Women In Need: Μια οργάνωση που βοηθάει γυναίκες να σπάσουν τα δεσμά της βίας
Ποια είναι τα σημάδια μια κακοποιητικής σχέσης; Ποιο είναι το προφίλ της γυναίκας που πέφτει θύμα ενδοοικογενειακής βίας και τι χαρακτηριστικά έχει ο λεγόμενος κύκλος της βίας; Μας μιλά η ψυχολόγος - ψυχοθεραπεύτρια Βασιλική Λιάφου, υπεύθυνη της επιστημονικής ομάδας της ΜΚΟ Women In Need HELLAS, που εδρεύει στη Boύλα και έχει ως στόχο την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.
- 08/03/2022
Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας η σημερινή και δεν μπορούμε να μην σκεφτούμε τη Βασιλική, την Κωνσταντίνα, την Κάρολαϊν, την Ελένη, τη Γαρυφαλλιά, την Ανίσα, τη Μαρία, τη Σταυρούλα, την Αλεξάνδρα, τη Μόνικα, τη Δώρα, τη Νεκταρία, την Ελόνα, την Τζεβριέ, τις γυναίκες που δολοφονήθηκαν από τον σύντροφό τους, (σύζυγο, εραστή, νυν ή πρώην), μέσα στο 2021.
Τους πρώτους δύο μήνες του 2022 δύο ακόμα γυναίκες έχουν ήδη πέσει θύματα γυναικοκτονίας. Οι αριθμοί δείχνουν ότι η βία κατά των γυναικών όχι μόνο δεν εξαλείφεται αλλά, σε περιόδους κοινωνικών εντάσεων και κρίσης , όπως αυτή του κορονοϊού, αυξάνεται δραματικά. Ή μήπως όχι; Μήπως η γυναίκα που πριν από μερικά χρόνια «πετάχτηκε ξαφνικά στον δρόμο και τη σκότωσε διερχόμενο αυτοκίνητο», αυτή που «έπεσε από τον τέταρτο όροφο της πολυκατοικίας» . αυτή που «βρέθηκε με κομμένες φλέβες» ήταν θύματα ενδοοικογενειακής βίας και κανείς δεν έσπασε τη σιωπή να καταγγείλει όσα ίσως είδε ή άκουσε πίσω από τις κλειστές πόρτες του σπιτιού της; Μήπως τώρα η κοινωνία έχει γίνει λιγότερο ανεκτική σε τέτοια φαινόμενα και τα στόματα ανοίγουν ευκολότερα ώστε οι ένοχοι να τιμωρηθούν;
Η Women In Need HELLAS, αλλιώς Διεθνής Υποστήριξη Γυναικών, είναι μία μη κυβερνητική οργάνωση που ιδρύθηκε στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο του 2006 από την κ. Μάντα Τσαγκιά Παπαδάκου, με σκοπό την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών και δραστηριοποιείται στον τομέα της πρόληψης και της αντιμετώπισης της βίας και της προώθησης της ισότητας των φύλων.
Μέσα από ένα δίκτυο επιστημονικών συνεργατών, ψυχολόγων, συμβούλων υγείας και δικηγόρων, προσφέρει ψυχοκοινωνική στήριξη στις γυναίκες που υφίστανται οποιασδήποτε μορφής κακοποίηση στο οικογενειακό, κοινωνικό και επαγγελματικό τους περιβάλλον. Παρέχει ψυχοεκπαιδευτικά προγράμματα και νομική συμβουλευτική καθώς και διασύνδεση με διάφορα κέντρα και χώρους φιλοξενίας για κακοποιημένες γυναίκες.
Μιλήσαμε με την Υπεύθυνη της Επιστημονικής ομάδας της WIN HELLAS, ψυχολόγο, ψυχοθεραπεύτρια Βασιλική Λιάφου.
