Σίλα Παπαδοπούλου: Η Γλυφαδιώτισσα πίσω από το πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Κατάβασης Φαραγγιών
Γραφίστρια στο επάγγελμα, γενημμένη για την περιπέτεια. Η Σίλα Παπαδοπούλου διοργάνωσε το πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Κατάβασης Φαραγγιών 2023 στην Ελλάδα, λατρεύει τη φύση και τα extreme sports, περιγράφει τις πιο δύσκολες αλλά και τις αγαπημένες της διαδρομές, ενώ εξηγεί τις απαιτητικές συνθήκες του canyoning, που όπως ομολογεί, είναι το πάθος της.
- 04/09/2023
Η Σίλα Παπαδοπούλου είναι αυτό που λέμε έμπνευση. Με το που την ακούς να σου περιγράφει όσα έχει ζήσει, σε βάζει αμέσως στο τρυπάκι να θες να ξεκινήσεις και εσύ κάτι καινούργιο, κάτι extreme. Ασχολείται με το canyoning (κατάβαση φαραγγιών) τα τελευταία είκοσι χρόνια, έχει διανύσει αμέτρητα χιλιόμετρα μέσα στη φύση, σε στενά περάσματα και σε μονοπάτια, έχει κολυμπήσει στα πιο κρύα νερά, έχει αντικρύσει τοπία που άλλοι μόνο ονειρεύονται και έχει δημιουργήσει τις δικές της εμπειρίες βασισμένη πάντα στην αγάπη και το πάθος της για το άθλημα.
Η Γλυφαδιώτισσα Σίλα μιλά στο NouPou για το απαιτητικό άθλημα του canyoning, εξηγεί τις δυσκολίες και τις απαιτητικές συνθήκες στις οποίες καλείται να ανταπεξέλθει, περιγράφει τις πιο όμορφες εικόνες, αλλά και ορισμένες εκπλήξεις που έχει συναντήσει στις διαδρομές της, τονίζει ότι δεν είναι δύσκολο να ξεκινήσει κάποιος για να μάθει το συγκεκριμένο σπορ, ενώ παράλληλα μιλά και για το πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Κατάβασης Φαραγγιών, που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Μάιο στην Κόρινθο και το διοργάνωσε η ίδια.
Ti ακριβώς είναι το canyoning;
Το canyoning είναι ένα άθλημα το οποίο μεταφράζεται στα ελληνικά ως κατάβαση φαραγγιών. Περιλαμβάνει μέσα του πολλά αθλήματα. Τι εννοώ με αυτό; Εννοώ ότι για να κάνει κανείς canyoning πρέπει να κάνει πεζοπορία, ορειβασία, ραπέλ (που είναι ουσιαστικά η ορειβατική καταρρίχηση, κατά την οποία χρησιμοποιούμε τεχνικά μέσα για να κατέβουμε στα βράχια), ενώ μετά για να ανεβούμε χρειάζεται αναρρίχηση και trekking. Μέσα σ’ όλα, χρειάζεται επίσης κολύμπι και jumps σε λίμνες, τσουλήρθες, ραπέλ σε καταρράχτες, ενώ πάντα φοράμε στολή Neopren. Ουσιαστικά είναι ένα mix πολλών διαφορετικών σπορ μαζί.
Πότε πρωτοξεκινήσατε να ασχολείστε με το άθλημα;
Πριν από περίπου είκοσι χρόνια ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με την ορειβασία και μέσω αυτής γνώρισα το canyoning. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι πολύ έντονα, αν και για μια περίοδο είχα σταματήσει. Αλλά είναι το πάθος μου, κάτι που αγαπώ πάρα πολύ, οπότε δεν μπόρεσα να το αφήσω. Στο επάγγελμα είμαι γραφίστρια, από το 1986 μάλιστα, όμως ανέκαθεν ήμουν αθλητικός τύπος.
