Το 1ο Λύκειο Γλυφάδας είναι το τιμημένο των ‘‘παλιών’’

Ένα όνομα, μια ιστορία πάνω από 70 χρόνια. Το Nou-pou.gr βουτά στα βαθιά για το 1^ο  Λύκειο Γλυφάδας το οποίο είναι κορυφή. Και όχι μόνο για τον αριθμό του.

• 15/11/2013
• Κείμενο: NouPou.gr

Το καλοκαίρι του 2013 και συγκεκριμένα στις 29 Ιουνίου, το 1^ο Λύκειο είχε μπει επίσημα στην τρίτη ηλικία του. Γιόρταζε 70 χρόνια λειτουργίας και υποδέχτηκε περίπου 2.500 χιλιάδες κόσμο στις εγκαταστάσεις του. Το γεγονός έγινε θέμα στα τοπικά site και τις εφημερίδες της Γλυφάδας, αλλά όσο και να ήθελε κανείς, δεν θα μπορούσε με τίποτα να περιγράψει τις ιστορίες που συνέβησαν μέσα στις σχολικές αίθουσες.

Εορτή στην αυλή του παλαιού κτιρίου

Ο Γιώργος Γεωργούλης δεν είναι άγνωστος στους «σχολικούς κύκλους». Μαθηματικός και επί χρόνια υποδιευθυντής του 1^ου Λυκείου, έχει δει και έχει ακούσει πολλά. Είναι ένας ζωντανός θρύλος για τις νεώτερες γενιές μαθητών που πέρασαν από το σχολείο και σίγουρα ο καταλληλότερος για ένα μικρό μάθημα ιστορίας, αλλά και για πολλές ακόμη ενδιαφέρουσες πληροφορίες.

«Το σχολείο λειτούργησε για πρώτη φορά το 1943. Οι πρώτες του εγκαταστάσεις ήταν μονάχα μια μικρή παράγκα, στο σημείο που βρίσκεται σήμερα το Hondos Center. Οι μαθητές που έμεναν στη Γλυφάδα αναγκαζόντουσαν να πάνε σχολείο στο Παλαιό Φάληρο, με τα κάρα, με βάρκες, ακόμα και με τα πόδια! Όταν οι Άγγλοι βομβάρδισαν τις εγκαταστάσεις των Γερμανών και διέλυσαν ένα σημαντικό τμήμα των δρόμων, η πόλη ζήτησε να χτιστεί σχολείο που να λειτουργεί ως παράρτημα. Αυτή ήταν και η πρώτη του γέννηση».  Μερικά χρόνια αργότερα το σχολείο μεταφέρθηκε στη θέση του σημερινού La Pasteria, ενώ στη συνέχεια μεταφέρθηκε στα παλιά μαγειρεία του στρατοπέδου μέσα στο γκολφ. Λίγο-πολύ, στο σημείο που είναι τα ΧΥΤΑ».

Το παλαιό κτίριο στο γκολφ

Ο χώρος στον οποίο βρίσκεται τώρα χτίστηκε το 1974, ενώ υπάρχει και φωτογραφία με τον Ιωάννη Βαρβιτσιώτη που κόβει την κορδέλα.

Τα εγκαίνια του 1974

Από τότε ο μεγάλος σχολικός χώρος έχει φιλοξενήσει αρκετά παραρτήματα. Στην περίοδο της δεκαετίας του ’80, το 1^ο Λύκειο φιλοξενούσε το 13^ο Δημοτικό αλλά και το 1^ο Τεχνικό Επαγγελματικό Λύκειο.

Το Λύκειο το 1974

«Θυμάμαι όλους αυτούς τους μαλλιάδες και τους μεγαλοσώμους, που είχαν έρθει να πάρουν ειδικότητα. Τρόμαζες να τους κοιτάξεις, πόσο μάλλον να τους πλησιάσεις. Τον περισσότερο καιρό ήταν απομονωμένοι στο ημιυπόγειο τμήμα του σχολείου. Σε αυτό που οι μετέπειτα μαθητές ονόμαζαν ‘‘Βαστίλη’’. Σπανίως ερχόντουσαν πάνω, παρά μόνο για το κυλικείο» αναφέρει ο Στάθης Ανδρουτσόπουλος, άλλοτε μέλος του 15μελους του 1^ου Λυκείου και πλέον πολεοδόμος.

Η δεκαετία του ’80 έφερε έναν άλλο αέρα στο σχολείο. Έναν αέρα cult. Εμφανίστηκαν οι πρώτοι ‘‘ζόρικοι’’, τα παιδιά των ναρκωτικών, με τις αλυσίδες, τα μηχανάκια και φυσικά το ροκ εν ρολ. Ήταν η εποχή των ατίθασων νιάτων με τις κόντρες, τη βία αλλά και πολλές φορές τον…σχολικό ανταγωνισμό. Για πολύ καιρό ακουγόταν πως το 1^ο Λύκειο είχε κόντρα με το 2^ο, αλλά ο Γιώργος Γεωργούλης καταρρίπτει τον μύθο μοιράζοντας μερικές πληροφορίες από τα πρακτικά.