Ενώ θα περιμέναμε -με την αφύπνιση που έχει συντελεστεί στην κοινωνία σε θέματα κακοποίησης γυναικών- τέτοια φαινόμενα σταδιακά να εκλείπουν, έχουμε έναν πολύ μεγάλο αριθμό δολοφονημένων γυναικών. Γιατί τόσες γυναίκες να χάνουν με τόσο τραγικό τρόπο τη ζωή τους; Είναι ο κορονοϊός κι ο εγκλεισμός που αύξησαν την επιθετικότητα και τη βία; Ο φόβος; Οι οικονομικές συνθήκες; Τι δεν κάνουμε σωστά;
Σίγουρα είναι κι αυτά που αναφέρατε, αν και ισχύει κάτι ακόμα: Ξέρετε πόσες γυναίκες γνωρίζουμε που όταν μετέβαιναν στο νοσοκομείο δεν ανέφεραν ότι η μελανιά ή το σπασμένο χέρι είχε προκύψει από κακοποιητική συμπεριφορά του συντρόφου τους αλλά δήλωναν, για παράδειγμα, ότι είχαν πέσει από τις σκάλες; Επομένως δεν υπήρχαν μέχρι πρότινος αρκετές καταγραφές και ενδεχομένως να υπήρχαν και φόνοι χωρίς επαρκή στοιχεία ώστε να γνωρίσουμε τι ακριβώς είχε συμβεί. Συνεπώς, πολλά περιστατικά δεν είχαν καν καταγραφεί στο παρελθόν. Σήμερα, εξαιτίας της διαρκούς και εκτεταμένης ενημέρωσης μέσα από τα ΜΜΕ, η κοινωνία έχει ευαισθητοποιηθεί επάνω σε αυτό το θέμα. Πολύ περισσότερά περιστατικά πια έρχονται στο φως της δημοσιότητας.
Δεν μιλούσε ο κόσμος δηλαδή;
Ναι, δεν μιλούσε ο κόσμος, οι γυναίκες ντρέπονταν, οι οικογένειές τους φοβούνταν να μην εκτεθούν ή να μην παρεξηγηθούν εάν έδειχναν ενδιαφέρον. Πιστεύω ότι πια δίνουμε όλοι μας την απαιτούμενη σημασία σε τέτοια φαινόμενα. Έχουμε αφυπνιστεί κι αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί το θέμα μας αφορά όλους. Δεν είναι κάτι που μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους, καθώς συμβαίνει τώρα στο διπλανό σπίτι, μόλις στη διπλανή μας πόρτα.
Πώς μια γυναίκα μπορεί έγκαιρα να αντιληφθεί ότι βρίσκεται σε μια κακοποιητική σχέση; Υπάρχουν κάποια στάδια; Πώς μπορούμε να το προλάβουμε έγκαιρα;
Όσον αφορά τη συντροφική βία, υπάρχουν κάποια προειδοποιητικά σημάδια. Ας δούμε μαζί τι είναι αυτό που μπορεί να εντοπίσω στον εαυτό μου και τι μπορώ να δω στην άλλη πλευρά, αυτή του συντρόφου μου. Στον εαυτό μου μπορεί να παρατηρήσω ότι περιορίζομαι όλο και πιο πολύ. Για παράδειγμα δεν εκφράζω ελεύθερα τη γνώμη μου γιατί φοβάμαι τις αντιδράσεις του συντρόφου μου. Θέλω να προτείνω να δούμε το Σαββατοκύριακο τους φίλους μας -που δεν πολυσυμπαθεί- ή να πάω για έναν καφέ με τη φίλη μου και δεν εκφράζω αυτή μου την επιθυμία, γιατί φοβάμαι αυτό που μπορεί να ακολουθήσει. Μπορεί να γίνει κάποια φασαρία στο σπίτι, να ακούσω λόγια που θα με στεναχωρήσουν, ένα υποτιμητικό σχόλιο, κάτι προσβλητικό και δεν μιλώ. Υπάρχει λοιπόν μια χειριστικότητα από την πλευρά του συντρόφου μου. Με αυτόν τον τρόπο μου «κλείνει το στόμα». Δεν το κάνει κυριολεκτικά, στα πρώτα στάδια της βίας, αλλά έμμεσα. Έτσι εγώ δεν εκφράζω την ανάγκη μου κι αυτός ελέγχει έμμεσα τη συμπεριφορά μου. Βλέπω λοιπόν ότι περιορίζομαι και δίνω μεγαλύτερη σημασία στις ανάγκες του συντρόφου μου, πηγαίνοντας τις δικές μου ανάγκες πίσω.
