O Πέτρος Απαλάκης είναι ο άνθρωπος που αναβίωσε το θρυλικό Rock ‘n’ Roll
Ένας εκ των ιδιοκτητών του Rock, ξεδιπλώνει την ιστορία του πιο ιστορικού μαγαζιού του Κολωνακίου, μετά την επιστροφή του στις ρίζες του, στο νούμερο 6 της οδού Λουκιανού.
- 20/11/2017
Προφανώς και δεν χρειάζονται συστάσεις για το “Rock n’ Roll”. Γιατί προφανώς και ανήκει στη λίστα των μαγαζιών-θρύλων της Αθήνας, ου μην της Ελλάδος. Το μυθικό club/restaurant που έκανε opening ημέρα Παρασκευή, στις 11 Δεκεμβρίου του 1987, στην οδό Λουκιανού, στον αριθμό 6, στο Κολωνάκι έχει διασκεδάσει και έχει θρέψει (με τα φοβερά του burgers) γενιές και γενιές.
Και όταν ο πολυέλαιος σήμα-κατατεθέν έσβησε το ξημέρωμα της Κυριακής 3 Απριλίου του 2011, ήταν αμέτρητες οι παρέες που έμειναν εκεί, στο σκοτάδι να μοιράζονται ιστορίες από τα παλιά. Ένα από τα παιδιά που θυμούνται να πέρασαν για πρώτη φορά το κατώφλι, συνοδεία των γονιών τους, είναι ο Πέτρος Απαλάκης.
Υπήρξε και ένας από τους ενήλικες που το 2011 αρνήθηκαν να πιστέψουν πως η ιστορία θα αλλάξει. Μόνο που εν αντιθέσει με πλήθος άλλων θαμώνων, έκανε κάτι ώστε το εμβληματικό στέκι να επιστρέψει εκεί όπου ανήκει. Ας πάρουμε όμως, την ιστορία από την αρχή.
Οι εμπνευστές
Τα αδέλφια Ανδρέας και Γιώργος Πιτσιλής, μαζί με τον Ισίδωρο Οδυσσέως, λάτρευαν τη rock μουσική. Τόσο που δύσκολα έβρισκαν ένα χώρο να ικανοποιεί τα “θέλω” τους. Δηλαδή, να παίζουν καλές μουσικές, που δεν προτιμούνταν τότε στην Αθήνα και να μπορούν οι επισκέπτες να χαλαρώσουν, συνοδεία πιάτων, μετά τη δουλειά. Με παρότρυνση του Οδυσσέως αποφάσισαν να τον δημιουργήσουν. Βρήκαν έναν χώρο αντάξιο να φιλοξενήσει το όραμα τους και άρχισαν τη δουλειά. Το αποτέλεσμα το είδαν πρώτοι όσοι άνοιξαν την πόρτα στο opening, λίγο πριν τα Χριστούγεννα του ’87. Και ήταν πολλοί. Σύντομα έγινε το place to be, σημείο αναφοράς της νυχτερινής Αθήνας και όσον απολάμβαναν τις εξόδους και την καλή μουσική. Δεν είναι τυχαίο ότι είχε κερδίσει μια θέση στα “50 καλύτερα μπαρ του κόσμου”, σύμφωνα με το Newsweek.
Σιγά σιγά καθιερώθηκαν τα free drinks στο πάρτι για τις Απόκριες, η σχάρα στο πεζοδρόμιο, τις Τσικνοπέμπτες και τα μπουγέλα, στην τελετή λήξης της χειμωνιάτικης σεζόν.
Ο “σύλλογος φίλων” για να γλιτώσουν τη μουρμούρα
Στο πελατολόγιο άνηκαν μέλη της ελληνικής showbiz, πολιτικοί, εφοπλιστές, εκδότες και όσοι άλλοι… κέρδιζαν τους ανθρώπους στην πόρτα. Ναι, αυτή ήταν η πρώτη απροσπέλαστη πόρτα της Αθήνας. Και οι διαμαρτυρίες είχαν οδηγήσει στην ίδρυση του “Συλλόγου Φίλων Ξένης Ελαφράς Μουσικής “Rock n’ Roll”. Ορθώς να κατάλαβες πως δικαίωμα εισόδου είχαν μόνο τα μέλη του!
