Η θρυλική ομάδα πόλο του ΑΝΟΓ, που άλλαξε το άθλημα μια για πάντα
Το Nou-Pou.gr ξαναγράφει την ιστορία μίας πραγματικά θρυλικής ομάδας των Νοτίων Προαστίων. Μίας ομάδας τίτλων, επιτυχιών και καινοτομιών για το άθλημα.
- 07/03/2016
Τι κρύβεται πίσω από μια πραγματικά μεγάλη ομάδα; Ποιες είναι οι συνθήκες εκείνες που κάνουν μια ομάδα να φτάσει στην καθιέρωση και την επιτυχία; Και κυρίως ποιες είναι εκείνες οι ομάδες που διαμορφώνουν καθορίζουν και αλλάζουν ένα άθλημα. Ανάλογες περιπτώσεις ομάδων πολλές, όμως εν προκειμένω, θα προσπαθήσουμε να δούμε διεισδυτικά πώς η θρυλική ομάδα πόλο του ΑΝΟΓ της δεκαετίας του 1980 έφτασε στους τίτλους (πρωτάθλημα: 1868, 1987, 1989, 1990. Κύπελλο Ελλάδος: 1986, 1987, 1988). Μιλήσαμε με μερικούς από τους σημαντικότερους πρωταγωνιστές εκείνης της σπουδαίας ομάδας: τους Τάση Παπαϊωάννου, Δημήτρη Τζουβελεκάκη, Κρίτων Μάρκογλου, Άκη και Κυριάκο Γιαννόπουλο και Γιάννη Πατέρα. Ο ΑΝΟΓ της δεκαετίας του 1970, η πορεία προς την καθιέρωση, οι συνθήκες, ο σύλλογος, οι προπονητές, ο δρόμος προς την κορυφή και μια φιλία χρόνων.
Το ταξίδι του ΑΝΟΓ ξεκινάει. Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1970
ΑΝΟΓ στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Όρθιος αριστερά είναι ο Πρόεδρος του Συλλόγου Ματθαίους Λιούγκας και δεξιά ο έφορος της ομάδας Θόδωρος Πάτερος.
Άκης Γιαννόπουλος: Εμείς ήμασταν μια παρέα παιδιών μέσα σε έναν σύλλογο που κάναμε ούτως ή άλλως πολύ παρέα μεταξύ μας. Λέω ήμασταν, για τότε, τα τέλη της δεκαετίας του 1970, γιατί ακόμα παραμένουμε πραγματικοί φίλοι. Άλλοι όμως παίζανε μπάσκετ, άλλοι παίζανε πόλο, άλλοι κολυμπάγανε. Από δέκα χρονών είμαστε μαζί και ευτυχώς για εμάς βρέθηκε ένας προπονητής που μας πήρε όλους μαζί σαν παιδιά του και μας προχώρησε. Το 1979 αν θυμάμαι καλά ήμασταν όλοι μαζί στην εφηβική ομάδα πόλο του ΑΝΟΓ. Τότε είναι που ξεκίνησαν όλα.
Δημήτρης Τζουβελεκάκης: Το 1967 ξεκινάει επίσημα ο σύλλογος. Ενώνονται δύο διαφορετικοί σύλλογοι στην Γλυφάδα. Το 1970 η Γλυφάδα φτάνει στην Α’ κατηγορία στο Πόλο. Εγώ, είχα ξεκινήσει με το κολύμπι, είχα σταματήσει και πιο μεγάλος ξαναμπήκα στην πισίνα για Πόλο. Αυτό που επίσης καθόρισε την επιτυχία του αθλήματος, καθώς και όλων των αθλημάτων υγρού στίβου είναι η δημιουργία του Κλειστού Κολυμβητηρίου στην Γλυφάδα. Σκέψου, ότι μέχρι τότε οι προπονήσεις γινόντουσαν στην θάλασσα και πολλά πρωταθλήματα μόνο το καλοκαίρι.
Κρίτων Μάρκόγλου: Κατά την γνώμη μου έλαβε χώρα μια συγκεκριμένη συγκυρία πραγμάτων που καθόρισε το επιτυχημένο ταξίδι για την υδατοσφαίρηση του ΑΝΟΓ: α) η μεταγραφή μου από την Κωνσταντινούπολη β) η εμφάνιση νέων παιχτών από τα «σπλάχνα» της ομάδας γ) η συνεργασία με προπονητές όπως ο Μίχαλος και ο Νάκιτς που ήρθε αργότερα.
