Λόλος Σταμάτης, ο άνθρωπος που μαθαίνει water ski στους νότιους εδώ και 35 χρόνια
Ο δημιουργός του Lolos Ski Center έχει όλες τις απαντήσεις για το θαλάσσιο σκι (και μερικές πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες να διηγηθεί).
- 12/10/2019
Ήταν αρχές της δεκαετίας του ’70 όταν ο Λόλος Σταμάτης (το όνομά του βγαίνει από το Θεολόγος) φόρεσε για πρώτη φορά πέδιλα σκι. Ήταν παιδί ακόμα και, εκτός από την αγάπη του για τη θάλασσα, τίποτα άλλο δεν προμήνυε πως αυτή η πρώτη επαφή θα ήταν τόσο καθοριστικής σημασίας για τη μετέπειτα ζωή του. Χαρές, στεναχώριες, θυσίες, μικρές και μεγάλες νίκες, αποτυχίες, κούραση, επιβράβευση, προσωπικές και επαγγελματικές επιλογές, όλα στο εξής θα είχαν έναν κοινό παρονομαστή και την ίδια χρονική αφετηρία: Τη στιγμή που τα πέδιλα κούμπωσαν πάνω του.
«Ο άνθρωπος που με ώθησε να ασχοληθώ με το θαλάσσιο σκι είναι ο Γρηγόρης Κασιδόκωστας, που είναι ιστορία για τη Βουλιαγμένη. Ήταν φίλος του πατέρα μου και μου πρότεινε να πάω στον Ναυτικό Όμιλο όπου ήταν τότε προπονητής για να κάνω αθλητικό σκι. Ξεκίνησα και από τα πρώτα κιόλας βήματα βρέθηκα στην εθνική ομάδα» θυμάται ο ίδιος. Στην πορεία, κέρδισε πολλές βαλκανικές και ευρωπαϊκές διακρίσεις και το 1985 έγινε προπονητής, δημιουργώντας τη δική του σχολή θαλάσσιου σκι. Η σχολή, που σήμερα αποτελεί σημείο αναφοράς για το άθλημα στην Ελλάδα, λειτουργούσε μέχρι το 2012 στον Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης και από το 2013 έχει μετακομίσει στον Ναυτικό Όμιλο Κατοίκων Βουλιαγμένης, κάτω από το Εν Πλω.
Εκεί, σε ένα από τα τραπεζάκια που βλέπουν στην μεγάλη προβλήτα του Lolos Ski Center, συναντηθήκαμε ένα μεσημέρι του Σεπτέμβρη.
Αυτό το κάτι που κάνει το θαλάσσιο σκι μοναδικό
Για τον Λόλο, το σκι είναι οικογενειακή υπόθεση. Ασχολήθηκαν μ’ αυτό -αρχικά ως αθλητές, στη συνέχεια με τον πρωταθλητισμό και σήμερα ως προπονητές- τα αδέρφια του, Παύλος και Στέλιος Σταμάτης, και τελικά οι γιοι του, Γιάννης και Φίλιππος. Σήμερα είναι όλοι τους εκπαιδευτές της σχολής, ενώ, εκτός από το Lolos Ski Center στη Βουλιαγμένη, λειτουργεί εδώ και τέσσερα χρόνια Lolos Ski Center και στη Χαλκιδική, στο Porto Carras. Τι είναι αυτό, όμως, που κάνει το συγκεκριμένο άθλημα τόσο γοητευτικό όχι μόνο για την οικογένεια Σταμάτη αλλά για όλους όσοι καταπιάνονται μαζί του έστω και μία φορά;
«Η αίσθηση του να τρέχεις πάνω στο νερό. Δεν συγκρίνεται με τίποτε άλλο. Εγώ κάνω σκι συνολικά πάνω από 40 χρόνια. Αλλά το πιστεύεις ότι δεν το έχω ακόμα χορτάσει; Σήμερα το πρωί μπήκα πάλι. Χθες έκανα δύο φορές, προχθές πάλι δύο. Αυτό το άθλημα μου δίνει ζωή. Το ίδιο παθαίνουν όλοι με το σκι. Δεν γίνεται να το χορτάσεις».
«Για το water ski δεν υπάρχει ηλικία. Μπορείς να το κάνεις είτε είσαι τεσσάρων, είτε είσαι ογδόντα τεσσάρων ετών. Η κόρη μου, που τώρα είναι τριών, έχει ήδη ξεκινήσει. Υπάρχει όμως μια ιδιαιτερότητα αν μιλάμε για πρωταθλητισμό. Ένα παιδί που θα ξεκινήσει πολύ μικρό και θα μπει από νωρίς στον πρωταθλητισμό, κάποια στιγμή με τις προπονήσεις και τις υποχρεώσεις για το σχολείο σίγουρα θα κουραστεί. Έτσι, όταν πια φτάσει στην ηλικία που πραγματικά πρέπει να δώσει περισσότερα στο άθλημα, θα κάνει κοιλιά. Αν όμως ξεκινήσει γύρω στα δώδεκα με δεκατέσσερα, τότε -αν μιλάμε για πρωταθλητισμό- θα έχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα στα είκοσι. Θα έχει όρεξη να το κάνει».
