Βαλάντη Τσομπανάκη, η αγαπημένη coach μικρών και μεγάλων στον Πρωτέα Βούλας
Το πρωί δουλεύει στη φύλαξη των γραφείων του The Ellinikon της LAMDA Development. Τα απογεύματα, όμως, τη βρίσκουν στο γήπεδο μπάσκετ του Πρωτέα Βούλας, όπου εδώ και 15 χρόνια προπονεί τους μικρούς αθλητές του συλλόγου, διαμορφώνοντας ουσιαστικά την επόμενη γενιά. Η Βαλάντη Τσομπανάκη δεν είναι απλώς μια εργαζόμενη μαμά, αλλά μια πραγματική local hero.
- 31/03/2025
Το μπάσκετ κέρδισε την καρδιά της από τα παιδικά της χρόνια. Από όταν ήταν ακόμα στην τετάρτη δημοτικού και έμενε στην Καισαριανή, είχε καταλάβει πως μόνο με την σκληρή προπόνηση, την προσπάθεια και την προσωπική θυσία θα κατάφερνε να πραγματοποιήσει το όνειρό της. «Τότε έκανα προπόνηση στο κλειστό της Καισαριανής και αργότερα στον “Τάφο του Ινδού”» θυμάται η ίδια.
Αν και κάτοικος Σαρωνίδας, όλη της η ζωή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα νότια. Η μέρα της ξεκινάει στο κτίριο της LAMDA Development στο Ελληνικό: είναι το πρώτο πρόσωπο που οι εργαζόμενοι στην εταιρία συναντούν καθημερινά στην είσοδο, να τους καλωσορίζει. Εργάζεται στην ασφάλεια του κτιρίου, μια θέση ευθύνης, ειδικά όταν αφορά μια εταιρεία με περισσότερους από 700 εργαζομένους και πολλούς συνεργάτες. «Είμαι περίπου τρια χρόνια στη LAMDA. Σίγουρα το να δουλεύεις σε μια τόσο μεγάλη εταιρεία, ειδικά σε αυτήν την περίοδο που το Ελληνικό βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη, ενέχει παραπάνω ευθύνη, αλλά υπάρχουν πολλά θετικά όσον αφορά τις εργασιακές συνθήκες. Από τις συνεχείς εκπαιδεύσεις για την ασφάλεια, το ιατρείο, το γυμναστήριο που παρέχεται, μέχρι το εστιατόριο, υπάρχει πολύς προγραμματισμός και μέριμνα για τους εργαζόμενους. Επίσης υπάρχει ευγένεια και σεβασμός. Ακούγεται αυτονόητο, αλλά δεν είναι: Νιώθω ότι αυτά τα δύο στοιχεία χαρακτηρίζουν απόλυτα το εργασιακό περιβάλλον στη συγκεκριμένη εταιρία».
«Η LAMDA αναπτύσσει ένα project που είναι δύσκολο να το συλλάβει κάποιος. Αυτή τη στιγμή είναι εργοτάξιο, μόλις όμως ολοκληρωθεί, θα έχουμε στην περιοχή μας μια γειτονιά-σημείο αναφοράς από άποψη καινοτομίας και το μεγαλύτερο παράκτιο πάρκο της Ευρώπης, που θα το χαιρόμαστε όλοι οι κάτοικοι και εργαζόμενοι των νοτίων προαστίων, μικροί και μεγάλοι. Πολύ ειλικρινά, πιστεύω ότι τα καλά που θα μας φέρει όταν ολοκληρωθεί αξίζουν την αναμονή».
Η δουλειά της είναι, για πολλούς, συνώνυμη με το ανδρικό φύλο. Στον κοινό νου, η εικόνα ενός εργαζομένου σε υπηρεσίες ασφάλειας, κρατικές ή ιδιωτικές, έχει συνήθως πρόσωπο και σωματοδομή ανδρική. Αυτό είναι βέβαια ένα στερεότυπο τελικά λανθασμένο. Στα γραφεία της LAMDA, για παράδειγμα, η Βαλάντη είναι μόνο μία από τις γυναίκες που εργάζονται στο τμήμα της ασφάλειας. «Αρχικά στη δουλειά μου δεν έχω νιώσει ποτέ να με αντιμετωπίζει κάποιος διαφορετικά. Ίσως μέσα τους να είχαν μια καχυποψία, όμως αυτό δεν είναι κάτι που έχω εισπράξει. Θα πω αυτό που λέω και στην κόρη μου. Αν νιώθεις καλά εσύ με τον εαυτό σου, έχεις αξίές, φιλότιμο, αισθάνεσαι ικανή να αναταπεξέλθεις σε ό,τι προκύπτει, τότε η στάση σου πάντα θα εμπνέει εμπιστοσύνη και θα επηρεάζει θετικά τους γύρω σου».
