Ο Στρατής Παναγάκος έχει ήδη κερδίσει την ψήφο εμπιστοσύνης που μετράει περισσότερο [και τώρα θέλει να την ανταποδώσει]

Μια συζήτηση με τον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου της Γλυφάδας για την πόλη και τους δημότες της, για τα έργα που έγιναν και για εκείνα που θα γίνουν στο μέλλον, αλλά και για την πιο δραματική σκηνή στο έργο της δικής του ζωής.

• 29/09/2023
• Κείμενο: Αντώνης Τζαβάρας
• Φωτογραφίες: Κατερίνα Καπετάνη

Είναι Πέμπτη πρωί και στο κέντρο της Γλυφάδας έχει λαϊκή. Εξωτερικά, το νέο δημαρχείο της πόλης μοιάζει πολιορκημένο από εκατοντάδες ανθρώπους που εμπορεύονται, αγοράζουν ή παζαρεύουν κάθε λογής προϊόντα. Η μέρα είναι ηλιόλουστη. Η θάλασσα λαμπυρίζει προκλητικά σε απόσταση αναπνοής από τη οδό Άλσους και σε όλο το μήκος της, τα Discovery που έχουν διπλοπαρκάρει με αλάρμ δίπλα σε πάγκους με μπρόκολα Μαραθώνα και φασόλια Φενεού συνθέτουν ένα αυθόρμητο installation που θα ζήλευε κάθε σύγχρονος βαλκάνιος εικαστικός.

Στον τέταρτο όροφο του δημαρχείου ο θόρυβος της λαϊκής φτάνει μόνο ως μακρινός απόηχος, αλλά επικρατεί μια εξίσου έντονη κινητικότητα. Υπάλληλοι του Δήμου, συνεργάτες, προμηθευτές και πιθανόν απλοί επισκέπτες και δημότες κυκλοφορούν στον διάδρομο και μπαινοβγαίνουν στα γραφεία. Κάποιοι κρατούν εκτυπώσεις, οι περισσότεροι  έχουν στ’ αυτιά τους τα ακουστικά του κινητού τους. Ο Στρατής Παναγάκος είναι μόνος του στο δωμάτιο. Κάθεται σε μια καρέκλα μπροστά από το γραφείο του και στη διπλανή βρίσκεται ακουμπισμένη μια πατερίτσα. Πριν από έναν χρόνο αντιμετώπισε ένα πολύ σοβαρό θέμα υγείας και βρίσκεται ακόμα σε διαδικασία αποκατάστασης. Για τα επόμενα 40 λεπτά θα μιλήσει λίγο γι’ αυτό και πολύ περισσότερο για την πόλη στην οποία μεγάλωσε και την οποία εδώ και χρόνια βοηθάει εκείνος πλέον να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί, ως πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου της.

Ένας σύντομος απολογισμός

Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στην πολιτική, οι άνθρωποι της αυτοδιοίκησης είναι στην πλειοψηφία τους εργαζόμενοι με ένσημα. Επαγγελματίες, οι οποίοι παράλληλα με την καριέρα τους καταπιάνονται και με τα κοινά της πόλης ή της περιφέρειας εντός της οποίας κατοικούν. Ο Στρατής Παναγάκος είναι γιατρός. Καρδιολόγος. Είναι αναπληρωτής διευθυντής στην Α’ Καρδιολογική κλινική του «Ερρίκος Ντυνάν» και διατηρεί ιδιωτικά ιατρεία στη Γλυφάδα και στο Περιστέρι.

Άρχισε να ασχολείται με την τοπική αυτοδιοίκηση το 2010 γιατί «δεν ήθελε να τα περιμένει όλα από άλλους» και εξελέγη για πρώτη φορά το 2014. Έκτοτε, μάλιστα, είναι ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Γλυφάδας. Εκείνη τη χρονιά της εκλογής του, το 2014, είχε σχολιάσει σε συνέντευξή του στο NouPou ότι δυσκολεύεται να βρει κάτι που να τον κάνει υπερήφανο στον δήμο της πόλης του. Πέντε χρόνια αργότερα, το 2019, οραματιζόταν τη Γλυφάδα ως μητρόπολη και πρωτεύουσα της αθηναϊκής ριβιέρας. Σήμερα διεκδικεί και πάλι την ψήφο των πολιτών της Γλυφάδας στο πλευρό του νυν δημάρχου, Γιώργου Παπανικολάου, με την αισιοδοξία και την αυτοπεποίθηση που του επιτρέπει το έργο που έχει παραχθεί στην πόλη στις δύο προηγούμενες θητείες του.

