Ο Γιώργος Καραγιώργος κάποτε σέρφαρε δίπλα σ’ έναν καρχαρία
Περάσαμε ένα απόγευμα μ’ έναν από τους καλύτερους windsurfers στην Ελλάδα και συζητήσαμε για τη θάλασσα, τον πρωταθλητισμό, τα water sports στα νότια προάστια και τη σημαντική στήριξη που λαμβάνει από τον χορηγό του, την Engel & Völkers, στο νέο του ξεκίνημα.
- 05/10/2021
Η μηχανή του σκάφους παίρνει μπρος. Ο ήλιος είναι έτοιμος να δύσει και το χρυσαφένιο του φως λαμπυρίζει πάνω στη θάλασσα, η οποία φαίνεται ταραγμένη από την παρουσία μας. Μέσα σε μερικά λεπτά τα ρούχα μας έχουν μουσκέψει από το θαλασσινό νερό που σκάει πάνω στο φουσκωτό. Έχουμε φτάσει στα βαθιά. Μπροστά μας διακρίνεται ένα μεγάλο ιστιοπλοϊκό το οποίο στέκεται ακίνητο και από πίσω του η Υδρούσα, μια βραχονησίδα, η οποία φαίνεται έρημη.
Ξαφνικά από μπροστά μας περνά μια σανίδα με μεγάλη ταχύτητα. Η φωτογράφος, η οποία είναι κρεμασμένη πάνω στη πρύμνη του σκάφους, προσπαθεί να μη χάσει πλάνο. Ο ίδιος, μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, χάνεται στη θάλασσα, η οποία αρχίζει να σκοτεινιάζει. Βρισκόμαστε στα ανοιχτά της Βούλας και έχουμε έρθει για να παρακολουθήσουμε την προπόνηση του Γιώργου Καραγιώργου, ενός από τους καλύτερους windsurfers στην Ελλάδα.
Το ρολόι πηγαίνει δυο ώρες πριν. Το Α2 είναι σχεδόν άδειο όταν φτάνει στην στάση «Νηρέως». Είμαστε οι τελευταίοι που κατεβαίνουμε από το λεωφορείο. Ο καιρός σήμερα είναι περίεργος καθώς ο ήλιος τη μία βγαίνει και την άλλη κρύβεται πίσω από τα σύννεφα. Ελπίζουμε να μην πιάσει καμιά ξαφνική μπόρα και μας χαλάσει τα σχέδια.
Φτάνουμε μπροστά στην είσοδο του Ναυτικού Ομίλου της Βούλας. Ένας κύριος έρχεται προς το μέρος μας και μας κατευθύνει. Μπροστά μας τώρα βρίσκεται ο Γιώργος Καραγιώργος, ο οποίος μετά από το πρωινό «ταξίδι» ως τη Βάρκιζα, ετοιμάζει το πανί του για να ξαναμπεί στη θάλασσα. Στον όμιλο επικρατεί ησυχία και οι μόνοι που ακούγονται είναι μερικοί μάστορες οι οποίοι φτιάχνουν ένα κιόσκι και πού και πού κοιτά προς το μέρος μας με περιέργεια. Το μάτι πέφτει πάνω στο κατάλυμα του Γιώργου Καραγιώργου. Μέσα στη ξύλινη κατασκευή υπάρχουν ξύλινες σανίδες, πανιά, μπλούζες και αυτοκόλλητα απ’ όλο τον κόσμο. Αν δεν ήξερε κανείς πως είμαστε στη Βούλα, θα πίστευε πως βρίσκεται σε σκηνικό χαβανέζικης ταινίας.