Ακόμα ένας τομέας, στον οποίον ο σύντροφός μου μπορεί να δείχνει κακοποιητική συμπεριφορά, είναι η σεξουαλική μας ζωή. Εδώ μιλάμε για μια δυσλειτουργική συμπεριφορά η οποία δεν αναγνωρίζεται εύκολα μέσα στη σχέση. Κάτι που δυστυχώς υπάρχει ακόμα και σήμερα στην κουλτούρα μας είναι «το δικαίωμα του άντρα στη σεξουαλική συνεύρεση». Δηλαδή μια νοοτροπία από την πλευρά του, ότι «δικαιούται» να κάνει σεξ με τη γυναίκα του, με τη σύντροφό του. Κι ότι η γυναίκα είναι υποχρεωμένη να το προσφέρει. Υπάρχει η πίεση λοιπόν στη γυναίκα ότι πρέπει να ενδώσει και όχι μόνο στη σεξουαλική πράξη αλλά και σε πρακτικές με τις οποίες η ίδια δεν είναι σύμφωνη. Αυτό είναι ένα ακόμα σημείο παραβίασης.
Επίσης, στο θέμα της οικονομικής διαχείρισης, μπορεί η γυναίκα να φοβάται να ρωτήσει, για παράδειγμα, πού έχουν ξοδευτεί τα χρήματα του οικογενειακού προϋπολογισμού. Ή να ρωτήσει πόσες καταθέσεις έχουν στην τράπεζα. Ή ακόμα η γυναίκα να έχει εισοδήματα και να μην της επιτρέπεται να τα διαχειριστεί. Εδώ επίσης μπορεί να σχολιάσει ο σύζυγος, «δεν σου πολυκόβει για αυτά, οπότε τα έχω αναλάβει εγώ». Έτσι υπάρχει πάλι ο έλεγχος, αφού η γυναίκα φοβάται να ρωτήσει για να μην γίνει… χαμός.
Υπάρχουν άλλες συγκεκριμένες φράσεις που λέει ένας άνδρας και πρέπει να χτυπήσουν ένα καμπανάκι για τη σύντροφό του;
Υπάρχουν συμπεριφορές ελέγχου που μπορούν να μας προειδοποιήσουν για τον κίνδυνο συντροφικής βίας. Φράσεις όπως «Αν θες να πας στους συγγενείς σου, θα σε πάω εγώ αλλιώς δεν πας πουθενά». ‘Ένα άλλο παράδειγμα είναι «Δώσε μου το τηλέφωνό σου να κοιτάξω κάτι», ή «Δώσε μου τους κωδικούς των μέσων κοινωνικής δικτύωσης», αιτήματα από πλευράς του που σκοπό έχουν τον έλεγχο κάθε πράξης και τον αντίστοιχο περιορισμό της.
Επίσης μπορεί να υπάρχουν απειλές, όπως «Αν δεν κάνεις αυτό που σου λέω, δεν θα σου δώσω χρήματα» ή «Δεν θα πληρώσω αυτό για τα παιδιά και θα φταις εσύ» ή «Θα σε ρεζιλέψω». Κι ακόμα χειρότερα, απειλές για τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα της γυναίκας. Μέχρι που εντέλει η κατάσταση ξεφεύγει και κορυφώνεται η βία με τη μορφή ενός ξεσπάσματος άνευ προηγουμένου. Έτσι χτίζεται ο κύκλος της βίας. Τα ξεσπάσματα λαμβάνουν χώρα όλο και πιο συχνά, η έντασή τους γίνεται ολοένα και πιο μεγάλη. Ακολουθεί ο λεγόμενός μήνας του μέλιτος. Ο άντρας φαίνεται μετανιωμένος, δείχνει απλόχερα την καλή του πλευρά. Μα σύντομα ο κύκλος της βίας θα ξαναρχίσει.
