Στο πολύχρωμο ατελιέ του μυαλού της Ναταλίας Πρίντεζη
Συνομιλήσαμε με τη γραφίστρια Ναταλία Πρίντεζη για την τέχνη της γραφιστικής, τη σχέση της με τη ζωγραφική, καθώς και για την εταιρεία της, στην οποία έχει δώσει το όνομα dalica (ναι, νταλίκα!).
- 08/09/2022
Η Ναταλία Πρίντεζη εντάχθηκε από πολύ νωρίς στον καλλιτεχνικό κόσμο, συγκεκριμένα από την ηλικία των δύο ετών, καθώς ο πατέρας της, ο οποίος ήταν ζωγράφος, της μάθαινε από όταν ήταν μικρή να σχεδιάζει. Η ζωγραφική έγινε μεγάλο μέρος της ζωής της. Μέσα από αυτή, μπορούσε να εκφράζει τα συναισθήματά της και όλα όσα έκρυβε μέσα της.
Ωστόσο, μια συμβουλή της μητέρας της την έκανε να κάνει μια μικρή (αλλά σημαντική) στροφή στην πορεία της και να επιλέξει την τέχνη της γραφιστικής. Σπούδασε και δούλεψε στο αντικείμενο και σήμερα έχει καταφέρει να ιδρύσει τη δική της εταιρεία, την οποία ονόμασε dalica. Το όνομα; Συμβολικό! Θα μάθεις παρακάτω γιατί.
Με τη Ναταλία μιλήσαμε για τη ζωή της, την επαγγελματική πορεία της, τα ενδιαφέροντά της, τους στόχους της, αλλά επικεντρωθήκαμε και στο project της, το οποίο μόνο και μόνο από το όνομα σε κάνει να θες να μάθεις περισσότερα.
Πότε ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με το σχέδιο;
Ξεκίνησα να σχεδιάζω από πολύ μικρή ηλικία, καθώς ο πατέρας μου είναι ζωγράφος. Οπότε από νωρίς με έβαζε κάτω και μου μάθαινε. Μπορεί να ήμουν και δύο χρονών όταν πρωτοξεκίνησα. Μεγαλώνοντας, ήθελα πάρα πολύ να ασχοληθώ με τη ζωγραφική. Ήθελα, φαντάσου, να περάσω στην Καλών Τεχνών, γιατί ένιωθα ότι μέσα από την τέχνη επικοινωνούσα τα συναισθήματά μου. Είχα μάθει να επικοινωνώ με αυτόν τον τρόπο και ένιωθα από πολύ νωρίς ότι ήθελα να διδαχτώ από την τέχνη.
Και πώς από τη ζωγραφική οδηγήθηκες στη γραφιστική;
Αργότερα συνέχισα τη ζωγραφική, αλλά εγκατέλειψα την ιδέα του να φοιτήσω στην Καλών Τεχνών, διότι η μητέρα μου μου έδωσε μια συμβουλή: «Αυτό που αγαπάς, το χόμπι σου, μη το θυσιάσεις για να βγάλεις λεφτά». Μου είχε πει ότι αν ασχοληθώ επαγγελματικά με τη ζωγραφική, κάποια στιγμή ίσως με απογοητεύσει. Έτσι, αποφάσισα να ασχοληθώ με την πιο εφαρμοσμένη πλευρά της ζωγραφικής, τη γραφιστική. Στα δεκαοχτώ μου, όταν τελείωνα το σχολείο, ήμουν πολύ προσανατολισμένη. Ήθελα κάτι που να έχει σχέση με το σχέδιο. Δεν μπορούσα να με φανταστώ να κάνω κάτι άλλο. Ήταν μονόδρομος.
Άρα έχεις πραγματοποιήσει και σχετικές σπουδές.
Ακριβώς. Γράφτηκα σε ένα ΙΕΚ και σπούδασα γραφιστική. Εννοείται ότι στην Ιστορία της Τέχνης έφευγαν αέρας τα εικοσάρια (γέλια). Καθόμουν και διάβαζα με μεγάλη προσήλωση. Είχα βρει τους ανθρώπους μου, είχα βρει τον «κόσμο» μου. Σκέψου, στο πρώτο μάθημα στη γραφιστική, για να δουν το επίπεδο του καθενός, μας έβαλαν να σχεδιάσουμε ένα ψαλίδι. Όταν τελείωσα, με ρωτούσαν πόσα χρόνια έχω κάνει μαθήματα, ενώ δεν είχα κάνει ποτέ μου.