Το μέρος αυτό είναι πια το δεύτερό του σπίτι, όπως εξηγεί ο ίδιος. Εκεί κάνει τις προπονήσεις του, εκεί διδάσκει τους μαθητές του οι οποίοι φτάνουν στον όμιλο για να γνωρίσουν το άθλημα και κει αράζει τα βράδια, όταν έχουν τελειώσει όλα, για να ξεκουραστεί. «Είμαι 350 μέρες στη θάλασσα. Όταν πηγαίνω διακοπές, προσπαθώ να βρω ένα μέρος που δεν θα ‘χει, όμως, δε γίνεται. Και πάλι μου λείπει. Νομίζω πως πια έχει γίνει προέκταση του εαυτού μου» λέει ο ίδιος λίγο πριν μπούμε στο νερό.
Γυρνώντας όλο τον κόσμο με μία σανίδα και ένα πανί
Η αφετηρία του Γιώργου Καραγιώργου, όμως, ήταν εντελώς διαφορετική. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Περιστέρι. Επαφή με τη θάλασσα δεν είχε, παρά μόνο τα καλοκαίρια στο εξοχικό του στην Αγία Άννα της Βόρειας Εύβοιας, ένα μαγικό τοπίο, το οποίο καταστράφηκε από τις μεγάλες πυρκαγιές του Αυγούστου, όπου περνούσε ώρες κολυμπώντας στα νερά της. Δοκίμασε αρκετά αθλήματα, μπάσκετ, ποδόσφαιρο, τάε κβο ντο. Κανένα, όμως, δεν το γέμιζε. Ως που ήρθαν τα 15α γενέθλιά του. Ο πατέρας του, ο οποίος είχε αρχίσει να καταλαβαίνει την τρέλα του Γιώργου με τη θάλασσα, του έκανε δώρο έναν ολόκληρο εξοπλισμό windsurf. Εκείνος ενθουσιάστηκε. Μέσα στις επόμενες μέρες γράφτηκε σ’ έναν ναυτικό όμιλο των νοτίων προαστίων κι άρχισε να κάνει προπονήσεις. Οι μήνες περνούσαν, οι γονείς του τον πηγαινοέφερναν κάθε μέρα από το Περιστέρι ως τα νότια, και ο έφηβος Γιώργος, χωρίς να το καταλάβει, είχε βρει αυτό που του άρεσε να κάνει περισσότερο στη ζωή του: το windsurf.
Μέσα στα επόμενα χρόνια, άρχιζε να ξεχωρίζει. Αποκορύφωμα, το μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα σε ηλικία μόλις 19 ετών. Η πορεία του πια ήταν προδιαγεγραμμένη. Παρουσίες σε παγκόσμια τουρνουά, ταξίδια σ’ όλο τον κόσμο και αρκετές διακρίσεις. Με τη σανίδα και το πανί του, ο Γιώργος γύρισε ολόκληρο τον πλανήτη. Οι δυο θάλασσες που δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ είναι στη Βραζιλία και την Αυστραλία, εκεί που είχε την τύχη να σερφάρει δίπλα σε φάλαινες και καρχαρίες.
«Ήταν μία από τις πιο έντονες εμπειρίες που έχω ζήσει. Μπορεί να ήταν δίπλα μου, ωστόσο, δεν με πείραξαν. Ο φόβος αυτός για τη θάλασσα έχει βγει πιο πολύ από τις ταινίες. Κι εδώ στην Ελλάδα, δεν ξέρεις τι θα περάσει από κάτω σου. Αν δεν το πειράξεις, όμως, δε θα σε πειράξει κι αυτό. Ένα από τα πράγματα που έμαθα όλα αυτά τα χρόνια είναι πως πρέπει να σεβόμαστε τη θάλασσα και όσα πλάσματα ζουν μέσα σ’ αυτή. Γιατί, ουσιαστικά, εμείς δανειζόμαστε τον χώρο τους. Αυτά εκεί μένουν» εξηγεί ο ίδιος.