Παρουσία του Ανδρέα Πιτσιλή γινόταν ο έλεγχος των δεκάδων ατόμων που μαζεύονταν κάθε βράδυ έξω από το μαγαζί, ώστε να διασφαλιστεί πως στα εντός θα περνούσαν μόνο όσοι είχαν διάθεση να περάσουν καλά. Όλοι όσοι ήταν rock -όπως ήταν γνωστό το μαγαζί στους φίλους.
Τρεις εξ όσων συνόδευσαν ορισμένες από τις ομορφότερες αναμνήσεις τους με το “Rock N Roll” προστέθηκαν στην ιδιοκτησία, τα τελευταία χρόνια. Είναι παιδιά που θέλησαν να κρατήσουν το όνειρο ζωντανό, αφότου η κρίση είχε ως συνέπεια το λουκέτο. Οι 365 ημέρες το χρόνο έγιναν Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή και συν αυτό ο ιδιοκτήτης του ακινήτου ζήτησε αύξηση της τάξεως του 25%. Οι αδελφοί Πιτσιλή, με τους συνεταίρους τους πήραν την απόφαση του τελευταίου “αντίο”, την Κυριακή 3/4 του 2011. Δεν θα μπορούσε να μην είναι one of a kind.
Κατέφθασαν θαμώνες από όλες τις γωνιές της γης. Αρνούνταν να φύγουν, ώσπου λίγο μετά τις 06.30 ο Πέτρος Πιτσιλής, γιος του Γιώργου κατέβασε την πινακίδα, υπό τους ήχους του “I love rock n’ roll”. Σε συνέντευξη του στο “Βήμα”, ο Ανδρέας Πιτσιλής είχε πει ότι “ετοιμαζόμασταν να υπογράψουμε νέο συμβόλαιο, όταν μας ζήτησαν αύξηση”. Συνέβησαν και άλλα που είχαν να κάνουν με καταγγελίες “αλλά το ουσιαστικό ήταν πως άλλαξε η φυσιογνωμία του κέντρου της Αθήνας και έγινε δύσκολη η πρόσβαση με τις διαδηλώσεις, τις απεργίες και τα σπασίματα. Εμείς μεγαλώσαμε εδώ, το αγαπάμε το κέντρο αλλά ο κόσμος πλέον το αποφεύγει”, είχε καταλήξει.
Η μεγάλη καψούρα των ρομαντικών οδήγησε στην επιστροφή
Σύντομα έγινε ξεκάθαρο πως νυχτερινή Αθήνα χωρίς Rock n’ Roll, δεν μπορούσε να εννοηθεί και άνοιξε ξανά (στις 24/11 του 2011), στην Πλατεία Κολωνακίου. Οι θαμώνες αισθάνθηκαν ικανοποίηση. Όχι όμως, ολοκλήρωση. Κάτι έλειπε. “Όλοι οι παλιοί, οι ρομαντικοί επιθυμήσαμε το στέκι μας. Είχαμε όλοι την καψούρα του αυθεντικού, του πρώτου μαγαζιού” εξηγεί ο σημερινός μας καλεσμένος, Πέτρος Απαλάκης, με αφορμή την επιστροφή στις ρίζες.
Ο Πέτρος ήταν μεταξύ αυτών που επέμεναν για το comeback. Ήταν μεταξύ των DJs το βράδυ του “αντίο”. Ήταν, είναι και θα είναι αθεράπευτα ρομαντικός και για αυτό δεν εγκατέλειψε ποτέ την ιδέα της επιστροφής. Τουναντίον, δούλεψε για αυτή, μεθοδικά και με υπομονή. Aλλά ας τον αφήσουμε να τα πει ο ίδιος.
