28 Νότιοι θυμούνται τον σεισμό του ’99
Εσύ πού ήσουν στις 7 Σεπτεμβρίου του 1999 όταν στις 14:56 το λεκανοπέδιο σείστηκε από 5,9 βαθμούς της Κλίμακας Ρίχτερ;
- 07/09/2015
Είναι κάποιες στιγμές σε αυτή τη ζωή που μένουν χαραγμένες στη μνήμη. Ο σεισμός της Πάρνηθας είναι σίγουρα μία από αυτές. Κι ακόμα κι αν τα Νότια Προάστια δεν επλήγησαν από τον σεισμό όσο τα Δυτικά και άλλες περιοχές του Λεκανοπεδίου, εκείνο το μεσημέρι είναι σίγουρο ότι θα μείνει αξέχαστο σε όλους μας.
Το Nou-Pou.gr ζήτησε από μερικούς Νότιους να θυμηθούν πού βρίσκονταν εκείνη την ώρα και τους τοποθετεί στον χάρτη. Πάτα την κάθε κουκίδα χωριστά, για να ανακαλύψεις την κάθε μία από τις 28 ιστορίες.
Μπορείς να ανοίξεις τον χάρτη και σε νέο παράθυρο πατώντας εδώ.
Άρης Τζετίτογλου
Αν θυμάμαι καλά οι γονείς μου ήταν δουλειά εκείνο το πρωί, εγώ είχα φροντιστήριο, έκανα κοπάνα και γύρισα σπίτι γεμάτος μαγκιά. Την ώρα του σεισμού ήμουν στο δωμάτιο των γονιών μου, μίλαγα με τη φίλη μου τη Μαρίνα στο τηλέφωνο και έβλεπα Μπέβερλι Χιλς. Μόλις έγινε ο σεισμός, θυμάμαι να φωνάζω τον αδερφό μου έντρομος.
Άγγελος Παπαλεβυζάκης
Όντας φοιτητής πλέον και παράλληλα άφραγκος μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, Σεπτέμβριο μήνα πήγα για δουλειά σε μια ας το πούμε οικογενειακή επιχείρηση! Εκείνη την ημέρα λοιπόν όπως και τις προηγούμενες τελειώνοντας τη δουλειά ξεθεωμένος από το κουβάλημα αλλά και τη ζέστη, έκανα ένα ντους και κάθισα για φαγητό. Στη συνέχεια πήγα στο δωμάτιο μου και με αναμμένο το air condition ξάπλωσα μπρούμυτα και θυμάμαι πολύ έντονα να ακουμπά το χέρι μου στο παρκέ του πατώματος. Στο σημείο που ήμουν έτοιμος να αποκοιμηθώ ακούω έναν ήχο δυνατό συνεχόμενο και ακαταλαβίστικο. Στα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν και αφού κατάλαβα τι γινόταν, πάγωσα. Παρόλο που πιέστηκα να φανώ ψύχραιμος κάτω από την κάσα της πάρτας του δωματίου μου η παρατεταμένη διάρκεια του σεισμού και οι φωνές της μάνας μου με κρατούσαν σοκαρισμένο και σε κατάσταση αμόκ! Έπειτα άρπαξα τη μάνα μου και κατέβηκα από το κλιμακοστάσιο έξω από την πολυκατοικία! Παραμείναμε έξω για καμία ώρα και στη συνέχεια ανέβηκα πάνω και έτρεξα να ανοίξω αμέσως την τηλεόραση. Ο Χατζηνικολάου ακόμα στο MEGA παραπληροφορούσε και ίσως καλά έκανε, είτε από άγνοια είτε εσκεμμένα, λέγοντας “Η ΑΘΗΝΑ ΑΝΤΕΞΕ”. Όσο πέρναγε η ώρα τα κακά μαντάτα γίνονταν γνωστά σε όλα τα δελτία ειδήσεων. Βραδιάζοντας εγώ και η μάνα μου επισκεφτήκαμε τον αδερφό μου κάπου στα βορειοδυτικά προάστια ο οποίος όντας φαντάρος έστηνε σκηνάκια για τους σεισμοπαθείς.