«Θεωρώ ότι το πιο σημαντικό έργο που έγινε στην πρώτη μας τετραετία ήταν το νεκροταφείο. Το καινούργιο νεκροταφείο της Γλυφάδας, το οποίο πληροί όλες τις επίσημες προδιαγραφές, βρίσκεται σε ένα σημείο όπου δεν ενοχλεί κανέναν και είναι το πρώτο νόμιμο νεκροταφείο στη χώρα μας. Για τη δημιουργία του χρειάστηκαν οι υπογραφές εννέα διαφορετικών υπουργών και η νόμιμη παραχώρηση του χώρου από την Πολεμική Αεροπορία. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν άλλα νόμιμα νεκροταφεία στην Ελλάδα – η γραφειοκρατία καθιστά σχεδόν αδύνατη την πλήρη νομιμότητα. Η υπέροχη εκκλησία που κοσμεί το κοιμητήριο είναι δωρεά του κυρίου Μαρτίνου». 

«Έγιναν κι άλλα έργα, φυσικά. Δημιουργήθηκαν ολοκαίνουργιες παιδικές χαρές, ανακαινίστηκαν πάρα πολλά σχολεία, ενώ ταυτόχρονα προχωράει ο μεγάλος πεζόδρομος που γίνεται στη ριβιέρα και αποτελεί το όνειρο κάθε Γλυφαδιώτη». 

«Έχουμε φτιάξει παιδικούς σταθμούς σ’ αυτήν την πόλη, που όχι μόνο ανταγωνίζονται, αλλά υπερτερούν έναντι πολλών ιδιωτικών χώρων. Δημιουργήθηκαν με την πιο σύγχρονη τεχνογνωσία και με όλα τα εχέγγυα ότι θα λειτουργούν κανονικά. Επιπλέον, είναι στελεχωμένοι με επαρκές και καταρτισμένο προσωπικό, οι αμοιβές του οποίου καλύπτονται από τον δήμο». 

«Φτάσαμε στο σημείο -αν το διανοείστε- να ανακαλύψουμε ως και ιαματικά νερά σ’ αυτήν την πόλη. Τόσα χρόνια κανείς δεν γνώριζε ότι υπήρχαν, εμείς έχουμε ήδη κάνει τις πρώτες γεωτρήσεις. Το νερό ελέχθηκε από το Χημείο του Κράτους και είναι ζεστό, γύρω στους 37-38 βαθμούς και πλούσιο σε θείο. Ο δήμαρχος σκέφτεται μήπως τροφοδοτήσουμε με ιαματικό νερό την πισίνα…»

«Γενικά, είμαστε περήφανοι για όσα έχουμε καταφέρει σε επίπεδο υποδομών. Είναι έργα που προετοιμάζουν την πόλη μας απέναντι σ’ αυτό το μεγαθήριο που ονομάζεται “Ελληνικό”, με όλες τις διεκδικήσεις, φυσικά, που έχουμε ως όμορος δήμος και με όλες τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζουμε, είτε από την πλευρά της Περιφέρειας είτε από την πλευρά της κεντρικής εξουσίας». 

«Νομίζω ότι ο δήμαρχος έχει αποδείξει ότι είναι ικανός και αποτελεσματικός. Ταυτόχρονα, όμως, είναι διεκδικητικός και οραματιστής. Εμείς δεν έχουμε παρά να ακολουθούμε το δικό του όραμα. Ήδη, υπάρχουν σε εξέλιξη πολλά νέα σχέδια. Ειλικρινά σας λέω, δεν είμαστε άνθρωποι του “θα” αλλά του “να”». 

