Το Fine Art ήταν και θα είναι forever friend και L.F.E.
14 Φεβρουαρίου και το Fine Art, το πιο τρυφερό μαγαζί των νοτίων προαστίων, θα είχε σήμερα την τιμητική του. Υπάρχει άραγε Άγιος Βαλεντίνος χωρίς αυτό;
- 14/02/2014
Πόσες κάρτες πιστεύετε ότι θα αλλάξουν σήμερα χέρια; Πόσες λέξεις θα γραφτούν από έναν άντρα σε μια γυναίκα; Δεν είναι εύκολο, άλλωστε, στην εποχή του Facebook και των e-cards να πείσεις τον εαυτό σου να πιάσει στιλό και να βάλει μια κάρτα σε ένα φάκελο. Ακόμη, όμως, κι αν αποφασίσεις να το κάνεις, το Fine Art δεν είναι εκεί, για να ζήσεις τη μέρα στον απόλυτο βαθμό. Ναι, αυτό έκανε το Fine Art Studio (όπως μου λέει ότι ήταν το πλήρες όνομα του, ο Μιχάλης Βασιλόπουλος, μέλος της οικογένειας που γέμισε με κάρτες τα σπίτια εκατοντάδων ζευγαριών για χρόνια). Σου έδινε τη δυνατότητα να ζήσεις λίγο παραπάνω τον Άγιο Βαλεντίνο. Να πιστέψεις ότι όντως είναι γιορτή του έρωτα.
Εκεί, στην Ιωάννου Μεταξά, δίπλα στο παλιό, θρυλικό La Frianderie (κρουασαντερί, όπως το λέγαμε εμείς οι Ελληνάρες νότιοι), πίσω από το περίπτερο του Πελοπίδα, στο πιο γνωστό meeting point της δεκαετίας του 90, της χρυσής εποχής του Fine Art. “Ήταν η εποχή που το μαγαζί ανακαινίστηκε και έγινε Forever Friends. Από εκείνο το σημείο και μετά, έφτιαχνε τις καταπληκτικές βιτρίνες και μετατράπηκε από μια εστία έργων τέχνης στο απόλυτα τρυφερό μαγαζί των νοτίων προαστίων, αν όχι όλης της Ελλάδας” λέει ο Μιχάλης ξετυλίγοντας τη χαμένη ιστορία του Fine Art, που ξεκίνησε το 1987 ως ένα μαγαζί με κορνίζες και αφίσες που δεν μπορούσες να βρεις αλλού (έρχονταν από τη Νέα Υόρκη, την Ολλανδία και την Αγγλία), πριν βάλει στο μενού του τα λούτρινα αρκουδάκια και τις κάρτες Hallmark.
Σε ένα μεγάλο βαθμό, το συγκεκριμένο κείμενο δεν μπορεί να μεταφέρει όλες τις αναμνήσεις που έχει δημιουργήσει το Fine Art. Είναι τόσος πολύς ο κόσμος που έχει περάσει από εκεί, τόσες οι ευχές και οι ερωτικές υποσχέσεις που έχουν τη σφραγίδα του και την περιποίηση της οικογένειας Βασιλόπουλου, που μόνο αν όλοι αυτοί έγραφαν στο NouPou θα γινόταν κατανοητό το μέγεθος του μαγαζιού. Ένα μέγεθος που κάθε 14 Φεβρουαρίου δεν ήταν αρκετό για να χωρέσει όλο αυτόν τον κόσμο.
“Ανήμερα του Βαλεντίνου ήταν ασφυκτικά γεμάτο, πολύς κόσμος δεν μπορούσε να μπει και έφευγε” θυμάται ο Μιχάλης, που έχει ζήσει πολλές ιστορίες εντός του μαγαζιού. “Αυτό που γινόταν πάντα, ήταν να μπαίνουν ζευγάρια και κρυφά ο ένας να μου δίνει στο χέρι εκτός ταμείου ένα λούτρινο να το ετοιμάσω για δώρο, ώστε να κάνει έκπληξη. Θυμάμαι, πάντως, μια φορά ένας κύριος είχε πάρει δύο και δύο κάρτες. Η μία έγραφε TO MY WIFE και η άλλη TO MY LOVE. Προφανώς και ήθελε ξεχωριστές σακούλες”.