Άρης Αρτόπουλος
Περίοδος προετοιμασίας με διπλές καθημερινές προπονήσεις στο εφηβικό παρέα με τον Μάνο Μίχαλο. Μεσημέρι της 7ης Σεπτεμβρίου 1999 γύρω στις 13:00, μόνος μου στο σπίτι κοιμόμουν κατάκοπος και πιασμένος από το πρωινό τρέξιμο στο Καραϊσκάκη και όχι, ΔΕΝ έβλεπα Χτυποκάρδια στο Μπέρβελι Χιλς όπως η πλειοψηφία των under 30. Ακούω βουητό και το δωμάτιο κουνιέται σαν μίξερ. Σηκώνομαι, πάω προς την ντουλάπα, διαλέγω με χαρακτηριστική ψυχραιμία την κατάλληλη ενδυμασία και με αργές κινήσεις βαίνω προς την έξοδο. Ντρέπομαι, αλλά θα το αποκαλύψω: Πριν κλείσω την πόρτα επέστρεψα και έβαλα τζελ στα μαλλιά μου. Αυτό το ροζ που ήταν σαν φρουί ζελέ και λεγόταν ΜΙ-ΖΑΝ-ΠΛΙ. Το πρώτο τηλέφωνο ήταν στον Μάνο. “Έλα ρε! Λες να ακυρωθεί η προπόνηση;”. Ο Μάνος τελικά πήγε, εγώ ποτέ.
Άρης Γούτος
Έκανα ιδιαίτερα μαθηματικά για να δώσω πανελλήνιες. Στο δωμάτιο μου ήμουν και από όσο θυμάμαι, δεν σηκώθηκα καν από την καρέκλα.
Δώρα Παπακωνσταντοπούλου
Στο σπίτι, στο σαλόνι, βλέποντας Beverly Hills και περιμένοντας τη μαμά να γυρίσει απ’ τη δουλειά για να φάμε επιτέλους. Βέβαια, νομίζω ότι την ώρα του σεισμού είχε διαφημίσεις το Mega και είχα γυρίσει σε ANT1 που έπαιζε Baywatch, δεν είμαι και σίγουρη, πάνε και τοοοοοοοσα χρόνια!
Ηλίας Αναστασιάδης
Δεν θυμάμαι τι έπαιζε η τηλεόραση. Νομίζω βλέπαμε ειδήσεις. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι σύσσωμη η οικογένεια ήταν παρατεταγμένη στο μεσημεριανό τραπέζι και ότι δεν έχω αισθανθεί μεγαλύτερο τρόμο στη ζωή μου. Η πρώτη αντίδραση όταν κατάλαβα ότι δεν πρόκειται για ένα απλό κουνηματάκι σάστισε και τον ίδιο το σεισμό. Απλά σηκώθηκα από την καρέκλα. Γιατί, ως γνωστόν, αν είναι να πέσει το ταβάνι και να σε πλακώσει, καλύτερα να σε βρει όρθιο. Δική μου θεωρία, πολύ μπροστά από την εποχή της. Τέλος πάντων, πρώτη (και ελπίζω τελευταία) φορά είδα τα ντουβάρια να πάλλονται μία προς την πλάτη μου και μία προς τη θέση τους. Δεν είχε πολλή πλάκα.
Tζέλα Καρκαντζού
Ήμουν στην κουζίνα του πατρικού μου με τον πατέρα μου και την μικρότερη αδελφή μου. Μόλις είχαμε τελειώσει το φαγητό και είχα αρχίσει να φτιάχνω κάτι γλυκό για να υπάρχει για το απόγευμα που θα έρχονταν κάτι οικογενειακοί φίλοι.
Αυτό που θυμάμαι έντονα ήταν το… πάτωμα. Βλέπεις, με το που ξεκίνησε το κούνημα, και πήγαμε κάτω από την κάσα της πόρτας, άρχισα να κοιτάζω κάτω και μόνον κάτω. Είχα ακούσει, δεν θυμάμαι από που, ότι αυτό πρέπει να κάνεις για να μην τρομάξεις βλέποντας τους τοίχους να πηγαίνουν αριστερά δεξιά. Στην περίπτωσή μου, λειτούργησε άψογα. Με βοήθησε να διατηρήσω την ψυχραιμία μου.
