Time-out να αποχαιρετήσουμε τον Σπύρο Γιαννακόπουλο
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που δεν συναντιούνται ποτέ με τον προβολέα της δημοσιότητας. Η προσφορά, η συνέπεια και η παρουσία τους, ωστόσο, σε μια ομάδα ανθρώπων είναι τόσο σημαντική, που το μέγεθος τους ξεπερνά τα στενά όρια. Αυτό σημαίνει local hero. Τέτοιος ήταν ο Σπύρος Γιαννακόπουλος, ένας προπονητής που συνέδεσε το ονομα του με τον Ερμή, με την Αργυρούπολη και με το μπάσκετ των νοτίων προαστίων.
- 09/06/2015
Ο Σπύρος Γιαννακόπουλος “έθρεψε” μπασκετικά γενιές γενιές. Τους δίδαξε τα μυστικά της μπάσκετ και τους μίλησε για τη ζωή. Εξάλλου, ο ίδιος πίστευε ότι η ζωή είναι κάτι περισσότερο από τη νίκη ή την ήττα. Είναι νοοτροπία, είναι προβληματισμός, είναι οι Γάλλοι διανοούμενοι, οι Λατίνοι φιλόσοφοι, οι σοφοί Αρχαίοι Έλληνες. Είναι η αγάπη για το άθλημα και τους παίκτες.
Αυτή τη μάχη δεν την κέρδισε. Νικήθηκε από την “κακιά αρρώστια”, την οποία κοίταξε κατάματα τους τελευταίους μήνες, αρνούμενος να αποχωρήσει από τους πάγκους. Μόνο σηκωτό δεν τον πήραν. Σταμάτησε να πηγαίνει στις προπονήσεις, κάτι πρωτόγνωρο και ανύκουστο για τα δικά του δεδομένα. Ένας άνθρωπος που τριγυρνούσε συνεχώς στα γήπεδα, προπονούσε, έβλεπε μπάσκετ, μιλούσε με τους παίκτες και τους νεαρότερους προπονητές. Και κάπνιζε.
Αποτέλεσε τον ιδρυτή του Ερμή Αργυρούπολης, μια ομάδα που έβγαλε παίκτες που έπαιξαν σε υψηλότερες κατηγορίες, έκανε νίκες, βοήθησε παιδιά να βρουν το δρόμο τους και το κυριότερο έκανε παρέες. “Τελειώνετε να πάμε για σουβλάκια” φώναζε συχνά-πυκνά. Και ακολουθούσε λουκούλιο γεύμα στις “Πίττες της Γεωργίας” και μετά μια βόλτα για γλυκό. Το παρουσιαστικό του δεν το πρόδιδε, αλλά ήταν λάτρης του καλού φαγητού, ειδικά όσων έφτιαχνε με τα χεράκια της, η γυναίκα του.
“Ένας κόουτς, όπως πρέπει να είναι οι κόουτς”
Στο Sport24.gr δημοσιεύτηκε από τον Στέφανο Τριαντάφυλλο το εξής κείμενο:
“Είχα την τιμή να γνωρίσω τον Σπύρο Γιαννακόπουλο, με τις ομάδες μας να μοιράζονται το γήπεδο της Αργυρούπολης. Δεν πρόκειται να του κάνω την αγιογραφία, όχι μόνο γιατί δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο, αλλά κυρίως επειδή οι κοινό μας φίλοι πρόλαβαν να τα γράψουν καλύτερα από μένα στους τοίχους των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Πρόκειται για έναν άνθρωπο που λάτρευε να μιλάει για το μπάσκετ, τον αθλητισμό και την ίδια τη ζωή. Μπορούσε σε λίγες προτάσεις να συνδέσει τη reverse του Tony Parker, μια έκφραση ενός Γάλλου λογοτέχνη και μια παλιά ιστορία με τον Νίκο Γκάλη. Η προπονητική δεν είχε να κάνει μόνο με ντρίμπλες και pick-n-roll. Ήταν κάτι περισσότερο.
Παρακολουθούσε πολύ μπάσκετ, λάτρευε τους παίκτες του, διάβαζε φανατικά το Sport24.gr (και φρόντιζε να διορθώνει τα λάθη μου) και παθιαζόταν με τη διδασκαλία. Όχι μόνο του μπάσκετ. Τον είχα “πιάσει” πολλές φορές να μαζεύει τους νεαρούς κυρίως αθλητές και να τους μιλάει, να τους εξηγεί, να τους συμβουλεύει. Και μετά να πηγαίνει στο αυτί των προπονητών. Όχι για κατήχηση και “μάθημα”. Για να τους πει μια ιδέα. Έναν προβληματισμό.
Με τα χίλια ζόρια τον έπεισαν να εγκαταλείψει τους πάγκους και την καρέκλα που καθόταν δίπλα από τη γραμματεία, ανάβοντας ένα τσιγάρο στα κρυφά. “Τις βλέπεις τις ταμπέλες” έλεγε φωναχτά; “Απαγορεύεται το κάπνισμα γράφουν πάνω. Κι από κάτω ‘εκτός Σπύρου” γελούσε μαζεύοντας τις μπάλες.
Κάπως έτσι τους είχα τους προπονητές στο μυαλό μου. Κάθε μέρα στο γήπεδο. Ακούραστους και ορεξάτους. Να αγαπάνε τους παίκτες και το άθλημα. Σαν τον Σπύρο Γιαννακόπουλο.
Καλό ταξίδι κόουτς”.