Γιάννης Πατέρας: Σταδιακά η ομάδα πλαισιωνόταν από νέους σε ηλικία παίκτες οι οποίοι θα ωρίμαζαν δίπλα στους έμπειρους συμπαίκτες τους. Αυτή η χημεία είναι που έβαλε τις βάσεις για την μεγάλη ομάδα.
Τάσσης Παπαϊωάννου: Συμφωνώ με τα παιδιά. Η επιτυχία δεν ήρθε σε μια ημέρα. Αυτό που έγινε ξεκίνησε την δεκαετία του 1970. Υπήρξαν κάποιοι «πιονέροι» που έβαλαν τα θεμέλια αυτής της ομάδας, ανεβάζοντάς την από την Γ’ κατηγορία στην Α’ Εθνική, κερδίζοντας διαδοχικά τα αντίστοιχα πρωταθλήματα και όλους αυτούς οφείλουμε να μην τους ξεχνάμε. Η ομάδα, όπως και κάθε σοβαρή προσπάθεια άλλωστε, στήθηκε σιγά-σιγά, με πολύ κόπο και μόχθο, αλλά και πολύ αγάπη και πείσμα.
Κυριάκος Γιαννόπουλος: Αφετηρία ήταν η αγάπη των διοικούντων τον σύλλογο και κυρίως του τότε Προέδρου, του αείμνηστου Μάκη Λιούγκα, για τα αθλήματα του υγρού στίβου και κυρίως της υδατοσφαίρισης. Είναι όμως και η συγκυρία καλών προπονητών και αθλητών, που αγάπησαν τόσο το άθλημα όσο και τον Σύλλογο. Νομίζω, ότι αυτή η σύνθεση είναι η βάση για την δημιουργία μιας εκ των καλύτερων ομάδων στην ιστορία του ελληνικού Πόλο.
Το πόλο εκείνη την εποχή και ο ΑΝΟΓ που άλλαξε το άθλημα
Προπόνηση στο Ζάππειο κολυμβητήτριο. Τέλη δεκαετίας του 1970.
Τάσσης Παπαϊωάννου: Ένα άλλο άθλημα. Όχι μόνον αγωνιστικά. Κυρίως αντιμετωπίζαμε τον αθλητισμό ερασιτεχνικά με επαγγελματική όμως συνέπεια και σοβαρότητα. Παίζαμε γι’ αυτό που λέγαμε ομάδα και όχι μόνο για τα χρήματα. Χαιρόμασταν και στενοχωριόμασταν όλοι μαζί. Μ’ άλλα λόγια αντρωθήκαμε, μεγαλώσαμε και ζήσαμε όλοι μαζί αξέχαστες στιγμές που δεν τις ανταλλάσσω με κανένα «καλό μισθό».
Γιάννης Πατέρας: Ναι, οι ομάδες ήταν σαφώς πιο παρεΐστικες, λειτουργώντας σε ερασιτεχνικό επίπεδο με επαγγελματική νοοτροπία.
Άκης Γιαννόπουλος: Κάθε εποχή είναι διαφορετική. Τα αθλήματα εξελίσσονται πολύ. Σκέψου ότι εμείς πριν ξεκινήσουμε να ασχολούμαστε αποκλειστικά με το πόλο κάναμε 2-3 διαφορετικά αγωνίσματα ο καθένας. Από την άλλη εμείς πιστεύω ότι σαν ομάδα το αλλάξαμε το άθλημα, γιατί πολύ απλά δώσαμε την νοοτροπία της διαφορετική προπόνησης. Οι υπόλοιπες ομάδες μας ακολούθησαν σε αυτό.
Κατάκτηση πρωταθλήματος Α2 και άνοδος του ΑΝΟΓ στην πρώτη κατηγορία.
Δημήτρης Τζουβελεκάκης: Σκέψου ότι εμείς προλάβαμε την εποχή που υπήρχε πρωτάθλημα μόνο το καλοκαίρι. Υπάρχει πολύ μεγάλη εξέλιξη από τότε. Ήμασταν ερασιτέχνες με μεγάλη επαγγελματική συνείδηση όπως είπαν και τα παιδιά. Δεν παίζαμε καθόλου για τα λεφτά, αν και στο πόλο ακόμα και σήμερα αυτά δεν είναι ο κύριος λόγος για να ασχοληθεί κανείς.
