Τίνα Κασιδόκωστα, o φύλακας άγγελος των αδέσποτων της Βουλιαγμένης
Αυτή τη συνέντευξη θέλαμε από καιρό να την κάνουμε. Σκεφτήκαμε όμως ότι η σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων Ζώων είναι η ιδανική. Η Τίνα Κασιδόκωστα έχει άλλωστε αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή της στα ζώα.
- 04/04/2021
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από την εποχή που από τις γειτονιές της Αθήνας περνούσε ο «μπόγιας» με την απόχη του, η λέξη «κοπρόσκυλο» ήταν συχνή στο λεξιλόγιό μας, τα παιδιά έπαιρναν με τις πέτρες τα αδέσποτα σκυλιά και βασάνιζαν τα κουτάβια για πλάκα κι οι πιο… «φιλόζωοι» απαλλάσσονταν από τα ανεπιθύμητα ζώα εγκαταλείποντάς τα στις ερημιές να βρουν την τύχη τους. Και λέμε οι πιο φιλόζωοι γιατί στην ελληνική επαρχία απλά τα εκτελούσαν με το κυνηγετικό τους όπλο. Για να φτάσει το επίπεδο φιλοζωίας στη χώρα μας εδώ που είναι σήμερα, εθελοντές έδωσαν μεγάλους αγώνες στους δρόμους, ενάντια στην κακοποίηση και την εγκατάλειψη αυτών των αθώων πλασμάτων, παλεύοντας με προκαταλήψεις ετών και, πολλές φορές, με το ίδιο το κράτος. Στον αγώνα τους αυτόν κατηγορήθηκαν, χλευάστηκαν και σε κάποιες περιπτώσεις κινδύνεψαν. Ένας από τους φύλακες αγγέλους των αδέσποτων στα Νότια Προάστια, με δράση ετών στο φιλοζωϊκό κίνημα είναι η Τίνα Κασιδόκωστα.
Η Τίνα Κασιδόκωστα γεννήθηκε και μεγάλωσε σ’ ένα μικρό σπιτάκι πάνω από τη λίμνη της Βουλιαγμένης. Δίπλα στο μωρουδιακό κρεβάτι της, ένας γάτος, ο Τίκος, παραφυλούσε μέρα νύχτα και την προστάτευε από τους σκορπιούς και τα ζωύφια που αφθονούσαν στην περιοχή. Μαζί του έκανε τα πρώτα της βήματα κι έμαθε πως τα ζωντανά θέλουν φροντίδα και χαρίζουν απλόχερα αγάπη. Τότε ο νερουλάς έφερνε το νερό με το γαϊδουράκι και τα παιδιά έπαιζαν ανέμελα με τα σκυλάκια στην αμμουδιά και κάτω από τα πεύκα. Κάπως έτσι, σαν παραμύθι, άρχισε η ζωή μιας γυναίκας που αφιερώθηκε στην προστασία των αδέσποτων ζώων της Βουλιαγμένης αλλά και ολόκληρης της χώρας.
Η κυρία Κασιδόκωστα είναι σήμερα πρόεδρος του Ζωοφιλικού Συλλόγου Βουλιαγμένης «ο Άργος», μέλος της Πανελλαδικής Φιλοζωϊκής και Περιβαλλοντικής Ομοσπονδίας και του Δ.Σ. του ιστορικότερου Φιλοζωϊκού Σωματείου «Στέγη Ζώων Αγίου Φραγκίσκου της Ασσίζης». Ως Διοικητική υπάλληλος του Δήμου των 3Β είναι υπεύθυνη για τα αδέσποτα του Δήμου της και μέλος της πενταμελούς επιτροπής για τα αδέσποτα.
«Γεννήθηκα το 1959 στην Βουλιαγμένη. Εκεί μεγάλωσα με τους γονείς μου, μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια του παππού μου, που ήταν φύλακας στη λίμνη. Όλη η οικογένεια κατοικούσαμε σ’ ένα μικρό σπιτάκι μπροστά από το σημερινό ξενοδοχείο Vouliagmeni Suites. Το πρωί ξυπνούσαμε και βλέπαμε την πανέμορφη χερσόνησο της Βουλιαγμένης και τον κόλπο, έξω από τον οποίο έδενε το Kreoli του Σταύρου Νιάρχου, ένα από τα ωραιότερα ιστιοφόρα του κόσμου. Πάνω από το σπίτι μας ήταν το ωραιότερο κομμάτι της Βουλιαγμένης, το δάσος της Φασκομηλιάς. Ένα μαγευτικό δασάκι με φασκομηλιές, πουρνάρια, αγριολούλουδα, χελώνες και τσαλαπετεινούς. Έτσι αγάπησα πολύ την φύση».
