Είναι το κλείσιμο του Cine Γλυφάδα το τέλος του συνοικιακού σινεμά;
Λίγες ημέρες μετά την είδηση πως το Novacinema Odeon Γλυφάδα έκλεισε οριστικά, ένας Νότιος θυμάται όλες εκείνες τις φορές που έκοψε εισιτήριο. Και εκείνες που δεν έκοψε.
- 17/08/2021
Από τον Αλέξη Βενετό
Δεν θυμάμαι πώς ακριβώς ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε στο Cine Γλυφάδα. Δεν ήταν τόσο παλιό όσο το Άννα Ντορ ή το Ρίο, αλλά ανήκει σε εκείνα τα πράγματα που έχεις συνηθίσει να κάνεις πιτσιρικάς και δεν δίνεις και πολλή σημασία στο τι σε οδήγησε να τα κάνεις. Απλά τα κάνεις. Ιστορικά, οι παλιότεροι Γλυφαδιώτες θυμούνται περισσότερο την πλατεία που βρίσκεται απέναντι, παρά το ίδιο το σινεμά. Γιατί; Λόγω του μπακάλικου του Κουκουβέ που δέσποζε κάποτε στην περιοχή και ήταν το πιο κοντινό σημείο για να κάνεις τα ψώνια σου, σε μία Γλυφάδα γεμάτη πεύκα αλλά με σαφώς λιγότερα σπίτια. Ίσως για αυτόν το λόγο το “Γλυφάδα” το νιώσαμε πιο συνοικιακό από ποτέ.
Μετά το κλείσιμο του Ρίο, που βρισκόταν ούτως ή άλλως μέσα σε αστική περιοχή, η μόνη ελπίδα για να απολαύσεις ταινία βρισκόταν στο Cinepolis – τα νυν Town Cinemas. Όχι ότι βαριόμασταν ποτέ να κάνουμε τον συνηθισμένο ποδαρόδρομο μέχρι τη Ζησιμοπούλου, αλλά ήταν φορές που το “Γλυφάδα” απλά βόλευε – και ειδικά για τις οικογένειες. Για εμάς, ήταν η εύκολη λύση σε μία εποχή που δεν έκλεινες ακόμη εισιτήρια από το internet και έπρεπε να στηθείς στο εκδοτήριο. Αλλά, όταν μένεις μόλις δέκα λεπτά με τα πόδια από το σινεμά, αυτομάτως όλα γίνονται πιο εύκολα. Τις μεγάλες του δόξες τις απολαύσαμε στις αρχές των ’00s. Και εμείς και όλοι οι υπόλοιποι. Μιλάμε για την εποχή που ο Σέρκος, το πολίτικο εστιατόριο στην απέναντι γωνία, λειτουργούσε ακόμη και που οι γονείς σου έβρισκαν εξαίρετη ιδέα το να συνδυάσουν ταινία με πολίτικη κουζίνα. Και πολύ καλά έκαναν εδώ που τα λέμε.
Για κάτι καθημερινές τύπου Τρίτη ή Πέμπτη, το Σινέ Γλυφάδα ήταν η ιδανική επιλογή. Ήταν ήσυχα, ήταν κοντά και, αν ήθελες να συναντήσεις το κορίτσι μακριά από τα βλέμματα των αδιάκριτων συμμαθητών που θα βλέπατε στην πλατεία Γλυφάδας, το συνοικιακό σινεμά ήταν νούμερο ένα προορισμός. Συν ότι πριν αναστηλωθεί η παιδική χαρά που βρίσκεται σήμερα απέναντι, τα παγκάκια θα φιλοξενούσαν τα πρώτα φιλιά και τις αγκαλιές – χωρίς να σε κοροϊδεύουν οι κολλητοί για το πώς σε σέρνει εκείνη από τη μύτη. Αλλά, μιλώντας για κολλητούς, είχαμε τιμήσει μαζί τον κινηματογράφο ουκ ολίγες φορές. Και η αλήθεια είναι ότι ανήκουμε σε εκείνη τη γενιά, που δεν έμπαινε στο διαδίκτυο για να κοιτάξει τι παίζει, ούτε έμπαινε στη διαδικασία να αγοράσει κάποιον οδηγό από το περίπτερο. Απλή η συνταγή. Περνούσαμε απ’ έξω, βλέπαμε τι παίζει και μπαίναμε. Πολλές φορές, ακόμη κι αν δεν μας άρεσε η ταινία, θα τη βλέπαμε επειδή δεν είχαμε τι άλλο να κάνουμε. Θυμάμαι μία χαρακτηριστική φορά που οι γονείς μου έκαναν ένα μεγάλο καβγά και έφυγα από το σπίτι. Κατέβηκα με τα πόδια χωρίς να ξέρω πού πάω ή τι θέλω να κάνω, μέχρι που έφτασα έξω από το σινεμά. Έπαιζε το “Εχθρός Προ των Πυλών” με τον Τζουντ Λο. Είναι από τις πρώτες ταινίες που έχω δει μόνος μου σε σινεμά και όταν βγήκα έξω, ένιωσα λίγο καλύτερα. Μετά από χρόνια σκέφτηκα πως ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να είχα κάνει.