Μπορούμε να μιλήσουμε για το προφίλ της γυναίκας που δέχεται ενδοοικογενειακή βία; Έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά οι γυναίκες που κακοποιούνται;
Στη βιβλιογραφία υπάρχει μια σειρά από σύνδρομα όπως π.χ. «το σύνδρομο της κακοποιημένης γυναίκας» που αναφέρονται στο φαινόμενο και που περιγράφουν το προφίλ των γυναικών θυμάτων βίας. Η δική μας εμπειρία δείχνει ότι ανεξάρτητα από το μορφωτικό, οικονομικό και κοινωνικό προφίλ μιας γυναίκας, δυνητικά κάθε γυναίκα θα μπορούσε να πέσει θύμα συντροφικής ή ενδοοικογενειακής βίας. Όμως σε μια τέτοια κατάσταση συνήθως μένει η γυναίκα η οποία στην πατρική της οικογένεια έχει βιώσει κάτι αντίστοιχο. Η πιθανότητα να μας προσεγγίσει κάποιος άνθρωπος που στην αρχή θα μας δείξει την καλή του πλευρά αλλά στη συνέχεια θα αποδειχτεί βίαιος υπάρχει παντού και πάντα. Από αυτήν τη σχέση όμως θα δυσκολευτεί να φύγει -ή δεν θα φύγει εντέλει- η γυναίκα εκείνη που έχει παρόμοια εμπειρία μέσα από τη σχέση των γονιών της. Για παράδειγμα, έχοντας μεγαλώσει σε μια οικογένεια όπου ο πατέρας μπορεί να υποτιμούσε τη μητέρα, να την εκφόβιζε, να την απειλούσε ή ακόμη και να χτυπούσε την τότε κόρη (και σημερινή σύντροφο ή σύζυγο ενός άλλου κακοποιητικού συντρόφου), έχει βιώσει αυτές τις καταστάσεις ως μια καθημερινότητα. Επομένως όλες αυτές τις συμπεριφορές η γυναίκα μπορεί να τις βλέπει ως γνώριμες, να περιμένει σχεδόν από όλους τους άνδρες να τις έχουν, οπότε δεν την ξενίζουν δεν την παραξενεύουν. Συνεπώς άθελά της συντηρεί ένα τέτοιο δυσλειτουργικό οικογενειακό σύστημα, ενώ παράλληλα δυσκολεύεται να βγει από αυτό, πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει ώστε να σταματήσει αυτήν την κατάσταση.
Ως μια προσπάθεια να πάρει τα πράγματα στα χέρια της, παρατηρείται μάλιστα, κατά τη διάρκεια της φάσης της αυξανόμενης έντασης του κύκλου της βίας, η γυναίκα να φτάνει σε ένα σημείο όπου η ίδια «προκαλεί» το βίαιο ξέσπασμα του συντρόφου της. Δικαιολογημένα θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος γιατί συμβαίνει αυτό, «γιατί να δώσει η ίδια τη χαριστική βολή;». Η εξήγηση είναι απλή: δεν αντέχει την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα -ό,τι και να πει και να κάνει είναι μια ακόμη αφορμή για ξέσπασμα-, δεν αντέχει αυτήν την αίσθηση της αναμονής του βίαιου ξεσπάσματος και νιώθει την επιτακτική ανάγκη να αποφορτιστεί η κατάσταση.
Να γίνει ό,τι είναι να γίνει να τελειώνουμε δηλαδή;
Έτσι ακριβώς. Σκέφτεται μέσα στην απόγνωσή της «άντε, να τελειώνουμε», δεν πιστεύει ότι μπορεί να κάνει κάτι να το σταματήσει όλο αυτό , οπότε το προκαλεί να «ξεμπερδεύει». Από μαρτυρίες γυναικών πάντως γνωρίζουμε ότι πολλές φορές έχουν δει τη μητέρα τους να κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες και να μην μπορεί να ξεφύγει από τον κύκλο της βίας.
Οι γυναίκες που δέχονται ενδοοικογενειακή βία είναι συνήθως κι αυτές που δέχονται βία στην εργασία τους αλλά και στους άλλους χώρους όπου κινούνται;
Όταν ένας άνθρωπος έχει συνηθίσει να του μιλούν απαξιωτικά και να δέχεται κακοποιητικές συμπεριφορές, όπως παραβίαση φυσικών ορίων, αγγίγματα που δεν θέλει, ή σχολιασμούς σε σχέση με το σώμα, τις ικανότητες ή τη συμπεριφορά του μέσα στην οικογένεια, είναι πιο εύκολο αυτό να το βιώνει και σε άλλους χώρους. Είναι όλα μια αλυσίδα, το ένα φέρνει το άλλο ως μια φυσική συνέχεια. Αν έχουμε μάθει να παραβιάζονται τα όριά μας, η όποια άλλη πλευρά θα το δει αυτό, θα το αναγνωρίσει και θα συνεχίσει να παραβιάζει και εκείνη με τη σειρά της. Κι αυτό χρειάζεται η γυναίκα να το εντοπίσει, να το κατανοήσει, να μάθει πώς μπορεί να το διαχειριστεί. Εμείς, ως WIN HELLAS προσφέρουμε αυτή την αναγκαία εκπαίδευση μέσα από το ψυχοεκπαιδευτικό πρόγραμμά μας, εστιάζοντας μεταξύ άλλων στους τρόπους που μπορεί να χρησιμοποιήσει στην καθημερινότητά της προκειμένου να οριοθετήσει και να προστατευτεί. Το ψυχοεκπαιδευτικό πρόγραμμα παρέχεται δύο φορές τον χρόνο, συνήθως Οκτώβριο και Μάρτιο, με δεκαπέντε δίωρες εβδομαδιαίες συναντήσεις κατά τις οποίες αναλύουμε το φαινόμενο της συντροφικής βίας και τους τρόπους αντιμετώπισής του.