«Το 2^ο Λύκειο δεν υπήρξε ποτέ η official κόντρα για το πρώτο για τον εξής λόγο: Ότι δημιουργήθηκε επειδή το 1^ο είχε «γεμίσει»! Αυτό είχε και ως αποτέλεσμα όλοι οι καθηγητές της περιόδου, να μετατεθούν στο 2^ο. Η κόντρα υπήρξε πριν τη δημιουργία του 3^ου του 4^ου και των υπόλοιπων Λυκείων, με το τότε Λύκειο Τερψιθέας. Το 1982 διοργανώθηκε ένας αγώνας μπάσκετ ανάμεσα στα 2 σχολεία στο Παλαί ντε Σπορ. Όπως φαίνεται μέσα από τα πρακτικά που κατεγράφησαν, μαθητές μαζί με τους γονείς και τους λοιπούς θεατές, αντάλλαζαν θηριώδη γρονθοκοπήματα. Έπεσε κοινώς το ξύλο της αρκούδας, με τους καθηγητές να προσπαθούν να χωρίσουν τις δύο ομάδες και να τις ‘‘τρώνε’’ και οι ίδιοι».

Ωστόσο υπάρχουν σκηνικά κόντρας με το 2^ο, από αγώνες στο δρόμο με μηχανάκια μέχρι τη μέγιστη αναφορά του 1993, όπου τα δύο σχολεία έπαιζαν κυριολεκτικά ξύλο. Ο Στάθης, ήταν ένας από τους ανθρώπους που ήταν εκεί.

«Είχα πάει να μαζέψω τον ανιψιό μου από το στάδιο του Σπονδυλίδη επειδή μου το σφύριξε η γειτόνισσα. Μέσα στα χώματα, πρέπει να έπαιζαν ξύλο περίπου 100 με 150 παιδιά. Μιλάμε όμως για ξύλο, θυμάμαι ότι ήρθε περιπολικό για να τους χωρίσει. Έμαθα πως αφορμή ήταν μια γκόμενα που τα είχε με ταυτόχρονα με ένα μαθητή από το 1^ο και με έναν άλλο από το 2^ο . Ένας από τους μαθητές του 1^ου που δέρνανε, ήταν και ο περίφημος ‘‘Γκοντζίλας’’, ένας μαθητής 1.90 και 110 κιλά, που είχε αποκτήσει το παρατσούκλι του επειδή ήταν τεράστιος και φορούσε φούτερ και μπουφάν του Παναθηναϊκού. Είχε μαγκώσει δύο και τους πέταγε πάνω στους υπόλοιπους».

Πολλά αναφέρονται για τους μαθητές του 1^ου Λυκείου. Κάποιοι γονείς τους ονόμαζαν προβληματισμένους νέους, ενώ άλλοι του θεωρούσαν τραμπούκους οι οποίοι χτυπούσαν παιδιά ιδιωτικών σχολείων για να…κρατήσουν το φόβητρο ψηλά. Το bullying ωστόσο έφερνε και κάποιες μικρές στιγμές δικαιοσύνης. Στα 90’s ένας γονιός κλώτσησε ένα σκύλο που κοιμόταν ήσυχος έξω από την πύλη του σχολείου. Ένας λόχος από μαθητές του τεχνικού έπεσε πάνω του με αποτέλεσμα να καταλήξει με σπασμένη μύτη. Δεν είχε σημασία αν ήσουν cool, ή σπασίκλας, ή μαμόθρεφτο ή…σκύλος. Εάν ήσουν από το 1^ο, βρισκόσουν σε ασυλία.

Το 1^ο  δεν  πρωτοστατούσε μόνο στις μάχες σώμα με σώμα, αλλά και στις καταλήψεις. Δεν είχαν καμία σχέση με εκείνες τις ολιγοήμερες των 90’s. Αναφέρονται καταλήψεις που διαρκούσαν μέχρι και 1,5 μήνα αλλά ο Γιώργος Γεωργούλης δεν διστάζει να ρίξει τις ευθύνες και στους καθηγητές της εποχής.

«Για εκείνη την εποχή, για να μπορέσει να ευδοκιμήσει κάτι τέτοιο, ‘‘σχεδιαζόταν’’ παράλληλα και με τους καθηγητές. Είχε κάνει ήδη την εμφάνιση της η ΟΛΜΕ, υπήρχε σίγουρα μεγαλύτερη συνδικαλιστική δράση και πολλά από τα παιδιά έπαιρναν γραμμή από κάποιους οι οποίοι λέγανε ‘‘κλείστε το’’».