«Η οικογένειά μου έχει ιστορία στον αθλητισμό. Ο πατέρας μου και τα επτά αδέλφια του ήταν αθλητές του Παναθηναϊκού στα αθλήματα του υγρού στίβου, στο πόλο και στο θαλάσσιο σκι, με διεθνείς διακρίσεις. Ο πατέρας μου ήταν πρωταθλητής Ελλάδας στα 200μ. πεταλούδας επί δεκαπέντε συνεχή χρόνια και ο εμπνευστής του ανδρικού τμήματος του πόλο στον Παναθηναϊκό».
«Η μητέρα μου μεγάλωσε στη Βουλιαγμένη κι ήταν από εύπορη οικογένεια. Οι δικοί της όμως δεν ενέκριναν τον γάμο της με τον πατέρα μου κι έτσι έμεινε στο σπίτι της οικογένειας Κασιδόκωστα, εκεί που μεγάλωσα κι εγώ. Εργαζόταν τότε στην Κοινότητα Βουλιαγμένης κι ένα μεγάλο μέρος της διοικητικής οργάνωσης της Κοινότητας οφείλεται σ’ αυτήν».
«Όταν γεννήθηκα, στο σπιτάκι της λίμνης, η μητέρα μου έβαλε δίπλα από το κρεβάτι μου το καλαθάκι που κοιμόταν ο γάτος μας, ο Τίκος, για να με προσέχει. Ήταν το πρώτο μου γατί, που τάιζα μικρούλα και έπαιζα μαζί του».
«Το πρώτο μου σκυλάκι ήταν η Πατατούφ. Μου την έκαναν δώρο το 1967. Μου το έφεραν θυμάμαι απόγευμα και την έβαλα το βράδυ δίπλα στο κρεβάτι μου. Εμείς τα ζώα τα είχαμε μέσα στο σπίτι. Ήμουν όμως πολύ στεναχωρημένη γιατί την άλλη ημέρα είχα σχολείο και δεν θα ήμουν μαζί της. Ξεκινώ λοιπόν για το σχολείο κι όταν φθάσαμε με τα άλλα παιδιά στην πλατεία, στο περίπτερο του κυρ-Παναγιώτη, μας λένε “γυρίστε πίσω γιατί τα σχολεία δεν θα ανοίξουν”. Ήταν 23 Απριλίου κι εγώ ήμουν τρισευτυχισμένη που θα έπαιζα με την Πατατουφίτσα μου. Δεν καταλάβαινα τότε ότι είχε γίνει δικτατορία. Με τη μητέρα μου ταΐζαμε και φροντίζαμε πολλές γάτες στην περιοχή. Τότε δεν υπήρχαν κτηνίατροι και για να μην γεννούν συνέχεια τους δίναμε αντισυλληπτικά χάπια για γάτες».
«Ο θείος μου, ο Γρηγόρης Κασιδόκωστας, ο μετέπειτα Δήμαρχος, αγαπούσε κι αυτός πολύ τα ζώα από μικρός. Θυμάμαι τότε στη Βουλιαγμένη είχαν παρατήσει έναν γάιδαρο. Αυτός λοιπόν τον φρόντιζε, τον πότιζε, τον τάιζε και κάθε πρωί του έβαζε μια κουβέρτα, τον καβαλούσε και πήγαινε στο περίπτερο για εφημερίδα».
«Εγώ τέλειωσα το παλιό εξατάξιο γυμνάσιο και παράλληλα ήμουν αθλήτρια. Έπαιζα μπάσκετ με τη Γλυφάδα, έκανα σέρφιγκ και ορειβασία. Εργαζόμουν κι έκανα εκδρομές στη φύση. Δούλεψα στην αντιπροσωπεία της Vespa, στην Ναυτιλιακή εταιρία Thenamaris της οικογένειας Μαρτίνου και μετά στον Δήμο Βουλιαγμένης».
