Blanos, ο άνθρωπος που έφερε το bowling στην Ελλάδα
Θυμάσαι την πρώτη φορά που αναρωτήθηκες τι γυρεύουν τρεις τρύπες σε μια πολύχρωμη μπάλα; Το Blanos ήταν εκεί. Και σε δίδαξε πολλά περισσότερα απ’ όσα νομίζεις.
- 18/02/2014
Έχοντας αμερικανική κουλτούρα και πολύ όρεξη για ψυχαγωγία, το Blanos είναι από εκείνα τα μέρη που δεν παρέμειναν μια παιδική ανάμνηση, αλλά μας συνοδεύουν μέχρι σήμερα στις ανέμελες εξόδους μας.
Η πρώτη μου επαφή μαζί του ξεκινάει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στο δημοτικό. Ένας κολλητός μου, με ρωτάει αν θέλω να πάω μαζί του και με τον πατέρα του. Παίζει να ήταν και η πρώτη φορά που άκουγα στη ζωή μου τη λέξη bowling. Μέσα σε λίγα λεπτά, είχαμε φτάσει στο ιστορικό πλέον εμπορικό κέντρο Colosseum.
Ανεβαίνοντας τις σκάλες, σε ένα κλίμα που τότε έσφυζε από 90’s, έβλεπες τα μπιλιάρδα, τον μεγάλο διάδρομο για τα rollerskates ενώ ο υπόλοιπος χώρος σε περίμενε για τη μαγική εμπειρία του bowling. Μέχρι και σήμερα το bowling αποτελεί ξεχωριστή εμπειρία. Είναι ένα χόμπι με το οποίο μπορείς να κολλήσεις εύκολα. Γι’ αυτό άλλωστε μέχρι και σήμερα, η οικογένεια Μπλάνου φιλοξενεί κάθε Οκτώβρη και Ακαδημία Bowling που βοηθά τα παιδιά να… μυηθούν στο μοναδικό άθλημα (γιατί ναι, άθλημα είναι).
Για το στόρι, η οικογένεια Μπλάνου λειτουργεί την επιχείρηση της από το 1979. Ήταν ένα από τα πρώτα που άνοιξαν στα Νότια Προάστια και το bowling βρήκε εύκολα πιστούς ακολούθους. Το bowling στην Ελλάδα έφτασε για πρώτη φορά το 1972 και παρουσιάστηκε σε μια αίθουσα του Apollon Palace στο Καβούρι. Η οικογένεια Μπλάνου συνειδητοποίησε πως αυτό ήταν κάτι που έλειπε από τη Γλυφάδα και πως η πόλη το χρειαζόταν και έτσι έγινε από τους πρωτοπόρους που ξεκίνησαν την επιχείρηση.
«Τράβηξε αμέσως κοινό, μικρούς και μεγάλους. Ήταν φρέσκο στη χώρα, ήταν κάτι καινούργιο και μάλιστα δεν έδειχνε να έχει ημερομηνία λήξης. Το γεγονός ότι τότε λειτουργούσε και η Αμερικανική Βάση στο Ελληνικό έφερνε σίγουρα περισσότερο κόσμο. Οι Αμερικάνοι ξετρελαινόντουσαν με το bowling» μας λέει η κα. Φλώρα Μπλάνου. Το Blanos Bowling δεν άργησε να γίνει η αγαπημένη συνήθεια μικρών και μεγάλων. Μπορούσες να περάσεις μια ολόκληρη μέρα στις εγκαταστάσεις του και να μην νιώσεις την παραμικρή βαρεμάρα. Για μας που το ζήσαμε στα 90’s μπορούσες να ξεκινήσεις την ημέρα σου με μπιλιάρδο, να κάνεις ένα διάλλειμα λίγων ωρών στα ηλεκτρονικά του και στη συνέχεια να μείνεις στους διαδρόμους του για ατελείωτες παρτίδες bowling. Ήταν μια κατάσταση συνεχούς παιχνιδιού, που δεν σου έκανε πουρέ τον εγκέφαλο όπως συνηθίζουν τα περισσότερα ηλεκτρονικά της εποχής. Υπήρχε κίνηση, κοινωνικότητα και διασκέδαση σύμφωνα με τα κλασσικά πρότυπα. Κάτι που λείπει δεόντως από τις μέρες μας.
