Πως είναι να μετακομίζεις από το κέντρο στα νότια
Η Αλεξάνδρα Μπελεγράτη, βραβευμένη σεναριογράφος από την Αργυρούπολη, μας γράφει για το πώς βλέπει τη ζωή της στα Νότια.
- 09/02/2015
Η Αλεξάνδρα Μπελεγράτη είναι σεναριογράφος και συγγραφέας (κανονική και θεατρική). Για την ακρίβεια έχει εκδώσει δύο μυθιστορήματα, έχει γράψει τέσσερα θεατρικά έργα, τηλεοπτικές προτάσεις, σενάρια για ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους στα ελληνικά και τα αγγλικά και ντοκιμαντέρ. Ταλέντο στο γράψιμο λοιπόν, πιστοποιημένο μάλιστα από τις διακρίσεις της σε διεθνή φεστιβάλ. Γι’ αυτό και δεν θα μπορούσε παρά να κάνει για μας κάτι που ξέρει καλά. Να μας γράψει μία ιστορία. Και όχι μία τυχαία, αλλά την δική της. Την οπτική της βασικά για τη ζωή της στα νότια. Ναι, γιατί πια μένει στην Αργυρούπολη. Από τις 12 Φεβρουαρίου βέβαια θα μπορείς να την δεις και στους Αμπελόκηπους (στο Dasein Lab), αφού θα είναι η εισηγήτρια σε ένα σούπερ workshop σεναρίου, που θα σου μάθει ωραία πράγματα για την δημιουργικότητα, για το πώς να χτίσεις του χαρακτήρες μιας ιστορίας και άλλα πολλά και ενδιαφέροντα.
Η ΞΕΝΗ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ, ΣΤΑ ΝΟΤΙΑ
Πως κυλάει ο χρόνος… Σαν νερό, που έλεγε και η γιαγιά μου.
Είναι πάνω από μια δεκαετία που μετακόμισα από το κέντρο της πόλης στα Νότια!
Παιδί του Κέντρου από τα δεκατρία μου χρόνια… Μ’ άρεσε, το αγαπάω πολύ το Κέντρο ακόμα. Αλλά εκεί τα πράγματα γίνονταν αλλιώς. Έντονοι ρυθμοί, δουλειά από το πρωί μέχρι αργά τη νύχτα, κόρνες, ύπνο με καυσαέριο, βιαστικές κινήσεις, τρέξιμο, άγχος. Τα αυτονόητα… Κάτι μέρες, θυμάμαι, δεν προλάβαινα καν να σηκώσω το βλέμμα μου να δω τον ουρανό.
Και εκεί που ήμουν μαθημένη να περπατάω και να βρίσκομαι στο Σύνταγμα, στο Κολωνάκι, στην Πλάκα, στα Εξάρχεια, μέσα στα σινεμά, στα μπαρ, στα εστιατόρια και στα θέατρα, σε εποχές φυσικά καλές, που οι νύχτες μας ξεκινούσαν νωρίς το βράδυ και έφταναν την άλλη μέρα το ξημέρωμα, γεμάτες φώτα, κόσμο και αυτοκίνητα και βόλτες και εξόδους, χωρίς φόβο και σκοτάδια, βρέθηκα ξαφνικά, σχεδόν απομονωμένη, στους πρόποδες του Υμηττού! Τότε μάλιστα κάπνιζα και μου έκανε τόση εντύπωση, που και για τσιγάρα ήθελα αυτοκίνητο!