Προσεχώς: Εσπλανάδα

Η δημοτική αρχή του Γιώργου Παπανικολάου έχει θέσει ξεκάθαρα στο επίκεντρο του συνολικού προγραμματισμού της την καθιέρωση της Γλυφάδας ως «πρωτεύουσα» και πυρήνα της Αθηναϊκής Ριβιέρας. Σε κάθε επίσημη τοποθέτηση, αυτό παρουσιάζεται ως το κοινό όραμα κάθε κατοίκου της περιοχής και ως συλλογική επιδίωξη της τοπικής κοινότητας. Ταυτόχρονα, όμως, αναπτύσσεται και η κριτική και εντείνεται η ανησυχία όσων διαβλέπουν ότι αυτό το «κοινό όραμα» ίσως τελικά να αφορά λίγους και να αποκλείει μεγάλο κομμάτι ακόμα και του τοπικού πληθυσμού. Η αγορά και η εστίαση της Γλυφάδας είναι ήδη ακριβή και τα ακίνητα απλησίαστα για τους πολλούς.

Ο Στρατής Παναγάκος, πάντως, υπερασπίζεται τα μεγάλα έργα που γίνονται στη Γλυφάδα, υπογραμμίζοντας ότι ο Δήμος καταβάλει σημαντικές προσπάθειες για τη βελτίωση του επιπέδου ζωής όλων ανεξαιρέτως των κατοίκων της πόλης.

«Το επόμενο μεγάλο έργο στο κέντρο της πόλης είναι η “εσπλανάδα” και γίνεται ήδη πραγματικότητα. Μέσα από τη συμμετοχή μας στο πρόγραμμα Τρίτση έρχονται πολλά εκατομμύρια ευρώ γι’ αυτήν την κατασκευή που θα εκτοξεύσει την κοινωνική κι εμπορική ζωή της πόλης μας. Είμαστε άνθρωποι εξωστρεφείς, ξέρετε. Η “εσπλανάδα” μας δεν είναι κάτι που δεν θέλουμε να μοιραστούμε με τους υπόλοιπους. Με χαρά θα υποδεχτούμε συμπολίτες μας και από άλλες περιοχές που θα θέλουν να τη χαρούν». 

«Τα καταστήματα της περιοχής μπορεί όντως να είναι πιο ακριβά, αλλά μην ξεχνάτε ότι η Γλυφάδα ήταν και παραμένει ένα μεγάλο ανοιχτό shopping mall. Ο πεζόδρομος είναι ένα έργο κοινής ωφέλειας που ανεβάζει την αξία της περιοχής και βελτιώνει την ποιότητα ζωής των κατοίκων της. Κάτι ανάλογο έγινε στη Λεμεσό και είναι πολύ εντυπωσιακό. Θα μου πείτε ότι εκεί έχει εκτοξευθεί το κόστος της εστίασης και της κατοίκησης, αλλά ζούμε σε μια ελεύθερη αγορά. Ό,τι ζητείται, πωλείται. Αυτή είναι η πραγματικότητα». 

«Ούτως ή άλλως, νομίζω ότι ο δήμαρχος Γλυφάδας πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα και δεν παραχωρεί τον ελεύθερο χώρο της πόλης μας. Αντιθέτως, όποιο τετραγωνικό βρει διαθέσιμο, προσπαθεί να το μετατρέψει σε χώρο δημόσιας χρήσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι παραλίες: με εξαίρεση τα “Αστέρια”, όλες οι παραλίες της πόλης μας είναι ελεύθερες. Μάλιστα, έχουμε πάρει και μπλε σημαία για τη σωστή διαχείρισή τους, ενώ στη Β’ Ακτή έχουμε εγκαταστήσει δύο συστήματα Seatrac για τη διευκόλυνση των ατόμων με κινητικές δυσκολίες. Και σύμφωνα με τα στοιχεία της εταιρείας που τα διαχειρίζεται, η Γλυφάδα ήταν αναλογικά η πρώτη περιοχή σε επισκεψιμότητα σε όλη την Ελλάδα από άτομα με κινητικά προβλήματα». 