Πάνος Κοκκίνης
Ήμουν μόνος στο διαμέρισμα του 4ου ορόφου μαζί με τον πατέρα μου, εντελώς γλαρωμένος και έβλεπα, νομίζω, το The Waterboy. Σχεδόν δεν πήρα είδηση το κούνημα. Μετά από επιμονή της μητέρας μου, που είχε στο εν τω μεταξύ επιστρέψει, κατεβήκαμε στο προαύλιο της εκκλησίας μαζί με την υπόλοιπη γειτονιά. Στο 20λεπτο βαρέθηκα, και εγώ και ο πατέρας μου, ανεβήκαμε πάνω και συνεχίσαμε να μην κάνουμε τίποτα. Με την εξαίρεση του Ride of the Valkyries από το soundtrack του Apocalypse Now που έβαζα και έπαιζε στη διαπασών κάθε φορά που είχα μετασεισμό. Ναι, τόσο -λίγο- μυαλό είχα.
Χαρούλα Χιώτη
Ήταν η τελευταία φορά που κάθισα να δω επανάληψη της συγκεκριμένης σειράς, αφού από τότε την συνέδεσα στο μυαλό μου με κάτι τρομακτικό. Ήμουν σπίτι μαζί με τους γονείς μου. Με το που άρχισε ο σεισμός θυμάμαι τον πατέρα μου να πετάγεται γυμνός από το μπάνιο για να δει αν ήμασταν καλά και εμένα και την μητέρα μου να πηγαίνουμε κάτω από την κάσα της κρεβατοκάμαρας. Η αδελφή μου Τίνα (δεξιά στην φωτό) ήταν ‘αποκλεισμένη’ στο κολέγιό της στον Πύργο Αθηνών. Δεν υπήρχαν ταξί. Τα κινητά δεν έπιαναν. Οπότε χρειάστηκε να επιστρέψει με το πόδι πίσω στον Άλιμο προκειμένου να μας βρει και να πάμε όλοι μαζί να μείνουμε στη γιαγιά μου.
Πάνος Σγουρός
Όταν ξεκίνησε ο σεισμός ήμουν στο γραφείο μου στην Σταδίου. Νόμιζα πραγματικά ότι θα πέσει όλο το κτίριο πάνω μου. Στο σπίτι στη Νέα Σμύρνη κατάφερα να επιστρέψω μια ώρα μετά. Για την ακρίβεια έφτασα μέχρι μπροστά από την πολυκατοικία μας. Ήταν, βλέπεις, ήδη όλη η γειτονιά κάτω, οπότε κάθισα και εγώ μαζί τους. Πάντως δεν θυμάμαι να επικρατεί πανικός.
Νίκη Δημητράκη
Έτρωγα μακαρόνια με κιμά στο σπίτι μου και έβλεπα την Pamela να τρέχει σε αργή κίνηση (χωρίς κανένα λόγο φυσικά), όταν γίνεται ο σεισμός και πέφτουν τα μισά διακοσμητικά από το τζάκι. Φυσικά εγώ συνέχισα να τρώω (ήταν πετυχημένα τα μακαρόνια εκείνη τη μέρα!). Μετά από κάνα εικοσάλεπτο η μάνα μου φώναζε να κατέβω κάτω και όλη η γειτονιά ήταν στο δρόμο. Το χειρότερο όλων, έβαλε έκτακτο δελτίο ειδήσεων και έχασα το Baywatch! Άσε που μου είχαν αγοράσει και καινούριο κρεβάτι κι εκείνες τις μέρες δεν μπορούσα να το τεστάρω. Το παιδικό μου, ακόμη, μυαλό φυσικά δεν μπορούσε να χωρέσει το μέγεθος και τις συνέπειες του συμβάντος, τις οποίες και συνειδητοποίησα αργότερα.
