Σεξ, ψέματα και παρακολουθήσεις: Ανακρίναμε έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ
Ο Κώστας Σωτηρόπουλος, ο άνθρωπος που διδάσκει το επάγγελμα του ιδιωτικού ερευνητή στην Ελλάδα, αποκαλύπτει στο NouPou ποιες υποθέσεις κάνουν θραύση τη σήμερον ημέρα -και τι χρειάζεται για να γίνει κάποιος ντετέκτιβ.
- 01/03/2021
Αν έχεις στο μυαλό σου τον ντετέκτιβ με μακρύ παλτό, καρό κασκέτο και μεγεθυντικό φακό, μάλλον έχεις επηρεαστεί από τον Σέρλοκ Χολς. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική, όπως ομολογεί ο Κώστας Σωτηρόπουλος, ένας άνθρωπος που κάνει τη δουλειά του ιδιωτικού ερευνητή από το 1988.
Οι λόγοι που είχε για να τον επισκεφτεί το NouPou ήταν πολλοί και διάφοροι. Ο πρώτος ήταν για να μάθουμε αν τυχόν αποτάθηκαν σε εκείνον εμπλεκόμενοι στο ελληνικό #metoo, ώστε να βρει και να προσκομίσει αποδεικτικά στοιχεία για τους ισχυρισμούς ή τη διάψευση αυτών. Μας είπε πως χειρίζεται μια τέτοια υπόθεση, χωρίς να μπορεί να δώσει περαιτέρω λεπτομέρειες. Μας διαβεβαίωσε επίσης ότι «θα μεγαλώσει πολύ αυτό που βλέπουμε, καθώς θα έχει δικαστική εξέλιξη».
Μεταξύ των υποθέσεων που χειρίζεται επί δεκαετίες, αν υπάρχει μια που δεν έχει αλλάξει -σε επίπεδο ενδιαφέροντος- είναι η διάθεση συντρόφων ή συζύγων να ελέγξουν τι συμβαίνει με το ‘άλλο τους μισό’. «Βέβαια, παλιά ήταν οι γυναίκες εκείνες που παρακολουθούσαν τους άνδρες τους, ενώ τώρα οι άνδρες είναι αυτοί που ζητούν την παρακολούθηση των γυναικών τους».
Δεν γινόταν να μη του ζητήσω να μας πει τι θα ήταν χρήσιμο να ‘τσεκάρει’ όποιος θέλει να μάθει αν ο/η σύντροφος τον/την απατά, χωρίς να σπαταλήσει χρήματα. «Κατ’ αρχάς, αν αλλάζει η συμπεριφορά με το κινητό του/της. Εκεί που δεν νοιαζόταν, προσέχει να μη φαίνεται η οθόνη, ενώ κάποιες φορές ενώ δέχεται κλήση -και τη βλέπει- δεν απαντά. Αν αρχίσει και προσέχει, υπάρχει θέμα. Έπειτα είναι τα πιο γνωστά. Δηλαδή, αν έχει αρχίσει να προσέχει πιο πολύ τον εαυτό του -την προσωπική του φροντίδα ή τα ρούχα-, αν είναι αφηρημένος, αν εκεί όπου δεν έκανε δώρα ξαφνικά γίνεται γενναιόδωρος. Αυτά είναι κάποια σημάδια».
Πώς μπορεί να ξέρει όμως ο ενδιαφερόμενος πως δεν θα εξαπατηθεί όταν αποταθεί σε έναν ιδιωτικό ερευνητή; Πώς μπορεί να είναι σίγουρος ότι θα εμπιστευτεί κάποιον επαγγελματία; Μια στιγμή και θα τα δούμε όλα. Ας πιάσουμε λοιπόν, την ιστορία από την αρχή.
Όλοι όταν ήμασταν μικροί θέλαμε να γίνουμε ντετέκτιβ, επηρεασμένοι από τις κινηματογραφικές ταινίες. Εκείνος πώς πέρασε από τη θεωρία στην πράξη; «Το 1988 ήμουν 18 και είχε προκύψει η ανάγκη να δουλέψω. Άρχισα λοιπόν, να αναζητώ εργασία στις αγγελίες που είχαν τότε μόνο ‘Τα Νέα’. Όπως κοιτούσα τι υπάρχει, μια μέρα που ήμουν με τους φίλους μου για καφέ, διάβασα το ‘βοηθός ντετέκτιβ’. Αμέσως σκέφτηκα ‘αυτό είναι για εμένα’».