Το canyoning είναι ένα άθλημα που μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε ή χρειάζεται κάποια συγκεκριμένη εκπαίδευση;
Το canyoning δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να το κάνει ο οποιοσδήποτε. Αν θελήσει κάποιος να ασχοληθεί με το άθλημα θα πρέπει για αρχή να μη φοβάται τα ύψη, να μην έχει προβλήματα υγείας, διότι οι περιοχές που βρισκόμαστε είναι εξαιρετικά απομακρυσμένες και δύσβατες, να έχει μια μέτρια φυσική κατάσταση και να περάσει από κάποια βασική εκπαίδευση. Υπάρχει η λεγόμενη μύηση στο canyoning, που είναι μια τριήμερη διαδικασία και μετά ακολουθεί η εκπαίδευση σε διάφορα επίπεδα. Υπάρχουν σχολές που το διδάσκουν αυτό.
Είναι ένα άθλημα που γίνεται στο πλαίσιο μιας ομάδας ή μπορεί να γίνει και σε ατομικό επίπεδο;
Δεν μπορεί κανείς να το κάνει σε ατομικό επίπεδο. Πρέπει να είμαστε πέντε άτομα το λιγότερο για να πάμε για canyoning. Είναι ένα άθλημα ατομικό μόνο υπό την έννοια ότι χρειάζεται πάντα να είσαι alert με τον εαυτό σου, να ξέρεις τα όριά σου, τις δυνάμεις σου, τις γνώσεις σου, αλλά παρ’ όλα αυτά είσαι μέλος μιας ομάδας και μόνο έτσι θα είσαι πραγματικά ασφαλής.
Τι εξοπλισμός χρειάζεται;
Χρειαζόμαστε ειδικά παπούτσια, τα οποία έχουν αντιολισθητικές σόλες και τρύπες για να βγαίνουν τα νερά – είναι ειδικά σχεδιασμένα για canyoning. Επίσης, φοράμε κάλτσες και στολή neopren, κράνος, γάντια και φυσικά ζώνη, ώστε να καταρριχηθούμε με ασφάλεια. Χρειάζεται γενικώς μεγάλη προστασία για το σπορ. Πάντα έχουμε μαζί μας στεγανά δοχεία με φαρμακεία. Ποτέ δεν μπαίνουμε σε ένα φαράγγι αν δεν έχουμε το δικό μας φαρμακείο και φυσικά φακό κεφαλής, extra αντιανεμικό αδιάβροχο, μπαταρίες, αλουμινοκουβέρτα, αναπτήρα, κερί. Έχουμε περάσει από βασική εκπαίδευση πρώτων βοηθειών και οι επαγγελματίες συνήθως έχουν ένα ομαδικό φαρμακείο που έχει όλα τα απαραίτητα.
Κατά πόσο επηρεάζουν το άθλημα οι καιρικές συνθήκες και πότε είναι ιδανική περίοδος γι’ αυτό;
Οι καιρικές συνθήκες επηρεάζουν πάρα πολύ το άθλημα. Για αυτό και ποτέ δεν μπαίνουμε σε ένα φαράγγι αν δεν έχουμε δει πρώτα τον καιρό. Στην Ελλάδα έχουμε γενικώς την τύχη να μπορούμε να πηγαίνουμε όλο τον χρόνο για canyoning, ωστόσο το έντονο κρύο, η βροχή ή ο αέρας παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο και πρέπει να τους δίνουμε τη σωστή προσοχή. Μπορεί για παράδειγμα να υπάρξει κάποια βροχή που να δημιουργήσει πλημμυρικά φαινόμενα, με αποτέλεσμα να κινδυνεύσει η ζωή μας. Και η αλήθεια είναι πως έχουν γίνει ορισμένα τέτοια ατυχήματα στη χώρα μας από επαγγελματίες του σπορ. Οπότε θέλει ιδιαίτερη προσοχή.
Είναι ένα διαδεδομένο άθλημα στην Ελλάδα;
Είναι ένα άθλημα το οποίο αποκτά όλο και περισσότερους ακολούθους. Αν το κάνει κάποιος για πρώτη φορά, συνήθως αποφασίζει να το ακολουθήσει. Νιώθεις άλλωστε σαν να βρίσκεσαι σε μια παιδική χαρά, απλώς έξω στη φύση. Είναι και ένα παιχνιδιάρικο άθλημα, όταν φυσικά γίνεται σωστά και με ασφάλεια. Το ενδιαφέρον είναι ότι προκαλείς τον εαυτό σου. Βιώνεις μια σωματική και ψυχολογική εξέλιξη, καθώς έχεις ανταπεξέλθει στις απαιτητικές συνθήκες της φύσης.