Κατερίνα και Σοφία Κύργιου
Ήμουν με την αδερφή μου μετά από shopping therapy στους Καλογήρους και περιμέναμε το λεωφορείο για επιστροφή στο σπίτι. Ξαφνικά κι ενώ αυτό πλησίαζε ακούγεται μια βουή απ’ τα έγκατα της γης, ταρακουνιόμαστε, λέω πάει, “παίζω σε ταινία και με ήθελαν φυσική γι’αυτό δε μου το ‘παν…” σπάει και η τζαμαρία από τον φούρνο πίσω μας, αρχίζουν ουρλιαχτά, ο κόσμος γύρω μου και εγώ δίχως σκέψη, παρά μόνο ορμώμενη από το αίσθημα της επιβίωσης, παίρνω τα πιο σημαντικά κι απαραίτητα και τρέχω..εμένα και τα ψώνια! Πάλι καλά που “έσωσα” την αδερφή μου από βέβαιο πνιγμό σε προηγούμενο ταξίδι μας στη Σαντορίνη και μου μιλάει ακόμη… Κατερίνα
Βρισκόμαστε στους Καλογήρους μετά από shopping therapy με την αδερφή μου και περιμένουμε στη στάση το λεωφορείο για επιστροφή στο σπίτι. Ξαφνικά και ενώ αυτό πλησίαζε ακούγεται μια βουή άνευ προηγουμένου. Σκέφτομαι “μάγκας ο λεωφοριατζής, το τούρμπισε το εργαλείο!!!”…σπάει και η τζαμαρία από το φούρνο δίπλα μας, λέω “έχει βάλει και subwoofer ο άτιμοοοοος;;!”…nooot!!! Ο κόσμος αρχίζει να τρέχει πανικόβλητος, γυρνάω να μιλήσω στην αδερφή μου για να τρέξουμε να σωθούμε κι εκείνη έχει γίνει Λούης! Παρ’ όλα αυτά, ίδιο αίμα ρέει στις φλέβες μας, πιστεύω πως με αγαπάει! Από τότε και έχοντας βιώσει την παραμέληση…ακούω σεισμό και ανατριχιάζω!!! Σοφία
Πωλίνα Παρασκευοπούλου
Το σπίτι μου είναι χτισμένο στους πρόποδες του Υμηττού, κομματάκι μακριά από τον πολιτισμό και μια ζωή το είχα παράπονο που οι φίλοι μου βαριόντουσαν να έρθουν μέχρι εκεί πάνω (ακόμη και τώρα καμιά φορά που έχουν κι αμάξι τα σκουλήκια της γης!). Ωστόσο, το γεγονός αυτό, όλα τα χρόνια μέχρι να πάρω το πολυπόθητο δίπλωμα οδήγησης μου χάρισε τέλεια φυσική κατάσταση, γυμνασμένα πόδια (3-4 φορές τη μέρα πάνω κάτω την ανηφόρα σαν το χάμστερ κάτι έμεινε!) και το σημαντικότερο να περάσει ο σεισμός του ’99 και σχεδόν να μην ακουμπήσει. Εκείνο το μεσημέρι του Σεπτεμβρίου, ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου (τι ανάγκη είχα σε αυτή την ηλικία;; Ζωάρα!) και έβλεπα Χτυποκάρδια στο Beverly Hills. Ακούγεται το βουητό και στην αρχή νόμιζω πως προκλήθηκε από τον τσακωμό της Brenda με την Kelly για τα μάτια του Dylan! Δυο τρία αντικείμενα έπεσαν από τη βιβλιοθήκη μου που με επανέφεραν στην πραγματικότητα, ενώ το σπίτι σείστηκε ελαφρώς (αν είναι τα θεμέλια σου πάνω σε βράχο, τι να καταλάβεις;). Η συνέχεια είναι θολή στο μυαλό μου (αν υπάρχει κάνα -πλέον in fashion- πεντοχίλιαρο μπορείς να μου κάνεις λίγο αέρα, κάτι θα θυμηθώ…) που σημαίνει πως δεν θορυβηθήκαμε ιδιαιτέρως, τουλάχιστον όχι πριν δούμε τον θλιβερό αντίκτυπο της σεισμικής δόνησης σε άλλες περιοχές.
Διονύσης Δηλμπεράκης
Θυμάμαι ότι μόλις είχα γυρίσει σπίτι (είχα πάει να αγοράσω σχολική τσάντα….!) και ήμουν έτοιμος να τσακίσω ένα δροσερό φρουί ζελέ! Όταν λοιπόν παρατήρησα ότι άρχισε να ταλαντεύεται δεξιά κι αριστερά το ζελέ χωρίς καν να το αγγίξω, τότε κοίταξα αμέσως έξω κι συνειδητοποίησα ότι κι οι πολυκατοικίες απέναντι είχαν ακριβώς την ίδια ταλάντωση / κίνηση με το ζελέ… η συνέχεια στις μνήμες και στην ταχυκαρδία του καθενός μας…
Ανδρέας Δρακάτος
Ετοιμαζόμαστε να κάτσουμε στο τραπέζι για φαγητό όταν ξαφνικά άρχισαν τα πιάτα να πέφτουν και να σπάνε λες και ήμασταν πρώτο τραπέζι πίστα!!! Δεν υπήρχε καμία συνεννόηση, οι μισοί κάτω από το τραπέζι και οι άλλοι μίσοι τρέχαμε τις σκάλες να βγούμε έξω από την πολυκατοικία όπου διαπιστάσαμε πως όλη η γειτονιά είχε πεταχτεί και κατασκήνωσε στο απέναντι πάρκο δίπλα στο κλειστό του Πανιωνίου της οδού Αρτάκης!