Έπειτα, τι ακολούθησε;
Με το που τελείωσα τις σπουδές μου, βρήκα δουλειά σε μία διαφημιστική εταιρεία. Ήταν δύσκολα τα πράγματα εκεί, κυρίως γιατί δεν ήταν τόσο δημιουργικά όσο φανταζόμουν. Έκανα όμως υπομονή. Στην πορεία, εργάστηκα σε αρκετές εταιρείες, κάθε φορά σε όλο και πιο υψηλή θέση, μέχρι που έφτασα να είμαι creative director στην τελευταία διαφημιστική που δούλευα. Ένα τεράστιο πρόβλημα, ωστόσο, που αντιμετώπιζα στη δουλειά μου, ήταν η σεξουαλική παρενόχληση. Έφευγα, λοιπόν, κάτω από τις χειρότερες συνθήκες. Οι καταστάσεις αυτές, με οδήγησαν στο να δημιουργήσω τη δική μου εταιρεία.
Μίλησέ μας για το project σου. Τι ακριβώς είναι η dalica;
Δημιούργησα ουσιαστικά τη δική μου εταιρεία και της έδωσα το όνομα dalica, διότι θέλησα να τονίσω ότι όπως είναι σπάνιο μια γυναίκα να οδηγεί νταλίκα, έτσι είναι και σπάνιο μια γυναίκα να ηγείται μιας διαφημιστικής εταιρείας. Βέβαια, εδώ δεν συνηθίζουμε να χρησιμοποιούμε τον όρο «διαφημιστική εταιρεία», γιατί όλο αυτό το ανταγωνιστικό κομμάτι, θυσιάζοντας την ποιότητα ζωής των εργαζομένων, δεν μας αντιπροσωπεύει καθόλου. Η dalica είναι μια εταιρεία που σέβεται τους συνεργάτες της και είναι ανθρώπινη με τους πελάτης της. Δημιουργούμε οτιδήποτε χρειάζεται μια εταιρεία, μια υπηρεσία ή ένα προϊόν για να προβληθεί.
Τι συμβολίζει για εσένα αυτή η εταιρεία;
Το ότι έχω φτιάξει ένα δημιουργικό γραφείο και κάνω αυτό που πάντα ήθελα να κάνω με τους δικούς μου όρους, είναι ένα μεγάλο επίτευγμα. Ενώ γενικά δεν είμαι ψώνιο, αυτό το χρεώνω στον εαυτό μου και μου λέω μπράβο.
Ως ιδρύτρια, ποιες είναι οι δικές σου αρμοδιότητες;
Όταν προσανατολίζεσαι προς το creativity και όσο ανεβαίνεις τα σκαλιά της ιεραρχίας, τόσο απομακρύνεσαι από αυτό όσον αφορά την εκτέλεση. Τώρα δηλαδή έχω σταματήσει να ζωγραφίζω ή να κάνω illustrations, αυτό το κάνουν οι συνεργάτες μου. Το creative direction όμως γίνεται αποκλειστικά από εμένα. Και θα σου πω με ποιον τρόπο λειτουργώ. Δημιουργούμε αρχικά ένα προσχέδιο έτσι ακριβώς όπως το θέλει ο πελάτης, φτιάχνουμε ένα ακόμη προσχέδιο ακριβώς όπως το έχουμε φανταστεί εμείς και δημιουργούμε άλλο ένα προσχέδιο που είναι κάπου στη μέση.
Το να αναλαμβάνεις τον σχεδιασμό ενός εικαστικού για μια επιχείριση ή ένα πρότζεκτ φέρει μια μεγάλη ευθύνη. Είναι αυτό κάτι που σε αγχώνει;
Στην αρχή με άγχωνε πάρα πολύ. Τώρα όχι τόσο γιατί έρχεται το επιχειρηματικό κομμάτι στη μέση και όλα αυτά έχουν μπει σε κουτάκια. Δηλαδή ξέρω ποια οδό θα ακολουθήσω ανάλογα με το ζητούμενο. Υπάρχουν κάποιες πεπατημένες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τις ακολουθείς all the way μέχρι το τέλος. Ξεκινάς από έναν βασικό πυρήνα και αυτός ο δρόμος μπορεί να σε βγάλει οπουδήποτε. Εαν και ο πελάτης είναι ανοιχτός, μπορείς να κάνεις θαύματα.