Μετά την πρωινή δουλειά, η Βαλάντη πηγαίνει κατευθείαν στη Βούλα για τις προπονήσεις – και πολλές μέρες παραμένει στο γήπεδο μέχρι το βράδυ. «Είμαι Κριός, μάλλον αυτό φταίει», λέει γελώντας, «Η αλήθεια έιναι ότι πάντα μου έβγαινε να είμαι σε ηγετικές θέσεις. Ο αθλητισμός και η προπονητική με έκαναν να είμαι και της “πειθαρχίας”, να βρίσκω πάντα τον τρόπο ώστε όλα να δουλεύουν. Το πρωί ξυπνάω στις 5:30 για να φύγω κατά τις 6:00, να είμαι στη δουλειά κατά τις 6:30. Και μετά σχολάω από εκεί στις 14:30 και συχνά ξεκινάω προπονήσειες στις 16:30, οπότε έρχομαι κατευθείαν στο γήπεδο. Εδώ τρώω, εδώ αλλάζω και μερικές μέρες τελειώνω κατά τις 21:00, και τότε επιστρέφω σπίτι».
Μπάσκετ έπαιζε καθόλη τη διάρκεια των μαθητικών της χρόνων, συμμετέχοντας στις εθνικές ομάδες κορασίδων και μετά γυναικών, και μόλις τελείωσε το σχολείο πήρε μεταγραφή για τον Παναθηναϊκό, υπογράφοντας το μεγαλύτερο συμβόλαιο που είχε κλείστει μέχρι τότε μπασκετμπολίστρια. «Δεν είχε ξαναγίνει αυτό», θυμάται, «ήταν από τις πρώτες μεταγραφές για τις οποίες είχαν δώσει τόσα χρήματα».
Όμως το ξεκίνημά της στον Παναθηναϊκό δεν ήταν χωρίς εμπόδια. «Τραυματίστηκα με το που πήγα στον Παναθηναϊκό, πρόσθιο χιαστό. Αυτό ήταν καταλυτικό. Βέβαια προκειμένου να μη σταματήσω, έπαιξα έτσι 10 χρόνια και κατέστρεψα το πόδι μου».
Κάπως έτσι, παρέμεινε στον Παναθηναϊκό για 11 χρόνια, όμως παράλληλα συνέχισε να εκπροσωπεί την Ελλάδα με την Εθνική Ομάδα φτάνοντας περίπου τις 99 συμμετοχές από κορασίδα μέχρι γυναικείο. «Μου άρεσε μόνο να παίζω. Δε με ενδιέφερε το πού, ήθελα απλά να παίζω…».
Στα 29 της και έχοντας πλέον καταπονήσει υπερβολικά το πόδι της, αποφάσισε να αποσυρθεί για να κάνει την εγχείριση που χρειαζόταν. «Τότε, όταν τραυματίστηκα, δεν πήρα τη σωστή αποφαση. Έπρεπε να την κάνω την εγχείριση γιατί μετά και το πόδι μου αλλοιώθηκε και τελικά, παρόλο που έπαιζα, δεν έκανα αυτό που θα μπορούσα. Όμως τότε ήταν διαφορετικά. Τώρα στις επαγγελματικές ομάδες υπάρχουν εξειδικευμένα άτομα δίπλα στους αθλητές, ακόμα και για ψυχολογική υποστήριξη. Τότε δεν υπήρχε κανείς να σε συμβουλέψει, να σου πει “κάνε αυτό”».
Από εκείνο το σημείο, τα πράγματα άρχισαν να κινούνται πολύ γρήγορα και ξεκίνησε στη ζωή της μια περίοδος προκλήσεων αλλά και δημιουργίας. Μετακόμισε στη Σαρωνίδα θέλοντας να ξεφύγει από τη βουή της πόλης και να βρεθεί πιο κοντά στη φύση, έκανε τα δυο της παιδιά, όμως το τέλος της καριέρας της ως παίχτριας τής στοίχισε τόσο πολύ που έβγαλε ολοκληρωτικά το άθλημα από τη ζωή της. «Δεν μπορούσα καν να βλέπω μπάσκετ στην τηλεόραση, είχα πληγωθεί τόσο πολύ που δεν μπορούσα να παίξω».