Από τον πρωταθλητισμό στη διδασκαλία
Μετά από αρκετά χρόνια καριέρας, ο Γιώργος Καραγιώργος αποφάσισε το 2012 να αποσυρθεί από την ενεργό δράση. «Το έκανα κυρίως λόγω τραυματισμών. Το windsurf, σε επίπεδο πρωταθλητισμού, είναι πολύ απαιτητικό και οι αθλητές καταπονούνται αρκετά στη μέση, τα χέρια και γενικά στον κορμό του σώματός τους. Εγώ αντιμετώπιζα πρόβλημα με τη μέση μου. Από την άλλη, είχα φτάσει σ’ ένα σημείο κορεσμού και δεν είχα πια κίνητρο. Έτσι έκανα μια παύση, θεωρώντας πως η καριέρα μου είχε τελειώσει για πάντα».
Άφησε τη θάλασσα εντελώς, πήρε το πτυχίο του στα ΤΕΦΑΑ Αθηνών και έζησε όλη εκείνη την εφηβεία που δεν είχε όσο ήταν αθλητής. Το νερό, όμως, του έλειπε και πάλι.
Έτσι, λοιπόν, το 2013 φτάνει στον Ναυτικό Όμιλο Βούλας και αποφασίζει να δημιουργήσει μια σχολή για να διδάξει το άθλημα σε αρχάριους. Μέσα στα επόμενα χρόνια, ανέλαβε προπονητής στην εθνική ομάδα windsurfing και το 2016, μάλιστα, κατάφερε με τον αθλητή του, Βύρωνα Κοκκαλάνη, να φτάσουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο και να αγγίξουν τα μετάλλιο, κατακτώντας την πέμπτη θέση.
Όλα αυτά τα χρόνια, όμως, κάτι τον έτρωγε μέσα του. «Όσο ήμουν προπονητής, ζήλευα, με την καλή έννοια, τους αθλητές. Έλεγα “γιατί να μην κάνω εγώ αγώνες και να ταλαιπωρούμαι». Ακόμη κι αυτός ο πόνος μετά την προπόνηση μου είχε λείψει πάρα πολύ. Το ξέρω πως είναι μια ανωμαλία αυτό που λέω, αλλά όταν έχεις μάθει να είσαι αθλητής, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Ένιωθα πως δεν είχε κλείσει ακόμη αυτός ο κύκλος για μένα».
Η Engel & Völkers δίνει αέρα στα πανιά του Γιώργου Καραγιώργου
Τον περασμένο χειμώνα, λοιπόν, μετά από 8 χρόνια απουσίας, αποφάσισε να ξαναμπεί στη θάλασσα, αυτή τη φορά, όμως, όχι ως προπονητής, αλλά ως αθλητής. Μπροστά του, όμως, τώρα, είχε μια εντελώς διαφορετική σανίδα, τύπου IQ Foil, η οποία είναι ολοκαίνουργιας τεχνολογίας και πολύ πιο γρήγορη απ’ όλες τις προηγούμενες. Όπως εξηγεί ο ίδιος, αυτό συμβαίνει καθώς κάτω από τη σανίδα έχει τοποθετηθεί ένα πτερύγιο το οποίο προεξέχει. Όταν ο αναβάτης της, λοιπόν, αποκτήσει ταχύτητα, η σανίδα σηκώνεται και επιπλέει πάνω σ’ αυτό, κάνοντάς τον να φαίνεται πως πετάει πάνω από το νερό της θάλασσας.
«Έτσι έχει πολύ λιγότερες τριβές και αυτό τη βοηθά να πάει ακόμη πιο γρήγορα. Σε συνδυασμό με το πανί, το οποίο φτάνει τα 5 μέτρα, μπορείς να φτάσεις μέχρι και 50 χιλιόμετρα την ώρα. Πιο γρήγορα ακόμη κι από ένα σκάφος» προσθέτει γελώντας. Η αγορά, όμως, του εξοπλισμού ήταν πολύ ακριβή. «Στην αρχή δανείστηκα εξοπλισμό από τους συναθλητές μου. Για να κάνουμε πρωταθλητισμό, έχουμε ένα κόστος της τάξης των 10 χιλιάδων ευρώ. Δεν είναι λίγα χρήματα».