Ποιος είσαι Πέτρο Απαλάκη;
“Μεγάλωσα στο Παλαιό Ψυχικό και ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής και ζωγράφος. Μαζί” λέει και χαμογελά, αντιλαμβανόμενος την-μια κάποια- αμηχανία μου. “Θα σου εξηγήσω” δεσμεύεται και προχωρά με το “την ίδια ώρα, άκουγα πολλή μουσική. Έχω ακόμα όλα τα βινύλια της μητέρας μου, Δέσποινας που απολάμβανε τη rock μουσική και ήταν συλλέκτρια”. Όταν λέει “άκουγα πολλή μουσική” εννοεί πως “αρκετές φορές που είχε φύγει η μητέρα μου από το σπίτι, για να πάει για ψώνια, στην επιστροφή έβλεπε περιπολικό κάτω από το σπίτι. Το καλούσαν οι γείτονες γιατί έβαζα μουσική στη διαπασών”. Όπως λέει “είχα από μικρός σοβαρή λόξα με τη rock μουσική”.
Οι φίλοι του τον καταλάβαιναν, δεδομένων των όχι και τόσο συνηθισμένων ακουσμάτων για μαθητή δημοτικού; “Όχι! Ούτε και τώρα με καταλαβαίνουν (γελάει). Αυτό που έκανα ήταν να βρω άλλους, με τους οποίους να μοιραζόμαστε τα ίδια ακούσματα! Ομολογώ ότι ήταν δύσκολο (γελάει)”. Φυσικά και ήθελε να μάθει και ένα μουσικό όργανο “αλλά ήμουν από τα παιδάκια που περνούσαν ατελείωτες ώρες στο δρόμο, σε παιχνίδια. Άνηκα στην κατηγορία αυτών που όταν επέστρεφαν σπίτι για μπάνιο, το νερό που έπεφτε από πάνω τους ήταν καφέ”. Δηλαδή, δεν “έβγαινε” χρονικά.
Με το σχολείο η σχέση του ήταν “καλή με τα μαθηματικά, τη βιολογία, τη γεωμετρία”. Γεγονός που δεν συνάδει με την επιλογή της Δ’ δέσμης (γνωστή ως “Δέσμη του λαού”) που στην εποχή του είχε τέσσερα μαθήματα και ήταν η ιστορία, η έκθεση, τα μαθηματικά και η πολιτική οικονομία. Είχε θέμα με την ιστορία “γιατί δεν μπορούσα να θυμάμαι την κάθε σελίδα”, αλλά δεν είχε άλλη επιλογή εφόσον ήθελε να σπουδάσει οικονομικά. Παράλληλα “μου άρεσε να παίζω μουσικές σε μαγαζιά, αλλά.. αυτές που μου άρεσαν”. Πού πήγε η Καλών Τεχνών; Το ποδόσφαιρο; “Το “θέλω να γίνω ζωγράφος” το εξέλιξα σε “θέλω να γίνω αρχιτέκτονας”. Ασχολήθηκα με το ποδόσφαιρο, αλλά σταμάτησα έπειτα από τραυματισμό και μετά… με πήρε το κύμα”. Τι εννοεί; “Πήγα στο ιδιωτικό κολέγιο, στο οποίο φοίτησε η συντριπτική πλειοψηφία των συμμαθητών μου. Ήταν σαν να συνεχίστηκε το σχολείο”. Και γιατί οικονομικά; “Πίστευα πως θα βγάζω πολλά χρήματα. Πίστευα λάθος”.
Μέχρι να αποκαλυφθεί η αλήθεια, ενώπιον του πήγε και στο Λονδίνο για masters (Corporate Real Estate Financial Strategy). “Ήταν πολύ δύσκολο. Πήγα σαν τουρίστας και έφυγα. Καλά, έφυγα νύχτα. Για να καταλάβεις πόσο δεν συμπαθούσα το Λονδίνο, τελείωνα τις εξετάσεις στις 15.00 και στις 18.00 “πετούσα” για Αθήνα. Αλλά “έλιωσα” στο διάβασμα και ουδείς μπορούσε να το πιστέψει”. Η νοοτροπία ήταν τύπου “μια που ήρθα, να πάρω και το Masters”; “Η νοοτροπία ήταν θα το πάρω, γιατί ο άλλος πλήρωνε και ήταν κρίμα”.