Κρίτων Μάρκογλου: Μπορεί εκείνες τις εποχές το άθλημα να ήταν τελείως ερασιτεχνικό αλλά είχε άλλες αξίες. Οι σημαντικότερες ήταν η ψυχή και η προσπάθεια που δίναμε όλοι μας. Ο ένας για τον άλλον και όλοι για όλους.
Κυριάκος Γιαννόπουλος: Απλά για κάποιον λόγο ήταν πιο όμορφο. Είχε ασφαλώς περισσότερες δυσκολίες και μέσα από αυτές τος δυσκολίες γινόσουν πραγματικά καλύτερος.
Η πρώιμη περίοδος 1980-1986 μέχρι το πρωτάθλημα
Φωτογραφία μετά από αγώνα με αθλητές άλλων ομάδων, στις αρχές του 1980. Όρθιος από τα αριστερά ο Τάκης Μίχαλος.
Άκης Γιαννόπουλος: Στην ομάδα των αντρών ανεβήκαμε το 1980. Νομίζω ότι το 1983 κάναμε το μπαμ. Τότε είναι που καταλάβαμε ότι μπορούμε να σπάσουμε το δίδυμο Ολυμπιακός – Εθνικός. Το σημαντικό όμως είναι ότι μαζί με αυτή την ομάδα μεγάλωσε και ο σύλλογος που είναι και ο μεγαλύτερος σύλλογος των Νοτίων Προαστίων. Αυτό έφερε τις επιτυχίες και σε άλλα τμήματα, όχι μόνο στην υδατοσφαίρηση.
Γιάννης Πατέρας: Ναι από το 1980 φαίνεται ότι πάμε για πιο σοβαρά πράγματα. Η ομάδα κάθε χρόνο μικραίνει σε μέσο όρο ηλικίας και μεγαλώνει σε εμπειρία και δίψα για διάκριση. Οι παλαιότεροι παραδίδουν την σκυτάλη στους νεότερους και αυτοί ανταποκρίνονται με επιτυχία.
Κυριάκος Γιαννόπουλος: Αυτό που μας αλλάζει είναι κατά την γνώμη μου η έλευση καλών προπονητών στον σύλλογο. Έρχεται αρχικά ο Τάκης Μίχαλος και γινόμαστε πιο «ομάδα». Επίσης, αρχίζει και ασχολείται περισσότερο με την ομάδα ο τότε αντιπρόεδρος και αργότερα Πρόεδρος του συλλόγου Αντώνης Δημητρόπουλος. Μας έδωσε μεγάλη βοήθεια στο να συνεχίσουμε να δουλεύουμε σκληρά και τότε η ομάδα άρχισε να αποκτάει στόχους. Πρέπει να τονίσω ότι μια ομάδα ανθρώπων, και συγκεκριμένα οι: Θόδωρος Πάτερος Κώστας, Γάιτας, Τάκης Πατέρας, Γιώργος Δάνδολος, ήταν συνεχώς δίπλα μας και έλυναν κάθε μας πρόβλημα, με αποτέλεσμα εμείς οι αθλητές να αφοσιωθούμε στην προπόνησή μας.
Τάσσης Παπαϊωάννου: Όταν ξεκινήσαμε, αυτά που αργότερα καταφέραμε έμοιαζαν τόσο μακρινά, αργότερα όμως ήταν θέμα χρόνου η κατάκτηση των τίτλων. Η ομάδα αρχίζει και χτίζεται πάνω στο πιο μεγάλο της μυστικό, την αληθινή φιλία όλων των παιδιών μεταξύ τους. Από τους μεγάλους μέχρι τους μικρότερους, ακόμη και των παικτών που ήρθαν αργότερα με μεταγραφή από άλλες ομάδες. Ήμασταν όλοι μια παρέα, ζούσαμε λίγο-πολύ στην ίδια γειτονιά. Είχαμε όμως την ανάλογη συμπαράσταση του συλλόγου, με τον πρόεδρό μας τον Μάκη Λιούγκα και τον ακαταπόνητο εξαιρετικό έφορό μας Θόδωρο Πάτερο που μας αγαπούσε και μας είχε όλους σαν παιδιά του.