Στις προϋποθέσεις υπήρχε το δίπλωμα οδήγησης αυτοκινήτου και μοτοσικλέτας. Την επομένη είχε ραντεβού με αυτόν που έγινε εργοδότης και μέντοράς του για τα χρόνια που ακολούθησαν. «Μου είπε πως ήθελε να τσεκάρει την αντίληψή μου, τι πιάνει το μάτι μου και αν μπορώ να κινηθώ απαρατήρητος, οπότε τα είδε στην πράξη». Εφόσον πέρασε το πρώτο τεστ, άρχισαν τα μαθήματα. Το πρώτο αφορούσε την παρακολούθηση. «Υπάρχουν διάφοροι τρόποι που γίνεται και πολλά πράγματα που πρέπει να προσέχεις, για να μη γίνεις αντιληπτός. Γίνεται με όχημα, άρα μαθαίνεις τη σωστή απόσταση, τι πρέπει να κάνεις όταν λίγα μέτρα πιο κάτω υπάρχει φανάρι κλπ. Με τα πόδια ελέγχεις το ρυθμό που περπατάει αυτός που παρακολουθείς, το διασκελισμό, ώστε ακόμα και αν τον χάσεις να είσαι σε θέση να καταλάβεις πού θα τον βρεις. Αν δεν το ‘έχεις’ μέσα σου, δύσκολα ανταποκρίνεσαι».
Ναι, από τύχη βρήκε το ταλέντο του και αποφάσισε να το τιμήσει. Απέκτησε δικό του γραφείο το 1991 και είναι ο πιο νέος πιστοποιημένος ιδιωτικός ερευνητής από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.
Σε αυτή τη δουλειά πάντως δεν ‘μπαίνεις’ εύκολα και δεν αποκτάς εύκολα δικό σου γραφείο. Η διαφορά του τότε με το τώρα είναι πως πλέον υπάρχει μια σχολή όπου μπορείς να μάθεις πράγματα και μετά να ζητήσεις δουλειά σε ένα γραφείο. Τότε και να ζητούσες δουλειά, δύσκολα την έβρισκες. «Το πώς βρήκα εγώ, θα πω ότι ήταν να γίνει. Στην πορεία έμαθα πως όλα αφορούσαν μια σύμπτωση: είχε φύγει ο συνεργάτης του ανθρώπου στον οποίον αποτάθηκα και έτυχε να είμαι ο πρώτος που ανταποκρίθηκα στην αγγελία που μόλις είχε ‘βγει’ στην εφημερίδα. Ο συνάδελφος υπήρξε από τους καλύτερους του χώρου, ένας άνθρωπος με πολλές γνώσεις και διάθεση να τις μεταδώσει. Μου δίδαξε ό,τι ήξερε, συμπεριλαμβανομένων τεχνικών θεμάτων».
Τι πρέπει να προσέχει όποιος θέλει να προσλάβει έναν ντετέκτιβ
Ο κύριος Σωτηρόπουλος υπήρξε εκ των ιδρυτικών μελών του πρώτου επίσημου Συλλόγου Ελλήνων Ιδιωτικών Ερευνητών (Σ.Ε.Ν.) «ο οποίος δεν υπάρχει πια και αυτό είναι η μεγάλη πληγή του κλάδου. Έχει δημιουργήσει τεράστιο πρόβλημα, γιατί υπάρχουν κάποιοι που δεν είναι ιδιωτικοί ερευνητές και μέσω μιας εντυπωσιακής ιστοσελίδας εκμεταλλεύονται την ανάγκη των ανθρώπων, υποσχόμενοι διάφορα και εξασφαλίζοντας προκαταβολές, ενώ έχει τύχει και να εκβιάσουν ανθρώπους ανυποψίαστους, χρησιμοποιώντας ανήθικες τακτικές. Ευτυχώς, το μεγαλύτερο μέρος των συναδέλφων είναι πραγματικά αξιοσέβαστοι και τίμιοι. Ως συμβουλή θα έδινα να μην κλείνει κανείς την όποια συμφωνία τηλεφωνικά, πριν γνωρίσει τον άνθρωπο που θα εμπιστευτεί, αν δεν επισκεφτεί το χώρο του και αν δεν δει τις πιστοποιήσεις του. Για αρχή αυτή της άδειας λειτουργίας , της νόμιμης πιστοποίησης εξασκήσεως του επαγγέλματος από το ελληνικό κράτος (το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη & Αντιμετώπισης του Εγκλήματος). Χρήσιμες επίσης είναι οι πιστοποιήσεις από Αναγνωρισμένους Οργανισμούς και Έγκυρους Συλλόγους Ιδιωτικών Ερευνητών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε καμία περίπτωση να μην κλείνουν οι ενδιαφερόμενοι συμφωνίες μόνο επειδή διάβασαν μια πολύ όμορφη διαφήμιση. Τέλος, η καλύτερη διαφήμιση βέβαια παραμένει το ‘από στόμα σε στόμα’».