Από πού και πώς ξεκινά κάποιος για να μάθει;
Στην εποχή μας όλα τα βρίσκουμε στο διαδίκτυο. Με μια σύντομη αναζήτηση, θα βρει κανείς τις σωστές ιστοσελίδες, με τους επαγγελματίες που μπορούν να του μάθουν. Υπάρχουν και Σύλλογοι που κάνουν εκπαιδεύσεις, οπότε δεν είναι κάτι τόσο δύσκολο. Άμα σου κάνει κλικ, αξίζει να το ψάξεις και να το δοκιμάσεις.
Υπάρχει κάποια τοποθεσία στην Ελλάδα που να είναι η προσωπική σας αγαπημένη;
Έχω ιδιαίτερη αγάπη στην Κρήτη και τα φαράγγια της. Υπάρχουν διαδρομές που έχω κάνει και πραγματικά δεν τις χορταίνω. Έχω ξεχωρίσει το φαράγγι του Χα, της Πορτέλας και της Άρβης, ενώ επίσης πολύ όμορφα είναι και στη βόρεια Ελλάδα, στο φαράγγι του Ορλιά. Το ενδιαφέρον είναι ότι μια διαδρομή μπορείς να την κάνεις και παραπάνω από μια φορά, αφού βλέπεις εντελώς διαφορετικά σκηνικά για παράδειγμα την άνοιξη ή το φθινόπωρο. Και αυτό μάλιστα δίνει πραγματικά πολλές επιλογές στους canyoners.
Ποια είναι η πιο δύσκολη διαδρομή που έχετε ακολουθήσει;
Η πιο δύσκολη ήταν στην Ελβετία, στην περιοχή του Τσιτσίνο. Στη συγκεκριμένη περιοχή, επειδή βρίσκονται από πάνω οι Άλπεις, όπου και λιώνουν τα χιόνια, δημιουργούνται μεγάλες ροές υδάτων και πολλές φορές υπάρχουν πλημμυρικά φαινόμενα. Το νερό είναι με λίγα λόγια το πιο επικίνδυνο στα φαράγγια. Η ταχύτητά του, η δύναμή του. Εγώ έχω δυσκολευτεί σε αρκετές διαδρομές, αλλά πάντα υπήρχε τρόπος να ξεπεράσω την κάθε δυσκολία.
Τι σημαίνει για εσάς αυτή η επαφή με τη φύση; Τι νιώθει κανείς κατά τη διάρκεια μιας διαδρομής;
Για εμένα το canyoning είναι κάτι μοναδικό. Το γεγονός ότι νιώθω δίπλα μου τα δέντρα, το νερό, τους ήχους, τις μυρωδιές. Είναι μια αίσθηση καταπληκτική. Και είναι πολύ διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλο άθλημα. Είσαι μέσα στη φύση και ξέρεις ότι είσαι σε πολύ απομακρυσμένα σημεία. Γίνεσαι ένα με το περιβάλλον.
Ποια είναι η μεγαλύτερη “έκπληξη” που έχετε συναντήσει σε κάποια σας διαδρομή;
Εδώ έχω μια δυσάρεστη έκπληξη, αλλά είναι μέρος του σπορ και θα ήθελα να το αναφέρω. Στην Πύλη του Παραδείσου, που είναι ένα φαράγγι στα Τζουμέρκα, καθώς περπατούσα μέσα στο νερό, πάτησα πάνω σε κάτι που ήταν σαν βράχος, αλλά μετά ανακάλυψα ότι ήταν μια νεκρή αγελάδα. Δυστυχώς, πολλές φορές στις διαδρομές μας συναντάμε τέτοια περιστατικά. Από την άλλη βέβαια, έχουμε τη δυνατότητα να ερχόμαστε σε επαφή με πολύ όμορφα ζώα, όπως βατραχάκια και ιδιαίτερα τις πανέμορφες μωβ λιβελούλες. Αυτές είναι οι μικρές, ευχάριστες εκπλήξεις.