Η καταξίωση και οι τίτλοι. 1986 -1990
Κατάκτηση κυπέλλου 1987 στο Ζάππειο Κολυμβητήριο.
Κρίτων Μάρκογλου: Οι επιτυχίες, λοιπόν, δεν άργησαν να έρθουν. Καταφέραμε και κατεβάσαμε μετά από πολλά χρόνια τον Εθνικό και τον ΟΣΦΠ από τον θρόνο των πρωταθλητών και πήραμε τέσσερις φορές το πρωτάθλημα και δυο φορές το Νταμπλ. Παιχνίδι με το παιχνίδι, σεζόν με την σεζόν, περιμέναμε την καταξίωση. Ήμασταν μια ομάδα αγαπημένη μεταξύ μας, που έπαιζε καλά και κέρδιζε. Αρχίσαμε, λοιπόν, να το πιστεύουμε.
Άκης Γιαννόπουλος: Βλέπαμε τους εαυτούς μας να μεγαλώνουμε ημέρα με την ημέρα, μήνα με το μήνα. Την νιώθαμε την εξέλιξή μας και κατά την γνώμη μου ήταν κάτι που όλη η ομάδα ήθελε να συμβεί. Όμως το να φτάσεις να γίνεις πρώτος μπορεί και να είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι το να παραμείνεις εκεί. Ο πρώτος μας στόχος ήταν να περάσουμε τον Ολυμπιακό. Και αφού το καταφέραμε αυτό θέλαμε να κερδίσουμε τον Εθνικό που ήταν και αυτός έτσι κάπως κατεστημένο στην υδατοσφαίριση στην Ελλάδα.
Δημήτρης Τζουβελεκάκης: Πριν το 1984 το πρωτάθλημα δεν μας πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό. Μόνο όταν καθιερωθήκαμε στην 3η θέση το είδαμε. Όταν καταλάβαμε ότι σπάσαμε το δίδυμο Εθνικός – Ολυμπιακός είπαμε στους εαυτούς μας, «γιατί όχι και πρώτοι;» Ήταν, λοιπόν, και θέμα χρόνου και θέμα timing.
Κυριάκος Γιαννόπουλος: Έγινε στόχος το πρωτάθλημα. Εγώ προσωπικά το περίμενα ότι κάποια στιγμή θα το παίρναμε. Το πιστέψαμε και με αυτό το όραμα κοιμόμασταν και ξυπνάγαμε.
Γιάννης Πατέρας: Ναι από ένα σημείο και μετά το πιστεύαμε ακράδαντα. Έτσι, είναι ο αθλητισμός. Σκαλί – σκαλί. Όταν γίνεσαι δεύτερος αρχίζεις και κοιτάς την κορυφή.
Οι προπονητές της ομάδας
Η Χρυσή ομάδα του ΑΝΟΓ της δεκαετίας του 1980.
Κυριάκος Γιαννόπουλος: Μεγάλη η συνεισφορά του Τάκη γενικότερα στον ΑΝΟΓ όχι μόνο στο Πόλο. Ερχόμενος από μια μεγάλη ομάδα όπως είναι ο Ολυμπιακός και έχοντας στο πετσί του τον πρωταθλητισμό, μας «μπόλιασε» με τον δικό του μοναδικό τρόπο αυτό το μικρόβιο. Έπαιξε με το μυαλό και τον χαρακτήρα μας, και κατάφερε να κάνει την σύνθεση που χρειάζεται μια ομάδα για να διεκδικήσει πρωτάθλημα. Ξέρεις κάτι; Αυτό είναι πιο δύσκολο από το να είσαι καλός προπονητής. Θέλει ικανότητες ψυχολόγου, παιδαγωγού και προπονητή ταυτόχρονα.
Δημήτρης Τζουβελεκάκης: Ο Τάκης Μίχαλος μας ένωσε. Μας έδωσε την ψυχολογία του πρωταθλητή και μπήκε και στην φιλία μας με πολύ ουσιαστικό τρόπο. Μέσα στην πισίνα ήμασταν ομάδα, αλλά έξω από αυτήν ήμασταν πραγματικοί φίλοι και με τον προπονητή μας.