«Το 2003 γέννησα την κόρη μου και το 2005 τον γιο μου. Αργότερα, μπήκαν και τα παιδιά μου στον αθλητισμό – η κόρη μου έπαιζε μπάσκετ και ο γιος μου ποδόσφαιρο. Μπήκα ξανά στο γήπεδο το 2010, σχεδόν 10 χρόνια μετά τον τραυματισμό μου. Απλώς… όχι σαν παίχτρια. Τα παιδιά τότε ήταν ακόμα μικρά οπότε τα είχα πάντα δίπλα μου στις προπονήσεις. Τότε ήμουν στον Α.Ο. Λαγονησίου που είχε πολύ καλή πορεία. Και μέχρι σήμερα έχω πολύ καλή σχέση με τις παίχτριες».
Οι λόγοι της επιστροφής στο παρκέ ήταν αρχικά οικονομικοί. «Έπρεπε να δουλέψω, όμως ήξερα ότι το μόνο που θα με ευχαριστούσε ήταν αυτό, να επιστρέψω στο μπάσκετ», διηγείται. Η συνεργασία της με τον Πρωτέα ξεκίνησε το 2010, ωστόσο δεν ήταν η πρώτη της προπονητική δουλειά. Όσο ήταν παίκτρια είχε ήδη συνεργαστεί με ομάδες, όμως ο Πρωτέας Βούλας, μια από τις μεγαλύτερες και πιο επιδραστικές ομάδες των νοτίων, έχει εξελιχθεί στη μακροβιότερη και πιο διδακτική από τις συνεργασίες της.
«Ξεκίνησα με ένα καλοκαιρινό camp και μετά, αφού γνωριστήκαμε, ανέλαβα κάποια τμήματα με παιδιά μικρής ηλικίας. Κάθε τμήμα έχει περίπου 15 παιδιά, μερικές φορές φτάνουν και τα 18-19. Θέλουμε τα παιδιά να είναι πειθαρχημένα και συγκεντρωμένα στο γήπεδο ώστε να μπορούν να βελτιώνονται γρηγορότερα. Μια τους φωνάζεις, μια τα κάνεις να γελάσουν, μια τα ξεγελάς με κάτι αστείο, οπότε είναι αυτό που λέμε “μια στο καρφί και μια στο πέταλο”. Κάπως έτσι, μέσα από το παιχνίδι μαθάινουν το μπάσκετ στις μικρές ηλικίες».
Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως εδώ και 15 χρόνια, η Βαλάντη έχει διαμορφώσει μια ολόκληρη γενιά των νοτίων, μαθαίνοντας στα παιδιά το αθλητικό ιδεώδες και την ομαδικότητα. Δεν είναι τυχαία η εκτίμηση που τρέφουν οι γονείς για την προπονήτρια του Πρωτέα, ο σεβασμός με τον οποίο μιλάνε για κείνη και ο τρόπος που ακολουθούν τις συμβουλές της, γνωρίζοντας πως είναι από τους ανθρώπους που σκύβει πάνω από τους μικρούς αθλητές με αληθινό νοιάξιμο. «Νιώθω ότι οι γονείς μας εμπιστεύονται και η αγάπη μας για τα παιδιά τους είναι εμφανής. Γι’ αυτό μας τα εμπιστέυονται, γιατί προσπαθούμε ώστε να έχουν την καλύτερη δυνατή εξέλιξη».
«Αν δεις τα παιδιά στην προπόνηση, είναι εντελώς διαφορετικά τις καθημερινές σε σχέση με τα Σαββατοκύριακα. Όταν έρχονται στην προπόνηση τις καθημερινές μετά το σχολείο, έχουν τόση ένταση που δεν συγκεντρώνονται καν, είναι πολύ πιεσμένα και όταν μπαίνουν στο γήπεδο είναι σαν να πηγαίνουν σε πάρτι. Αποσυμπιέζονται. Αντίθετα, τα Σαββατοκύριακα είναι που κάνουμε όλη τη δουλειά σε τεχνική κλπ γιατί τα παιδιά είναι πιο χαλαρά. Πιστεύω ότι τα τελευταία χρόνια τα παιδιά βιώνουν μεγάλη πίεση, ο ελεύθερος χρόνος τους είναι πολύ περιορισμένος. Ειδικά τα δύο χρόνια του κορονοϊού πήγαν πολλά πράγματα στραβά. Έχασαν επαφή με το σχολείο, κλείστηκαν στο σπίτι με ένα λάπτοπ… Το καταλαβαίνουμε κι εμείς εδώ. Από τη μία υπάρχουν περισσότερες επιθετικές συμπεριφορές, από την άλλη οι γονείς έχουν γίνει κάπως υπερπροστατευτικοί».