«Όταν λέω ότι δεν υπάρχει όριο ηλικίας, το εννοώ. Είχα πριν από χρόνια τον κύριο Αντρέα, ο οποίος ήταν 85 χρόνων. Κάναμε λοιπόν διπλό σκι για μια πενταετία και το ευχαριστιόταν πάρα πολύ. Μια μέρα, όταν πια είχε φτάσει περίπου στα 90, μου λέει “Θέλω να μάθω μονό”. Ο άνθρωπος ήταν 1,90 και 90 ετών. Πώς να του μάθεις μονό; Ήταν πολύ δύσκολο. Κι όμως, το ήθελε πάρα πολύ. Αρχίσαμε λοιπόν τα μαθήματα. Κάθε φορά που κάναμε σκι, έβγαινε έξω με το χαμόγελο, ήταν ευτυχισμένος. Μπορεί να έκανε μόνο τρία λεπτά, η διάρκεια δεν είχε σημασία. Έβγαινε όμως πάντα χαμογελαστός, έκανε την ηλιοθεραπεία του, έπινε το καφεδάκι του, το ευχαριστιόταν. Όταν είχε αέρα ή κύμα, εγώ δεν ήθελα να το ρισκάρω και να τον βάλω μέσα. Του έλεγα λοιπόν “Κύριε Αντρέα μου, σήμερα δεν θα κάνουμε σκι”. Ε, μου έκοβε την καλημέρα και μου ξαναμιλούσε όταν τον ξαναέκανα. Μετά από μια μέρα, μετά από τρεις μέρες… μόνο τότε μου ξαναμίλαγε! Και σε πληροφορώ ότι έμαθε πολύ γρήγορα. Σε δύο τρία μαθήματα έμαθε μονό και μετά συνεχίσαμε έτσι. Ο κύριος Αντρέας ήταν η έκπληξη της ζωής μου».
Το water ski δεν είναι αυτό που νομίζεις
Όπως μου εξηγεί ο Λόλος Σταμάτης, γύρω από το θαλάσσιο σκι επικρατούν δύο μεγάλες παρανοήσεις. Πρώτον, ότι πρόκειται για ένα καλοκαιρινό άθλημα. Και, δεύτερον, ότι πρόκειται για ένα άθλημα που γίνεται μόνο στη θάλασσα.
«Στην Ελλάδα, νομίζουμε ότι το καλοκαίρι τελειώνει τον Αύγουστο. Να, είμαστε τώρα τέλη Σεπτεμβρίου και κοίτα τον καιρό. Είναι τέλειος. Άμα έρθεις τέλη Οκτωβρίου, τα ίδια θα δεις. Το πραγματικό κρύο ξεκινάει μετά τα Χριστούγεννα. Αλλά και πάλι μπορείς να κάνεις σκι, με φόρμα. Άσε που έχει φανταστικές μέρες ενδιάμεσα. Είναι καλύτερο δηλαδή μια ηλιόλουστη χειμωνιάτικη μέρα να πάω να κλειστώ σε μια καφετέρια αντί να αράξω στην παραλία και να κάνω μια βουτιά; Το κρύο νερό πάντως δεν είναι τον Γενάρη. Είναι Μάρτιο, Απρίλιο και Μάιο. Τον Μάιο, που πάνε όλοι και πέφτουν στη θάλασσα για το πρώτο μπάνιο, το νερό είναι παγωμένο. Είναι η εποχή που έχουν λιώσει τα χιόνια και η θάλασσα είναι όντως κρύα».
«Μπορεί στα ελληνικά να το λέμε θαλάσσιο σκι, αλλά η διεθνής ονομασία του είναι water ski. Είναι σκι στο νερό. Αθλητικό σκι δεν μπορείς να κάνεις στη θάλασσα. Δεν θέλει καθόλου κύμα, θέλει να είναι λάδι το νερό. Πρέπει λοιπόν να το κάνεις σε λίμνη. Στην Ελλάδα έχουμε δύο τρεις λίμνες όπου μπορείς να κάνεις προπόνηση. Στον Καϊάφα, στο Αγρίνιο, στα Γιάννενα… Αν λοιπόν ένα παιδί αποφασίσει να ασχοληθεί με το σκι σε επίπεδο πρωταθλητισμού, πρέπει να πάει εκεί να προπονείται. Υπάρχουν επίσης camps στο εξωτερικό, όπου μπορεί να πηγαίνει τα καλοκαίρια, τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα».