Νίκος Μίχαλος
Χριστοφόρου Νέζερ το σπίτι της οικογένειας Μίχαλου βεβαίως βεβαίως..Φιάχνω τα 5000 cd και τα θαυμάζω προσπαθώντας να τα βάλω σε κατηγορίες..Εκείνη την στιγμή το σπίτι κούνιεται τα cd χορεύουν και ο Νικος τρέχει να πάει να σώθει στην αγκαλιά της ελληνίδας μάνας που και αυτή τρέχει στο γιόκα της..2 μέρες κοιμόμασταν στο αμάξι γιατί την οικογένεια Μίχαλου την διακρίνει το θάρρος…
Άρης Αρτόπουλος
Περίοδος προετοιμασίας με διπλές καθημερινές προπονήσεις στο εφηβικό παρέα με το Μάνο Μίχαλο. Μεσημέρι της 7ης Σεπτεμβρίου του 1999, γύρω στις 15:00. Μόνος μου στο σπίτι, κοιμόμουν κατάκοπος και πιασμένος από το πρωινό τρέξιμο στο Καραϊσκάκη και όχι, ΔΕΝ έβλεπα Χτυποκάρδια στο Μπέβερλυ Χίλς όπως η πλειοψηφία των under 30. Ακούω βουητό και το δωμάτιο κουνιέται σαν μίξερ. Σηκώνομαι, πάω προς τη ντουλάπα, διαλέγω με χαρακτηριστική ψυχραιμία την κατάλληλη ενδυμασία και με αργές κινήσεις βαίνω προς την έξοδο. Ντρέπομαι, αλλά θα το αποκαλύψω : Πριν κλείσω την πόρτα, επέστρεψα και έβαλα τζελ στα μαλλιά μου. Αυτό το ροζ που ήταν σαν φρουί ζελέ και λεγόταν ΜΙ-ΖΑΝ-ΠΛΙ. Το πρώτο μου τηλέφωνο ήταν στο Μάνο. «Έλα ρε! Λες να ακυρωθεί η προπόνηση?» Ο Μάνος τελικά πήγε, εγώ ποτέ.
Μαρία Ψαρομάτη
Ήμουν στη Νέα Σμύρνη, στο σπίτι της Θείας μου και παίζαμε μπιρίμπα, γιατί εκείνη τη περίοδο δεν κάναμε τίποτα άλλο με την ξαδέρφη μου.Όταν ξαφνικά ακούσα αυτό το βουητό πανικοβλήθηκα, αρχίσα να τρέχω και να κατεβαίνω τις σκάλες όταν η ξαδέρφη μου άρχισε να μου φωνάζει και να με βρίζει για να μπω κάτω από το δοκάρι της πόρτας.Όταν σταμάτησε το βουητό και το κούνημα βγήκαμε και καταλήξαμε όλοι να κάνουμε σουαρέ στο πεζοδρόμιο.