«Και, βέβαια, μην ξεχνάτε ότι δεν απολαμβάνουν όλοι οι Γλυφαδιώτες μια οικονομική ευμάρεια. Η Άνω Γλυφάδα, για παράδειγμα, είναι ένας άλλος κόσμος. Δεν σας κρύβω ότι στο συσσίτιο του Δήμου ετοιμάζουμε και διανέμουμε καθημερινά 2000 γεύματα σε άπορους συντοπίτες μας. Προσπαθούμε να κάνουμε τη δουλειά μας σωστά σε όλα τα επίπεδα. Αυτό που επιδιώκουμε είναι η εκλογή μας να μην έχει διεκπεραιωτικό χαρακτήρα, αλλά να αποτελεί μια ουσιαστική παρέμβαση για την πόλη». 

«Κυνηγάμε τα ΕΣΠΑ, εκμεταλλευόμαστε όσα περισσότερα προγράμματα μπορούμε κι έχουμε καταφέρει να αυξήσουμε σημαντικά τα έσοδα του δήμου. Με μία μόνο κίνηση, εξασφαλίσαμε για τον δήμο δύο εκατομμύρια ευρώ επιπλέον ετησίως: εντοπίσαμε περίπου ένα εκατομμύριο τετραγωνικά τα οποία είτε ηλεκτροδοτούνται με παλιό βιομηχανικό ρεύμα ή δεν είχαν δηλωθεί. Και αξίζει να υπενθυμίσουμε τον αγώνα που κάνουμε για τη διαχείριση των λιμανιών, τα οποία ανήκουν στο Δημόσιο. Και τα παραλιακά καταστήματα ανήκουν στο Δημόσιο, ενώ οι κεντρικοί δρόμοι είναι στη δικαιοδοσία της Περιφέρειας. Κάθε φορά που κλαδεύουμε ή καθαρίζουμε τη λεωφόρο Ποσειδώνος, ρισκάρουμε να βρεθούμε υπόλογοι απέναντι στο ελληνικό κράτος». 

Η πόλη αλλάζει. Η νοοτροπία των πολιτών μπορεί ν’ αλλάξει;

Στην πορεία της συζήτησης, ο κος Παναγάκος αναφέρει μερικά ακόμα έργα που έχουν ήδη ξεκινήσει ή που θα ξεκινήσουν άμεσα στον δήμο Γλυφάδας. Είναι συγκριτικά μικρότερου βεληνεκούς αλλά ενδιαφέρουν πολύ τον ίδιο, καθώς αγγίζουν την προσωπική του ευαισθησία σε θέματα πολιτισμού και παιδείας: το δημοτικό Ωδείο που χτίζεται ήδη, το ειδικό σχολείο για το οποίο έχουν εξασφαλιστεί οι νόμιμες υπογραφές και η μεταστέγαση του 7ου Γυμνάσιου Γλυφάδας σε ένα καινούργιο κτίριο.

Παραδέχεται, βέβαια, ότι υπάρχουν ακόμα πολλά που μπορούν να γίνουν, με πρώτο και καλύτερο την εξεύρεση μιας λύσης για το πρόβλημα του πάρκινγκ, το οποίο επιδεινώνεται όσο αυξάνεται η επισκεψιμότητα στην πόλη. Όπως εξηγεί, «υπάρχει η πρόθεση να μεταφερθούν όλα τα πάρκινγκ στην παραλία, όπου υπάρχει χώρος. Κι ας παίρνουν οι άνθρωποι τη συγκοινωνία για να έρχονται στη δουλειά τους – έχουμε και δημοτική συγκοινωνία για να αποσυμφορείται το κέντρο. Δεν γίνεται οι υπάλληλοι, οι οποίοι μάλιστα στην πλειοψηφία τους δεν είναι καν από τη Γλυφάδα, να έρχονται, να παρκάρουν το αυτοκίνητό τους και να καταλαμβάνουν ένα χώρο για τις οκτώ – εννιά ώρες που θα δουλέψουν. Καλώς ή κακώς, θα πρέπει να προηγείται ο πελάτης».

