Η αλήθεια για το (όχι τόσο πια) μυστικό σουβλάκι της Καλλιθέας
Το πιο νόστιμο τυλιχτό σουβλάκι της Αθήνας θα στο φτιάξει η κυρία Άννα στο μικρό ιστορικό της μαγαζί πίσω από τον Άγιο Νικόλαο. Και όχι, δεν είναι Ρωσίδα, αλλά Πόντια.
- 03/02/2015
Θα πας από όποια περιοχή και αν μένεις για να δοκιμάσεις τα θαυματουργά σουβλάκια του. Και φεύγοντας θα πάρεις και πιροσκί. Δεν δικαιολογείσαι να μην το ξέρεις ακόμη τούτο εδώ το μαγαζί. Είναι τόσα χρόνια στην Καλλιθέα. Έλα να στο γνωρίσω καλύτερα.
Ας ξεκινήσουμε από κάτι βασικό. Ντιλίβερι δεν κάνουνε. «Δεν έχουμε τηλέφωνο, ποτέ δεν υπήρχε, τηλέφωνο έχουμε σπίτι μας, εδώ δεν χρειάζεται», μου λέει η κυρία Άννα, που θα την δεις πίσω από πάγκο 12 ώρες τη μέρα, ω ναι. Άρα καταλαβαίνεις πως επιλογή δεν υπάρχει, πρέπει να πας από εκεί. Και καλά θα κάνεις.
Η ταμπέλα απ’ έξω γράφει «Σουβλάκια Πιροσκί» (δηλαδή ό,τι θα βρεις εδώ) όμως το μαγαζί έχει γίνει γνωστό από στόμα σε στόμα με το όνομα «Ρωσίδες». «Μας λένε έτσι, αλλά έχουμε ποντιακή καταγωγή» μου αποκαλύπτει, «το μαγαζί όμως το άνοιξαν δύο γυναίκες από το Καζακστάν και υπάρχει εδώ και 40 χρόνια, από τις αρχές της δεκαετίας του ’60». Η Άννα το δούλευε μαζί με την αδελφή της την Σοφία από το 1990, μέχρι που εκείνη σταμάτησε.
Η τιμή για ένα σουβλάκι είναι 1,80, πολύ νορμάλ θα έλεγα, κάτι που τραβάει ακόμη περισσότερους πελάτες. Όχι όμως μόνο από τις γύρω περιοχές, ούτε καν μόνο από όλη την Αθήνα. «Έχουν έρθει να φάνε ακόμη και από Αυστραλία και από Αμερική. Και στην Αγγλία στέλναμε πακέτα με το αεροπλάνο για τα παιδιά που σπούδαζαν εκεί». Γουάου σκέφτομαι. Ετοιμάζομαι να παραγγείλω τρία τέσσερα για το σπίτι. «Παλιά έχει τύχει να παίρνουν μέχρι και 300 τη μέρα, τώρα έχει πέσει η δουλειά λόγω κρίσης» λέει η Άννα.
Ρίχνω μια ματιά στα πιροσκί, έχει με πατάτα (ασύγκριτα καλύτερο από όλα για μένα), με τυρί και με κιμά. Α, θα πάρω και από αυτά λέω. Ε, πρέπει να φύγω κάποια στιγμή, θα ξανάρθω όμως, μπας και την καταφέρω να μου πει την μυστική της συνταγή, ναι αυτή της κόκκινης σαλτσούλας που βάζει μέσα στα τυλιχτά διαμαντάκια της και τα κάνει τόσο γιάμι. Τα υπόλοιπα υλικά; Αλάδωτη πίτα, χοιρινό καλαμάκι (μόνο, δεν έχει γύρο), κρεμμυδάκι, ντομάτα, αλάτι και πιπέρι καυτερό. Απλά πράματα. Σε ένα χαρτί κολλημένο στον τοίχο γράφει ότι έχει και μπιφτέκι αλλά δεν φέρνει πια. Καλά, δεν θα σου χρειαστεί, μην ανησυχείς, θα σου φτάσουν και με το παραπάνω τα καλαμάκια. Και αυτό το χαρτί μαζί με μία εικόνα είναι όλα κι όλα όσα έχει κρεμασμένα.
Την προηγούμενη φορά που είχα πάει μου είχε πει «Γράφουν για μας όλοι, μου φέρνουν αποκόμματα, δεν θέλω να τα κολλάω στον τοίχο, ντρέπομαι». Και γενικά ο χώρος δεν έχει τίποτα περιττό. Μόνο ό,τι της χρειάζεται για να ψήσει, λίγο τσίκνα και μυρωδιά που σου σπάει τη μύτη και σου ανοίγει κι άλλο την όρεξη. Μικροσκοπικό είναι ναι, αλλά γεμάτο νοστιμιά. Θα το βρεις σε ένα στενάκι πίσω από τον Άγιο Νικόλαο, σε μια γωνία. Βασικά μάθε πού ακριβώς βρίσκεται, γιατί θα θες να πηγαίνεις συνέχεια.