Ο Υδραϊκός κρύβει τη νέα και την παλιά μαγιά του ελληνικού πόλο
Οι πρωταγωνιστές της ομάδας με το ελιξήριο της νεότητας μιλούν στο Nou-Pou.gr. Τα νιάτα είναι τελικά δυο φορές.
- 22/04/2016
Στο κολυμβητήριο του Αλίμου λίγο πριν τον τελευταίο αγώνα του πρωταθλήματος. Ο Υδραϊκός έχει ήδη κάνει την έκπληξη, για μια ακόμα σεζόν, και έχει καταφέρει να εξασφαλίσει την συμμετοχή του στα playoff. Μια ομάδα με τον υψηλότερο μέσο όρο ηλικίας, ένα κράμα ανάμεσα σε πιτσιρικάδες και τις παλιές καραβάνες των ελληνικών κολυμβητηρίων. Μια ομάδα από τις πολλές περιπτώσεις ομάδων-θαυμάτων του αθλήματος της υδατοσφαίρισης. Ανάμεσα σε διατάσεις, προπονητικές οδηγίες και πειράγματα των παικτών που γνωρίζονται πραγματικά για χρόνια, μίλησα με τους παλιούς του Υδραϊκού που ακόμα «στοιχειώνουν» τις ελληνικές πισίνες: Τους Γιώργο Μαυρωτά, Αντώνη Βλοντάκη, Κώστα Κοκκινάκη και Νίκο Στελλάτο. Κρίνοντας από τους αριθμούς και την πορεία της ομάδας… πολύ καλά κάνουν.
4 ανόδους κατηγοριών σε 4 χρόνια: Εμπειρία ή κάτι άλλο;
Γιώργος Μαυρωτάς: Η εμπειρία παίζει σίγουρα ρόλο, αλλά χρειάζεται κι ένα minimum φυσικής κατάστασης για να ανταπεξέλθεις ακόμα και σε μικρές κατηγορίες.
Νίκος Στελλάτος: H προπόνηση μου μοιάζει πιο σημαντική από την εμπειρία. Εντάξει είναι αλήθεια ότι η ομάδα αυτά τα χρόνια απαρτίζεται από αθλητές με παραστάσεις από το υψηλότερο δυνατό επίπεδο, τόσο σε συλλογικό όσο και σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Πρέπει όμως να γνωρίζει ο κόσμος ότι οι μεγάλοι ηλικιακά αθλητές που φόρεσαν και φοράνε το σκουφάκι του Υδραϊκού μέχρι σήμερα έχουν και πάρα πολλές ώρες προπόνησης. Έχουμε περάσει περισσότερες ώρες στην πισίνα παρά στο σπίτι μας, χωρίς καμία δόση υπερβολής.
Αντώνης Βλοντάκης: Εγώ προσωπικά δεν έζησα όλα αυτά τα χρόνια με τις ανόδους του Υδραϊκού ως μέλος της ομάδας, αλλά ήρθα πιο μετά. Δεν χωράει όμως αμφιβολία ότι η εμπειρία παίζει καθοριστικό ρόλο. Η υδατοσφαίριση είναι ένα άθλημα που ανέκαθεν ο μεγαλύτερος μπορούσε να μάθει στον μικρότερο. Πρώτα πρώτα να αγαπάει το άθλημα, μετά όλα τα άλλα.
Κώστας Κοκκινάκης: Δεν είναι μόνο θέμα εμπειρίας. Οι επιτυχίες του Υδραϊκού νομίζω ότι έχουν περισσότερο να κάνουν με τους ανθρώπους που ξεκίνησαν αυτό το εγχείρημα όπως ο Θοδωρής Μουστακαριάς και ο Φίλιππος Καϊάφας, δύο άνθρωποι που γνωρίζουν πολύ καλά τον χώρο μας και έτσι επέλεξαν τους σωστούς ανθρώπους στην σωστή θέση, είτε ήταν αυτοί προπονητές, είτε παίκτες.
