Σπύρος Πηγαδίτης: Ο νότιος συγγραφέας που έγραψε για τον Δράκο του Σέιχ Σου
Δηλώνει «ταγμένος νότιος», ενώ λατρεύει τα χρώματα των νοτίων προαστίων, και τις αναμνήσεις που έχει δημιουργήσει σε αυτά. Ο Σπύρος Πηγαδίτης στράφηκε στη συγγραφή από ανάγκη, σε μια εποχή στην οποία όλοι είχαμε ανάγκη για έκφραση συναισθημάτων, στην πανδημία και, αδιαμφισβήτητα, του βγήκε σε καλό. Λατρεύει την ιστορία, και κυρίως τις ανθρώπινες ιστορίες, αυτές που σημαδεύουν και μπορούν να επανέλθουν στο προσκήνιο ακόμη και μετά από πολλά χρόνια. Στην πρώτη του συγγραφική απόπειρα με τίτλο «Η συνομωσία του Δράκου», ο Σπύρος Πηγαδίτης καταπιάνεται με την πολύκροτη υπόθεση του Δράκου του Σειχ Σου, που συγκλόνισε το Πανελλήνιο και φιλοδοξεί να δώσει στον κάθε αναγνώστη τη δική του τροφή για σκέψη.
- 17/04/2023
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αργυρούπολη και είναι αυτό που λέμε γέννημα – θρέμμα, τόσο ο ίδιος όσο και όλα τα μέλη της οικογένειάς του. Ο Σπύρος Πηγαδίτης σπούδασε Οικονομικά, όμως η επικοινωνία κάθε είδους ήταν κάτι που πάντα τον τραβούσε. Με κάποιον τρόπο βρέθηκε να εργάζεται στις τηλεπικοινωνίες, όμως για εκείνον, όπως παραδέχεται, η συγγραφή ήταν πάντα εσωτερική ανάγκη. «Κάποια στιγμή εκείνη σε βρίσκει και όχι εσύ αυτή. Θεωρώ πως η συγγραφή υπάρχει εν δυνάμει σε όλους τους ανθρώπους, απλά κάποιοι έχουν μεγαλύτερη ανάγκη να ασχοληθούν με αυτή για να εκφραστεί».
Για εκείνον η ανάγκη αυτή έφτασε στο πικ της πρόσφατα, σε μια ιδιαίτερη εποχή που όλοι μας βιώσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Τρομάξαμε, κλειστήκαμε στους εαυτούς μας, απομονωθήκαμε, και αυτή δεν ήταν άλλη από την εποχή της πανδημίας. Τα δυο lockdowns ήταν και για τον Σπύρο Πηγαδίτη μια πιεστική περίοδος, όμως εκείνος σε αυτή βρήκε το δικό του καταφύγιο, το γράψιμο. Κάπως έτσι αβίαστα, ήρθε η «Η συνομωσία του Δράκου».
Πρόκειται για το πρώτο του συγγραφικό έργο, το οποίο βασίζεται στην αληθινή ιστορία του Δράκου του Σέιχ σου, που έγινε γνωστή στη χώρα τη δεκαετία του ’60. Στην υπόθεση που εκτυλίσσεται, ένας φιλόδοξος δικηγόρος προσπαθεί να λύσει ένα μυστήριο μιας πολύκροτης υπόθεσης, που ουσιαστικά καταδίκασε σε θάνατο έναν αθώο.
Ποιος ήταν ο πραγματικός Δράκος του Σέιχ Σου
Στην πραγματική ζωή, ως Δράκος του Σέιχ σου χαρακτηρίστηκε ο Αριστείδης Παγκρατίδης, ο οποίος κατηγορήθηκε από τις αστυνομικές αρχές της Θεσσαλονίκης ως ο υπαίτιος μιας σειράς δολοφονικών και ληστρικών επιθέσεων σε ζευγάρια στην περιοχή του δάσους του Σέιχ Σου το 1959.
Συνελήφθη τον Δεκέμβριο του 1963, μετά από την επίθεσή του σε 12χρονη τρόφιμο του ορφανοτροφείου «Μέγας Αλέξανδρος», δικάστηκε τον Οκτώβριο του 1964 και καταδικάστηκε σε εννέα χρόνια φυλάκιση. Κατά την διάρκεια των ανακρίσεων ομολόγησε ότι αυτός ήταν ο διαβόητος «Δράκος του Σέιχ Σου» , δικάστηκε τον Φεβρουάριο του 1966 καταδικάστηκε σε θάνατο ως άτομο επικίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια και δυο χρόνια αργότερα, στις 16 Φεβρουαρίου του 1968 εκτελέστηκε στον τόπο που εγκλημάτισε, στο δάσος του Σέιχ Σου.
Ο Παγκρατίδης γρήγορα ανακάλεσε την ομολογία του, ισχυρίστηκε ότι ελήφθη κατόπιν ψυχολογικών πιέσεων και σωματικής βίας και μέχρι τη στιγμή της εκτέλεσής του παρέμεινε σταθερός υποστηρίζοντας την αθωότητά του. Έκτοτε και μέχρι σήμερα, το αν ήταν αθώος ή ένοχος, παραμένει αμφισβητούμενο, με τους περισσότερους να υποστηρίζουν τελικά ότι ήταν αθώος.