Επιπλέον, ο κος Παναγάκος δεν διστάζει να εκφράσει ένα διακριτικό αλλά ξεκάθαρο παράπονο όταν καλείται να απαντήσει σε ένα κάπως τσουχτερό ερώτημα για προεκλογική περίοδο: Ας δεχτούμε ότι η Γλυφάδα αναπτύσσεται και βελτιώνεται τα τελευταία χρόνια. Βελτιώνονται ανάλογα και οι Γλυφαδιώτες ως πολίτες; Αξιοποιούν αυτά που τους δίνονται; Διεκδικούν περισσότερα;

«Πριν από μερικούς μήνες πήγα στον γάμο της κόρης μου στη Γερμανία, μαζί με τη γυναίκα μου και τα μικρότερα παιδιά μου. Αυτό που τους έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η καθαριότητα στους δρόμους. Σ’ αυτό, όμως, όπως και σε πολλά άλλα, έρχεται πρώτη η ευθύνη του πολίτη. Στη Γερμανία, αν δεν καθαρίσω το πεζοδρόμιό μου θα φάω πρόστιμο, όπως κι έφαγα την περίοδο που ζούσα εκεί. Αν το πεζοδρόμιο πιάσει πάγο, είσαι υποχρεωμένος να το καθαρίσεις. Αν δε το κάνεις και προκληθεί κάποιο ατύχημα, αν γλιστρήσει κάποιος στο πεζοδρόμιό σου, εσύ είσαι υπεύθυνος». 

«Οι άνθρωποι που έρχονται στο δημαρχείο ή με πλησιάζουν στον δρόμο έχουν πάντα προβλήματα, τα οποία τις περισσότερες φορές περιστρέφονται γύρω από τους ίδιους και το σπίτι τους. Δεν τους νοιάζει ο γείτονας, η γειτονιά ή η ευρύτερη περιοχή. Και σπάνια είναι έτοιμοι να ακούσουν την πραγματική λύση στο πρόβλημά τους. Θέλει πχ κάποιος καινούργιο πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι του, αλλά αρνείται να συμμετάσχει στα έξοδα. Και σκεφτείτε ότι η Γλυφάδα είναι ο δήμος με τα χαμηλότερα δημοτικά τέλη σε όλη τη χώρα και ότι προσπαθούμε πάντα να κρατήσουμε το κόστος της συμμετοχής του πολίτη σε κάθε έργο στο ελάχιστο δυνατό».  

«Με στεναχωρεί, για παράδειγμα, η εικόνα του πεζόδρομου γύρω από το Γκολφ. Εμείς τον φτιάξαμε, αλλά είναι μονίμως γεμάτος από ακαθαρσίες ζώων. Εμείς τα λατρεύουμε τα σκυλάκια, αλλά πρέπει να τα λατρεύουν και οι ιδιοκτήτες τους και να μαζεύουν τις ακαθαρσίες τους». 

«Άλλο παράδειγμα: Φτιάξαμε πάρκο για ζώα, για να πηγαίνουν οι άνθρωποι τα σκυλάκια τους και να κινούνται ελεύθερα και υπήρξε διαμαρτυρία από τους κατοίκους ότι βρωμίζει η περιοχή, ενώ είναι βέβαιο ότι η περιοχή δεν βρωμίζει, γιατί υπάρχουν οι άνθρωποι οι οποίοι καθαρίζουν».  

«Κάποιοι μας κατηγορούν ότι ρίχνουμε δέντρα. Είναι ψέμα αυτό, δεν ρίχνουμε κανένα δέντρο. Θα κατεβάσουμε ένα δέντρο -με την άδεια του δασαρχείου φυσικά και με την έγκριση σχετικής διακομματικής επιτροπής που έχει συσταθεί εντός του δήμου- μόνο όταν συντρέχουν συγκεκριμένοι λόγοι και προϋποθέσεις. Ένα δέντρο πχ που έχει βγάλει τις ρίζες του έξω στον δρόμο δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει στον αστικό ιστό. Ούτε να το μεταφυτέψουμε μπορούμε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να φυτέψουμε στον Υμηττό ή κάπου αλλού τον αντίστοιχο αριθμό δέντρων που θα αντικαταστήσουν αυτά τα οποία κόπηκαν». 

