Jimmy and the fish: Οι παρέες φτιάχνουν ωραία μαγαζιά
- 09/01/2016
Ο Μιχάλης, ο άνθρωπος που έστησε το θρυλικό «Καρπούζι» στα τραπέζια του οποίου συναντούσες παρέες μεγαλοεφοπλιστών και καλλιτεχνών αγκαζέ με απλούς Πειραιώτες και δίχως ωράριο. Καθαρά ποτά, προσεγμένη μουσική και ελάχιστα τραπέζια. «Σφαγή» για μία κράτηση, αναμονή για τα κυριακάτικα πάρτι τα οποία σχεδόν διαδέχονταν με λίγες ώρες ανάπαυλας τα σαββατιάτικα ξενύχτια. Ο Μιχάλης, λοιπόν, ήταν το πρόσωπο εκείνο που άνοιξε μερικές από τις χιλιάδες “αποσκευές” του και έστησε ένα εστιατόριο μοναδικό. Μπήκε στην κουζίνα, μαγείρεψε ο ίδιος, έστησε το μενού και φρόντισε μέχρι και το σημείο που έμπαινε το τελευταίο καρφί στον τοίχο.
Εφερε έπιπλα αντίκες και δημιούργησε δύο διαφορετικά επίπεδα αισθητικής. Στην παραλία μετέφερε τις εικόνες από την Κυανή Ακτή, από το Μόντε Κάρλο και πάνω στο deck τοποθέτησε καρέκλες σκηνοθέτη ξύλινα τραπέζια με λευκά τραπεζομάντηλα, στοιχεία από πλοία και καΐκια, άφησε τον χώρο ανοιχτό να ρουφάει τον ήχο από τα κατάρτια και τις μυρωδιές της θάλασσας. Στον κλειστό χώρο, απέναντι, με το που έμπαινες η ματιά έπεφτε στα έπιπλα αντίκες και στις εικόνες που κοσμούσαν τους τοίχους. Μία ξύλινη σκάλα στην μέση του χώρου, το γραφείο με τα πολλά αντικείμενα αμέσως μπροστά στην πόρτα και φυσικά η μυστική κουζίνα όπου μεταξύ άλλων μπαινόβγαινε και ο Μιχάλης, η ψυχή του μαγαζιού. Απλός, διακριτικός μακριά από βλέμματα, από εντυπωσιακές νεοπλουτίστικες συμπεριφορές ο bon viveur του Πειραιά σχεδόν σκανάριζε μέσα σε δευτερόλεπτα όλα τα τραπέζια για να βεβαιωθεί πως όλα ήταν καλά. Μόλις ένιωθε σιγουριά αποχωρούσε το ίδιο διακριτικά. Διόλου τον ενδιέφερε να τον αναγνωρίσουν αυτοί που δεν τον ήξεραν, κοιτούσε τους φίλους του, την παρέα του και καταλάβαινε τα πάντα.
Η επιτυχία αναπόφευκτη. Δύσκολο να βρεις τραπέζι στον γνωστό “Jimmy”. Το μεσημέρι επιχειρηματίες και το βράδυ όλες οι φυλές της κοσμικής Αθήνας και του Πειραιά. Το τηγάνι με την καραβιδομακαρονάδα, η σαλάτα στο αληθινό κοχύλι, τα φρέσκα ψάρια και στη συνέχεια η σούπα φραόυλας και το προφιτερόλ που ερχόταν σε οικογενειακό μέγεθος έγιναν talk of the town και ο Jimmys το νέο hot spot.
Βρείτε το Jimmy and the Fish στο Foursquare για πληροφορίες και reviews
Πέρασαν πολλά χρόνια και ο Πειραιάς άρχισε να αλλάζει. Το Μικρολίμανο δεν γλύτωσε από τους κλυδωνισμούς και τον τυφώνα, μετέπειτα, της κρίσης. Ένα καλοκαίρι, Ιούλιος του 2013, ο Jimmys θα κλείσει. Οι λόγοι μικρή αξία έχουν. Το ιστορικό μαγαζί θα σφραγίσει την πόρτα του και το τηλέφωνο θα χτυπά αλλά δεν υπάρχει καμία απάντηση.
Λίγους μήνες μετά, ένα άλλο μέλος της ιστορικής παρέας του Πειραιά, ο Μπάμπης Δημάκος, ο άνθρωπος που στεκόταν στην πόρτα του «Καρπουζιού» όλα τα χρόνια, αποφάσισε να το ξαναζωντανέψει. “Ερχόμουν από την αρχή του μαγαζιού σαν πελάτης. Στα διπλανά τραπέζια καθόντουσαν πρωθυπουργοί, πρέσβεις, εφοπλιστές, ηθοποιοί, τραγουδιστές. Όταν έμαθα ότι το μαγαζί κλείνει στεναχωρήθηκα τόσο πολύ. Προσπάθησα να σκεφτώ τι θα μπορούσα να κάνω και πήρα την μεγάλη απόφαση να το ανοίξω με την συγκατάθεση και την στήριξη του Μιχάλη. Μού άφησε τα περισσότερα πράγματα, την διακόσμηση και φυσικά τις ιδέες του και το βλέμμα του πάνω σε όλα. Για μένα ο Μιχάλης, ο φίλος μου, είναι η ψυχή του μαγαζιού και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Εχουμε ταξιδέψει παρέα όλο τον κόσμο. Από όπου πηγαίναμε έπαιρνε και μία ιδέα. Δεν πηγαίναμε ποτέ στα σημεία που θα πήγαινε κάποιος όταν θα έφτανε σε μία ξένη πόλη. Πάντα διάλεγε τα πιο παλιά και ιστορικά εστιατόρια και έκλεινε τραπέζι. Σχεδόν φωτογράφιζε τον χώρο με τη ματιά του. Και μετά βουτιά στα παλαιοπωλεία… Αυτός είναι. Γι αυτό έγινε και τόσο ήρεμα η διαδοχή”.
Η αλήθεια είναι πως ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει. Ιδιος ο χώρος, σχεδόν ίδιο το μενού με έξυπνη και ενδιαφέρουσα την προσθήκη του πολύ καλού σούσι, με σεφ τον Βικ, τον Σαντιγιάν Βικόι. “Ο Μιχάλης έρχεται και δίνει τις συμβουλές του, μπαίνει στην κουζίνα… Κοίτα“, μου λέει, “για κάποιους που δούλευαν ως τις 8 το πρωί και στις 2 το μεσημέρι έφευγαν με χαρά και κέφι να ξανανοίξουν το μαγαζί δεν υπάρχει τίποτα σημαντικότερο από την φιλία. Το συγκεκριμένο μαγαζί ήταν και θα είναι καλό γιατί είναι κλασικό και σέβεται την ιστορία του”.
Φεύγοντας, κοίταξα φευγαλέα την πρόσοψη. Μέσα από το τζάμι θυμήθηκα την εικόνα του Τζίμη, του ανθρώπου που έστησε τους «12 Αποστόλους» και το «Βάινχαρτ». Ένα βράδυ στο «Καρπούζι», όταν ακόμη το “Jimmy’s” ήταν ιδέα στα σπάργανα μου είπε: “θα βάλω μια αληθινή γοργόνα στη βιτρίνα, με μακριά ουρά και χρυσά λέπια. Ετσι το ονειρεύομαι“. Είχε τόσο δίκιο… Τώρα που βρήκαμε τον Jimmy βρήκαμε και το παραμυθένιο fish…