Το wind surf έσωσε τη ζωή στον Κώστα Καπέλο
Το να είσαι 60 χρονών και να κάνεις wind surf δεν είναι εύκολο, για τον Κώστα όμως ήταν η μόνη διέξοδος.
- 09/08/2018
Το ραντεβού είχε κλειστεί. Η τοποθεσία δεν θα μπορούσε να είναι άλλη εκτός από το Kouros Club στην Ανάβυσσο. Εκεί ανάμεσα σε δεκάδες πανιά και σανίδες του σερφ συνάντησα τον Κώστα Καπέλο. Καθόταν στον γραφείο του club και τον ξεχώρισα αμέσως από το μούσι του. Γκριζαρισμένο, γεμάτο αλάτι έδειχνε δύο βασικά πράγματα. Ότι αυτός ο άνθρωπος ζει και αναπνέει για να βρίσκεται πάνω σε μια σανίδα και ότι έχει να μου πει πολλές πολλές ιστορίες.
Δεν ήξερα τι να τον ρωτήσω μόλις κάθισα στο γραφείο απέναντί του. Είναι τόσο πρωτόγνωρο να βλέπεις έναν άνθρωπο να ξεχειλίζει τόση ενέργεια και να κοιτάει με τόσο πάθος και λάγνο βλέμμα την θάλασσα. Ένιωθα απο την πρώτη στιγμή σα να είναι το νέκταρ του. Τροφή σωματική μα πάνω από όλα πνευματική που τον κάνει να νιώθει και να δείχνει νέος. Όταν τον ρώτησα την ακριβή ηλικία του απέφυγε να μου απαντήσει γελώντας αλλά μου αποκάλυψε πότε ξεκίνησε το σέρφ.
“Ανέβηκα σε σανίδα πρώτη φορά το 1984 μόλις χώρισα. Ήθελα ένα σπορ που να μην εξαρτάσαι από άλλους. Ήθελα να είμαι ανεξάρτητος αλλά να είναι και ένα μοναχικό σπορ. Είχα δοκιμάσει τα πάντα αλλά αυτό μου ταίριαξε. Ο Θεόδωρος ο πατέρας του Κακλαμάνη μου έμαθε να κάνω wind surf στο Λαγονήσι στην γαλάζια ακτή. Είχα τρέλα όμως. Μεγάλη. Μέσα σε δύο χρόνια έμαθα και εξελίχθηκα. Άλλαζα συνέχεια παραλίες και ακολουθούσα τους καλύτερους. Όπου κι αν μάθαινα ότι έπεφταν πήγαινα και εγώ και τους παρακολουθούσα”.
Ο Κώστας δεν ασχολήθηκε επαγγελματικά με το wind surf ποτέ. Αυτό ήταν πάθος του, το μεράκι του. Η κανονική του δουλειά ήταν άλλη μέχρι να πάρει σύνταξη και να αράξει στο Kouros Club. “Eίμαι Αθηναίος και το επάγγελμά μου ήταν ναυπηγός. Δούλευα στο Σκαραμαγκά και μετά σε μεγάλη εταιρεία στο Λαύριο. Είχα σπίτι στο Λαγονήσι και έπιασα δουλειά στο Λαύριο για να πηγαίνω να κάνω σερφ. Όταν είχε αέρα δεν πήγαινα στην δουλειά. Φυσάει αέρας και ήξεραν όλοι ότι ο Καπέλος είναι στο νερό. Άλλαζα αυτοκίνητα για να μην με γνωρίζουν από την δουλειά. Μιλάμε ότι κουβάλαγα τέτοια τρέλα. Επαγγελματικά ασχολήθηκα μόλις πέθανε η γυναίκα μου το 2015”.
Εκείνη την στιγμή αναρωτήθηκα αυτή την τρέλα γιατί του την έβγαλε το wind surf και όχι κάποιο άλλο extreme sport “Είναι επαφή αέρας με θάλασσα. Η ψυχρολουσία όταν βουτάς στο κρύο νερό. Μου αρέσει γιατί μου ανέβασε τόσο πολύ την αδρεναλίνη, που έκοψα κάθε κακή μου συνήθεια. Αν το είχα γνωρίσει πριν θα είχα γλιτώσει πολλά πράγματα. Δεν είχα αυτοκίνητο και έκανα οτοστόπ με την σανίδα κάτω για να με μαζέψουν και να πάω στο Λαύριο. Μου είχαν κάνει έξωση από το σπίτι και έλεγα να αφήσω λίγο την σανίδα στο club για να έρθω αύριο. Όταν χρεοκόπησα βρήκα διέξοδο εκεί. Δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο παρά μόνο περίμενα πότε θα έχει αέρα για να κάνω σερφ.”
