Ο Γιώργος Ποντίκης και το Studio Π έκαναν τους Νότιους rockstars
Είναι από τα πιο ιστορικά προβάδικα των Νοτίων Προαστίων που έβγαλε το ταλέντο από μέσα μας. Όσοι πίστεψαν ότι έχουν μέσα τους λίγο από Τζον Λένον, Ματ Μπάρλοου ή Τζιμ Μόρισον, δοκίμασαν την τύχη τους στο Π. Το προβάδικο που όλοι αγάπησαν και αγαπάνε μέχρι σήμερα.
- 15/01/2014
Ο Γιώργος όταν ξεκίνησε, ήταν πολύ διαφορετικός εμφανισιακά. Είχε μακριά μαλλιά, μεράκι και όρεξη να παίζει τύμπανα. «Δεν υπήρχε τίποτα τριγύρω στη περιοχή. Για να πας πιο κεντρικά έπρεπε να πάρεις πόσα λεωφορεία. Όταν άνοιξα το ‘‘Π’’ είχα στο μυαλό μου ένα χώρο, όπου θα μπορώ να κάθομαι να παίζω κυρίως drums. Και αυτό ο κόσμος το ξέρει και το εκτιμά». Ο Γιώργος δεν είναι ο στυγνός επιχειρηματίας που άνοιξε την επιχείρηση σκεπτόμενος το κέρδος. Έχει μεγάλες μουσικές γνώσεις πάνω στα τύμπανα και η καριέρα του στη μουσική είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα από το πιάνο. Έμαθε ντραμς με τον πατροπαράδοτο τρόπο. «Εμείς ανήκουμε στη γενιά που έμαθε μόνη της τη μουσική. Σκέψου ότι είχε γυρίσει και μου είχε πει μεγαλύτερος μου ‘‘εμείς ρε παίζαμε σε κατσαρόλες και σε μαξιλάρια, ντραμς πήρα στα 25 μου’’. Εμείς μπορεί να μάθαμε στραβά, αλλά το αγαπήσαμε. Και η ιδέα για το στούντιο ξεκίνησε και κάπως έτσι. Γιατί όπου και αν έπαιζα, ενοχλούσαμε. Αλλάξαμε τρία υπόγεια. Στο τέλος είπα δεν γίνεται. Κάτι πρέπει να κάνω, να βρω ένα χώρο να παίζω και να μην ενοχλώ. Η δημιουργία του ‘‘Π’’ έγινε και εν μέρει επειδή δεν είχα που να παίξω».
Από το 1995, έχει δει πολλές μπάντες να μπαινοβγαίνουν στις αίθουσες του. Άραγε ο ήχος εκείνης της εποχής έχει μεγάλες διαφορές με τον σημερινό; «Κάποτε δεν είχες συγκεκριμένους μουσικούς. Για παράδειγμα, ο μπασίστας ήταν αυτός που έπαιζε λίγο χειρότερη κιθάρα, οπότε αναγκαστικά έπιανε το μπάσο. Τώρα έχουμε καθαρά μπασίστες, καθαρά ντράμερς, καθαρά κιθαρίστες. Έχουμε παιδιά που παίζουν φοβερά πλήκτρα, αλλά αυτό που λείπει κατά τη γνώμη μου είναι η έμπνευση. Κάποτε γρατζουνούσαν 5 ακόρντα και έβγαζαν κάτι δικό τους».
Το μαγαζί μέχρι και σήμερα, έχει από τις καλύτερες ακουστικές, προσφέροντας άριστες συνθήκες για το μουσικό και εξίσου άριστη ποιότητα ήχου. Αυτό το είχαν παρατηρήσει και γνωστές προσωπικότητες από τον χώρο της μουσικής, όπως ο Πέτρος Θεοτοκάτος και οι Locomondo. Μάλιστα ο Γιώργος, μας ανέφερε πως ο Έλληνας ρόκερ συνεχίζει και κάνει τις πρόβες του στο ‘‘Π’’. Το ίδιο ισχύει και με τους καθημερινούς επισκέπτες του ‘‘Π’’ που ακόμη και αν η κρίση έχει δυσκολέψει τις τσέπες όλων μας, εκείνοι δεν δείχνουν να σταματούν τις πρόβες. «Υπάρχει κίνηση και αυτό είναι καλό. Είναι μαγικό να θες να βλέπεις τον άλλο να παίζει μουσική» μας λέει ο Γιώργος.
