Ο Χρήστος Αφρουδάκης γεννήθηκε για το πόλο
Ο Χρήστος Αφρουδάκης μιλάει στο Nou Pou για την καριέρα του, τη ζωή στο νότο και την πισίνα που δεν θα εγκαταλείψει ποτέ.
- 16/06/2017
(Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Ιωαννίδης)
Δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλές πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες από αυτή του Χρήστου Αφρουδάκη στην πόλη της Βουλιαγμένης. Στην περιοχή που μεγάλωσε και για την ακρίβεια στον σύλλογο που μεγάλωσε, γιατί ο Χρήστος Αφρουδάκης παραμένει ακόμα ένας γνήσιος αθλητής του ΝΟΒ. Μιλήσαμε για την ελληνική υδατοσφαίριση, το Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης, την Βουλιαγμένη και τους φίλους του που τον πειράζουν για το πόσο «νότιος» παραμένει.
Η πρώτη βουτιά στην πισίνα
“Όλα άρχισαν εδώ στην Βουλιαγμένη, την γειτονιά μου. Όλα άρχισαν στο πραγματικό μου σπίτι τον ΝΟΒ. Αν θυμάμαι καλά ήταν 1989 και έκανα την πρώτη μου βουτιά στην πισίνα στις σχολές εκμάθησης κολύμβησης. Βέβαια στο τμήμα κολύμβησης δεν μπήκα ποτέ, μπήκα απευθείας στο τμήμα του πόλο. Ήταν το 1990 και εγώ ήμουν 7 χρονών. Έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο το γεγονός ότι τα αδέρφια μου είχαν ήδη ξεκινήσει να παίζουν, επομένως στο σπίτι υπήρχε αυτό το κλίμα. Τους άκουγα να μιλάνε για το πόλο και ήθελα να μπορώ και εγώ να παίξω. Όπως όλα τα μικρότερα αδέρφια έτσι και εγώ είχα σαν πρότυπο τους μεγαλύτερους μου αδερφούς. Για μένα αυτό ήταν το σκαλοπάτι που με έβαλε στο πόλο. Θυμάμαι ακόμα τις πρώτες μου στιγμές στην πισίνα. Τώρα που το σκέφτομαι είμαι πολύ χαρούμενος που έχω αναμνήσεις από εκείνη την εποχή. Θυμάμαι τον εαυτό μου στο Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης από πολύ μικρός”.
“Στο άθλημά μας δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από το να έχεις σωστές βάσεις. Αθλητικά, προπονητικά, σαν άνθρωπος, σαν παίκτης. Σ’ αυτό με βοήθησε πάρα πολύ ο σύλλογος αλλά και η ίδια η δεκαετία του 1990, μια πάρα πολύ σημαντική εποχή για το άθλημά μας – μη σου πω για τον ελληνικό αθλητισμό εν γένει. Πρώτα απ’ όλα για μένα γιατί την ζούσα σαν πιτσιρίκι. Τότε ξεκίνησε το άθλημα να απογειώνεται, τόσο σε συλλογικό, όσο και σε εθνικό επίπεδο. Σημεία σταθμός είναι το Κυπελλούχων της Βουλιαγμένης, η επιτυχία της Εθνικής Ομάδας το 1997. Έβαλε τα θεμέλια για το πόλο του μέλλοντος. Πολύ μεγάλη ιστορία να είσαι μικρός και να μαθαίνεις σ’ αυτό το κλίμα των επιτυχιών. Γίνεσαι πρωταθλητής χωρίς να το καταλάβεις.”