Άκης Γιαννόπουλος: Πολύ μεγάλη σημασία έχει αυτό. Ο Τάκης ήταν ο πρώτος μας προπονητής. Σε αυτόν τα οφείλουμε όλα. Μας πήρε από μια παρέα παιδιών και μας έκανε ομάδα. Μας πήγε μέχρι και την δεύτερη θέση. Μετά ήρθε ο Νάκιτς.
Τάσσης Παπαϊωάννου: Ο Νάκιτς ήρθε για το πρωτάθλημα, όταν ήμασταν ήδη μια έτοιμη και καλή ομάδα. Όμως, ο Τάκης, εκτός από πολύ καλός προπονητής, υπήρξε και αληθινός φίλος με όλους μας. Συνετέλεσε, δηλαδή, ακριβώς στο δέσιμο της ομάδας και «έξω από το νερό», κάτι εξαιρετικά σημαντικό κατά τη γνώμη μου. Μας ενέπνευσε με τον τρόπο του, μεταδίδοντάς μας την αυτοπεποίθηση «του πρωταθλητή». Η συνεισφορά του συνεπώς υπήρξε αναμφίβολα καταλυτική. Τον θυμάμαι με πολύ αγάπη.
Το κλειδί της επιτυχίας
Τάσσης Παπαϊωάννου: Η φιλία, ο αλληλοσεβασμός και το καλό παράδειγμα των μεγαλύτερων που αποτελούσαν πρότυπο για τους μικρότερους. Μόλις αυτά χάθηκαν, χάθηκε και αυτό που λέμε «ομάδα». Υπήρχαν μόνον άτομα και προσωπικές διαδρομές, με αποτέλεσμα σταδιακά η εξαιρετική αυτή ομάδα να διαλυθεί.
Άκης Γιαννόπουλος: Για εμένα προσωπικά η πολύ δουλειά μας οδήγησε στις επιτυχίες. Ήμασταν ερασιτέχνες με επαγγελματική νοοτροπία. Ήμασταν η πρώτη ομάδα που έκανε διπλές προπονήσεις, κάτι το ανήκουστο για την εποχή. Και μάλιστα δεν ήταν απλά διπλές προπονήσεις αλλά και πρωτοποριακές προπονήσεις. Σκέψου ότι κάναμε βάρη εκτός πισίνας, κάτι το εξαιρετικά καινοτόμο για εκείνη την εποχή.
Γιάννης Πατέρας: Ναι αυτό που λέει ο Άκης. Η σκληρή δουλειά από όλους. Η φιλία, φυσικά έπαιξε και αυτή τον ρόλο της κυρίως επειδή ο ένας βοηθούσε και «έσπρωχνε» τον άλλον ώστε να δουλεύουμε όλοι μαζί σε υψηλό επίπεδο. Όμως, όσο φίλοι και αν ήμασταν δεν σταματήσαμε να δουλεύουμε ποτέ.
Κυριάκος Γιαννόπουλος: Νομίζω ότι όλα μαζί έπαιξαν τον ρόλο τους: Το ταλέντο, η σκληρή δουλειά, η επιμονή, η φιλία μεταξύ μας, η αγάπη για την ομάδα, το πάθος μας. Όλα μαζί κατάλληλα δομημένα.
Κρίτων Μάρκογλου: Για μένα η φιλία έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο. Ίσως και τον πιο σημαντικό.
Δημήτρης Τζουβελεκάκης: Ναι αυτό είναι το μυστικό. Ήταν κάτι που μεταδιδόταν από τους μεγαλύτερους στους μικρότερους. Σχεδόν μετά από κάθε προπόνηση βγαίναμε έξω. Πολλές πλάκες μεταξύ μας. Πλάκες χοντρές, χωρίς να υπάρχει καμία παρεξήγηση.
Όταν τα «σκουφιά» κρεμάστηκαν. Η πορεία μετά την επιτυχία του ΑΝΟΓ
Δημήτρης Τζουβελεκάκης: Ήταν ένα μεγάλο σχολείο για εμένα ο ΑΝΟΓ. Γενικά ο αθλητισμός είναι. Έμαθα πάρα πολλά πράγματα που μου φάνηκαν χρήσιμα για την ίδια την ζωή.
Γιάννης Πατέρας: Η επιτυχία δεν άλλαξε κάτι στην ζωή μας εκτός της εσωτερικής ικανοποίησης και ολοκλήρωσης μας σαν αθλητές.