Ο ίδιος εξηγεί πως το επάγγελμα του ντετέκτιβ εδραιώνει όλο και περισσότερο τη θέση του στην κοινωνία, όσο περνούν τα χρόνια. «Στο εξωτερικό, όπου έχω δουλέψει πολλάκις, όπως για παράδειγμα στη Γερμανία και στο Λονδίνο, στις βασικές παροχές που έχει κάποια οικογένεια είναι αυτή του νομικού συμβούλου, του λογιστή και του ντετέκτιβ, γιατί οι ιδιωτικοί ερευνητές έχουν ‘μπει’ στο κομμάτι της έρευνας».
Ποια είναι τα SOS της δουλειάς
Ο καθηγητής στο -πρώτο επίσημα αναγνωρισμένο από το κράτος- Κέντρο Σπουδών Private Investigator, στο ΙΕΚ ΥΠΑΡΞΗ, διαθέτει πτυχία στην ψυχολογία, τη συμβουλευτική, την εγκληματολογία. Του ζητήσαμε να αναφέρει τα βασικά που χρειάζεται κάποιος για να γίνει ντετέκτιβ. Κατ’ αρχάς επισήμανε πως «πρέπει να δοκιμάσεις για να δεις αν ‘έχεις’ το επάγγελμα και μετά να πάρεις τις αποφάσεις σου, γιατί μπορεί να αποδειχθεί ότι δεν ανταποκρίνεσαι στις βασικές απαιτήσεις». Ποιες είναι αυτές; Ο όποιος ενδιαφερόμενος κυρίως θα πρέπει:
*να μπορεί να εντάσσεται σε έναν χώρο. «Δηλαδή, πας να κάνεις μια παρακολούθηση στην παραλία. Προφανώς, δεν θα πας ντυμένος στα μαύρα ή με ρούχα που φοράς στη δουλειά σου».
*να μπορεί να κινηθεί σε χώρους. «Δηλαδή, να μπορείς να ελίσσεσαι, ώστε να μπορείς να περνάς απαρατήρητος. Ας πούμε χρειάζεται να πας σε μια δεξίωση. Δεν γίνεται να τιμήσεις το προσωπικό σου στιλ. Οφείλεις να φορέσεις κάτι που να ταιριάζει στην περίσταση, αλλά και να είναι κοινότοπο».
*να έχει καλά αντανακλαστικά. «Δηλαδή, να είσαι ετοιμόλογος -κάτι που αποκτάς με την τριβή».
*να αντιλαμβάνεται πως δεν θέτει τον εαυτό του σε κίνδυνο, για κανένα λόγο. «Όσο περνούν τα χρόνια, ενδεχομένως να νιώσεις μια μεγαλύτερη άνεση ως το προς μέχρι πού μπορείς να φτάσεις, για να ικανοποιήσεις το ‘εγώ’ σου ή τον πελάτη σου. Αν βρεθείς να είσαι σε κίνδυνο, σημαίνει πως κάτι δεν έχεις κάνει σωστά».
Ο παράγοντας ‘τύχη’ είναι επίσης, στα must, «αλλιώς όσες ικανότητες και αν έχεις, δεν μπορείς να γίνεις πολύ επιτυχημένος. Αν δεν είσαι πολύ τυχερός, κάνε οτιδήποτε άλλο πλην αυτού του επαγγέλματος».