“Με αυτό κόβεις πολλά πράγματα. Μία φορά Μεγάλη Παρασκευή γύρισα 6 η ώρα σπίτι και 8 ήμουν στην θάλασσα μεθυσμένος και κόντεψα να πνιγώ. Έτσι αποφάσισα ότι δεν θα ξαναπιώ στην ζωή μου.Έχω να πιω δεκαπέντε χρόνια. Ήταν μεγάλο το σοκ και κατάλαβα ότι δεν θα μπορώ να μπω θάλασσα ξανά όσο μεγαλώνω. Έγινε σε όλα η προτεραιότητα μου. Και να σου πω και κάτι. Δεν έχω μετανιώσει για την ζωή μου. Τα ίδια θα έκανα. Απλά ίσως θα ήθελα να γνωρίσω το wind surf λίγο νωρίτερα”.
Όταν τον ρώτησα που βρίσκει την ενέργεια σε αυτή την ηλικία, ξέσπασε σε γέλια και μου είπε “Ποια ηλικία;. Θα μπορούσα να είμαι συνταξιούχος αλλά η θάλασσα είναι το κάτι άλλο. Όταν βλέπω θάλασσα τρελαίνομαι. Κάνω wind surf όλο το χρόνο. Οι περισσότεροι προτιμούν περισσότερο τον χειμώνα να κάνουνε γιατί είναι στην θάλασσα μόνο εκείνοι που πραγματικά το αγαπάνε“.
Τα τελευταία τρία χρόνια βρίσκεται στο Kouros Club όμως έχει δαμάσει τα κύματα σε πολλές παραλίες της Ελλάδας. “Στην Αθήνα δυτικά είναι το Καβούρι, η Βάρκιζα, η Σαρωνίδα και μετά ανατολικά η Λούτσα.Εδώ στην Ανάβυσσο είναι ασφαλής παραλία και δεν έχει ρεύματα η θάλασσα οπότε είναι πολλή καλή για να κάνεις τα πρώτα σου βήματα πάνω στο wind surf. Μετά εκτός Αττικής για μένα η πιο ωραία παραλία που έχω κάνει wind surf είναι στην Μύκονο η Φτελιά. Υπέροχα κύματα και αέρας”.
“Όσους τώρα ασχολούνται τώρα επαγγελματικά τους ξέρω από μικρά παιδιά. Στέφανος Αλσανίδης, Αλέξης Ιωάννου, Έυη Τσαπέ, Τόνι Φρέι, Παύλος Χειλαδάκης Δημήτρης Πειλιχός, Γιώργος Φράγκος. Αυτοί είναι αθλητές. Εγώ δεν ήμουν ποτέ αθλητής, ήμουν στον κόσμο μου. Είναι πειθαρχημένοι, καλά παιδιά και κορυφαίοι αθλητές στον χώρο. Παλιά λέγαμε ότι οι καλοί σερφάδες ήταν τα φτωχόπαιδα και τα πλουσιόπαιδα. Δεν υπήρχε μεσαία τάξη. Πηγαίναν σε ερημικές παραλίες και κρατούσαν την φυσική τους κατάσταση. Στο wind surf πάνω από όλα παίζει ρόλο η τρέλα που κουβαλάς. Ούτε ο εξοπλισμός παίζει ρόλο ούτε η εμφάνιση. Παίζει ρόλο η σανίδα και ο αέρας”.
Εκείνη την στιγμή ακούστηκε ένα γαβγισμά. Ήταν ο Λάμπρος, ο σκύλος του Κώστα και μόνιμος σύντροφος του. Έχουν ακριβώς την ίδια τρέλα και λαχτάρα για το νερό. Άρπαξε μια σανίδα SUP ένα κουπί και τον πήρε και μπήκαν θάλασσα. Ο Λάμπρος αγέρωχος πάνω στην σανίδα παρακολουθούσε την βαρκάδα και περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να βουτήξει. Ήταν πραγματικά απίστευτο πόσο μοιάζει ο Κώστας με τον Λάμπρο και πως ταιριάζουν πάνω στην σανίδα. Και οι δύο ευτυχισμένοι που βρίσκονται τόσο κοντά στο στοιχείο που λατρεύουν. Ο Κώστας όσο ήταν μέσα γελούσε σαν μικρό παιδί και εκέι κατάλαβα όλα όσα μου είχε πει για την σχέση του με το νερό.
Λίγο πριν φύγω τον ρώτησα αν έχει κάτι άλλο να μου πει και η απάντηση του ήταν αφοπλιστική “Λένε ότι οι σερφάδες είναι σαν τους ψαράδες. Πολύ μπούρου μπούρου. Εγώ πιστεύω ότι είναι να το πεις πες το στην θάλασσα. Εγώ επειδή δεν ήθελα παιδιά αυτό που έχω να πω σε όλους ότι αν το ξεκινήσουν από μικροί τότε θα ξεφύγουν από πολλά πράγματα. Την αδρεναλίνη του ο καθένας να την βγάζει στο νερό. Και όχι σε οτιδήποτε άλλο είναι βλαβερό για τον οργανισμό του”.