«Ένα μάθημα θαλάσσιου σκι διαρκεί συνήθως 15 λεπτά. Μετά πεθαίνεις, δεν αντέχεις. Γιατί βάζεις όλη σου δύναμη, δουλεύεις όλο σου το σώμα. Είναι πάρα πολύ καλή γυμναστική. Γυμνάζεσαι τέλεια και, σε σχέση με άλλα σπορ, έχεις πολύ μικρές πιθανότητες τραυματισμού. Ειδικά αν συνδυάζεται με μια εξωτερική γυμναστική, έχει εκπληκτικά αποτελέσματα στο σώμα».
Μια ζωή πίσω απ’ το σχοινί
Ο Λόλος Σταμάτης νιώθει πολύ τυχερός που κατάφερε να κάνει το χόμπι του επάγγελμα. Κυρίως όμως νιώθει χαρούμενος γιατί κατάφερε να το ασκεί με το ίδιο πάθος από την αρχή μέχρι τώρα. Έχουν αλλάξει σχεδόν όλα στο ελληνικό σκι από εκείνη την πρώτη μέρα στη Βουλιαγμένη -πολλά μάλιστα έχουν αλλάξει χάρη σε εκείνον- όμως η αγάπη του για το άθλημα μένει η ίδια. Όσα συνέβησαν στο ενδιάμεσο έχουν βεβαίως μια θέση σε αυτήν την αφήγηση.
«Προσωπικά, ως αθλητής, βρέθηκα για αγώνες σε πολλά μέρη του κόσμου. Γύρισα όλη την Ευρώπη και πολλές άλλες χώρες, αλλά δεν μπορώ να σου πω ότι έχω όντως δει όλα αυτά τα μέρη. Όταν πηγαίνεις για αγώνα, δεν κάνεις τουρισμό. Έχω πάει στο Ισραήλ, στην Αμερική, σε όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις, αλλά διακοπές έκανα για πρώτη φορά στα 40 μου. Μου λένε καμιά φορά “Έχεις πάει στο τάδε μέρος;”. Τους λέω “Ναι, έχω πάει”. Αλλά τι να εξηγήσω; Ότι πήγα μεν, αλλά ήταν σαν μην πήγα δε;».
«Τη δεκαετία του ’80 που εγώ ξεκίνησα ως εκπαιδευτής, όλα ήταν εντελώς πρωτόγονα εδώ. Σήμερα έχουμε σκάφη με μπάρα για τους αρχάριους. Τότε αυτό δεν υπήρχε ούτε σε φωτογραφία! Ξεκινάγαμε κανονικά με το σχοινάκι, πίσω από το σκάφος. Επίσης, δεν μπορούσες να βρεις πουθενά εξοπλισμό. Έπρεπε να βρούμε κάποιον που θα ερχόταν από την Αμερική, να του πούμε να μας φέρει ένα ζευγάρι σκι, γιατί εδώ δεν υπήρχε αυτή η αγορά. Ούτε τα ναυτιλιακά υπήρχαν, να πας να πάρεις ένα σχοινί για παράδειγμα. Αυτός ο τομέας ήταν στο μηδέν. Ήταν δύσκολα λοιπόν τα πρώτα χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, βρήκαμε τρόπους να το κάνουμε. Με δανεικά και με γραμμάτια, αλλά το καταφέραμε. Εγώ είχα κάτι γνωστούς μου, κάτι παιδιά στην ηλικία μου που σπούδαζαν στην Αμερική, και κάθε καλοκαίρι τους παράγγελνα εξοπλισμό. Έρχονταν λοιπόν το επόμενο καλοκαίρι και μου τον έφερναν».
«Από το 1990 μέχρι το 2000 βοήθησα πολύ κόσμο να γίνει εκπαιδευτής θαλάσσιου σκι. Έρχονταν σε εμένα, τους εκπαίδευα και τους βοηθούσα να τα πάνε καλά στο δίπλωμα. Αν πας στις σχολές στα νησιά, θα βρεις πολλούς εκπαιδευτές που έχουν περάσει από εδώ. Και συχνά μου στέλνουν κόσμο. Τους ρωτάνε πού μπορούν να κάνουν σκι στην Αθήνα κι εκείνοι τους λένε “Να πας στον Λόλο”».
«Αν με ρωτήσεις πάντως τι με κάνει πιο χαρούμενο, αυτό είναι όταν βλέπω κόσμο που έχει μάθει μαζί μου σκι και μετά από χρόνια μου φέρνει τα παιδιά του. Είχα μαθητές που ξεκίνησαν μαζί μου όταν ήταν 4-5 ετών και τώρα έρχονται με τον γιο τους ή με την κόρη τους που είναι πια σε αυτήν την ηλικία. Αυτή η εμπιστοσύνη είναι για εμένα είναι πολύ σημαντική. Είναι μια τεράστια επιβράβευση».
