Κόλλυβα το πρωί, Offspring το βράδυ
Ο Χρήστος Καούρης γράφει για τα χρόνια που τα παιδιά έγιναν άντρες. Σε ένα καφενείο στην Άνω Γλυφάδα. Πάνω από πεταμμένα κόλλυβα, δανεικά τσιγάρα και... Offspring.
- 14/10/2014
Απέναντι από το σχολείο μου, αυτό ντε που είναι στην Παπανδρέου που ήταν Αθηνών και τώρα είναι μόνο Δημοτικό αλλά τότε ήταν και Γυμνάσιο και Λυκείο και απ’ όλα, έχει ένα πάρκο. Μάλλον, έχει ένα νεκροταφειο. Αποφεύγω να εξετάσω πώς επιδρά στην παιδική ψυχολογία η θέα κηδειών σε ημικαθημερινή βάση. Γύρω από το σχολείο είχε ένα μικρό πάρκο. Με τον καιρό, το πάρκο μεγάλωσε, κάπως ψιλοφτιάχτηκε, μη φανταστείς τίποτα φοβερό, αλλά για μας ήταν αρκετό.
Επειδή ήταν κομματάκι δύσκολο να υπάρχει κολλυβοκαφενείο στο σχολείο μας (αν και θα ήταν τόσο σουρέαλ που θα με ενδιέφερε), φτιάχτηκε σε ένα από τους εφαπτόμενους δρόμους στο πάρκο, κανένα πεντάλεπτο με το πόδι, σε θανατερούς ρυθμούς περπατήματος. Σχωράτε με για το μαύρο χιούμορ μπάι δε γουέι, αλλά τέτοια λέγαμε τότε, ήμασταν 1516, οι ορμόνες μας έτρεχαν και στα σάλια μας, ο θάνατος ήταν τόσο άγνωστος στους περισσότερους που ήταν ως και γοητευτικός.
Την άνοιξη του ’96 συνέβησαν δύο άνωγλυφαδόιστορικά γεγονότα. Το ένα, ότι κυκλοφόρησαν οι Offspring το Smash. Φίλε, ήταν σαν να το έγραψαν για μας. Σε ξεφτιλίζει η γκόμενα αλλά δεν την αφήνεις γιατί φοβάσει ότι δεν θα βρεις άλλη: ακούς το self esteem. Έχεις σύνδρομα καταδίωξης από τον εαυτό σου: παίζει το gotta get away. Θέλεις να πλακωθείς με τα απέναντι μαλακισμένα: Come out and play και φύγαμε. Σιχαίνεσαι την τρέντι αισθητική που απειλεί να σε πνίξει; smash,my friend, smash.
Δεύτερο: ο ιδιοκτήτης του μικρού κολλυβοκαφέ “Άθως” (Πάνο ευχαριστώ, δεν θα το θυμόμουν ΠΟΤΕ), αποφάσισε να κάνει στροφή στα νιάτα μετά το μεσημέρι που έπεφταν οι δουλειές. Αποτέλεσμα, το 2×6 καφενείο με τη μικρή αυλή και τη συνοικιακή γκαλερί έγινε το στέκι μας. Καφέ μετά το σχολείο, τα πρώτα τσιγάρα ρεφενέ, καμιά μπύρα μετά τα φροντιστήρια (πηγαίναμε φρονιστήρια από την πρώτη Λυκείου; πηγαίναμε. Και τότε; και τότε. Φακ).
Όταν βράδιαζε το πράγμα ρόκαρε: Τρύπες, Panx Romana, Magic De Spell, λίγα Σπαθιά, αλλά κυρίως το Smash. Και χορεύαμε, μεταξύ μας, τα αγόρια που έβλεπαν το αντριλίκι να τους προκαλεί.
La la, la la la, la la.
Πέφταμε ο ένας πάνω στον άλλο, σχιζοφρένεια, headbanging. Ουρλιάζαμε, φλερτάραμε άλλοι δειλά και άλλοι θαραλλέα αλλά όλοι ιδρωμένα, τα κορίτσια διασκέδαζαν να μας κοιτούν και διάλεγαν όπως πάντα, γαμώτο τους μεγαλύτερους. Δεν είχε σημασία αν δεν είχες φράγκα, τσιγάρα, παρέα. Μια γουλιά, μια τζούρα, ένας φίλος θα ήταν εκεί. Και η κουβέντα σταθερή: ποιό είναι καλύτερο: το self esteem ή το come out and play;
Φυσικά το πάρτι δεν έμελλε να κρατήσει για πολύ. Ο ιδιοκτήτης αποφάσισε πως τα έξαλλα 16χρονα που παραγγέλουν μια μπύρα στα τρία και συμπεριφέρονται σαν τον Τζέγνκις Χαν σε έξαψη δεν ήταν ακριβώς το business plan που είχε υπόψιν του. Πριν μπει ο Σεπτέμβρης, μας είχε σουτάρει όλους και το “Άθως” είχε πάρει ξανά τη σοβαρή, θλιμμένη όψη του.
Σχεδόν 20 χρόνια μετά,θυμάμαι το καλοκαίρι του ’96. Τότε που ένα καφέ της θλίψης μετατράπηκε για λίγους μήνες σε καφέ της εφηβείας και της αντίρρησης, του χαβαλέ και του μηδενισμού, της ακμής και του μαλακού πακέτου.
Και ενός δίσκου, που κάποιος τον αγόρασε και οι υπόλοιποι τον γράψαμε σε κασέτα.
*Ο Χρήστος μεγάλωσε στη Γλυφάδα και τα τελευταία χρόνια τον βλέπουμε στην τηλεόραση μας μέσω των καναλιών NovaSports