Ο Ντένης Ηλιάδης δημιουργεί τις ταινίες του σπρωγμένος απο μια εσωτερική ανάγκη
O γνωστός σκηνοθέτης μιλά για την επιστροφή του στην Ελλάδα με την ταινία Buzzheart, ένα ψυχολογικό θρίλερ που αγγίζει βαθιά προσωπικά ζητήματα.
- 01/10/2024
Μετά από τέσσερις ταινίες στην Αμερική, αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα για να δημιουργήσει μια ταινία που εδώ και χρόνια τον απασχολούσε. Το Buzzheart, ένα ψυχολογικό θρίλερ, δεν είναι απλώς μια ταινία τρόμου, αλλά μια εξερεύνηση των σκοτεινών πτυχών της ψυχής, επηρεασμένη από προσωπικές εμπειρίες και μελέτες στον χώρο της ψυχολογίας. Ο Ντένης Ηλιάδης μιλά στο Noupou για την έμπνευση πίσω από την ταινία, τις δυσκολίες που συνάντησε στον δρόμο, αλλά και τις διαφορές που παρατήρησε ανάμεσα στις κινηματογραφικές βιομηχανίες της Αμερικής και της Ελλάδας.
Πώς νιώθετε που επιστρέφετε στην Ελλάδα με το Buzzheart; Τι σημαίνει αυτή η επιστροφή για εσάς προσωπικά και επαγγελματικά;
Είχα κάνει 4 ταινίες στην Αμερική και είχα αρχίσει να περιορίζομαι αρκετά στο κομμάτι του «horror». Με τον Covid ξεκουρδίστηκαν τα πάντα, και 2 project εκεί πάγωσαν τελείως. Οπότε ήταν ευκαιρία, ή μάλλον ανάγκη, να κάνω μια πιο προσωπική ταινία εδώ, μαζί με την πολύ παλιά φίλη μου και βραβευμένη παραγωγό, Αμάντα Λιβάνου. Εξάλλου, ποτέ δεν είχα χάσει την επαφή μου με την Ελλάδα.
Μπορείτε να μας μιλήσετε για το πώς τυχόν προσωπικές σας εμπειρίες ενέπνευσαν την ιστορία της ταινίας;
Έχω βιώσει πολλά κομμάτια των χαρακτήρων της ταινίας, και η ψυχολογική βία, αλλά συχνά και η ανάγκη βίαιης σύγκρουσης για να φτάσεις στην αγάπη ή σε οτιδήποτε αληθινό, είναι κάτι που κατανοώ βαθιά. Το Buzzheart καταπιάνεται και με την παρεμβατική ψυχολογία που έχω μελετήσει αρκετά. Ειδικά τη σχολή του συμπεριφορισμού και του conditioning, που μπορεί να γίνει πολύ πιο τρομακτική από φαντάσματα ή serial killers…
Τι σας έκανε να αφήσετε το Buzzheart στο συρτάρι για τόσα χρόνια και γιατί αποφασίσατε ότι τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή για να το υλοποιήσετε;
Το Buzzheart είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ που έγραψα το 2005 και ήταν να το κάνω εδώ μετά την πρώτη μου ελληνική ταινία, το Hardcore. Είχαμε πάρει και έγκριση από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, που είναι και τώρα συμπαραγωγός. Αλλά μου προέκυψαν το The Last House on the Left και μετά άλλες ταινίες στην Αμερική, κι έτσι μπήκε στο συρτάρι. Συνέχεια, όμως, το Buzzheart τριγύριζε στο μυαλό μου, καθώς το σενάριο αυτό αγγίζει θέματα που με απασχολούν πολύ.
Με δεδομένο ότι έχετε σκηνοθετήσει τόσο στην Αμερική όσο και στην Ελλάδα, ποιες είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις και διαφορές που αντιμετωπίσατε ανάμεσα στις δύο κινηματογραφικές βιομηχανίες;
Στην Αμερική έχεις πολλά περισσότερα μέσα, αλλά υπάρχει και πάρα πολλή διαδικασία. Υπερβολικά πολλοί άνθρωποι εμπλέκονται σε μια ταινία, και σε executive level, ειδικά αν είναι ταινία studio. Στην Ελλάδα είναι πιο εύκολο να κάνεις κάτι πιο προσωπικό, αλλά με πολύ μικρότερα μέσα και πολύ περισσότερο κόπο και τρέξιμο.