«Το 2002, ένωσα τη δράση μου με άλλα 36 φιλοζωϊκά σωματεία μαζί με την αείμνηστη Μαρίνα Κόλλια-Πετροπουλάκη, την πρωτοστάτη του φιλοζωϊκού κινήματος στην Ελλάδα. Αυτή έκανε τον πρώτο νόμο στην Ελλάδα, τον 1197/81. Ίδρυσε ένα από τα ιστορικά σωματεία στην Ελλάδα, τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασσίζης. Τότε πήρε όλα τα ζώα που βρίσκονταν σε ένα άθλιο κυνοκομείο στην Ιερά Οδό και τα μετέφερε σε ένα κτήμα που αγόρασε στο Κορωπί. Εκεί ίδρυσε και το κυνοκομείο “Άγιος Φραγκίσκος της Ασσίζης” το οποίο υπάρχει ακόμα. Η γυναίκα αυτή, που δεν ζει πια, έκανε ένα σπουδαίο έργο. Αυτή μάλιστα με κάποιους άλλους φιλόζωους έκλεισε τον μπόγια. Ενώθηκα λοιπόν με όλα τα σωματεία το 2002 γιατί είχαμε να αντιμετωπίσουμε ένα νομοσχέδιο που θα ερχόταν το 2003. Ήταν λίγα τα φιλοζωικά σωματεία στην Ελλάδα και δύσκολα τα πράγματα. Δύσκολη και η επικοινωνία γιατί δεν υπήρχαν τα social media τότε και για να πάρεις τηλέφωνο στην επαρχία ήθελες ένα σωρό χρήματα. Μέσω της κυρίας Κόλλια, λοιπόν, ήρθαμε σε επαφή τα σωματεία. Συναντιόμασταν συχνά σπίτι της, είχαμε και τους Ολυμπιακούς Αγώνες μπροστά μας και σχεδιάζαμε τι θα γίνει με τα αδέσποτα στην Ολυμπιάδα που μας άφησε πολλή πίκρα πίσω».
«Τότε, στους Ολυμπιακούς, χάθηκαν πάρα πολλά ζώα. Τα εξαφάνισαν. Εγώ στη Βουλιαγμένη δεν κοιμόμουν. Ήμουν συνεχώς σε επιφυλακή για να μην πειράξουν ζώο μου. Ήταν όλα στειρωμένα, εμβολιασμένα κι ο κόσμος εδώ τα αγαπούσε. Ήταν σαν παιδιά μας. Είχα προειδοποιήσει τους διοργανωτές και του εθελοντές να μην πειράξουν ζώο γιατί θα γίνει χαμός. Κι ευτυχώς στην Βουλιαγμένη δεν πείραξαν κανένα. Αλλού όμως εξαφανίστηκαν πάρα πολλά. Ειδικά από γειτονιές της Αθήνας. Όταν τελείωσαν οι αγώνες, κάναμε επίσημο έγγραφο τα 36 σωματεία να μας πουν πού είναι τα αδέσποτα που εξαφανίστηκαν. Κανείς ποτέ δεν μας απάντησε. Το 2003 που επρόκειτο να έρθουν στην Αθήνα κάποιοι Υπουργοί Εξωτερικών, έριξαν φόλες σε όλο το Ζάππειο με αποτέλεσμα να σκοτωθούν πολλά ζώα. Τότε οργανώθηκε μεγάλη διαμαρτυρία από τη Μαρίνα Κόλλια-Πετροπουλάκη και τα άλλα σωματεία έξω από το Σύνταγμα και ήρθε πάρα πολύς κόσμος. Το ίδιο και το 2004».
«Μαζί με τη Μαρίνα Κόλλια – Πετροπουλάκη ασχολήθηκα πολύ με τις κακοποιήσεις ζώων σε όλη την Ελλάδα. Μάλιστα με τη δική μας παρέμβαση καταδικάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα Δήμαρχος, ο τότε Δήμαρχος Θήβας για το άθλιο κυνοκομείο που είχε ιδρύσει στην πόλη του. Επί τρεις ημέρες τα κανάλια έδειχναν τι συνέβαινε εκεί. Ήταν τραγική η κατάσταση. Επίσης για κακοποίηση ζώων καταδικάσαμε έναν γνωστό Έλληνα εφοπλιστή. Όλα αυτά τα έχω καταγράψει σε βίντεο. Βλέπεις όσοι με ξέρουν από τον χώρο με λένε η camerawoman της Ελληνικής Φιλοζωίας».
«Από το 2010 και μετά, το φιλοζωικό κίνημα μεγαλώνει και σε κάθε πόλη αλλά και σε χωριά αρχίζουν να δημιουργούνται φιλοζωικά σωματεία, φιλοζωικές ομάδες και ομοσπονδίες. Ωστόσο δυστυχώς, μέχρι σήμερα, στην επαρχία και τα νησιά το φιλοζωικό επίπεδο πολλών ανθρώπων είναι χαμηλό και βλέπουμε ακόμα πολλές κακοποιήσεις και εγκαταλείψεις ζώων. Το θετικό είναι πως τα social media μας βοηθούν πάρα πολύ στην επικοινωνία αλλά και στις κοινοποιήσεις για ζώα που χάθηκαν, βρέθηκαν ή ζητούν υιοθεσία».