Φωτογραφίες: Τόνια Φάντη
Μια παρέα μια ομάδα;
Γιώργος Μαυρωτάς: Αυτό για εμάς ισχύει 100% και αλίμονο αν δεν ήταν έτσι σε μια ομάδα που έχει σχεδόν 50ρηδες μαζί με 20ρηδες. Μια παρέα μπορεί να γίνει μια πολύ καλή ομάδα αλλά μια καλή ομάδα δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει πάντα παρέα. Εγώ προτιμώ το πρώτο σαν βάση και μετά να χτίσεις την ομάδα.
Αντώνης Βλοντάκης: Υπάρχει ένας πυρήνας παικτών που κάνουμε παρέα και εκτός πισίνας. Θεωρώ προσωπικά ότι είναι πολύ σημαντικό να δένεσαι και εκτός νερού με ανθρώπους που τους νιώθεις πραγματικούς φίλους σου. Σαν Αντώνης λειτουργώ πολύ συναισθηματικά και η φιλία μου βγαίνει και στο νερό.
Κώστας Κοκκινάκης: Αυτά τα δύο νομίζω πάνε μαζί. Υπάρχει η διαφορά ηλικίας στην ομάδα και είναι δύσκολο να κάνουμε παρέα εκτός νερού με όλους, αλλά υπάρχει πολύ καλό κλίμα στις προπονήσεις και έχουμε καταφέρει να συνδυάσουμε την προπόνηση με την πλάκα. Εξάλλου, ο στόχος αυτής της ομάδας από την αρχή ήταν να περνάμε καλά πόσο μάλλον όταν κερδίζουμε και έχουμε μια πολύ καλή πορεία.
Νίκος Στελλάτος: Όταν η ομάδα είναι οικογένεια και όλοι μπαίνουν κάτω από την ομάδα με τη φιλοσοφία ότι παίζω για τον συμπαίκτη μου και όχι για τον εαυτό μου, μπορεί να νικήσεις στον αθλητισμό οποιοδήποτε budget. Πρώτα είμαστε φίλοι-αδέρφια που έχουμε περάσει πολλά τόσα χρόνια αγωνιζόμενοι μαζί και μετά ομάδα.
Οικονομική κρίση και Υδατοσφαίριση. Μήπως ο Υδραϊκός βρήκε χώρο;
Γιώργος Μαυρωτάς: Νομίζω ότι όλες οι ομάδες αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Ο Υδραϊκός ίσως λιγότερα γιατί οι περισσότεροι παίκτες και κυρίως οι πιο μεγάλοι σε ηλικία το βλέπουμε σαν χόμπι, ενώ οι πιο μικροί των 18-19 χρονών παίρνουν απλώς ένα χαρτζιλίκι. Για μας τους «βετεράνους» είναι πλέον πιο πολύ για να πληρώνουμε παρά για να πληρωνόμαστε. Υπάρχει βέβαια και ο προπονητής και κάποιοι παίκτες που είναι οι «σχεδόν επαγγελματίες» της ομάδας. Πάντως τα δύο χρόνια που είναι στην Α1 ο Υδραϊκός έχει δημιουργήσει ένα πολύ καλό περιβάλλον «εργασίας» ακριβώς γιατί το οικονομικό δεν μπαίνει σε πρώτο πλάνο.
Κώστας Κοκκινάκης: Δεν υπάρχει άθλημα που να μην έχει επηρεαστεί και στην υδατοσφαίριση με το κόψιμο των περισσότερων προνομίων στους αθλητές έχει ως συνέπεια το όχι και τόσο υψηλό επίπεδο πρωταθλήματος. Θυμάμαι, προ κρίσης όλες οι ομάδες έκαναν διπλές προπονήσεις, ενώ τα τελευταία χρόνια 4-5 είναι οι ομάδες που μπορούν και το κάνουν. Ίσως αυτό να είναι υπέρ μας. Γιατί μια ομάδα όπως ο Υδραϊκός που έχει μεγάλο μέσο όρο ηλικίας, άρα περισσότερη εμπειρία να δυσκολεύει ομάδες με νέους αθλητές που προπονούνται μόνο μια φορά την ημέρα.