Τάσσης Παπαϊωάννου: Καθόρισε σημαντικά τα νεανικά μας χρόνια. Κρατώ πολύ καλά φυλαγμένες μέσα μου τις όμορφες στιγμές, τις ωραίες αναμνήσεις, τις κοινές εμπειρίες.
Άκης Γιαννόπουλος: Ο ΑΝΟΓ μας έκανε επαγγελματίες αθλητές. Γίναμε μέλη εθνικών ομάδων. Κάποιοι από εμάς έγιναν Ολυμπιονίκες. Μεγαλώσαμε και σαν αθλητές και σαν προσωπικότητες μαζί με αυτόν τον σύλλογο.
Κυριάκος Γιαννόπουλος: Εγώ τώρα τι να πω; Ο ΑΝΟΓ άλλαξε την ζωή μου σε όλα τα επίπεδα. Τόσο σαν αθλητή όσο και σαν άνθρωπο. Και είναι σημαντικό ότι τις αρχές που απέκτησα από εκείνη την περίοδο της κουβαλάω ακόμα και σήμερα.
Κρίτων Μάρκογλου: Ενώ προερχόμουν από πρωταθλητισμό, οφείλω να ομολογήσω ότι ο ΑΝΟΓ με ανέδειξε κοινωνικά και μου «εμφύτεψε» τον σύγχρονο τρόπο σκέψης και φιλοσοφίας για τα νέα δεδομένα που βίωνα στην Ελλάδα.
Όσα δεν θα σβήσουν ποτέ από την μνήμη
Κατάκτηση πρωταθλήματος στον Άγιο Κοσμά. Με το πουκάμισο ο προπονητής Μίλε Νάγκιτς.
Άκης Γιαννόπουλος: Ο τελικός του 1986 που πήραμε το πρωτάθλημα. Ένα παιχνίδι που είχε γίνει το κολυμβητήριο του Αγίου Κοσμά, απέναντι στον Εθνικό. Αναφέρω αυτό το παιχνίδι γιατί νομίζω είναι το καλύτερο μου παιχνίδι με την ομάδα για εμένα που ήμουν τερματοφύλακας.
Κρίτων Μάρκογλου: Όλοι οι αγώνες είναι ξεχωριστοί στην μνήμη μου. Όταν όμως κατακτήσαμε το Κύπελλο και το Πρωτάθλημα, δηλαδή το πρώτο μας Νταμπλ και στη συνέχεια προκριθήκαμε στην Ευρώπη είναι γεγονότα που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Γιάννης Πατέρας: Συμφωνώ με τον Κρίτωνα. Αν και πολλοί αγώνες έρχονται συχνά στο μυαλό μου το αποκορύφωμα είναι οι τελικοί του πρώτου πρωταθλήματος και ο τελικός του Μεσογειακού κυπέλλου εναντίον της MLADOST.
Τάσσης Παπαϊωάννου: Για εμένα η ανάμνηση που δεν θα σβήσει ποτέ είναι από την εποχή πριν τους τίτλους. Συγκεκριμένα, όταν κερδίσαμε τον Ολυμπιακό και μπήκαμε «σφήνα» ανάμεσά του και στον Εθνικό που μονοπωλούσαν μέχρι τότε τα πρωταθλήματα. Τότε ανεβήκαμε στο δεύτερο σκαλί, μετά ακολούθησε και το πρώτο.
Δημήτρης Τζουβελεκάκης: Συμφωνώ απόλυτα. Η πρώτη νίκη επί του Ολυμπιακού το 1984 αν θυμάμαι καλά. Η ομάδα ανέβηκε στην δεύτερη θέση. Φυσικά, και το πρώτο πρωτάθλημα ήταν το κάτι άλλο. Εγώ, δεν ήμουν μέλος της ομάδας δεν το έζησα μέσα από την πισίνα, αλλά φαντάσου για μένα πόσο σημαντικό ήταν να δω τους φίλους, τους συμπαίκτες, τα αδέρφια μου να φτάνουν στο τέλος του δρόμου.
Κυριάκος Γιαννόπουλος: Τα θυμάμαι όλα και μάλιστα με λεπτομέρειες. Αν ξεχώριζα κάποια στιγμή αναγκαστικά, θα έλεγα την κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος. Πραγματικά μοναδικές στιγμές.