Η πρώτη υπόθεση που ανέλαβε
«Θα τη θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή. Ήμουν πολύ νέος, η φωνή μου ωστόσο ήταν η ίδια. Το λέω αυτό γιατί το σταθερό τηλέφωνο ήταν τότε ο μόνος τρόπος επικοινωνίας -δεν υπήρχε Internet. Καθόμασταν δηλαδή πάνω από το τηλέφωνο και περιμέναμε να χτυπήσει. Δεχθήκαμε μια κλήση, απάντηση και μια δωρική φωνή άνδρα, ο οποίος συστήθηκε ως διευθυντή πτέρυγας καρδιολογικής σε μεγάλο νοσοκομείο, έκλεισε ραντεβού. Όταν ειδωθήκαμε, με αντιμετώπισε με δυσπιστία. Παρ’ όλα αυτά μου ανέθεσε την υπόθεση: αφορούσε την κακόβουλη και δόλια πράξη ενός ιατρού συναδέλφου του και στο επίκεντρο είχε την υπεξαίρεση αρκετά μεγάλου χρηματικού ποσού. Αυτό έγινε σε συνεργασία με ένα συγγενικό πρόσωπο του πελάτη -ήταν έμπιστος φίλος του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν παρουσίασα τα πρώτα στοιχεία, αποζητώντας την ηθική επιβράβευση, πόση ώρα έκανε αυτός ο άνθρωπος να αρθρώσει λέξη και να διαχειριστεί όσα είχε ακούσει και δει. Ειλικρινά υπάρχουν φορές στο επάγγελμα αυτό που βλέπεις μέσα στα μάτια ανθρώπων να αλλάζει όλη τους η ζωή μέσα σε ένα λεπτό».
«Όταν ρισκάρεις τη ζωή σου σημαίνει πως κάτι κάνεις λάθος»
Γενικά, η εμπειρία σε ‘βγάζει’ από τα προβλήματα του επαγγέλματος, γιατί μαθαίνεις να προσαρμόζεσαι καλύτερα, αλλά και να βλέπεις πιο ξεκάθαρα τα όρια -ώστε να μην τα ξεπερνάς. Ο κύριος Σωτηρόπουλος έκανε λάθος «σε δουλειά που είχε να κάνει με λαθρεμπόριο και παρέβην τον κανόνα που θέλει να τελειώνουν όλα όταν έχουμε αποτέλεσμα. Δηλαδή, είχαμε στοιχεία που αποδείκνυαν ποιοι μετείχαν, τι έκαναν κλπ. Δεν χρειαζόταν κάτι παραπάνω. Παρ’ όλα αυτά προχώρησα σε ένα σημείο πολύ έρημο και επικίνδυνο, πήγα στο επόμενο επίπεδο, που έθεσε σε κίνδυνο τη δουλειά και τη ζωή μας -τη δική μου και των συνεργατών μου».
Τον ρώτησα αν του έχει συμβεί αυτό που έχουμε δει στις κινηματογραφικές ταινίες: δηλαδή το αντικείμενο της έρευνας να του χτυπήσει το τζάμι. «Δεν έχει συμβεί σε εμάς, αλλά έχει συμβεί και στην Ελλάδα. Μια κοπέλα είχε στείλει στον ντετέκτιβ πίτσα -γιατί όπως έγραψε στο σημείωμα που τη συνόδευε, ο άνθρωπος περίμενε τόση ώρα έξω από το σπίτι της, άρα θα είχε πεινάσει. Αυτό που είχε συμβεί ήταν ότι η γυναίκα είχε καταλάβει πως ο σύντροφός της την παρακολουθεί -της έλεγε πού ήταν, όταν δεν είχε μοιραστεί μαζί του σχετικές πληροφορίες-, έγινε πιο προσεχτική και παρατηρητική και έτσι έστειλε την πίτσα».
H έρευνα που διήρκεσε 20 μήνες
Η μεγαλύτερη σε διάρκεια υπόθεση που ανέλαβε ποτέ, κράτησε 20 μήνες. «Ήταν μεγάλη ιστορία και αφορούσε έναν άνθρωπο με τον οποίον τελικά γίναμε φίλοι. Κάθε εβδομάδα άλλαζαν τα δεδομένα και έπρεπε να τα παρακολουθούμε και να ενημερώνουμε. Επειδή δεν μπορώ να δώσω πολλές λεπτομέρειες, θα πω ότι ένα ζευγάρι είχε χωρίσει και η μητέρα είχε μπλέξει την κόρη σε διαδικασία οφειλής χρεών. Ευτυχώς που έκανε έρευνα ο άνθρωπος, γιατί περιέσωσε το 60% της περιουσίας του, ενώ τα στοιχεία που βρήκαμε -και εκείνος προσκόμισε- αθώωσαν την κόρη του».