Μαρία Τζωρτζάκη
Τους σεισμούς τους τρέμω. Ίσως γι’ αυτό και τους καταλαβαίνω ακόμη και κλάσματα δευτερολέπτου πριν να γίνουν αντιληπτοί από τους υπόλοιπους (κανονικούς) ανθρώπους. Το ’99 ήμουν σπίτι (τυχερή όπως πάντα, στον 5ο, ξέρεις τι σημαίνει συνδυασμός 5ου και 5,9 ρίχτερ, σωστά;) και αντέδρασα σαν 5χρονο και όχι σαν 15χρονο. Όπως κάνω σε όλα δηλαδή, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης. Οι περισσότεροι σεισμοί που θυμάμαι γίνονταν βράδυ, αλλά η Πάρνηθα είπε να μας εκπλήξει. Μεσημέρι κύριοι, ύπουλο και σκληρό, τύπου την ώρα που έχεις φάει και θες να αράξεις με ένα περιοδικό στο κρεβάτι σου ή να φας ένα παγωτάκι ρε αδελφέ. Δεν θυμάμαι τι από τα δύο κρατούσα, θυμάμαι ότι έφυγα σφαίρα, αλλά ότι μπόρεσα να περπατήσω σταθερά μόνο μέχρι την πόρτα του δωματίου μου, δηλαδή δυο μέτρα περίπου πιο κει. Και ότι κράτησα την μάνα μου και μείναμε από κάτω ακούγοντας κρύσταλλα να σπάνε και βλέποντας βιβλιοθήκες και έπιπλα να μετακινούνται, τέτοια ωραία. Μετά κατεβήκαμε κάτω, κοιμηθήκαμε στο αμάξι και μετά στο χωριό για μέρες πολλές. Θα μπορούσα και για χρόνια.
Μυρτώ Πέτση
7 Σεπτέμβρη γύρω στις 3..κλασσικό μεσημέρι παρακολουθώντας με κατάνυξη άλλο ένα επεισόδιο beverly hills..λίγο η συγκίνηση από το γάμο του Ντύλαν,λίγο το σοκ του βουητού και του κουνήματος μου πήρε λίγο χρόνο να αντιδράσω.Καμία σχέση με ασκήσεις ετοιμότητας και ψυχραιμία, το υπόλοιπο κύλησε με ολονυχτίες σε αυτοκίνητα και στο πάρκο της γειτονιάς.
Θεανώ Πλαχούρη
Σαν κάθε 16χρονη που σέβεται τον εαυτό της,ετοιμάζομαι να αφιερώσω το γνωστό 45λεπτο στην Μπρέντα,τον Ντίλαν και τα άλλα παιδιά και να φανταστώ πως ζω στο 90210. Η μαμά Στελλίτσα ζεσταίνει μακαρόνια με κιμά (εννοείται το θυμάται) και ξαφνικά η 48″ τηλεόραση αρχίζει να κουνιέται επικίνδυνα. Πρώτη σκέψη “θα χάσω το beverly hills”, δεύτερη σκέψη “πιάσε το βάζο,πέφτει”! Θυμάμαι την αίσθηση που είχα οτι δεν τελείωνε…ένιωθα πως κρατούσε λεπτά ολόκληρα.
Κώστας Χρήστου
Το καλοκαίρι του 1999, εκτός από τα μπάνια και τις βόλτες, απορούσα κυρίως γιατί η Λάρα Κροφτ θέλει να κάνει την ζωή μου δύσκολη. Ήταν ένα μαγικό καλοκαίρι σαπίλας στο Playstation. Ο Σεπτέμβριος δεν είχε καμία διαφορά. Το μεσημέρι της 7ης ημέρας με έβρισκε με το χειριστήριο στα χέρια, σε ένα δωμάτιο με ζέστη και εφηβική ιδρωτίλα.Ενα πράγμα χαρακτηριστικά: Ότι ο πατέρας μου μαγείρευε μακαρόνια με κιμά και πως στο πρώτο δυνατό κούνημα βλαστημούσε για το κατσαρολάκι της σάλτσας που παραλίγο να σερβίρει το πάτωμα. Πέραν αυτού δεν υπήρχε τίποτα το Χολιγουντιανο. Ούτε κρύφτηκε κανεις κάτω από κρεβάτια, ούτε έτρεξε στις σκάλες, ούτε είπε 400 Πάτερ Ημών. Σπίτι δεν φοβόμαστε τους σεισμούς. Γιατί; Γιατί έτσι. Ήταν ένα δυνατό κούνημα που τελείωσε και η μέρα έπρεπε να συνεχιστεί. Γι αυτό, τη στιγμή που γείτονες και συγγενεις ούρλιαζαν στους δρόμους, στο σπίτι ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος.
– Τελείωσε.