Τον Μάιο του 2023 πραγματοποιήθηκε το πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Κατάβασης Φαραγγιών στο Χιλιομόδι Κορινθίας, το οποίο διοργανώσατε εσείς.
Μετά από συμμετοχές σε διάφορες συναντήσεις κατάβασης φαραγγιών, μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να κάνω κάτι δικό μου. Οπότε αποφάσισα να διοργανώσω το πρώτο διεθνές φεστιβάλ, χρησιμοποιώντας τον συγκεκριμένο όρο καθώς δεν περιελάμαβανε μόνο το σπορ, αλλά και άλλες δραστηριότητες, όπως για παράδειγμα την προβολή ντοκιμαντέρ, επίσκεψη στο χωριό Στεφάνι και το αστεροσκοπείο της περιοχής, μία μουσική βραδιά με θεραπεία μέσω του ήχου. Ξεκίνησα σκεφτείτε από τα τέλη Αυγούστου του 2022 να το οργανώνω, με αφορμή ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε τότε για τα φαράγγια της Πελοποννήσσου. Έτσι, σε συνεργασία με πολλούς ανθρώπους, φτάσαμε να το πραγματοποιήσουμε στις 12 Μαΐου του 2023.
Μέσα από το Φεστιβάλ, θα ήθελα να τονίσω, πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 14 Μαΐου μια ημερίδα με στόχο να ενημερώσει τον κόσμο για το άθλημα, για τα πρωτόκολλα ασφαλείας, για τη διάσωση στα φαράγγια, αλλά κυρίως για την εναέρια διάσωση στην Ελλάδα, η οποία δυστυχώς δεν υπάρχει. Και αυτό έγινε με αφορμή το δυστύχημα του Θεοφάνη-Ερμή Θεοχαρόπουλου στα Τζουμέρκα πριν από περίπου έναν χρόνο, ενώ κύριος ομιλητής στην ημερίδα ήταν ο πατέρας του, Γιάννης Θεοχαρόπουλος, ο οποίος μέσω της ομάδας του προσπαθεί να πιέσει την πολιτική της χώρας για τη δημιουργία εναέριας διάσωσης στην Ελλάδα.
Στο Φεστιβάλ και στην ημερίδα συμμετείχαν περίπου 200 άτομα από έξι χώρες. Σε πολλές καταβάσεις έλαβε μέρος και ο 82χρονος Γερμανός Wolfgang Streicher, θρύλος του σπορ. Πιστεύετε ότι σε τόσο extreme sports η ηλικία συνεχίζει να παραμένει απλώς ένας αριθμός;
Ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι φαινόμενο. Πριν έρθει στην Ελλάδα βρισκόταν στην Αλβανία, σε ένα άλλο αντίστοιχο φεστιβάλ και, πριν από αυτό, είχε πάει σε άλλα. Μπορεί να πηγαίνει σε 100 φαράγγια τον χρόνο. Έχει ένα αυτοκινούμενο τροχόσπιτο, ένα ηλεκτρικό ποδήλατο και ταξιδεύει. Είναι ακούραστος. Η δική μου γνώμη είναι ότι όσο πιο πολύ κινούμαστε, αθλούμαστε και κάνουμε την οποιαδήποτε δραστηριότητα, από περπάτημα μέχρι κολύμπι, νιώθουμε καλύτερα. Σημασία έχει να μη σταματάμε. Και φυσικά όταν κάνεις ένα άθλημα σημασία έχει να μη σταματάς ποτέ. Να μη σταματά η επαφή με το σπορ, ανεξαρτήτως ηλικίας.
Είναι στα μελλοντικά σας σχέδια να πραγματοποιηθεί ξανά το Φεστιβάλ;
Το φεστιβάλ ήταν η πρώτη μου απόπειρα και θα ήθελα μελλοντικά να γίνει ξανά. Θέλω, βέβαια, να διοργανώσω και διάφορες ακόμη δράσεις στη φύση, όπως για παράδειγμα ανάγνωση παραμυθιών στο δάσος.