Αντώνης Βλοντάκης: Οι αθλητές είναι άνθρωποι που επηρεάζονται όπως όλοι οι υπόλοιποι. Όμως, μην ξεχνάμε το πόλο δεν ήταν ποτέ ένα άθλημα που υποσχόταν επαγγελματική αποκατάσταση και εξωπραγματικούς μισθούς. Βέβαια αυτό είναι άλλο από το να μην έχεις βενζίνη να πας για προπόνηση. Το θέμα όμως είναι ότι στα πλαίσια της δύσκολη κατάστασης έχουμε μπερδέψει τα νέα παιδιά. Πολλά παιδιά τα παρατάνε στην 3η Λυκείου γιατί είναι τελείως ασαφές το τί ισχύει με τα προνόμια των αθλητών. Άλλοτε υπάρχουν, άλλοτε όχι.
Νίκος Στελλάτος: Αυτό είναι το πρόβλημα με την κρίση: αποθαρρύνουμε τα νέα παιδιά, με τα κίνητρα να είναι ελάχιστα. Αν συνυπολογίσει κάποιος ότι το άθλημα μας από τη φύση του λόγω της ιδιαιτερότητας του νερού χρειάζεται αρκετές ώρες προπόνησης, αμέσως καταλαβαίνει ότι είναι αδύνατο να μπορεί κάποιος αθλητής να ασχολείται για 8 ώρες την ημέρα και τα οικονομικά οφέλη να είναι πολλές φορές μηδαμινά. Δεν υπερβάλω στο μηδαμινά, έχουν υπάρξει χρονιές που ούτε τις βενζίνες δεν κάλυψαν τα χρήματα που πήραμε.
Κολυμβητήριο στην Ύδρα. Θα αλλάξει το μέλλον της ομάδας;
Κώστας Κοκκινάκης: Η αλήθεια είναι ότι και πέρυσι που αγωνιστήκαμε με έδρα την Γλυφάδα και φέτος που αγωνιζόμαστε με έδρα τον Άλιμο νιώθουμε ότι παίζουμε στην έδρα μας. Είναι αρκετοί οι Υδραίοι που παρακολουθούν τα παιχνίδια μας και τους ευχαριστούμε πολύ για αυτό. Όμως, από την άλλη, σίγουρα αν υπήρχε κολυμβητήριο στην Ύδρα θα βοηθούσε ακόμα περισσότερο.
Γιώργος Μαυρωτάς: Θα ήταν τελείως διαφορετικά τα πράγματα γιατί θα έδινε άλλη ώθηση στο άθλημα στο νησί. Κυρίως αν το πρωτάθλημα γινόταν καλοκαίρι. Τότε θα υπήρχε ένα πολύ ισχυρό επιπλέον κίνητρο να γίνει κολυμβητήριο στην Ύδρα.
Νίκος Στελλάτος: Το μεγαλύτερο κέρδος του να παίζαμε στην Ύδρα δεν θα ήταν μόνο η δυναμική μιας έδρας – γιατί εξάλλου οι φανταστικοί φίλαθλοι μας παρά την απόσταση δίνουν το παρών στα παιχνίδια μας και θέλω να τους ευχαριστήσω από καρδιάς για αυτό. Το μεγαλύτερο κέρδος θα ήταν η διάδοση του αθλήματος με στόχο την αξιοποίηση νέων παιδιών και την ενασχόληση τους με το άθλημα της υδατοσφαίρισης.
Αντώνης Βλοντάκης: Επειδή έχω πάει πολλές φορές στην Ύδρα και βλέπω πώς μας υποδέχεται ο κόσμος και ιδίως τα νέα παιδιά, θεωρώ ότι θα ήταν ένα καθοριστικό βήμα για την διάδοση του αθλήματος ένα κολυμβητήριο. Είναι φοβερό το να βλέπεις υλικό και διάθεση και να μην υπάρχει η υποδομή να ασχοληθεί ένα παιδί.
Το επίπεδο της ελληνικής υδατοσφαίρισης σήμερα;
Γιώργος Μαυρωτάς: Δεν νομίζω ότι έχει πέσει, το ελληνικό πόλο έχει αρκετούς, πολύ καλούς νέους παίκτες. Άλλωστε και ο Υδραϊκός δεν στηρίζεται πια μόνο στους «φτασμένους» παίκτες αλλά έχει και πιτσιρικάδες των 19-21 ετών που έχουν σημαντικό μερίδιο στα πετυχημένα φετινά αποτελέσματα.