Τα πρώτα χρόνια στα Νότια λοιπόν, ήταν περίεργα… Ελληνικό-Αργυρούπολη, Ηλιούπολη! Ποιο ήταν πού; Αχ, αυτοί οι δρόμοι! Μπερδευόμουν συνεχώς από τους ασυνήθιστα καλοφτιαγμένους δρόμους, τις διαχωριστικές λωρίδες, τις νησίδες, τις ατελείωτες στρογγυλές πλατείες (που ακόμα, ομολογώ, δεν τις ξέρω όλες με το όνομα τους)! Και το να δώσω οδηγίες για το πώς θα έρθει κανείς στο σπίτι μου, ένα σταυρόλεξο χωρίς λύση! Αλλά, ήταν απίστευτο για ένα πλάσμα του κέντρου, που έδινα ματς κάθε μέρα για μια θέση πάρκινγκ στην πλατεία Μαβίλη, μπορούσα να βρω θέση για το αυτοκίνητο ακριβώς μπροστά στο σπίτι μου! Ναι, ναι, ζούσα σε μια άλλη χώρα…
Τεράστια αλλαγή τα Νότια… Πουλιά, λουλούδια, κανονική γειτονιά, με ανθρώπους φιλικούς που σου λένε «καλημέρα» και σε καλούν στο σπίτι τους για καφέ. Ξέρεις ότι αν χρειαστείς κάτι έχεις να πάρεις τηλέφωνο τον διπλανό σου…
Εδώ ένιωσα ανθρώπινη. Βρέθηκα μετά από δεκαετίες, ξανά κοντά στη φύση. Νωρίς το πρωί ακούω πουλιά να τιτιβίζουν, δίπλα στο δάσος, πριν το ξυπνητήρι. Όταν έχει καταιγίδα είναι σαν να γκρεμίζεται ο τόπος. Αλλά, όταν όλα τελειώνουν και ησυχάζουν, η μοσχοβολιά που αναδύουν τα πεύκα, οι θάμνοι και το χώμα, συγκλονιστική και τα έντονα χρώματα των ξεπλυμένων δέντρων, πίνακας ζωγραφικής.
Στο βουνό δεν περπατούσα. Τον τελευταίο καιρό, με την συμβουλή μιας φίλης, έμαθα σιγά-σιγά να ανεβαίνω, να περπατάω και να ανασαίνω, από την αρχή, σαν μωρό. Παρατηρώ γύρω μου, κοιτάζω πάνω τον ουρανό. Αγναντεύω τον ορίζοντα, όσο πιάνει η ματιά μου. Την άνοιξη μοσχοβολάει ο τόπος ενώ οι μέλισσες χειμώνα-καλοκαίρι επισκέπτονται τα λουλούδια μου και αν δεν έχει γύρη, στο σπίτι μας έχει πάντα ζάχαρη για αυτές. Δεν θα καταστραφεί ακόμα ο κόσμος, μέλισσες υπάρχουν!
Τις καλές μέρες με διαύγεια, από το παράθυρο της κουζίνας χαμογελώ βλέποντας, ανάμεσα στις ανθισμένες ορχιδέες μου, το λιμάνι του Πειραιά και τα καράβια που κουβαλούν ταξιδιώτες, να αστράφτουν στον ήλιο. Και τα δειλινά, αχ αυτά τα δειλινά, να σκεπάζουν με μαβιά και λιλά χρώματα όλο το σπίτι και τα μάτια μου.
Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο κοντά είμαι από το νερό… Λίγα λεπτά μόνο οδήγηση από την παραλιακή λεωφόρο, το Παλαιό Φάληρο και την Γλυφάδα, στην «Αθηναϊκή Ριβιέρα», που, κατά τη γνώμη μου, είναι απείρως ωραιότερη από την Γαλλική, με το ραδιόφωνο να παίζει δυνατά, γυαλιά ηλίου, καπέλο, ταξίδι μαγικό δίπλα στους φοίνικες και στη θάλασσα και μέσα στο μυαλό μου, και φτάνω στο αγαπημένο μου Καβούρι. Μια παραλία γεμάτη αμμουδερούς κόλπους και κολπίσκους. Δεν χρειάζεται να κάνεις πολλά. Περπατάς και ανασαίνεις. Τα υπόλοιπα τα κάνει το κύμα, ο ήλιος, οι γλάροι και οι αισθήσεις σου που είναι παρούσες.
Καθώς η πορεία του κάθε ανθρώπου είναι απρόβλεπτη, δεν ξέρω που θα με ταξιδέψει η ζωή στο μέλλον… Όμως, αυτό το μέρος το αγαπώ. Εδώ στα Νότια, ανάμεσα στη θάλασσα και στο βουνό, ψήθηκα, ενηλικιώθηκα.
Ήρθα κοντά στον εαυτό μου, έγινα αληθινή, πέταξα τα περιττά, κράτησα την ουσία, αγάπησα όσα είμαι, έμαθα να εκτιμώ τα αυτονόητα και να συνειδητοποιήσω ότι δεν είναι καθόλου δεδομένα, και να ευχαριστώ για ό,τι έχω και ό,τι είμαι, κάθε μέρα.