Το Internet έκανε τα πράγματα πιο εύκολα; «Ναι, αλλά παράλληλα και πιο σύνθετα. Χωρίς αυτό μηχανευόμασταν πράγματα άμεσα, παίρναμε αποφάσεις της στιγμής. Δηλαδή, όπως ερευνούσαμε μπαίναμε ας πούμε σε μια πολυκατοικία και χωρίς να δώσουμε δικαίωμα ή στόχο, προσπαθούσαμε να εκμαιεύσουμε πληροφορίες από τους συγκατοίκους. Τώρα, επειδή όλη μας η ζωή είναι ‘περασμένη’ κάπου, αν έχεις κάποιες προσβάσεις μαθαίνεις πιο γρήγορα κάτι».
Πώς περνούν οι ώρες στην παρακολούθηση
«Το πρώτο βιωματικό μάθημα που κάνουμε στη σχολή είναι η αναμονή, χωρίς να το γνωρίζουν οι σπουδαστές. Στην αρχή όλοι πιστεύουν πως πρόκειται για κάτι κινηματογραφικό. Αν καθίσεις σε ένα σημείο και βλέπεις μια πόρτα στα 50 μέτρα, αρχικά βλέπεις μια ωραία ξύλινη πόρτα. Όσο περνά η ώρα η πόρτα αρχίζει και μικραίνει. Είναι άμυνα του οργανισμού. Μετά πονάει το κεφάλι. Και δεν μπορείς να κλείσεις για λίγο τα μάτια σου, γιατί εκείνα το δευτερόλεπτα μπορείς να χάσεις αυτόν που παρακολουθείς, σε πραγματικές συνθήκες». Φίλοι του του έχουν ζητήσει να τον ακολουθήσουν σε παρακολουθήσεις «πιστεύοντας πως θα κάνουν τον Τομ Κρουζ. Κανείς δεν ήλθε για δεύτερη φορά μαζί μου».
Πρακτικά, το αυτοκίνητο είναι εξοπλισμένο με ό,τι μπορεί να χρειαστεί κάποιος που περνά ατελείωτες ώρες μέσα σε αυτό. Ναι, στο βαν υπάρχει και τουαλέτα. «Σκεφτείτε όμως, να έχει κρύο εκεί όπου είστε -μας έχει τύχει στην Αράχωβα- και να περνούν οι ώρες, χωρίς να μπορείς να βάλεις θέρμανση. Από ένα σημείο κι έπειτα νιώθεις πως δεν έχεις χέρια. Χειρότερο όμως είναι να έχει πολλή ζέστη».
Η πρώτη υπόθεση στο εξωτερικό
Όταν δεν έχεις οικογένεια από πίσω σου, «με αυτήν τη δουλειά μπορείς να κάνεις πολλά ταξίδια, αν είσαι καλός στη δουλειά σου. Γυρίζεις όλον τον κόσμο. Έχεις έτοιμη μια βαλίτσα, χτυπά το τηλέφωνο και φεύγεις». Η δική του πρώτη εκτός έδρας αποστολή ήταν στο Βερολίνο. «Πετούσα από τη χαρά μου! Η υπόθεση ήταν του 1996 και αφορούσε ένα παιδί. Υπήρχε το κίνημα ‘death’ στο εξωτερικό. Γινόταν λοιπόν, ένα φεστιβάλ στο Βερολίνο και μου είχαν αναθέσει γονείς να παρακολουθήσω την κόρη τους που σπούδαζε στο Βερολίνο. Με τους συνεργάτες μου φτάσαμε την παραμονή του φεστιβάλ και είδαμε το κορίτσι σε φυσική κατάσταση. Ανήμερα του event, θυμάμαι να βγαίνω από το δωμάτιο του ξενοδοχείου, να ανοίγει η πόρτα του ασανσέρ και να μην μπορώ να πιστέψω ό,τι έβλεπα μπροστά μου. Ήταν όλοι βαμμένοι και ντυμένοι ανάλογα (death). Ήταν κάτι που δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου». Λέει πως δεν ήταν το πρώτο παράσημο «αλλά η πρώτη φορά που ένιωσα την ανάγκη να διηγηθώ τι μου είχε συμβεί στην παρέα μου. Δεν έχουν ακούσει ποτέ άλλοτε κάτι». Ακολούθησαν πολλά άλλα ταξίδια και η δημιουργία ενός κύκλου με δικηγόρους, που του εμπιστεύονται τις έρευνες των υποθέσεών τους. «Οι επαγγελματίες δικηγόροι κάνουν έρευνες που τις αναθέτουν σε ειδικούς» εξηγεί.