Το Fine Art Studio συνδέθηκε απόλυτα με το brand Forever Friends, με τον γνωστό αρκούδο να είναι σε κάθε εκδοχή μέσα στο μαγαζί. Σε κάρτες, σε μαξιλάρια, σε μπρελόκ, σε διακοσμητικά, σε ρολόγια. Αυτά τα αρκουδάκια της αγάπης είναι πιθανότατα τα πιο διάσημα λούτρινα στην Ελλάδα. Για τους κατοίκους της περιοχής, πάντως, ο μεγάλος αρκούδος που κρεμόταν από το πατάρι, ήταν το trademark του μαγαζιού. Υπάρχει ακόμη, στα χέρια της οικογένειας Βασιλόπουλου που το κράτησε ως ενθύμιο μαζί με κάποια ακόμη συλλεκτικά κομμάτια. Ωστόσο, τα Forever Friends δεν ήταν μόνα τους. Αργότερα τα Nici (“με απίστευτους χαρακτήρες για τον Άγιο Βαλεντίνο κάθε χρόνο”) και ο Diddle ο ποντικός. Εντάξει, ναι, ξέρουμε. Σαν τα αρκουδάκια σας τίποτα.
Δημιουργός και εμπνευστής του Fine Art ήταν ο Γιάννης Βασιλόπουλος, ο πατέρας του Μιχάλη (και του Δικαίου, του έτερου γιου της επιχείρησης), ένας άνθρωπος που έβλεπες με το έμπαινες στο μαγαζί και είχε μια εντυπωσιακή διακριτικότητα στο βλέμμα του, ώστε να σε αφήσει να περιπλανηθείς στα ράφια του με την ησυχία σου. “Στη συνέχεια σημαντικό ρόλο έπαιξε και η θεία μου, Αμαλία, που με τις κατασκευές και τις βιτρίνες που έφτιαχνε, καθώς και με την επαφή της με τον πελάτη, ανέβασε το μαγαζί ένα επίπεδο πάνω. Όμως, όλοι έπαιξαν ρόλο στην επιτυχία του. Όσοι δούλευαν, αγαπούσαν το μαγαζί. Η αγαπημένη Χρυσούλα, η Ελένη και η Νατάσα και όλοι όσοι συνετέλεσαν στο να γίνει το Fine Art το πιο τρυφερό μαγαζί που ξέρω”.
Το Fine Art, όπως όλοι έχουμε καταλάβει, δεν είναι πια ανοιχτό και τέτοιες μέρες είναι που μας λείπει περισσότερο. Το να βρεις ένα δώρο για τη γυναίκα σου δεν έχει πια το one way δρόμο του τότε. Πρέπει να το σκεφτείς. Πριν 10 χρόνια δεν είχες τίποτα να σκεφτείς, ακόμη και αν ήθελες να κάνεις δώρο ένα αυτοκίνητο, θα έβαζες σίγουρα μέσα μια κάρτα από το Fine Art. “Είναι πολύ όμορφο να μεγαλώνεις δύο γενιές Γλυφαδιωτών, να τους έχει γεμίσει με τρυφερές ιστορίες αγάπης που θα τις θυμούνται για πάντα”. Τι έπαιξε, όμως, ρόλο στην αναστολή της λειτουργίας του; “Το τραμ σίγουρα” λέει ο Μιχάλης και συνεχίζει: “Οι Γλυφαδιώτες πελάτες πάρκαραν πάντα έξω από το μαγαζί, έμπαιναν, ψώνιζαν και έφευγαν. Με το τραμ αυτό σταμάτησε, αλλά και το ίντερνετ έπαιξε το ρόλο του, ενώ η νέα γενιά σταμάτησε να είναι τόσο τρυφερή και να αγαπάει το λούτρινο. Νομίζω, όμως, πως αυτό σιγά, σιγά αλλάζει πάλι”.
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι να ανοίξουμε το κουτί με τις κάρτες που έχουμε από το Fine Art και να κοιτάξουμε πίσω, σε ό,τι έχει απομείνει από τις αναμνήσεις μας.
Τι, το έχεις ανοίξει ήδη, όσο διαβάζεις αυτό το κείμενο; Κι εγώ αυτό έκανα, όσο το έγραφα.