Από πού εμπνέεσαι γενικότερα;
Η έμπνευση μπορεί να έρθει από ένα μουσικό κομμάτι, μια βόλτα στη φύση, μια ταινία. Πολύ κοινότοπο, αλλά πράγματι ισχύει. Έμπνευση μπορείς να βρεις από οπουδήποτε. Να τονίσω ότι για εμένα παίζει πολύ μεγάλο ρόλο και η τέχνη. Εμπνέομαι ακόμη και από το κάθε βιβλίο που θα διαβάσω.
Εκτός από το σχέδιο, εκφράζεσαι κάπως αλλιώς δημιουργικά;
Τελικά η μητέρα μου είχε δίκιο. Όσο έχω τη ζωγραφική σαν χόμπι με βοηθάει πάρα πολύ. Είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας, με χαλαρώνει. Έτσι επιλέγω να περνώ τον ελεύθερο χρόνο μου, ενώ τελευταία φτιάχνω και διάφορες κατασκευές από πηλό. Κάτι που επίσης αγαπώ πολύ είναι το κόμικ. Από μικρή, μάλιστα, μου άρεσε να δημιουργώ τις δικές μου ιστορίες με έντονο το στοιχείο του black humor. Όταν ήμουν γύρω στα οκτώ, είχα φτιάξει ένα κόμικ δικό μου. Ήταν δύο παιδιά με τη γιαγιά τους, ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι. Στο τέλος κάθε ιστορίας με κάποιο τρόπο πέθαιναν και οι τρεις. Μπορεί να σου ακούγεται λίγο μακάβριο, ομολογώ πως και η μητέρα μου είχε τρομάξει λίγο με αυτό, αλλά μέσα σε αυτές τις ιστορίες υπήρχε έντονο και το κωμικό στοιχείο. Αυτή την περίοδο, φτιάχνω ένα νέο κόμικ και στα σχέδιά μου είναι να το εκδώσω.
Αν σου ζητούσαμε να έφτιαχνες ένα εικαστικό για το NouPou πώς θα ήταν;
Σαν διαφημιστική προσέγγιση θα μπορούσα να δω μια φωτογραφία της Κηφισιάς και από κάτω να γράφει «Όχι εδώ, απ’ την άλλη» ή μια φωτογραφία του Μαϊάμι, με κείμενο «Έχουμε κι εγχώριο». Φυσικά με copy επεξηγηματικό, τύπου «Όλα όσα συμβαίνουν στα νότια». Σαν εικαστική προσέγγιση για το NouPou θα ζωγράφιζα έναν πίνακα με έντονα στοιχεία νέο-εξπρεσιονισμού, με χρώματα και «αδούλευτες» πινελιές, που μπερδεύονται μεταξύ τους, δίνοντας την αίσθηση του παλμού της ζωής, των συμβάντων. Ίσως χρησιμοποιούσα ένα background σαν εκείνα του εικαστικού Μαρκ Ρόθκο.
Ποια είναι τα επόμενά σου σχέδια και ποιο το όραμά σου για το μέλλον;
Στόχος μου είναι να γίνει established η dalica σαν ένα δημιουργικό γραφείο με πολύ φρέσκες, εναλλακτικές ιδέες, με εργαζόμενους που δουλεύουν ανθρώπινες ώρες και με πελάτες που το σέβονται αυτό. Και αν αυτό σου ακούγεται κάπως ονειρικό, πρέπει να σου πω ότι είμαστε πολύ κοντά. Θέλουμε, όμως, να το κυνηγήσουμε, να το κάνουμε σε μεγαλύτερη κλίμακα. Να εξακολουθούμε να κάνουμε δημιουργικές εργασίες, να μεγαλώσει κι άλλο η ομάδα μας. Αυτά βλέπω για την dalica. Δεν θα ήθελα με τίποτα να μπει στην ανταγωνιστική λούμπα των μεγάλων διαφημιστικών εταιρειών.
Επιπλέον, με βλέπω κάποια στιγμή να ανοίγω και μια σχολή. Μπορεί να στεγάζεται σε μια νταλίκα, γιατί όχι. Να έρχονται τα παιδιά για να μάθουν να ζωγραφίζουν, να σκιτσάρουν, να δημιουργούν, να μάθουν να αντλούν έμπνευση -γιατί και αυτό θέλει κάποια διδαχή.