Νίκος Στελλάτος: Θεωρώ ότι έχει πέσει. Έχουμε κατά την γνώμη μου πετύχει ως ομάδα γιατί έχουμε περάσει αμέτρητες ώρες στις πισίνες με στόχο να βελτιωθούμε όλα αυτά τα χρόνια. Έτσι, κάποια πράγματα μεταξύ μας γίνονται αυτόματα μετά από τόσα χρόνια που αγωνιζόμαστε μαζί, είτε σε συλλογικό επίπεδο είτε σε επίπεδο εθνικής ομάδας.
Αντώνης Βλοντάκης: Πραγματικά γνωριζόμαστε χρόνια. Με πολλά παιδιά παίζω μαζί από πολύ παλιότερα. Ξέρει ο καθένας τι θα κάνει ο συμπαίκτης του. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Από την άλλη είναι αλήθεια ότι το επίπεδο στο άθλημα έχει πέσει αρκετά. Δεν δίνουμε σαν κοινωνία και σαν πολιτεία κίνητρο στα παιδιά να ξεκινήσουν Πόλο.
Κώστας Κοκκινάκης: Είναι αναμφίβολα πεσμένο το επίπεδο αλλά και οι μεγάλοι σε ηλικία αθλητές του Υδραϊκού έχουν παίξει συνολικά σε 14 Ολυμπιάδες όποτε και αυτό λέει πολλά από μόνο του.
Τα χρήματα ως προϋπόθεση επιτυχίας.
Αντώνης Βλοντάκης: Το Πόλο δεν είναι άθλημα για να βγάλεις λεφτά. Είναι κατά βάση ερασιτεχνικό. Διάθεση και όρεξη να υπάρχει και μετά ένα προσωπικό κίνητρο να φτάσεις όσο πιο μακριά μπορείς. Εγώ προσωπικά όταν συνειδητοποίησα ότι έχω ταλέντο και είμαι καλός στην υδατοσφαίριση ήθελα να πετύχω όσα περισσότερα μπορούσα. Γι’ αυτό και δούλεψα αρκετά, πέρασα ώρες στην πισίνα και στερήθηκα πράγματα. Φυσικά, κάποια στιγμή σκέφτεσαι και το οικονομικό όφελος που μπορεί να υπάρχει και εγώ πέρασα από αυτήν την φάση, αλλά στο άθλημα μας περισσότερο μένει η δόξα και η καταξίωση.
Γιώργος Μαυρωτάς: Δεν είναι θέμα budget, παίζουν άλλα πράγματα ρόλο όπως η χημεία και το κλίμα της ομάδας, η έμπνευση από τον προπονητή, η ικανότητα του προπονητή να παίρνει το 100% από κάθε παίκτη και να δημιουργεί συνεργίες στην ομάδα. Το budget δεν λέει πάντα την αλήθεια.
Νίκος Στελλάτος: Είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων. Η δική μας επιτυχίας για παράδειγμα φέτος και η πορεία της ομάδας οι αποφάσεις πάρθηκαν από ανθρώπους που έχουν περάσει όλη τους τη ζωή μέσα στις πισίνες. Ο πρόεδρος Θεόδωρος Μουστακαριάς και ο Φίλιππος Καϊάφας είναι αυτονόητο να ξέρουν τα μυστικά και τις βάσεις που πρέπει να θέσεις έτσι ώστε να πετύχεις. Βέβαια να μην ξεχνάμε ότι στον αθλητισμό και δη στον πρωταθλητισμό κάνεις δεν κάνει συμβόλαιο με την επιτυχία, χρειάζεται να έχεις και τύχη.
Κώστας Κοκκινάκης: Είναι πολλοί οι παράγοντες που οδηγούν μια ομάδα στην επιτυχία πέραν των χρημάτων. Το ποσό που επενδύει μια ομάδα έχει σαφέστατα καθοριστικό ρόλο, αλλά υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν την πορεία μιας ομάδας όπως είναι ο προπονητής.