Μπορούμε να μιλήσουμε με αριθμούς; Πόσες γυναίκες έχουν προσφύγει στη WIN HELLAS;
Μιλάμε για πάνω από δεκαεπτά χιλιάδες γυναίκες. Τρέχουμε ετησίως προγράμματα και καμπάνιες ενημέρωσης γιατί το σημαντικότερο όλων είναι να αναγνωρίσουμε τι συμβαίνει. Πολλές φορές το πρόβλημα είναι καλυμμένο κάτω από έναν μανδύα ενοχής της γυναίκας που λέει «έφταιγα κι εγώ γιατί είχα τα νεύρα μου» ή φταίνε οι εξωτερικές συνθήκες, όπως ο κορονοϊός, μια ανασφάλεια λόγω ανεργίας, ένα πρόβλημα, οτιδήποτε μας επιτρέπει να δικαιολογούμε την κακοποιητική συμπεριφορά του συντρόφου, και να την χαρακτηρίζουμε ως ένα τυχαίο περιστατικό.
Για το προφίλ του άντρα – κακοποιητή τι μπορούμε να πούμε;
Στην πραγματικότητα ο άντρας που σήμερα ασκεί κακοποιητικές συμπεριφορές, κάποτε ήταν το αγόρι που έβλεπε τον πατέρα του να κακοποιεί τη μητέρα του. Αυτό του το βίωμα τον έχει «εκπαιδεύσει» σε τέτοιες συμπεριφορές τις οποίες στη συνέχεια έχει υιοθετήσει ως μοναδικό τρόπο διαχείρισης συγκρούσεων. Ασφαλώς, εδώ υπάρχει και η προσωπική ευθύνη. Αν ως άντρας καταλαβαίνω ότι βλάπτω τη σχέση μου, πρέπει να ζητήσω βοήθεια προκειμένου να επικοινωνώ με λειτουργικό τρόπο τις ανάγκες μου. Αν ως γυναίκα έχω διαπιστώσει τι μου συμβαίνει, τότε θα ζητήσω και εγώ βοήθεια. Θα αναγνωρίσω πρώτα ότι έχω εμπλακεί στο φαινόμενο της συντροφικής βίας και στη συνέχεια θα αντιληφθώ ποιες είναι οι δικές μου συμπεριφορές που διατηρούν το φαινόμενο ενεργό.
Κύριος στόχος μας είναι να αγκαλιάσουμε όλη την οικογένεια. Χρειάζεται να φέρουμε και τον άντρα κοντά μας, να συμπεριληφθεί κι εκείνος. Γιατί μια κακοποιητική συμπεριφορά από πλευράς του διατηρείται τόσο από την έλλειψη ενημέρωσής του, όσο και από την έλλειψη ανάληψης της προσωπικής του ευθύνης. Είναι σημαντικό να γίνει αντιληπτό και στον άνδρα που παράγει μια τέτοια συμπεριφορά αλλά και στη γυναίκα που την υφίσταται ότι μέσα από τέτοιες καταστάσεις επηρεάζεται όχι μόνο το ίδιο το ζευγάρι, αλλά και τα παιδιά του με ολέθριες για εκείνα συνέπειες. Τα παιδιά υιοθετούν σχεδόν αναπόφευκτα το μοντέλο της κακοποίησης, και στη συνέχεια το αναπαράγουν στις δικές τους σχέσεις και οικογένειες αργότερα. Κι έχουμε ήδη άντρες που έρχονται, γιατί έχουν υποστεί το φαινόμενο ως παιδιά, το έχουν αναγνωρίσει κι έχουν πλέον αφυπνιστεί και είναι πρόθυμοι να γνωρίσουν εναλλακτικούς και κυρίως λειτουργικούς μα και αποτελεσματικούς τρόπους συμπεριφοράς
Όλα αυτά βέβαια όσο δεν κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα και η ίδια η ζωή της γυναίκας. Πότε μια γυναίκα πρέπει να καταλάβει πως πρέπει άμεσα να φύγει; Και πώς;
Η ξεκάθαρη οδηγία είναι ότι, από τη στιγμή που υπάρχει απειλή για τη σωματική ακεραιότητα της γυναίκας και των παιδιών της οικογένειας, η αντίδραση πρέπει να είναι άμεση. Εντούτοις παρατηρούμε ότι η επικινδυνότητα χτίζεται συνήθως σταδιακά. Δεν είναι δυνατό εκεί που για χρόνια όλα είναι μια χαρά ξαφνικά να απειλείται η ζωή της γυναίκας. Σε όλα εκείνα τα περιστατικά που έχουμε παρακολουθήσει το τελευταίο διάστημα στην τηλεόραση βλέπουμε ότι πάντα ο περίγυρος -συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοι ή γείτονες- έχει παρατηρήσει κάτι. Έχουν ακούσει έντονους και επαναλαμβανόμενους καβγάδες, έχουν δει μελανιές στη γυναίκα, σοβαρούς τραυματισμούς ή έχουν εντοπίσει παράξενες συμπεριφορές: η γυναίκα κλείνεται, δεν μιλάει, αποφεύγει συναντήσεις. Κι όλοι εμείς στο σημείο αυτό έχουμε ευθύνη, δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια όταν δούμε κάτι τέτοιο στο περιβάλλον μας.