«Ελπίζω στο μέλλον να αποκτήσουμε λίγο ευρωπαϊκή αντίληψη σ’ αυτά τα θέματα. Να συμμορφωνόμαστε εκεί που πρέπει, αλλά και να διεκδικούμε περισσότερα, να μην είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα. Και να πάψουμε να είμαστε κοντόφθαλμοι. Πρέπει να μας νοιάζει και ο γείτονας. Δεν είναι μόνο ηθικό ζήτημα, είναι και πρακτική αναγκαιότητα. Αν, για παράδειγμα, κάποιος δεν μας καλέσει να καθαρίσουμε τα χόρτα από ένα οικόπεδο -δικό του ή κάποιο άλλο- εμείς δεν μπορούμε να το κάνουμε με δική μας πρωτοβουλία. Δεν μπορούμε να παρέμβουμε στο οικόπεδο χωρίς αίτηση ή καταγγελία. Αν το κάνουμε, μπορεί να βρεθούμε κατηγορούμενοι για παράβαση καθήκοντος. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα δικαστήρια έχουμε υποστεί, όχι μόνο εγώ αλλά και ο δήμαρχος και οι αντιδήμαρχοι και μέλη του δημοτικού συμβουλίου, για πράγματα για τα οποία δεν έχουμε καμία ευθύνη». 

Μια ουσιαστική ψήφος εμπιστοσύνης

Διανύουμε την τελική ευθεία για τις αυτοδιοικητικές εκλογές, οπότε η λέξη «ευθύνη», όπως και το «μέλλον» βρίσκονται σχεδόν σε κάθε φράση των υποψηφίων που αυτές τις μέρες κορυφώνουν τις προεκλογικές τους εκστρατείες. Για τον Στρατή Παναγάκο και οι δύο αυτές έννοιες έχουν πλέον αποκτήσει ένα πολύ ξεχωριστό νόημα. Πριν από έναν περίπου χρόνο διαγνώστηκε με όγκο στο κεφάλι και μπήκε στη δίνη μιας σοβαρής περιπέτειας η οποία διαρκεί μέχρι σήμερα, καθώς παραμένει σε φάση αποκατάστασης.

Όπως εξηγεί, η επώδυνη και ψυχοφθόρα αυτή συνθήκη δεν άλλαξε την κοσμοθεωρία ή τον τρόπο σκέψης του, αλλά σίγουρα τον οδήγησε να αντιμετωπίζει το μέλλον με διαφορετική προοπτική και αίσθημα ευθύνης.

«Γενικά αποφεύγω να μιλάω για την περιπέτεια της υγείας μου για να μη φανεί σαν να τη “χρησιμοποιώ”. Δεν θέλω ούτε να προκαλώ τη λύπη του άλλου, ούτε να γίνομαι χειριστικός. Έχω διανύσει μια πολύ μεγάλη και δύσκολη φάση ανάρρωσης και ακόμα κάνω φυσικοθεραπείες, οπότε η πλήρης αποκατάσταση παραμένει ένας στόχος. Είναι ο προσωπικός μου στόχος. Απ’ την άλλη, ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε ξανά μια ευκαιρία να δω τη ζωή από μια καινούργια όψη. Έχω πλέον επιστρέψει και στη δουλειά μου, έχω θέσει νέους στόχους, αισθάνομαι ότι η ζωή για μένα ξαναρχίζει». 

«Αν μπορώ να κρατήσω κάτι από αυτήν την περιπέτεια είναι ότι έχει αυξηθεί η ευαισθησία μου απέναντι στους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Δεν αντέχουν τα μάτια μου πλέον να βλέπω ράμπες και πεζοδρόμια να έχουν καταληφθεί από αυτοκίνητα ή τραπεζοκαθίσματα. Με στεναχωρεί αφάνταστα. Οι χώροι αυτοί πρέπει να μένουν πάντα ελεύθεροι και προσβάσιμοι. Όχι μόνο για μένα ή για όσους έχουν κάποια αναπηρία. Υπάρχουν και οι οικογένειες με μωρά και καρότσια, είναι κρίμα να τους αποκλείουμε όλους αυτούς ή να τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη». 

«Δεν σας κρύβω ότι η συνολική μου εμπειρία ως ασθενής ήταν πολύ δυσάρεστη, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Είναι πολύ δυσάρεστη η αίσθηση του να παραμένεις δέκα μήνες στο κρεβάτι, καθηλωμένος, ακίνητος. Να μην μπορείς να αυτοεξυπηρετηθείς, να σε πλένουν και να σε σκουπίζουν. Τώρα επιτέλους είμαι ξανά αυτοεξυπηρετούμενος και ικανός να κάνω τη δουλειά μου και θα ήθελα να ευχαριστήσω γι’ αυτό τη γυναίκα μου, γιατί με βοήθησε απίστευτα. Για σκεφτείτε, δύο μικρά παιδιά, ταξίδια στη Γερμανία για περίπου δυόμισι μήνες και τόση ταλαιπωρία…». 