Το πεδίο γενικώς είναι τεράστιο. Χαρακτηριστικά, οι ντετέκτιβ εξυπηρετούν εγκληματολογικές έρευνες, υποθέσεις εξαπάτησης ασφαλιστικών εταιρειών, έρευνες ναυτιλιακών υποθέσεων, υποθέσεις οργανωμένου οικονομικού εγκλήματος και απάτες, έρευνες παραποίησης επώνυμων προϊόντων, προβλημάτων εφήβων (με εθισμό στα ναρκωτικά και το Internet), προστασίας ανηλίκων (bullying, εφηβική παραβατικότητα), υποθέσεις για αναζητήσεις εξαφανισμένων ανθρώπων και αντιμετώπιση περιπτώσεων απαγωγών και αρπαγής ανηλίκων.
O κ. Σωτηρόπουλος τονίζει πως οι Έλληνες ιδιωτικοί ερευνητές είναι πολύ πιο γρήγοροι και αποτελεσματικοί από τους συναδέλφους τους στο εξωτερικό «δεδομένων και των μηδαμινών μέσων που διαθέτουμε, συγκριτικά με όσα έχουν εκείνοι».
Τι ‘ανέβηκε’ και τι ‘κατέβηκε’ εν μέσω πανδημίας
Οι υποθέσεις που αυξήθηκαν μέσα στην πανδημία ήταν αυτές με παιδιά που έφευγαν από τα σπίτια τους για μια επίσκεψη και εξαφανίζονταν. «Όχι μια φορά, αλλά επανειλημμένως και για αυτό μπήκαν στη διαδικασία να αναζητήσουν την αλήθεια. Διαπίστωσαν πως συνήθως στη μέση υπήρχαν ναρκωτικές ουσίες. Είναι σημαντικό να πούμε ότι τα παιδιά τη σήμερον ημέρα έχουν εξελίξει το επίπεδο της διαφύλαξης της ιδιωτικότητάς τους από τους γονείς. Ένα από αυτά που κάνουν είναι να αφήνουν το κινητό τηλέφωνο με το app που δείχνει στους γονείς τους πού είναι, εκεί όπου έχουν πει πως θα βρίσκονται, παίρνουν το κινητό φίλου τους, ώστε να ενημερωθούν αν πάει κάτι στραβά και φεύγουν».
Οι υποθέσεις που μειώθηκαν, λόγω Covid-19, ήταν «οι απάτες, αφού δεν κινείται το εμπόριο, δεν υπάρχουν δοσοληψίες. Έχουν ‘πέσει’ και οι πραγματογνωμοσύνες των τροχαίων, γιατί δεν κυκλοφορεί ο κόσμος και δεν γίνονται τόσα ατυχήματα».
Η πελάτισσα που έγινε βιβλίο
«H Αλεξανδρινή των Ανέμων» είναι τίτλος βιβλίου που αφορά τη ζωή μιας εκ των πελατισσών του κυρίου Σωτηρόπουλου. «Έψαχνε να βρει τη μητέρα της, η οποία ήταν ιερόδουλη, γνωστή στα Πετράλωνα και στο Θησείο γιατί βοηθούσε τους φτωχούς. Κατόπιν της έρευνας που κάναμε, την εντοπίσαμε και μεταξύ όσων ακολούθησαν ήταν να ζητήσουμε τα δικαιώματα, ώστε να γράψουμε την ιστορία της. Τη συγγραφή ανέλαβε ο επιτυχημένος συγγραφέας Κώστας Μπουμπουρής ενώ οι φωτογραφίες ανήκουν στον αείμνηστο εθνικό φωτογράφο Κώστα Μπαλάφα».
Info:
Ντετέκτιβ Κώστας Σωτηρόπουλος
Γραφείο Ιδιωτικών Ερευνών
sotiropoulos-24h.gr
210 3217000