Όταν η γυναίκα αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος χρειάζεται να είναι προετοιμασμένη, να έχει άμεση και εύκολη πρόσβαση σε χρήματα, κινητό, στα κλειδιά του αυτοκινήτου της και σε απαραίτητα έγγραφα προκειμένου να μπορεί να διαφύγει. Κι αν δεν μπορεί να διαφύγει, να έχει φροντίσει προκειμένου να μπορεί να κλειδωθεί σε ένα δωμάτιο με τα παιδιά της, με ένα τηλέφωνο ώστε να ενημερώσει την αστυνομία και να καλέσει σε βοήθεια.
Μια δυνατή γυναίκα, εννοώ δυνατή οικονομικά, κοινωνικά και μορφωτικά, μπορεί να πέσει θύμα βίας;
Όσο πιο δυνατή είναι μια γυναίκα, τόσο πιο «εξευγενισμένο» είναι το είδος της βίας που υφίσταται. Γι’ αυτό και είναι δύσκολο να το αναγνωρίσει κάποιος. Ίσως να δέχεται περιορισμούς σε κάποιες επιλογές της, να δέχεται πιέσεις προκειμένου να εγκαταλείψει την καριέρα της στον βωμό της έννοιας της καλής συζύγου και μαμάς.
Σε αυτές τις περιπτώσεις ο άντρας θα πει «θέλω τη γυναίκα μου να ασχολείται με μένα και με τα παιδιά μας» αντί να πει «θα κάτσεις σπίτι, δεν έχεις να πας πουθενά». Με μεγάλη δυσκολία η γυναίκα θα αναγνωρίσει ότι στην ουσία υπάρχει συναισθηματικός εκβιασμός πίσω από όλα αυτά.
Η ανοχή της βίας από τη γυναίκα μπορεί να είναι και αποτέλεσμα της ενοχής της; Είτε για τη σεξουαλικότητά της, είτε για το παρελθόν της, είτε για τις φιλοδοξίες που δεν τελειώνουν στα όρια του σπιτιού;
Η ενοχή της γυναίκας κυρίως έχει να κάνει με το ότι εκείνη κάνει κάτι που προκαλεί τη κακοποιητική συμπεριφορά του συντρόφου της. Είτε το κάνει στο παρόν, είτε το είχε κάνει στο παρελθόν. Σκέφτεται για παράδειγμα ότι «αν δεν είχα κάψει το φαγητό, αν είχα σιδερώσει το πουκάμισό του, αν δεν είχα βγει έξω, αν είχα βάλει τα παιδιά για ύπνο για να μην τον ενοχλούν, αν δεν είχα πάρει δέκα κιλά, αν δεν είχα φορέσει εκείνο το κοντό φόρεμα …». Όλα αυτά τα «εάν» δημιουργούν μία ενοχή ενισχύοντάς της την άποψη ότι εκείνη φταίει για την κακοποίηση, είτε γιατί την προκαλεί είτε γιατί δεν μπορεί να τη σταματήσει. Κι όταν ένας άνθρωπος κατακλύζεται από ενοχές, δεν μπορεί ούτε να σκεφτεί καθαρά αλλά ούτε και να δράσει αποτελεσματικά.
Women In Need
Υγείας 33, Βούλα | τηλ.: 2108996636 | Δευτέρα έως Παρασκευή 09:00 – 16:00
www.winhellas.gr | info@winhellas.gr | facebook | instagram