«Μου έχουν κάνει κατά καιρούς πολλά σχόλια αλλά θα σου πω αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση. Ότι οι τουαλέτες μας, είναι καθαρές σαν 5αστερου ξενοδοχείου» λέει χαμογελώντας η Φλώρα. Κάποιοι θα το θεωρούσαν άνευ σημασίας, αλλά για ένα τόσο μεγάλο συγκρότημα με πλήθος κόσμου, μόνο επίτευγμα μπορεί να θεωρηθεί για το Blanos Bowling. Μέσα στα χρόνια ένας μεγάλος αριθμός διάσημων έχει κάνει επίσης την εμφάνιση του για μπιλιάρδο και bowling. «Σου αναφέρω πρόχειρα τα πρώτα ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό. Αντώνης Ρέμος, Βίκυ Καγιά, Αγγελική Ηλιάδη, Γιάννης Πλούταρχος, Δέσποινα Βανδή», αναφέρει η Φλώρα, που τώρα βλέπει κυρίως νεαρές ηλικίες στο μαγαζί και αναφέρει ότι ο κόσμος ηλικίας 35-40, έχει εκλείψει.
Κάποιοι όμως παρέμειναν πιστοί για μεγάλο χρονικό διάστημα κα σφυρηλάτησαν εκεί μέσα ολόκληρη την παιδική τους ηλικία. Και ο Παναγιώτης είναι ένας από αυτούς. Ο Παναγιώτης Καραμπατέας είναι αυτός που θα μπορέσαμε να αποκαλέσουμε θαμώνα. Ορκισμένος παίκτης του bowling από τα 9 του, μυημένος από τον πατέρα του, ο Παναγιώτης μεγάλωσε στους διαδρόμους του Blanos.
«Πήγαινα 2 και 3 φορές την εβδομάδα. Έπαιρνα τετράδια και βιβλία σχολείου για αν διαβάσω εκεί. Από τα 9 μέχρι τα 17 που τελείωσα το σχολείο ήμουν ταγμένος εκεί. Ήμουν κιόλας πιτσιρίκι σε σχέση με άλλους και το διασκέδαζα» λέει ο Παναγιώτης που τώρα βρίσκεται στα 29. Τον πατέρα του τον έβλεπες μονίμως στους διαδρόμους να προπονείται με τους υπόλοιπους της ομάδας. Τον ρωτάω αν μπορεί να θυμηθεί τις πιο όμορφες στιγμές που έζησε στο Blanos.«Αν έπρεπε να διαλέξω, θα διάλεγα δύο. Πρώτη, τη στιγμή που η ομάδα σου χρειάζεται έναν συγκεκριμένο αριθμό για να νικήσει και είναι η σειρά σου να παίξεις. Νιώθεις ένα γλυκό βάρος στους ώμους σου και τελικά το καταφέρνεις. Ακούς χειροκροτήματα από πίσω και μετά, όπως θέλει η παράδοση, οι συμπαίχτες σου, σου δίνουν το χέρι. Μέχρι και οι αντίπαλοι (σ.σ. είναι έθιμο των παιχτών όπως στις βολές για το μπάσκετ). Ανοιχτό χέρι αν έχεις κάνει strike ή spare, κλειστή μπουνιά αν έχεις χάσει τη βολή. Και πάλι όμως στο δίνουν για το ψυχολογικό». Μου μιλάει για τη δεύτερη και τις αναμνήσεις μετά την προπόνηση. Καθόταν με συναθλητές και φίλους στις πίσω πολυθρόνες, πίνοντας μπύρες και συζητώντας για τις βολές. «Το διασκέδαζα πάρα πολύ και το αγάπησα εξίσου πολύ» μου λέει στη κουβέντα μας.
Μιλώντας για το μαγαζί, η Φλώρα Μπλάνου έχει μόνο καλές ειδήσεις να μου πει. Σε σχέση με τα δύο προηγούμενα χρόνια, όπου υπήρξε μια μικρή πτώση λόγω της κρίσης, η δουλειά έχει πάρει πάλι τα πάνω της. «Υπάρχει πολύς νέος κόσμος και αυτό είναι θετικό. Δείχνει πως το bowling είναι διαχρονικό».
Το Blanos όμως έχει να υπερηφανεύεται για πολλά παραπάνω εκτός από τα strike που μας έμαθε. Μας δίδαξε την πραγματική διασκέδαση, με παιχνίδια τα οποία δεν μας ήθελα κολλημένους σε μια οθόνη. Μας έφερε σε επαφή με κόσμο και μας σεβάστηκε μέσα από μια ολόκληρη κουλτούρα που παραμένει ζωντανή στους διαδρόμους της μέχρι και σήμερα.
Γιατί εμείς μπορεί να πιάσαμε τις μπάλες, αλλά το Blanos έκανε το ωραιότερο strike στις ζωές μας…