Οι μεγάλοι παίκτες
Γιάννης Πατέρας: Από το Νούμερο 1 έως το Νούμερο 13, ο καθένας είχε τον ρόλο του στην ομάδα. Ο καλύτερος παίκτης χωρίς τον τελευταίο δεν θα είχε την ίδια επιτυχία.
Άκης Γιαννόπουλος: Εγώ τώρα δεν μπορώ παρά να σου πω ο αδερφός μου (Κυριάκος). Γενικά, σε ένα ομαδικό άθλημα δεν είναι ποτέ σωστό το να ψάχνεις να βρεις τον καλύτερο παίκτη, γιατί αυτό από μόνο του δεν λέει και τίποτα. Θέλω να πω πώς όλα τα παιδιά ήμασταν σε πολύ υψηλό επίπεδο και για αυτό ήρθαν και οι επιτυχίες. Ο αδερφός μου ήταν όμως αυτό που λέμε ο ηγέτης της ομάδας.
Τάσσης Παπαϊωάννου: Ο μεγαλύτερος «παίκτης» με διαφορά ήταν η φιλία και η αλληλοεκτίμηση. Η Γλυφάδα ευτύχησε να έχει τότε τους καλύτερους παίκτες στην Εθνική ομάδα με τον Κυριάκο αρχηγό τους. Τι παραπάνω;
Δημήτρης Τζουβελεκάκης: Έβγαλε πάρα πολλούς και καλούς παίκτες η ομάδα μας. Εθνικές ομάδες, ευρωπαϊκές διοργανώσεις, Ολυμπιάδες. Αλλά ο Κυριάκος ήταν ένα σκαλί πάνω από όλους μας.
Κυριάκος Γιαννόπουλος: Με την σειρά μου εγώ θα σου πω η ομάδα. Είμαι υπερήφανος που υπήρξα μέλος αυτής της ομάδας. Και για τους συμπαίκτες μου που ήταν μεγάλοι σε αξία αθλητές αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά, αλλά και για τους προπονητές μου. Όλοι έδωσαν τα πάντα για να φτάσουμε στην κορυφή. Και τους αξίζουν πολλά. Τους ευχαριστώ όλους. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μετείχα σε αυτήν την ένδοξη πορεία.
Κρίτων Μάρκογλου: Εκτός από εμένα – χιούμορ κάνω – ο Τάσης Παπαϊωάννου, ο Κυριάκος Γιαννόπουλος, ο Βαγγέλης Πάτερος, αλλά και όλοι οι άλλοι όπως ο Τάσος Παπαναστασίου, ο Γιάννης Πατέρας κ.α.
Η θρυλική ομάδα του ΑΝΟΓ σήμερα και η φιλία που κρατάει
Άκης Γιαννόπουλος: Εδώ ταιριάζει το ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε. Φίλοι σε όλους τους χρόνους. Πραγματικοί φίλοι που συνεχίζουμε να αγαπάμε το Πόλο.
Κρίτων Μάρκογλου: Με όλα τα παιδιά συναντιόμαστε μέχρι και σήμερα και μοιραζόμαστε τις όμορφες μας αναμνήσεις. Η παρέα αυτή θα κρατήσει μέχρι τέλους. Είμαι σίγουρος.
Δημήτρης Τζουβελεκάκης: Ήμασταν τόσο δεμένοι που ο ένας βοηθούσε τον άλλο συνέχεια. Αλληλεγγύη πραγματική. Βρισκόμαστε συχνά ακόμα και τώρα. Τα λέμε, θυμόμαστε τα παλιά, κάνουμε καινούργιες πλάκες και προχωράμε.
Τάσσης Παπαϊωάννου: Φυσικά και συναντιόμαστε συνέχεια. Και όχι μόνον από την Γλυφάδα, αλλά και από τις άλλες ομάδες: Εθνικό, Ολυμπιακό, Βουλιαγμένη κλπ. Πώς να ξεχάσεις τα πιο ωραία χρόνια που μοιραστήκαμε μαζί, πώς να ξεχάσεις τις παιδικές σου αναμνήσεις;
Γιάννης Πατέρας: Σαφώς και παραμένουμε ακόμα φίλοι και χαίρομαι πάρα πολύ όταν συναντιόμαστε όλοι μαζί.
Κυριάκος Γιαννόπουλος: Απλά οι καλύτεροι μου φίλοι μέχρι σήμερα. Μια πραγματική φιλία ζωής.