Όπου “ο άλλος”, ο πατέρας του, Γιάννης, ο οποίος “έχτιζε οικοδομές”. Συγγνώμη, αλλά μπερδεύτηκα. Τελικά “Περίμενε. Θα σου πω. Τα απωθημένα τα φτιάχνω εγώ (γελάει)”. Του είπα πως πολλοί γονείς έχουν πληρώσει, αλλά πτυχίο από τα παιδιά τους δεν είδαν ποτέ. “Υπάρχουν κάποια ηθικά ζητήματα δεν γίνεται να προσπεράσεις. Εννοώ πως κάποιος ασχολείται για να σπουδάσεις. Δεν ήμουν κωλόπαιδο. Επιπροσθέτως, ο πατέρας μου, μου είχε ζητήσει ένα πράγμα: να λέω μόνο αλήθεια. Εκεί σε αφοπλίζει. Έμαθα να ρωτώ για ό,τι κάνω και να μην κάνω πράγματα που θα απέφευγα να παραδεχθώ ή να ομολογήσω”. Στο μυαλό του έτσι έμαθε να γίνεται υπερήφανος για τις πράξεις του. Στο μυαλό του, έτσι έγινε… ο τρελός της παρέας, πολλώ δε από τη στιγμή που η σύγχρονη κοινωνία δεν την αντέχει την αλήθεια. Τουναντίον, ζει και αναπνέει PR. “Έτσι με αποκαλούν οι φίλοι μου: τρελό (γελάει)”. Αναγνωρίζει πως το να λες αυτό που σκέφτεσαι είναι πολυτέλεια “αλλά αυτό έκανα, κάνω και θα κάνω”.
Ο τύπος που πίνει χυμό ανανά και βγαίνει για να χορέψει
Με το masters στο χέρι, έπιασε δουλειά σε τράπεζα, ως trainee και μετά ως χρηματοοικονομικός αναλυτής ακινήτων (“δέκα ώρες, μπροστά στον υπολογιστή”). Έμεινε για δυο χρόνια (έως το 2005). Δεν θα έλεγες πως πήγαινε… πετώντας κάθε μέρα στη δουλειά. Ούτε εκείνος θα στο πει. “Πάλι καλά που είχα τη μουσική και ξέφευγα”. Ναι, συνέχισε να παίζει “σε μαγαζιά φίλων” τις μουσικές που του άρεσαν. “Θυμάμαι πολύ έντονα τα πάρτι RnB στο Interni”, λέει χαρακτηριστικά. Συνέχισε να βγαίνει σε όλη την Αθήνα, για να ακούει τις αγαπημένες μουσικές. “Δεν πίνω. Ποτέ δεν έπινα. Παίρνω χυμό ανανά” σχολιάζει. Νέος αιφνιδιασμός. Αυτή τη φορά τα αντανακλαστικά ήταν καλύτερα. Τον ρωτώ “και τι κάνεις;”. Με κοιτά απορημένος. Λέει “χορεύω, διασκεδάζω”.
Μολονότι Βουπού (γελάει στο άκουσμα της -ας πούμε- λέξης), ερχόταν στα νότια προάστια. Στη Γλυφάδα. Είχε τιμήσει το μικρό Mercedes και το Galea “στον όροφο, πάνω από το Oscar. Θυμάμαι να λέω στον εαυτό μου “τι κάνουν αυτοί (βλ. νότιοι), όταν κλείνουν τα καλοκαιρινά μαγαζιά; Τώρα υπάρχουν 250 μαγαζιά”. Μάζευε εικόνες και “μια μέρα έπιασα μια φίλη μου, τη Μαρία Ελένη (Λυκουρέζου) και της πρότεινα να κάνουμε μαζί ένα πάρτι στο Balthazar. Συμφώνησε… και μετά μεταφέραμε την ιδέα στους ιδιοκτήτες”, τους αδελφούς Πιτσιλή, τους οποίους γνώριζαν. “Είχαμε μεγαλώσει… εκεί και οι παρέες μας ήταν ό,τι ψάχνουν οι άλλοι ως πελάτες”, λέει. Τα αφεντικά δέχθηκαν. Το πείραμα πέτυχε. Η προσπάθεια συνεχίστηκε “και μου άρεσε. Ήμουν και κοινωνικός από παιδί. Είχα επαφή”, σταματά, “μετά την έχασα” προσθέτει και γελάει, θυμίζοντας “αφού έλεγα αλήθεια και δεν τους άρεσε”.