Η εκδοχή της ιστορίας από τον Σπύρο Πηγαδίτη
Πίσω στο σήμερα, μιλήσαμε με τον Σπύρο Πηγαδίτη, ο οποίος καταπιάστηκε με την ιστορία αυτή που συγκλόνισε, παρουσιάζοντάς την όμως από το μυθιστορηματικό του πρίσμα, με φανταστικούς ήρωες. Μάθαμε πώς την εμπνεύστηκε, ενώ μας αποκάλυψε τις σκέψεις και τη σχέση του με τα νότια προάστια και την αγαπημένη του Αργυρούπολη, που όπως λέει, δεν αφήνει με τίποτα.
Το βιβλίο «Η συνομωσία του Δράκου» αφορά μια πολύκροτη δικαστική υπόθεση που συζητήθηκε σε όλη την Ελλάδα. Ποιος παράγοντας σε οδήγησε στο να ασχοληθείς συγγραφικά με αυτή;
Είμαι γενικώς λάτρης της ιστορίας. Και όταν λέω ιστορία δεν αναφέρομαι στα ιστορικά γεγονότα της χώρας, αλλά και οι ανθρώπινες ιστορίες, που είναι μέρος της κοινωνίας και της κουλτούρας μας και μας έχουν σημαδέψει σαν λαό. Ιστορία για εμένα είναι και η «Σπυριδούλα» η οικιακή βοηθός, και το «Κωσταλέξι». Όλα αυτά πιστεύω πως είναι κομμάτι της ιστορίας μας.
Τι ακριβώς σου κεντρίζει το ενδιαφέρον σε αυτές τις ιστορίες;
Συνήθως, αυτό που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον είναι δυο πράγματα: Το πρώτο είναι το πώς φτάνουμε σε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα, που σε αυτές τις περιπτώσεις τις οποίες συζητάμε, αυτό είναι το έγκλημα, αλλά και το ανθρώπινο στοιχείο. Το τι βιώνει, όχι μόνο το θύμα, αλλά και όλα τα στοιχεία με τα οποία είναι συνδεδεμένο. Το συγγενικό, φιλικό και γενικότερα το κοινωνικό του περιβάλλον, όλοι αυτοί που αφήνει πίσω του, ακόμη και η περιοχή στην οποία ζούσε, η κοινωνία γενικότερα. Οι υποθέσεις αυτές στιγματίζουν τόσο τους ανθρώπους που ζουν σε μια περιοχή, αλλά και την ίδια την περιοχή.
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τη συγκεκριμένη υπόθεση;
Μου κέντριζε πάντα το ενδιαφέρον η υπόθεση αυτή και θεωρώ πως είναι μια υπόθεση που είναι ακόμη σε εκκρεμότητα. Ήθελα λοιπόν να «δέσω» αυτή την ιστορία με ένα μυθιστόρημα και να δώσω στον αναγνώστη το μήνυμα ότι κάποια στιγμή πάντα έρχεται μια δικαίωση, ακόμη και αν έχει περάσει πολύς χρόνος. Όταν παθιαζόμαστε, και είμαστε προσηλωμένοι στον στόχο μας, προχωράμε προς τα εκεί, πολλές φορές, χωρίς να υπολογίζουμε τις συνέπειες και αυτό είναι κάτι που με γοητεύει και μου δίνει ελπίδα.
Η ιστορία σχετίζεται με τη δικαίωση και την αποκατάσταση της τιμής κάποιου. Πόση σημασία έχει για εσένα αυτή η δικαίωση στο σήμερα;
Είναι αυτονόητο σε ένα έγκλημα το θύμα να δικαιώνεται και ο ένοχος να τιμωρείται. Η Δικαιοσύνη είναι η αρμογή μιας κοινωνίας, επομένως ο ρόλος της είναι καίριος και ουσιαστικός σε όλες τις κοινωνίες. Για εμένα έχει τεράστια σημασία το να δικαιώνεται κάποιος.
Ποιος είναι ο στόχος και τι θα ήθελες να αποτυπωθεί στο νου του αναγνώστη ολοκληρώνοντας το βιβλίο;
Πιστεύω ότι ο κάθε αναγνώστης βρίσκει το δικό του μήνυμα μέσα από ένα βιβλίο. Όσον αφορά τον δικό μου στόχο, γράφοντας τη συγκεκριμένη ιστορία, θα πω όπως ανέφερα και προηγουμένως ότι ο στόχος μας έχει να κάνει πάντα με το πόσο προσηλωμένοι είμαστε σε αυτόν. Προσωπικά, παθιάζομαι αρκετά με τους στόχους μου και στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν το να κάνω απλώς τον αναγνώστη να σκεφτεί και να αποφασίσει, με βάση τη δική του σκέψη και ιδιοσυγκρασία ποια είναι τα μηνύματα που εκείνος θέλει να συγκρατήσει. Καθένας πιστεύω πως θα συμπεράνει και θα κρατήσει διαφορετικά πράγματα και αυτό είναι τρομερά ενδιαφέρον.