– Ναι…
– …
-…
– Μήπως να φάμε;
– Ε ναι δεν θα φάμε;
Χρήστος Χατζηιωάννου
Στο σπίτι του φίλου μου του Άγγελου να παίζουμε τάβλι στην πιλοτή. Στην αρχή νόμιζα ότι εκείνος κουνούσε το τραπέζι και του είπα να σταματήσει να το κάνει. Τα πούλια κουνήθηκαν, το τραπέζι σίγουρα δεν το κουνούσαμε εμείς και η πρώτη αντίδραση ήταν να γελάσουμε πριν τρέξουμε να βγούμε στον ακάλυπτο. Μετά από λίγη ώρα και βλέποντας τις εικόνες από τα γκρεμισμένα κτίρια στα Δυτικά, κανείς δεν γελούσε πια.
Ντορίνα Σάββα
Λιγες μερες πριν ανοιξουν τα σχολεια και αφου ειχα βαρεθει τα μπανια, καθομουν χαλαρη στον καναπε και εβλεπα το αγαπημενο “BEVERLY HILLS”. Πανω στο καλητερο κομματι με Brandon & Kelly στο PEACH PIT, αρχιζει το βουιτο..Πριν καλα καλα καταλαβω τι συμβαινει, το σπιτι κουνιοταν σαν τρελο. Ο Brandon & η Kelly εγιναν παρελθον καθως εξφενδωνιστηκα σε κλασματα δευτερολεπτων εξω. Νομιζω οτι αυτο ηταν και το ρεκορ χρονου μου…
Ελένη Μαρκαντωνάτου
O σεισμός του ’99 με βρήκε να εργάζομαι στα κεντρικά κτίρια της alpha bank, στην οδό Σταδίου 40 στην Αθήνα, στον 5ο όροφο στην υπηρεσία backoffice. Oι σκηνές που ζήσαμε κατά την διάρκεια του σεισμού, καθώς και το χάος που συνάντησα στους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας όταν κατάφερα να κατέβω από την έξοδο κινδύνου, θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στην μνήμη μου!Τα συναισθήματα που κυριαρχούσαν στην πόλη ..φόβος..αγωνία..πανικός..
Στέφανος Τριαντάφυλλος
Ο πρώτος Σεπτέμβρης χωρίς σχολείο. Εφτά του μηνός και το Πανεπιστήμιο δεν είχε αρχίσει. Οπότε εκείνο το μεσημέρι ήταν λογικό να με βρει για καφέ. Θυμάμαι ήμουν στο Egomio στη Ζησιμοπούλου, σ’ αυτό που πληρώναμε με δραχμές (1.300 δραχμές το club sandwich). Πριν καταλάβουμε τον σεισμό, τον ακούσαμε. Ένα πολύ δυνατό βουητό ήρθε από μακριά και μαζί του έφερε το ταρακούνημα του εδάφους. Τα ποτήρια χόρευαν πάνω στα τραπέζια, ο κόσμος σηκώθηκε ανήσυχος και εγώ κάπου σ’ αυτό το διάστημα σκέφτηκα ότι πρέπει να σηκωθώ και να πάω σε ασφαλές μέρος. Η αλήθεια είναι ότι το σκέφτηκα, αλλά δεν το έκανα. Το αντανακλαστικά δεν ήταν ποτέ ένα από τα δυνατά μου σημεία.
Μάνος Μίχαλος
Είχα γυρίσει από πρωινή προπόνηση στο Καραϊσκάκη καθώς είχαμε ξεκινήσει την προετοιμασία με το εφηβικό του Ολυμπιακού. Λιώμα σχεδόν στην κούραση και με την απογευματινή προπόνηση στον ορίζοντα του απογεύματος, ξάπλωσα στο διπλό κρεβάτι των γονιών μου (πάντα εκεί αν ήθελα διπλή ξεκούραση) και κοιμήθηκα. Θυμάμαι λίγα δευτερόλεπτα πριν το κούνημα, να ανοίγω τα μάτια μου πιθανώς από το βουητό που έφτανε στα αυτιά μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν ερχόταν από το σπίτι, από την πολυκατοικία, απ’ έξω κάπου. Στιγμές μετά τα πάντα χόρευαν και πολύ περισσότερο τα πάνω από 2.000 CDs της συλλογής του αδερφού μου, ο οποίος προσπαθούσε να τα κρατήσει από το να μην πέσουν. Δεν ξέρω αν έπεσαν, γιατί στο πι και φι είχα φτάσει έξω από την πολυκατοικία, μαζί με άλλα 20-30 άτομα.