Οι στιγμές που θα μείνουν για πάντα;
Γιώργος Μαυρωτάς: Για μένα είναι το ευρωπαϊκό κύπελλο του 1997 με τη Βουλιαγμένη και η συμμετοχή μου στη μικτή κόσμου το 1999.
Αντώνης Βλοντάκης: Σίγουρα το Πρωτάθλημα Ευρώπης με τον Ολυμπιακό το 2002 και την 3η θέση που πήραμε με την Εθνική Ομάδα στο Παγκόσμιο του Μόντρεαλ το 2005. Βέβαια όλα αυτά θα ήθελα να τα ανταλλάξω με ένα Ολυμπιακό μετάλλιο αλλά δυστυχώς όταν κάνεις σχέδια ο Θεός γελάει. Είχαμε την ευκαιρία μας στην Ολυμπιάδα της Αθήνας το 2004, αλλά δεν τα καταφέραμε. Εγώ δεν είχα παίξει σε εκείνον τον μικρό τελικό, είχα σπασμένο χέρι. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Νομίζω θα με στοιχειώνει για πάντα.
Κώστας Κοκκινάκης: Η μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας μου ήταν όταν μπήκαμε ως Ελλάδα πρώτοι όπως γίνεται πάντα στο στάδιο στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Aγώνων του Πεκίνου. Αυτό το συναίσθημα δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο.
Νίκος Στελλάτος: Σε συλλογικό επίπεδο η κατάκτηση του πρωταθλήματος με τον Εθνικό Πειραιά το 2006 και το κύπελλο Ελλάδος πάλι με τον Εθνικό το 2005. Σε επίπεδο Εθνικής ομάδας η κατάκτηση 5ης θέσης στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανδρών στη Φουκουόκα.
Η ώρα να κρεμαστούνε τα σκουφάκια. Υπάρχει κανόνας;
Αντώνης Βλοντάκης: Καλό είναι ο καθένας ξεχωριστά να ξέρει ποτέ να σταματήσει. Είναι προσωπικό αυτό, είναι τελείως στον κάθε αθλητή. Έχω δει αθλητή 42 χρονών που έπαιξε σε Ολυμπιάδα. Τερματοφύλακας μεν, αλλά έπαιξε. Άποψή μου είναι να σταματάς πριν σε σταματήσουν. Όσο νιώθεις ότι μπορείς να δώσεις και να προσφέρεις, γιατί να μην παίζεις; Και γιατί να μην σταματάς όταν νιώθεις ότι δεν μπορείς να είσαι παραγωγικός και χρήσιμος στην ομάδα σου;
Κώστας Κοκκινάκης: Για όλα υπάρχει ένα όριο που η ίδια η φύση το βάζει κάποια στιγμή. Εξαρτάται βέβαια και από άλλους παράγοντες όπως σε τι επίπεδο ήταν ο κάθε αθλητής και πόσα χιλιόμετρα έχει γράψει το κοντέρ τα προηγούμενα χρόνια, πόσο ελεύθερο χρόνο έχει μεγαλώνοντας για να μπορεί να προπονείται και σίγουρα το επίπεδο των αντιπάλων. Είμαι της άποψης ότι αν υπάρχει θέληση και αγάπη για αυτό που κάνουμε πολλά από τα εμπόδια που μας βάζει η φύση μπορούμε να τα ξεπεράσουμε.
Γιώργος Μαυρωτάς: Ο πρωταθλητισμός έχει ημερομηνία λήξης ο αθλητισμός όμως όχι. Και μεις οι 45+ κάνουμε τώρα αθλητισμό. Ένας αθλητής με καλή ζωή πιστεύω ότι μπορεί άνετα να κάνει πρωταθλητισμό ως τα 40 του.
Νίκος Στελλάτος: Για μένα στα ομαδικά αθλήματα δεν υπάρχει όριο ηλικίας, με την στενή έννοια του όρου ότι ας πούμε μέχρι τα 35 πρέπει να σταματήσεις. Όσο ο αθλητής μπορεί να ακολουθεί το πρόγραμμα της προπόνησης μπορεί να αγωνίζεται για όσο εκείνος κρίνει ότι το απολαμβάνει και μπορεί να προσφέρει.