Τα συλλυπητήρια της “οικογένειας” του
Οι τοίχοι στο Facebook γέμισαν από φωτογραφίες του Σπύρου Γιαννακόπουλου. Σε γήπεδα, σε γιορτές, σε εστιατόρια. Τις συνόδευαν λόγια αγάπης, ποτισμένα από τα δάκρυα του αποχαιρετισμού. Δεν είναι εύκολο. Ξαφνικά το γήπεδο που έχεις συνηθίσει να γεμίζει από μια παρουσία, να φαίνεται τόσο άδειο. Και οι στιγμές της καθημερινότητας, να μετατρέπονται σε αναμνήσεις.
Ο παίκτης του, Στάθης Βλάχος, έγραψε: “Καλό ταξίδι coachara της καρδιάς μας. Να ξέρεις σ’ αγαπάω πολύ. Όλοι σ’ αγαπάμε. Για μας δεν έχεις φύγει. Απλά έπρεπε να διδάξεις και τους άλλους λίγο μπάσκετ. Έπρεπε να πας να διδάξεις και στους άλλους τις αρχές με τις οποίες μας μεγάλωσες, όπως δίδαξες σε μας τόσα και τόσα πράγματα. Δεν μπορεί να μην ξανασυναντηθούμε. Δεν μπορεί, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε. Μέχρι τότε ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει αγαπημένε coach, δάσκαλε, φίλε”.
Ο μουσικογραφιάς, παίκτης και διάδοχος του για ένα σύντομο χρονικό διάστημα στον πάγκο του Ερμή, Σάκης Φράγκος έγραψε: “Αχ βρε κοουτσάρα μου… Δεν φαντάζεσαι πόσο θα μας λείψεις. Θα περιμένω ακόμα να περάσω να σε πάρω να πάμε παρέα προπόνηση και να μου φωνάξεις, βροντόλαλα όπως πάντα, “έλα ρε Σααααααααακ”, να χτυπήσεις το τασάκι μετά από καλάθι, να μου φωνάξεις “κάνε κασκέτο να τελειώσουμε το διπλό”,να πάμε για σουβλάκια μετά τους αγώνες.
Έχουμε δουλειά κόουτς! Πρέπει να δηλώσουμε τη λίστα των παικτών στην ΕΣΚΑΝΑ, να ετοιμάσουμε το τουρνουά, να κανονίσουμε τις υποσχετικές, να σουλουπώσουμε το ανοιχτό.
Αχ ρε κοουτσάρα. Το πάλαιψες αντρίκια, όπως μας δίδαξες τόσα χρόνια, αλλά λύγισες. Και οι μεγάλοι λυγίζουν. Κι εσύ ήσουν πραγματικά μεγάλος. Μεγάλος παιδαγωγός, προπονητής, πατέρας, φίλος, όχι μόνο για μένα, αλλά για εκατοντάδες παιδιά στην αγαπημένη σου Αργυρούπολη.
Γαμώτο, δεν προλάβαμε να κάτσουμε στο παγκάκι του ανοιχτού, κάτω από τους ευκάλυπτους να χαζεύουμε τα αυτοκίνητα, ούτε να παρουσιάσουμε στο τουρνουά τη νέα κατάσταση της ομάδας. Τελικά δεν έφτασε η βενζίνη, όπως μου έλεγες τις τελευταίες μέρες… Είχες δίκιο. Στην έρημο που βρισκόσουν, δεν υπήρχε βενζινάδικο, κι εσένα σου είχε αδειάσει το ντεπόζιτο. Είχες δίκιο για μία ακόμη φορά. Θυμάμαι μας έλεγες συνέχεια σε time out και προπονήσεις “ρε, τα ξέρω όλα. Μόνο πότε θα πεθάνω δεν ξέρω”.
Είμαι βέβαιος όμως, ότι μέσα σου ήξερες. Γι’ αυτό την κοπανούσες από το νοσοκομείο, για να δεις το σπίτι σου μία τελευταία φορά. Και το ξέραμε και όσοι σε αγαπούσαμε και ήμασταν κοντά σου. Αρνούμασταν να το δεχτούμε όμως. Να είσαι βέβαιος ότι θα συνεχίσουμε, μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά, το έργο που έκανες 35 χρόνια στον Ερμή και δεν θα εγκαταλείψουμε για τίποτα. Coach Spyros is our man. Καλό ταξίδι αγαπημένε μου φίλε”.
Ο παίκτης του, Κώστας Φύτρος πρόσθεσε: “Εκτός από σπουδαίος κόουτς, ήσουν και δεύτερος πατέρας μας. Θα σε θυμόμαστε και θα σε αγαπάμε για πάντα ρε κοουτσάρα! Καλό ταξίδι”, ενώ ο Ιγνάτης Μωυσίδης συμπλήρωσε: “Α ρε κοουτσάρα, δεν ξέρω τι να πρωτοπω για σένα. Θα ‘θελα να σε δω έστω άλλη μια φορά. Καλό παράδεισο να έχεις και να διδάξεις εκεί πάνω όλα αυτά που μας δίδαξες και μας. Μας μεγάλωσες και πέρα από το μπάσκετ, μας έμαθες να είμαστε άνθρωποι. Θα λείψεις σε όλους μας και σε αγαπάμε να ξέρεις”.
Τελικά αποδεικνύεται ότι ένας άνθρωπος μπορεί να αγγίξει πολλούς άλλους. Ο Σπύρος Γιαννακόπουλος προπόνησε αρκετούς παίκτες. Από τα χέρια του πέρασαν εκατοντάδες παιδιά της Αργυρούπολης, που έμαθαν τελικά κάτι περισσότερο από το μπάσκετ.