Το ένα πάρτι, έφερε το άλλο και το 2005 όταν ο Γιάννης Μωράκης “μπήκε” στο “Rock n’ Roll”, μαζί του ασχολήθηκε και ο Πέτρος. “Αναλάβαμε το management. Πρωτοπήγα εκεί, με τη μητέρα μου, παιδί. Ήταν και παρέμενε κάτι το μοναδικό για εμένα. Το θέμα ήταν πως πήγαινα το πρωί στην τράπεζα, το βράδυ στο Κολωνάκι και μοιραία ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, για να επιλέξω”. Δεν προλαβαίνει να πάρει ανάσα και ενημερώνει “είχα το απωθημένο της αρχιτεκτονικής, οπότε μόλις έφυγα από την τράπεζα πήγα και τη σπούδασα”! Γενικά, δεν μπορεί να κάνει ένα πράγμα. “Είναι ωραίο να απασχολείς τον εγκέφαλο σου”. Ο αρχιτέκτονας των μαγαζιών με τα οποία ασχολείται ο Πέτρος, ο Γιώργος Παντελούκας, είναι φίλος του από το σχολείο. Ναι, θα έλεγες με ασφάλεια πως είναι των σταθερών σχέσεων. Των σχέσεων ζωής. “Μόνο αυτές θέλω να κάνω, με όσους μπορούν να με αντέξουν και να τους αντέξω -γιατί είμαι και περίεργος. Οι φίλοι μου είναι από τις ηλικίες 6 χρόνων έως 13”. Δεν μιλούν καν. Συνεννοούνται με μια ματιά.
“Δεν υπάρχουν στόχοι. Υπάρχουν οράματα και πλάνα”
Το χώρο, στη Λουκιανού 6, τον κρατούσαν οι επιχειρηματίες, για άλλες χρήσεις. Πέρυσι, ας πούμε φιλοξενήθηκε εκεί ο Τόνι Σφήνος. “Το κρατούσαμε επί τούτου” παραδέχεται ο Πέτρος, “μέχρι να μπορούμε να επιστρέψουμε”. Γιατί τώρα; “Το αποφασίσαμε, χωρίς μεγάλη σκέψη. Είπαμε “θα γίνει τώρα”.
Πέτρο πες αλήθεια. Είσαι ρομαντικός; “Τελείως! Δεν μπορείς να λατρεύεις τη μουσική, να ‘χεις φίλους από την Α’ Δημοτικού και να μην είσαι ρομαντικός, με εμπειρίες και συναισθήματα”. Ωραία, πες μας τι κάνει μοναδικό το Rock n’ Roll. “Είναι ένα μαγαζί για να περνάς καλά. Επειδή το ‘χω αναλύσει αρκετά, είναι σαν ένα πάρτι αμερικανικού κολεγίου. Με ένταση, με μουσικές αυθόρμητες, εκρηκτικές. Μπορούν να γίνουν τα πάντα. Να ‘χει πλάκα. Δεν έχει “κοίτα με να σε κοιτώ”. Έχει να πιεις, να περάσεις καλά”. Οι άλλοι, γιατί είπαμε, εκείνος πίνει ανανά “και παίζω μουσική, όταν έχω κέφια”.
Ποιος είναι ο επόμενος στόχος; “Δεν μπορώ να σου πω. Είναι όραμα, με πλάνο. Δεν είναι απλά στόχος, αλλά δεν θέλω να αποκαλύψω. Στο Rock n’ Roll θέλουμε να δώσουμε στον κόσμο κάτι που χρειάζεται. Κάτι που λείπει. Υπάρχουν μαγαζιά, με τα οποία έχεις έρωτα. Ένα τέτοιο είναι το Rock”. Και τον έρωτα, ο Πέτρος τον τιμά. Ομοίως και οι συνεργάτες του -αλλιώς δεν θα έκαναν “χωριό”, πόσο μάλλον την αναβίωση του Rock n’ Roll.
To Rock ‘n’ Roll αναμένεται να ανοίξει τις ιστορικές του πόρτες στην οδό Λουκιανού στο Κολωνάκι στο τέλος του Νοεμβρίου.