Αναφέρατε ότι το Buzzheart είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ με έντονα στοιχεία αγάπης και σύγκρουσης. Τι θέλετε να αποκομίσει το κοινό από την ιστορία αυτής της παράδοξης σχέσης;
Ότι το να προσπαθείς να διαμορφώσεις έναν άλλο άνθρωπο, αδιαφορώντας για την προσωπική του οντότητα, είναι κάτι τρομακτικά επικίνδυνο. Και ότι η αγάπη είναι η απόλυτη σωστική λέμβος και μέσω αυτής πρέπει να παλέψουμε τη βία, τον κυνισμό και την αποστασιοποίηση.
Πώς ήταν η συνεργασία σας με τους Έλληνες ηθοποιούς και το συνεργείο στο Buzzheart; Τι σας έκανε να επιλέξετε την Ελλάδα ως το πλαίσιο για αυτήν την ταινία;
Η συνεργασία μου με τους ηθοποιούς ήταν υπέροχη και νομίζω ότι απέδειξαν ότι μπορούν να παίξουν αντάξια με τους συναδέλφους τους του εξωτερικού σε ένα τόσο δύσκολο είδος — το ψυχολογικό θρίλερ — και σε τόσο δύσκολους ρόλους. Το συνεργείο μας ήταν κυρίως νεαρά άτομα που ήταν πολύ ταλαντούχα και ατρόμητα, και καταφέραμε να κάνουμε πολλά δύσκολα τεχνικά πράγματα (stunts, special effects, visual effects κ.λπ.) με σχετικά λίγα μέσα.
Μετά το Hardcore, πώς εξελίχθηκε η κινηματογραφική σας προσέγγιση, ειδικά όταν ασχοληθήκατε με ψυχολογικά θρίλερ όπως το Buzzheart;
Δεν έχω επιλέξει κάποιο είδος. Η πρώτη μου ταινία (Hardcore) ήταν ένα δράμα για δύο ανήλικες πόρνες που δραπέτευαν σε έναν φαντασιακό κόσμο. Η δεύτερη (The Last House on the Left) ήταν ένα πολύ πετυχημένο αμερικανικό thriller/horror. Μου αρέσουν οι έντονες ταινίες χαρακτήρων και έτσι προσπαθώ να αντιμετωπίζω κάθε ταινία που κάνω. Έχω, νομίζω, κάποιο ταλέντο στο να δημιουργώ σασπένς (μου είχε κάνει τη μεγάλη τιμή να το επαινέσει ο σπουδαίος Stephen King) και έτσι αυτό με φέρνει συχνά πιο κοντά στο θρίλερ.
Πιστεύετε ότι το ελληνικό σινεμά μπορεί να διεκδικήσει περισσότερη αναγνώριση διεθνώς; Τι θεωρείτε ότι λείπει από το ελληνικό mainstream ώστε να πετύχει ευρύτερη εμπορική επιτυχία;
Στην Ελλάδα εξακολουθεί να μην συναντιέται το arthouse σινεμά με το mainstream. Είναι σαν το ελληνικό mainstream να μην θέλει πραγματικά να κάνει κάτι πρωτότυπο και ριψοκίνδυνο, που θα είχε απήχηση και στο εξωτερικό. Έτσι οι φεστιβαλικές ταινίες και οι δημιουργοί τους κινδυνεύουν να περιθωριοποιούνται αντί να ενσωματώνονται υγιώς και να εξελίσσονται σε κάτι πιο εμπορικό. Στην Αμερική, ένας ενδιαφέρων ανεξάρτητος σκηνοθέτης μπορεί να βρεθεί γρήγορα να κάνει μια mainstream ταινία μεγάλου προϋπολογισμού.
Τελικά, τι είναι αυτό που σας συναρπάζει περισσότερο στη δημιουργία ταινιών; Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε αντιμετωπίσει ως σκηνοθέτης;
Κάθε ταινία είναι σαν να στήνεις μια πολύ μεγάλη εταιρεία που πρέπει να πετύχει σε ένα πάρα πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Οπότε, όλα στην εμπειρία αυτή είναι πολύ έντονα. Οι προκλήσεις τεράστιες, αλλά και οι στιγμές χαράς, αν και σύντομες, πολύ συναρπαστικές.