Τι σχόλια λαμβάνεις από ανθρώπους που έχουν ήδη διαβάσει το βιβλίο;
Το βιβλίο κυκλοφόρησε στα τέλη του Δεκέμβρη που μας πέρασε και την 1η Μαρτίου έγινε η επίσημη παρουσίασή του. Έχει τύχει αρκετές φορές, αναγνώστες να με βρουν στα social media και να σχολιάσουν την ιστορία και κάπως έτσι να ξεκινούν συζητήσεις με ανθρώπους που δεν γνωρίζω, όμως είναι τόσο γόνιμες και ενδιαφέρουσες, που πραγματικά αυτό με χαροποιεί πολύ. Οι περισσότεροι μου λένε ότι απολαμβάνουν αυτού του τύπου τις αληθινές ιστορίες, που παρουσιάζονται μέσα από το μυθιστορηματικό στοιχείο.
Μίλησέ μας τώρα και για τη σχέση σου με τα νότια προάστια. Γέννημα – θρέμμα Αργυρουπολίτης, θα θέλαμε να μας πεις τι αγαπάς περισσότερο στην περιοχή. Τι απολαμβάνεις να κάνεις περισσότερο;
Αρχικά νιώθω την ανάγκη να πω πως δεν θα μπορούσα ποτέ να φύγω από την περιοχή. Εδώ είναι το σπίτι μου, με όλες τις σημασίες που μπορεί να αποκτήσει η έννοια «σπίτι», οι δικοί μου άνθρωποι, οι φίλου μου, οι αναμνήσεις μου. Στα νότια λατρεύω τα χρώματά τους, τις γειτονιές τους, τα μαγαζιά και όλη την ατμόσφαιρα, με το στοιχείο της φύσης που κυριαρχεί και δεν το αλλάζω με τίποτα. Επίσης, μου αρέσει το γεγονός πως όσα χρόνια και αν ζω εδώ, πάντα έχω κάτι καινούργιο να ανακαλύψω, ένα νέο challenge. Το τελευταίο challenge που έχω βάλει στον εαυτό μου είναι να αποστηθίσω τα ονόματα που έχουν όλες οι πλατείες της Ηλιούπολης και, ειλικρινά, ακόμη δεν το έχω καταφέρει.
Λατρεύω επίσης τη θάλασσα και το να περπατάω στις παραλίες του Αλίμου και της Γλυφάδας. Αυτό είναι νομίζω κάτι το οποίο όλοι οι νότιοι το παραδέχονται. Κι εγώ λοιπόν, δηλώνω ταγμένος νότιος.
Η Αργυρούπολη, συγκεκριμένα, είναι μια από τις περιοχές που αναπτύσσονται ολοένα και περισσότερο, όσον αφορά τη διασκέδαση. Είναι μάλιστα η «αρχόντισσα» της μπυραρίας στα νότια. Τι θα έλεγες γι’ αυτό;
Όντως, εκτός από τον στενό φιλικό μου κύκλο που βρίσκεται και αυτός στην Αργυρούπολη, βλέπω ότι ολοένα και περισσότερος κόσμος έρχεται και από άλλες περιοχές, ακόμη και μακρινές για την έξοδό του. Η Αργυρούπολη έχει πια πολύ ωραία μαγαζιά και έχει υποστεί μια αλλαγή που έχει γίνει με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην καταπατάται και να μην χάνει την ταυτότητα που είχε παλιότερα. Αγαπώ κι εγώ πολύ τις μπυραρίες της, τα μπαρ και τα μαγαζιά για φαγητό. Βέβαι, δεν θα έλεγα όχι και σε μια ωραία βόλτα στη Γλυφάδα για παγωτό ή ποτό.
Έχεις σκεφτεί να γράψεις κάποια ιστορία με έμπνευση από τα νότια προάστια;
Βέβαια και το έχω σκεφτεί και θα γίνει πράξη, ωστόσο ακόμη δεν έχω ολοκληρώσει την ιδέα μου και σίγουρα θα χρειαστεί αρκετός χρόνος για να υλοποιηθεί, δεδομένου ότι αυτή τη στιγμή τελειώνω το δεύτερο βιβλίο μου, το οποίο, εδώ αναπόφευκτα αποκαλύπτω, πως δεν διαδραματίζεται στα νότια προάστια.
Θα μπορούσες να μας δώσεις ένα στοιχείο για το τι αφορά το δεύτερο βιβλίο;
Συγκρατημένα θα πω πως πρόκειται για αστυνομικό μυθιστόρημα, ωστόσο αυτή τη φορά δεν έχει καμία σχέση με αληθινή ιστορία. Δυστυχώς, αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να αναφέρω κάτι άλλο, ελπίζω ότι σύντομα και αυτό μου το εγχείρημα θα πάρει τον δρόμο του.