Την περίοδο του 2002 θυμόμουν πολλούς πιτσιρικάδες, μαζί και μένα, που πίστευαν ότι θα είναι οι επόμενοι Stones, ή Perfect Circle ή In Flames. Το στούντιο είχε πάντα κόσμο, αλλά το αδιαχώρητο γινόταν κυρίως τα Σαββατοκύριακα. Δεν ήταν όμως ποτέ ένα μέρος με ‘‘βαβούρα’’. Είχε πάντα τη δική του μοναδική ενέργεια και οι πιο στάνταρ πελάτες, το ένιωθαν λίγο-πολύ σαν σπίτι τους. «Βασικά είναι αυτό που λέμε ‘‘οικογενειακό περιβάλλον’’. Έχω περάσει υπέροχα μέσα στους τοίχους του ‘‘Π’’. Δεν είναι μόνο ότι έχει κορυφαία μηχανήματα και μπορείς να κάνεις καλά τη δουλειά σου. Το έβλεπα πάντα σαν μια προέκταση του χαρακτήρα μου. Μου έβγαζε τον καλύτερο μου εαυτό», λέει ο Γιάννης, που ακόμη και αν η μπάντα του σήμερα δεν είναι ζωντανή, έχει κάνει το πέρασμα του από το στούντιο του Γιώργου Ποντίκη όπως και εκατοντάδες άλλοι.
Ωστόσο όποιος ακούει συγκρότημα και έχει στο μυαλό του 18χρονους πιτσιρικάδες που χτυπιούνται, καλύτερα να αναθεωρήσει. Οι άνθρωποι που κρατάνε τα μουσικά όργανα μπαίνοντας στο στούντιο, είναι όλων των ηλικιών. Ο Γιώργος μιλάει για μπάντες 45ρηδων-50ρηδων, οι οποίοι ξαναβρέθηκαν και αποφάσισαν να χτυπήσουν μερικές χορδές για να ξεφύγουν από την καθημερινότητα. «Βέβαια στη πορεία θα διαπιστώσεις ότι παίζουν για κανά έξτρα μεροκάματο . Όταν δουν ότι δεν τους βγαίνει το σταματάνε». Κάνοντας βόλτα μέσα στο στούντιο, θα δεις συγκροτήματα πολλών ειδών. Από ροκ και τζαζ, μέχρι μέταλ και…λαϊκό. Το μέταλ όμως είχε μια ιδιαίτερη θέση στο ‘‘Π’’. «Μια εποχή, από το 1996 μέχρι και το 2000-2001, είχαν περάσει λίγο πολλοί όλα τα ονόματα της μέταλ σκηνής». Διασημότεροι όλων στη λίστα του, είναι το ελληνικό μέταλ συγκρότημα Spitfire.
Στη πιο πρόσφατη ιστορία του στούντιο, ανήκουν και οι Locomondo, οι οποίοι είχαν επισκεφθεί το ‘‘Π’’ για να ηχογραφήσουν ένα demo. «Θυμάσαι τις γάτες που τριγυρνούσαν εδώ; Μια από αυτές, η Μπομπίτα, είναι και σε φωτογραφία μέσα στο δίσκο των παιδιών», μας λέει ο Γιώργος, όπου μια εποχή οι γάτες που βρισκόντουσαν μέσα στο στούντιο αποτελούσαν τις άτυπες μασκότ του στούντιο.