«Θέλω επίσης να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου τον Δήμαρχο και τον γενικό γραμματέα του Δήμου που μου στάθηκαν σαν αδελφοί, αλλά και το δημοτικό συμβούλιο που με περιέβαλε με πολλή αγάπη. Πήρα πολλή αγάπη απ’ όλες τις παρατάξεις και το εκτιμώ πολύ. Σημαίνει ότι κάτι καλό θα έκανα κι εγώ σ’ αυτήν την πόλη». 

«Θεωρώ ότι στη Γλυφάδα γίνεται καλή προσπάθεια και στον τομέα της Υγείας. Υπάρχει το Κοινωνικό Ιατρείο, όπου εξυπηρετούνται περιστατικά δωρεάν, ενώ έχει δημιουργηθεί κι ένα μεγάλο δίκτυο από συναδέλφους ιατρούς, οι οποίοι εξυπηρετούν αφιλοκερδώς τον Δήμο μας. Μεταξύ αυτών τυχαίνει να είμαι κι εγώ. Κι αν κάποιος δεν αισθάνεται καλά στο Κοινωνικό Ιατρείο, γιατί υπάρχει και σ’ αυτό ένας “ρατσισμός”, τον δέχομαι στο ιατρείο μου κανονικά και απλώς δεν αμείβομαι. Και το κάνω με όλη μου τη χαρά». 

«Νομίζω ότι στον τομέα της Υγείας δείξαμε ωριμότητα και κατά την περίοδο της πανδημίας. Δημιουργήσαμε ένα μεγάλο κέντρο εμβολιασμού σε συνεργασία με τον Ερυθρό Σταυρό και κάναμε δωρεάν τεστ στην πλατεία της Γλυφάδας και σε άλλα σημεία. Νομίζω ότι οι πολίτες της Γλυφάδας έμειναν ευχαριστημένοι από αυτήν την αντιμετώπιση».  

«Η πιο απλή συμβουλή που μπορώ να δώσω ως γιατρός είναι να φροντίζουμε την προσωπική μας υγιεινή. Να πλένουμε συχνά τα χέρια μας και οπωσδήποτε μετά από κάθε επαφή. Και να ακολουθούμε όσο μπορούμε τη μεσογειακή διατροφή. Η νεολαία, αλλά και όλοι μας σε κάποιο βαθμό, έχουμε παραδοθεί στο junk food. Τρώμε πίτσες και σουβλάκια που παρασκευάζονται με πρώτες ύλες και προϊόντα που στην πλειοψηφία τους είναι μεταλλαγμένα. Και, βέβαια, ας μην ξεχνάμε την πρόληψη. Είναι σημαντικό να κάνουμε εξετάσεις και να εμπιστευόμαστε τους γιατρούς». 

Η συζήτηση κλείνει από πλευράς του με χιούμορ και αισιοδοξία. Σηκώνεται από την καρέκλα του, δηλώνει χαρούμενος που μπορεί πλέον να το κάνει μόνος του, να στέκεται χωρίς βοήθεια, και σχολιάζει χαμογελαστός τον νέο εκλογικό νόμο. Την πενταετή θητεία, την αύξηση του αριθμού των υποψηφίων (είναι πλέον 88) και τη μείωση των εδρών (από 41 έγιναν 35). «Η μισή Γλυφάδα είναι υποψήφια», λέει χαρακτηριστικά. «Όλοι σκέφτονται ότι ίσως είναι καλύτερα να είσαι δημοτικός σύμβουλος παρά απλός πολίτης. Στο τέλος, βέβαια, της εκλογικής διαδικασίας κάποιοι θα είναι δυσαρεστημένοι. Εγώ ελπίζω να τα καταφέρω και αυτήν τη φορά, αλλά κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τι θα προκύψει. Το πρωί των εκλογών, η κάλπη είναι πάντα άδεια».