Τη λύση στο πρόβλημα την έδωσε η Engel & Völkers, η οποία πίστεψε στην πρόκληση του Γιώργου Καραγιώργου να επιστρέψει στην ενεργό δράση και τον υποστήριξε σ’ αυτό το νέο ξεκίνημα. «Όταν μια εταιρία σε στηρίζει μ’ αυτό τον τρόπο νιώθεις μια σιγουριά και το ότι υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σε σένα, σου δίνει ακόμη μεγαλύτερο boost να συνεχίσεις» σημειώνει.
Ο ίδιος, όλο αυτό το διάστημα, όμως, δεν έχει αφήσει στιγμή τις προπονήσεις με τους μαθητές της σχολής του, οι οποίοι ενθουσιάστηκαν με το που άκουσαν πως επιστρέφει στην ενεργό δράση. «Οι περισσότεροι απ’ αυτούς που έρχονται για να δοκιμάσουν το windsurf συνεχίζουν. Πολλοί, μάλιστα, δεν είχαν ασχοληθεί νωρίτερα με κάποιο άλλο θαλάσσιο σπορ.
«Πράγματι πρόκειται για ένα πολύ τεχνικό άθλημα. Οι συνθήκες που θα κληθείς να αντιμετωπίσεις στη θάλασσα μεταβάλλονται συχνά. Ο αέρας, το κύμα, οι καιρικές συνθήκες. Δεν πρέπει να υπάρχει φόβος, όμως. Το να πέσεις από τη σανίδα είναι μέσα στο πρόγραμμα. Ακόμη κι εγώ πέφτω ακόμη. Το θέμα είναι, όμως, να καταλάβεις το λάθος σου και να μην το επαναλάβεις».
Στόχος του είναι να φέρει όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά στη θάλασσα. Τα τελευταία χρόνια, όπως εξηγεί, παρατηρείται μια αύξηση του ενδιαφέροντος για τα υδάτινα σπορ, ωστόσο, υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος. «Δυστυχώς σ’ αυτή τη χώρα δεν υπάρχει τέτοια παιδεία. Ζούμε σε μια χώρα όπου μπορείς να μπεις στη θάλασσα τις 350 από τις 365 μέρες του χρόνου. Δεν γίνεται, λοιπόν, στα νότια, τα περισσότερα παιδιά να παίζουν μπάσκετ. Θα έπρεπε η θάλασσα να είναι γεμάτη, χειμώνα – καλοκαίρι. Έρχονται ξένοι αθλητές και τρελαίνονται. Στην Αυστρία κάνουν ιστιοπλοΐα ακόμη και στις λίμνες».
Οι δικοί του αθλητικοί στόχοι; Κανείς δεν ξέρει. «Αυτή τη στιγμή κάνω windsurf επειδή μ’ ευχαριστεί και περνάω καλά. Δεν σου κρύβω πως όταν μπαίνω μέσα θέλω πάντα να κερδίζω. Θα δώσω ό,τι έχω και δεν έχω, ξεκινώντας από το πανελλήνιο πρωτάθλημα του Νοεμβρίου. Βάζω μικρούς και κοντινούς στόχους. Δε ξέρω πού θα με βγάλει. Όσο νιώθω καλά, θα συνεχίσω».
Ο ήλιος πια έχει πέσει για τα καλά και τα φώτα της Βούλας είναι αυτά που αντανακλούν τώρα στη θάλασσα. Αποχαιρετούμε τον Γιώργο και τραβάμε προς την έξοδο. Εκείνος θα μείνει πίσω για να τακτοποιήσει τη σανίδα του και να ετοιμαστεί για την επόμενη μέρα. Αύριο θα είναι και πάλι εκεί, άλλωστε.