«Στα 3Β από το 2010 που μπήκαμε στον Καλλικράτη, ο Δήμος μας εκτελούσε κτηνιατρικό πρόγραμμα, με στειρώσεις σκύλων και πολύ μικρού αριθμού γατών. Επίσης αγόραζε φάρμακο παρασιτοκτόνο για τα τσιμπούρια των σκύλων. Το 2014 δόθηκε κονδύλι πολύ μικρό και για τις τρεις πόλεις των 3Β, χωρίς τις παροχές που είχαν δοθεί τα προηγούμενα χρόνια. Από το 2016, με δήμαρχο τον Γρηγόρη Κωνσταντέλλο, εκτελείται κτηνιατρικό πρόγραμμα, για γάτες και σκύλους, αγορά τσιμπουροκτόνων, τροφών και φαρμάκων. Δυστυχώς, όπως όλοι ο Δήμοι και ειδικά οι εξοχικοί, έχουμε ακόμα μεγάλο πρόβλημα με τις γάτες. Κι αυτό γιατί στην εξοχή αναπαράγονται ταχύτατα και επιπλέον μας “πετάνε” ζωάκια κι από άλλες περιοχές. Πρόσφατα λοιπόν ο Δήμαρχός μας υποσχέθηκε στο Δ.Σ. ότι θα γίνουν άλλες χίλιες στειρώσεις γατών σύντομα. Επίσης σύντομα θα έχουμε και αποτεφρωτήριο ζώων, διότι είναι τραγικό και επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία τα νεκρά ζωάκια να καταλήγουν στα σκουπίδια».
«Στα 3Β δραστηριοποιούνται τέσσερα φιλοζωικά Σωματεία. Κάποιοι από τους εθελοντές είμαστε πιο παλιοί και με μεγάλη ιστορία στον φιλοζωικό χώρο. Όλοι μας ξοδεύουμε από την τσέπη μας πολλά χρήματα για να μην βλέπουμε στην περιοχή μας ζώα πεινασμένα και εξαθλιωμένα, όπως σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Δυστυχώς, ενώ στην περιοχή μας ζουν πολλοί ευκατάστατοι άνθρωποι, λίγοι μας βοηθούν, κυρίως για να αντιμετωπίσουμε πολύ βαριά περιστατικά. Κυρίως ο κ. Αθανάσιος Μαρτίνος και ο κ. Αζίζ Συριάνι και τους ευχαριστούμε πολύ. Επίσης βοηθούν και κάποια τοπικά μαγαζιά, φαρμακεία και φιλόζωοι εθελοντές της περιοχής, παρόλο που έχουν να φροντίσουν και τα αδέσποτα της γειτονιάς τους».
«Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των αδέσποτων στη χώρα μας πρέπει πρωτίστως να γίνει υποχρεωτική η στείρωση, δια νόμου, σε δεσποζόμενα ζώα. Επίσης πρέπει να απαγορευτεί η πώληση ζώων από pet shop. Και επειδή η φιλοζωία είναι θέμα παιδείας θα πρέπει να ενταχθεί ως μάθημα στα σχολεία μας. Επίσης να τιμωρείται η εγκατάλειψη και η κακοποίηση με αυστηρές ποινές».
«Ευτυχώς που οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι έχουν άλλη νοοτροπία από ό,τι παλιότερα. Τότε ήταν πέτρινα χρόνια. Τώρα πολλά νέα παιδιά ασχολούνται με τα ζώα. Πολλοί άνθρωποι υιοθετούν αδέσποτα και το ποσοστό που αγοράζει ζώα είναι μικρότερο».
«Ξέρετε, υπάρχουν κάποιοι που λένε ότι πρέπει να βοηθάμε ανθρώπους και όχι ζώα. Αυτοί συνήθως δεν βοηθούν πουθενά. Οι φιλόζωοι ως επί το πλείστον είναι και φιλάνθρωποι. Άλλωστε για τους ανθρώπους υπάρχουν πολλά ιδρύματα και χρηματοδοτήσεις. Για τα ζώα μόνο οι εθελοντές υπάρχουν».
Στήριξε το Φιλοζωικό Σωματείο Βουλιαγμένης «Ο Άργος» με μία δωρεά
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 6947525960