Ο Γιώργος από την πλευρά του, αν και παιδί των κρουστών, ισχυρίζεται πως ποτέ στη ζωή του δεν άκουσε μέταλ. «Θυμάμαι πίσω στα 80’s που ήμουν στο Γυμνάσιο, όλοι μου οι φίλοι ήταν με μπλούζες των Iron Maiden και των Manowar και εγώ άκουγα Beatles, Rolling Stones και με λέγανε φλώρο. Τους ξέρεις τους Kings; Όταν άκουγα Kings όλοι άκουγαν Twisted Sister. Δεν λένε όμως ότι αυτό που δεν γουστάρεις θα το λουστείς; Όταν ξεκίνησα το στούντιο, τελικά άκουγα heavy metal όλη μέρα». O Γιώργος μας μιλάει για πολλούς τύπους που πέρασαν κατά καιρούς, ο καθένας με την δική του ιδιοτροπία. Αξέχαστη μάλιστα, του έμεινε μια μπάντα λαϊκού ρεπερτορίου όπου τελείωσε την πρόβα και παραλίγο να φύγει χωρίς να πληρώσει το αντίτιμο. «Γενικότερα συναντάς πολλούς περίεργους. Από τυπάδες που σε ρωτάνε ‘‘ποιος είναι ο πιο δυνατός ενισχυτής’’, για να τον επιλέξουν πρώτοι και όχι ο άλλος κιθαρίστας, μέχρι από διάφορους που θέλουν να κάνουν το κομμάτι τους. Μου έχει τύχει τύπος για παράδειγμα να μου λέει ‘‘δυνάμωσε μου τη φωνή’’. Είμαι εγώ στη κονσόλα και πριν καλά-καλά απλώσω το χέρι μου λέει ‘‘εντάξει είσαι ωραίος’’. Αυτό ας πούμε συμβαίνει είτε επειδή ο άλλος είναι καινούργιος και δεν ξέρει, είτε επειδή θέλει να φανεί».
Οι ιδιοκτήτες προβάδικων έχουν κάτι πολύ τυχερό. Είναι οι πρώτοι που θα ακούσουν τα μελλοντικά ταλέντα. Πριν τους ανακαλύψουν οι μεγάλες δισκογραφικές, άνθρωποι σαν τον Γιώργο έχουν ακούσει μπάντες όλων των ειδών και όλων των ηλικιών και έχουν ξεχωρίσει άτομα. Ή και όχι. Τον ρωτάει πως κρίνει το επίπεδο της ελληνικής μουσικής σήμερα και δει στο ροκ. «Έχουμε χάσει την ουσία. Κοιτάνε πολύ το εφέ. Ας πάρουμε για παράδειγμα τα τύμπανα. Τελειώνει κάποιος ένα ξακουστό ωδείο. Έχει πληρώσει τα μαλλιά της κεφαλής του και λέει ‘‘παίζω τύμπανα’’. Και παίζει τύμπανα. Αλλά στην ουσία δεν παίζει κιόλας. Ακούς ένα ντράμερ που έχει μάθει σε ωδείο και ακούς και έναν που έχει μάθει από έναν άλλο ντράμερ που έχει χιλιάδες ώρες στη δισκογραφία, χωρίς πατέντες, κλείνεις τα μάτια και αυτό που ακούς, έχει ουσία. Ειδικά στο ροκ, είναι άλλο πράγμα».
Το στούντιο Π συνεχίζει μέχρι σήμερα να κρύβει μέσα του τον ίδιο ρομαντισμό που κρύβει και ο Γιώργος. Βασίστηκε πάνω στην αγάπη για τη μουσική και για πολλούς, αυτός είναι και ο λόγος που συνεχίζει ακάθεκτο και είναι πρώτο τη προτίμηση των Νοτίων. Ο κόσμος καταλαβαίνει πως η πρώτη επιθυμία του Γιώργου, ήταν να γίνει και ο ίδιος κομμάτι αυτού που δημιούργησε και όχι να δει την όλη φάση απλά επιχειρηματικά. Γι’ αυτό και το στούντιο παίζει μέχρι και σήμερα σημαντικό ρόλο στις ζωές των φιλόμουσων. Και των γνωστών, αλλά πολύ περισσότερο όλων εκείνων που δεν βρέθηκαν εκεί για να κάνουν καριέρα, αλλά για να κλέψουν λίγη από τη μαγεία του.
«Το έχω σαν παιδί μου. Τι παραπάνω μπορώ να πω;»
Διεύθυνση: Κων/νου Κανάρη 30Α, Ηλιούπολη, 2109959218