Έχουμε δει το πρώτο X-Men εκεί, βγαίνοντας από το σινεμά βρίζοντας. Έχουμε δει το Underworld, όπου ξαφνικά ανακαλύψαμε αυτό το διαμάντι που ονομάζεται Kate Beckinsale και το ερωτευτήκαμε. Είδαμε το Alexander με τα θλιμμένα φρύδια του Colin Farrell και σκεφτόμασταν τι ακριβώς πήγε στραβά και γυρίστηκε αυτή η ταινία. Θυμάμαι ακόμη την πρώτη φορά που είδα θερινό στο “Γλυφάδα”: Ήμουν πολύ πιο απασχολημένος με το τότε κορίτσι παρά με την μπούρδα που πήγαμε να δούμε. Μας σχολίαζε ένα ζευγάρι γύρω στα 50 με μία ατάκα του τύπου «Άσε μας ρε Μαρία, εδώ βρήκε ο πιτσιρίκος να την κάνει γυναίκα;». Αν και ήταν λίγο υπερβολικός, είχε δίκιο. Σε κάθε περίπτωση το Γλυφάδα φιλοξένησε από τα πρώτα μου ραντεβού μέχρι αυτές τις όμορφες στιγμές με φίλους. Όπως σίγουρα συνέβη για πλήθος κόσμου στα νότια που γέμιζαν τις αίθουσες.
Να πούμε όμως και αυτό; Ουσιαστικά το κλείσιμο του Γλυφάδα, είναι το τέλος μιας εποχής. Είναι ουσιαστικά το τελευταίο παλιό συνοικιακό σινεμά που κλείνει τις πόρτες του. Λήγει μία προβολή που κράτησε επί σειρά ετών για τις ίδιες τις ζωές μας, τις ξέγνοιαστες στιγμές και αποτελεί ένα κομμάτι της δικής μας ψυχής σε όλα όσα ζήσαμε. Είναι τόσο περίεργο αν σκεφτείς ότι κάποτε λέγαμε “ραντεβού στο Γλυφάδα” και ακόμη πιο περίεργο ότι, σε λίγα χρόνια, αν θα το λες σε κάποιον δεν θα καταλαβαίνει ακριβώς τι θέλει να πεις. Αλλά έτσι συμβαίνει πάντα με τα μαγαζιά, τις επιχειρήσεις, τα φαγάδικα και λίγο-πολύ όλα εκείνα που αποτέλεσαν κομμάτι της ζωής σου.
Την επόμενη φορά που θα βρεθείς απ’ έξω, προσπάθησε να θυμηθείς ποια ήταν η πρώτη ταινία που είδες. Μία αστεία στιγμή με φίλους, ενδεχομένως ένα πρώτο φιλί που έδωσες με κάποιον ή κάποια, ακόμη και τη φορά που έβριζες επειδή δεν μπορούσες να βρεις πάρκινγκ στην απέναντι πλατεία. Όλα αυτά είναι κομμάτι των αναμνήσεων που μας κάνουν να αγαπούμε την περιοχή που μεγαλώσαμε ακόμη περισσότερο. Γιατί, αν το καλοσκεφτείς, οτιδήποτε υπάρχει στη γειτονιά σου έχει ένα κομμάτι από σένα. Και εσύ από εκείνο.
Αντίο ‘‘Γλυφάδα’’, θα μας λείψεις.
