην ΑΝΙΜΑ εκείνη την ώρα. Ήταν πληγωμένος στα φτερά του και δεν μπορούσε να πετάξει. Ήταν πολύ βαρύς, γύρω στα 15 κιλά. Μετά ήρθε ειδικό φορτηγάκι και τον πήγε στους χώρους του σωματείου. Τον ονόμασαν Χρήστο επειδή τα μάτια του ήταν πολύ λαμπερά, σαν χριστουγεννιάτικες λάμπες, και τώρα νομίζω ότι τον έχουν αφήσει πάλι ελεύθερο», περιγράφει.
Η ίδια έχει βρεθεί και στη μεγάλη φωτιά που ξέσπασε το καλοκαίρι του 2023 στην Ανατολική Αττική, από όπου πήρε γύρω στις 10-15 γάτες για να τις σώσει. Οι γάτες αυτές βρίσκονται ακόμη στην αυλή της, δεν έχουν φύγει. «Είναι σαν να μου λένε ευχαριστώ», τονίζει.
Και κάπου εδώ αντιλαμβάνομαι πόσο δύσκολο πρέπει να είναι για την Ντόλυ να ανταπεξέλθει οικονομικά στις ανάγκες τόσων ζώων – όσων φροντίζει καθημερινά, αλλά και όσων επειγόντων περιστατικών προκύπτουν. «Δυστυχώς έχω σταματήσει να έχω προσωπική ζωή. Με μαλώνουν όλοι οι φίλοι μου. Είναι συγκεκριμένα τα πράγματα που κάνω για να ανταπεξέλθω, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα λιγοστεύσει το κακό. Πέρυσι κατάφερα να στειρώσω 270 γάτες, φέτος είμαι ακόμη σε χαμηλό επίπεδο, αλλά προσπαθώ. Μέσα στην ημέρα σταματάω σε 250 περίπου πόστα σε όλο τον Δήμο, μαζί με τον Ζακ, τον σκύλο μου, παρέα. Ξεκινάω γύρω στις 7 με 8 το απόγευμα και τελειώνω δύο ώρες μετά. Αφήνω φαγητό, νερό και φεύγω. Δεν μπορώ να φανταστώ ένα ον να πεινάει. Γενικώς το ευάλωτο με συγκινεί. Και εγώ θα ήθελα να φύγω ένα Σαββατοκύριακο, να ξεφύγω από την καθημερινότητα και την πόλη, αλλά δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα. Θέτω τις δικές μου προτεραιότητες. Ο εθελοντισμός μου δίνει ζωή».
Αναρωτιέμαι αν βλέπει τον εαυτό της να συνεχίσει να το κάνει αυτό και στο μέλλον. «Το όνειρό μου είναι να φτιάξω μια φάρμα και να τη γεμίσω με αδέσποτα ζώα. Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για ένα πολύ δύσκολο όνειρο, οπότε αν δεν το πετύχω, τουλάχιστον προσπαθώ να μεγαλώνω τα πόστα μου και να βοηθώ όλο και περισσότερο. Βλέπω και τον κόσμο που με βοηθάει, οπότε αυτό συνεχίζει να μου δίνει ώθηση και θέληση να μην τα παρατήσω», απαντά με ειλικρίνεια.
Αξίζει κάπου εδώ να αναφέρω πως η καλοσύνη και ο αλτρουισμός της Ντόλυ δεν περιορίζεται στα ζώα. Η Ντόλυ είναι μια αληθινή εθελόντρια, μια γυναίκα αφοσιωμένη στην προσφορά και την υποστήριξη κάθε ζωής. Εκτός από τη φροντίδα των αδέσποτων γατών, ασχολείται ενεργά με τον εθελοντισμό γενικώς. Συχνά επισκέπτεται τοπικά ιδρύματα που φιλοξενούν παιδιά, για να βοηθάει με καθημερινές ανάγκες, και πάντα έχει ένα χαμόγελο και μια ζεστή αγκαλιά για κάθε παιδί. «Συγκεντρώνω ρούχα και πράγματα για παιδιά και τα πηγαίνω σε ιδρύματα. Κοινοποιώ μέσω μιας σελίδας στο Facebook όποτε διοργανώνω έναν έρανο και όποιος μπορεί να συνδράμει, το κάνει. Μου αρέσει να γεμίζω το αμάξι μου πράγματα και να πηγαίνω να χαρίσω χαμόγελα σε αυτά τα παιδιά» εξομολογείται.
Και κάπως έτσι, παρά τις δυσκολίες, η Ντόλυ συνεχίζει να προσφέρει αγάπη και φροντίδα, γνωρίζοντας ότι κάθε μικρή πράξη καλοσύνης μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Τι πρέπει να κάνει κάποιος που θέλει να βοηθήσει;
Σύμφωνα με την Ντόλυ, ακόμα κι αν κάποιος δεν έχει την όρεξη, το κουράγιο ή τον χρόνο να βγει στους δρόμους της γειτονιάς του και να βοηθήσει ζώα που έχουν ανάγκη, υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να τα βοηθήσει. Μπορεί να αγοράσει σακούλες με φαγητό και να τις δώσει σε εθελοντές όπως η Ντόλυ, συνδράμοντας στο δύσκολο έργο τους. Μπορεί να ενισχύει κάποιο από τα ιδιαίτερα δραστήρια φιλοζωϊκά σωματεία κάνοντας δωρεά σε χρήματα ή σε είδος (πχ φαγητό, φάρμακα, σπιτάκια). Ιδιαίτερα στην επαρχία, όπου υπάρχουν αμέτρητα ζώα που έχουν ανάγκη.
Όπως όμως τονίζει η Ντόλυ, «πρέπει να το κάνει κανείς από ένστικτο. Δεν γίνεται αλλιώς. Πιστεύω πως ο Έλληνας έχει στην ψυχή του τη λέξη που έλεγε η γιαγιά μου, “μάλαμα”. Άλλο αν οι περιστάσεις σε κρατούν πίσω και σε αλλάζουν. Οφείλουμε να βοηθάμε. Αυτό είναι που μας κάνει καλύτερους ανθρώπους».