 Μαζί με τις καταλήψεις, ήρθαν γάντι και τα ναρκωτικά, κάτι που οι νεώτεροι τα θυμόμαστε από την εποχή που υπήρχε στο Γυμνάσιο. Του περιγράφω μια ανάμνηση μου σαν μαθητής Γυμνασίου, που είχα δει σύριγγες στις τουαλέτες με ένα συμμαθητή. Ακολούθησε η σύλληψη ενός εξωσχολικού, ο οποίος (δεν το καταλαβαίναμε τότε), ήταν το βαποράκι που έφερνε τη δόση.  Ήταν ένας από τους λόγους που η γειτόνισσα, όταν έμαθε από τη μητέρα μου ότι θα συνέχιζα στο 1^ο Λύκειο, απάντησε: «Δεν αγαπάς το παιδί σου;».

«Είχαμε ναρκωτικά ακριβώς γιατί εκείνη την περίοδο, τα πράγματα ήταν λίγο ανεξέλεγκτα. Αυτό που μου έκανε πάντα εντύπωση είναι πως οι καθηγητές γνώριζαν πότε έμπαινε κάτι στο σχολείο και όταν επιχειρούσαν να πιάσουν τους μαθητές επ’ αυτοφώρω, εκείνοι προλάβαιναν και τα ξεφορτωνόντουσαν στις τουαλέτες» αναφέρει ο Γιώργος Γεωργούλης.

Όταν το Τεχνικό Λύκειο αποχώρησε από τις εγκαταστάσεις, τα παιδιά με τα μαύρα μπουφάν και την πορτοκαλί ένδυση, σταμάτησαν να κάνουν την εμφάνιση τους. Όλοι εκείνον τον καιρό ήταν για τους καθηγητές οι δακτυλοδεικτούμενοι, οι ταραξίες, οι άνθρωποι που δεν μπορούν να ταιριάξουν στο σχολικό-κοινωνικό περιβάλλον. Τον ρωτάω αν υπήρχε κάποιος πολύ γνωστός ταραξίας.

«Ταραξίες ανά έτη σίγουρα θα υπήρξαν πολλοί. Αξίζει όμως να σου πω την περίπτωση ενός μαθητή το 1965, ο οποίος βλέποντας τα κορίτσια να κάνουν γυμναστική είπε ‘‘τι σωματάκια είναι αυτά’’. Του έριξαν 8 ήμερες αποβολή του κακομοίρη! » μου απαντάει γελώντας. Υπήρχε όμως κάποιος local hero του 1^ου Λυκείου; Ο Γιώργος Γεωργούλης θυμάται έναν. Ο οποίος μάλιστα ξεφεύγει από τον τίτλο του local. Τον Αλέκο Παναγούλη.

«Σύμφωνα με τα πρακτικά ο Παναγούλης ήταν από μικρός πάρα πολύ ζωηρός. Ήταν οργανωμένος ιδεολογικά από μικρή ηλικία και ερχόταν συχνά σε προστριβή με τους καθηγητές του. Οι περίεργες για την εποχή ιδέες του, του προκαλούσαν προβλήματα. Σίγουρα όμως, οι περισσότεροι θα τον θυμούνται ζωηρό».

Εκτός όμως από τους μαθητές, διάσημοι ήταν και οι καθηγητές. Ο διασημότερος όλων ίσως να είναι ο πλέον συνταξιούχος καθηγητής κ. Γιατίλης, ο οποίος είναι ένας από τους μακροβιότερους εκπαιδευτικούς του 1^ου Λυκείου και που δίδαξε για πρώτη φορά το…1948! Μάλιστα ο κ. Γιατίλης παραβρέθηκε και στον εορτασμό των 70 χρόνων του σχολείου.

Η 8η του 1962

Οι ίδιοι άνθρωποι, στην ίδια λήψη 50 χρόνια μετά.

 

Ανήμερα της εθνικής επετείου, το 1953

Ο εορτασμός των 70 χρόνων του έγινε με πρωτοβουλία παλιών μαθητών αλλά και με την εποπτεία του Γιώργου Γεωργούλη. Το σχολείο μπορεί να μην θύμιζε τις παλιές εποχές του, αλλά οι αίθουσες, τα θρανία και οι μαθητές, είχαν τις δικές τους ξεχωριστές ιστορίες. Ίσως το 1^ο Λύκειο για κάποιους να ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Για άλλους ένα βασανιστήριο.

Όμως ένα σχολείο με τη δική του ιστορία, με τις δικές του δραστηριότητες και τους δικούς του μαθητές, δεν υπήρξε ποτέ απρόσωπο. Κουβαλάς πάνω σου ένα ολόκληρο καλτ ανήκοντας σε αυτό το σχολείο, που πιθανόν μέχρι τώρα να μην το είχες φανταστεί ποτέ. Είναι τιμή σου αν έκατσες κάποτε στα θρανία του.

Ήταν και θα είναι το σχολείο των πρώτων. Όχι εκείνων της βαθμολογίας. Το άλλο το πρώτο. Το μαγευτικό. Το ξεχωριστό. Της καρδιάς.