Αν τη ρωτήσεις τι είναι αυτό που λείπει από τα νότια ως προς τον αθλητισμό, θα σου πει εμφατικά πως αυτό που χρειάζεται είναι περισσότερα γήπεδα, ώστε να εξυπηρετούν τις ανάγκες όλων των ομάδων. «Τα κλειστά γήπεδα είναι λίγα και πάρα πολλές ομάδες αναγκάζονται το χειμώνα, με κακές καιρικές συνθήκες, να κάνουν προπόνηση σε ανοιχτά γήπεδα. Εμείς, ως Πρωτέας, ταλαιπωρηθήκαμε για πάρα πολλά χρόνια για τον ίδιο λόγο όμως εδώ και 3 χρόνια έχουμε το καινούργιο μας κλειστό (μπαλόνι) που μας έχει βοηθήσει στο 100% ώστε να μην χάνονται προπονήσεις λόγω κακών καιρικών συνθηκών. Αυτή τη στιγμή – χρησιμοποιούμε πέντε κλειστά και τέσσερα ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ και έχουμε συνάψει συνεργασίες με εκπαιδευτικά ιδρύματα, ώστε να μας παραχωρούν τα απογεύματα τις αθλητικές τους εγκαταστάσεις (…) Με ρώτησες πριν τι περιμένω πιο πολύ από πρότζεκτ του Ελληνικού. Σίγουρα τις αθλητικές εγκαταστάσεις, που θέλω να πιστεύω ότι θα δώσουν νέα πνοή στον αθλητισμό της περιοχής».
Ο Πρωτέας δεν είναι απλώς μια ομάδα. Είναι μια τεράστια κοινότητα και η Βαλάντη βρίσκεται πλέον στον πυρήνα της με ανθρώπους που την εκτιμούν αλλά και τους παίχτες της, παλιούς και νέους, που όποτε τη βλέπουν τη φωνάζουν με ενθουσιασμό «coach». «Η αλήθεια είναι ότι συναντάω τον “Πρωτέα” παντού. Μου έχει τύχει να είμαι σε προπόνηση και να έρθει ένας συνάδελφος από τη LAMDA o οποίος δεν ήξερε ότι είμαι προπονήτρια. Του λέω “Βασίλη, καλά άκουσα τη φωνή σου” και άρχισε να γελάει, δεν το περίμενε να με δει εκεί. Πλέον όποτε βγαίνω στη Βούλα βλέπω παιδιά μου που είναι 20 χρονών, είναι πια φοιτητές και κρατούν ακόμα την ομάδα σαν μια όμορφη ανάμνηση… Όμως αυτή είναι και η επιβράβευσή μας. Όταν βλέπουμε παιδιά που τα είχαμε από 5 χρονών να έχουν μεγαλώσει, να έχουν προχωρήσει, να έχουν αξίες που με κάποιον τρόπο εμείς τις ξεκινήσαμε, φεύγουν και η κούραση και όλα. Η εκπαίδευση και η διαμόρφωση των παιδιών σε αυτές τις ηλικίες είναι ευλογία για έναν προπονητή και είμαι πολύ χαρούμενη που στον Πρωτέα έχω τη δυνατότητα να κάνω όσα πειρσσότερα παιδιά γίνεται να αγαπήσουν το άθλημα που αγάπησα κι εγώ».
Για τους μικρούς αθλητές του Πρωτέα, η Βαλάντη δεν είναι απλώς η προπονήτριά τους. Είναι εκείνη που τους διδάσκει πώς να παίζουν, αλλά και πώς να αγαπούν τον αθλητισμό και να παραμένουν σε αυτόν όσο γίνεται περισσότερο. Κι όσο για την ίδια, μπορεί οι μέρες της να είναι γεμάτες, αλλά δεν θα τις άλλαζε με τίποτα. «Το μπάσκετ είναι η χαρά μου και η εκτόνωσή μου. Και το να βλέπω αυτά τα παιδιά να εξελίσσονται, να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και να φεύγουν από το γήπεδο με χαμόγελο, είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσα να ζητήσω».