Η καθιέρωση στη Βουλιαγμένη και η καριέρα στη Νάπολι
“Τα πράγματα σοβάρεψαν απότομα κάπου στο 2000. Τότε ήταν που είχα την πρώτη μου συμμετοχή στην αντρική ομάδα της Βουλιαγμένης. Ήμουν 16 χρονών. Μεγάλο βήμα να φοράς αυτό το σκουφάκι και να αγωνίζεσαι δίπλα σε μεγάλους αθλητές. Συνολικά, έμεινα στην ομάδα 4 χρόνια και έπειτα έφυγα το 2004 και πήγα στην Ιταλία στη Νάπολη. Τον πρώτο μου κιόλας χρόνο εκεί καταφέραμε και κερδίσαμε την Ευρωλίγκα. Ήταν μεγάλο σχολείο για μένα η Νάπολη. Μιλάμε για ένα πάρα πολύ ανταγωνιστικό πρωτάθλημα σε μια χώρα με πολύ σπουδαία παράδοση στο Πόλο. Ακόμα στεναχωριέμαι λίγο που δεν καταφέραμε να κερδίσουμε το πρωτάθλημα Ιταλίας. Καταλαβαίνω όμως και πόσο δύσκολο ήταν.”
“Όταν γύρισα από την Ιταλία έπαιξα για έναν χρόνο στον Εθνικό και μετά για 4 χρόνια στον Ολυμπιακό. Περίεργο για μένα να είσαι στην Ελλάδα και μακριά από τον ΝΟΒ, αλλά ο αθλητισμός τα έχει αυτά. Μερικές φορές μαθαίνεις να ζεις λίγο πιο μακριά από τα συναισθήματά σου. Συμπεριφέρεσαι σαν επαγγελματίας, εξελίσσεσαι, γίνεσαι καλύτερος αθλητής. Στον Ολυμπιακό καταφέραμε να πάρουμε τα τέσσερα συνεχόμενα νταμπλ. Ήμουν μέλος μιας πραγματικά μεγάλης ομάδας με σπουδαίους αθλητές. Όμως, όπως στην ζωή, έτσι και στον αθλητισμό υπάρχει και το τι θέλει η καρδιά μας. Έτσι, γύρισα στο σπίτι μου, στο ΝΟΒ και κάναμε νταμπλ από τον πρώτο κιόλας χρόνο της επιστροφής μου. “
Η δυσκολία της υδατοσφαίρισης
“Το πόλο είναι ένα δύσκολο άθλημα. Από τις πρώτες κιόλας επαφές με το άθλημα καταλαβαίνεις ότι χρειάζεται ιδιαίτερη ενέργεια και σκληρή προπόνηση για να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις της πισίνας. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούν να παίξουν όλοι Πόλο. Φαντάζομαι βέβαια ότι ο κάθε αθλητής κάτι ανάλογο λέει για το άθλημά του. Βλέπει τις δυσκολίες που άλλοι δεν μπορούν να δουν. Όμως με το πόλο η συνθήκη του υδάτινου στοιχείου και ο αγώνας μέσα σε αυτό το πλαίσιο αυξάνει αυτόματα τις απαιτήσεις. Πολλές φορές δεν είναι εύκολο να το καταλάβει αυτό το γεγονός ο μέσος θεατής, όμως πιστεύω πώς οι αθλητές το καταλαβαίνουν αμέσως. Από τις πρώτες κιόλας φάσεις που θα δεις.”
“Το πόλο έχει έναν πιο σκοτεινό κόσμο, που δεν έχεις παίξει δεν μπορείς να το καταλάβεις. Μιλάω για τις μάχες που δίνονται κάτω απ το νερό. Τα πιασίματα, την ένταση, τη σωματική επαφή, τις κούρσες από την μια άκρη της πισίνας στην άλλη. Για εμάς που είμαστε εξοικειωμένοι όταν βλέπουμε την έξω απ’ το νερό εικόνα καταλαβαίνουμε αυτόματα τι γίνεται και από κάτω. Όμως, οι θεατές πολλές φορές βλέπουν ένα πολύ μικρό μέρος του σώματός μας και νομίζουν ότι το άθλημα περιορίζεται σε αυτό που βλέπουν. Γι’ αυτό πολλές φορές θα ακούσεις τους ανθρώπους της υδατοσφαίρισης να λένε ότι το άθλημα χάνει πολύ απ’ την τηλεόραση. Είναι αλήθεια γιατί χάνεις πολύ απ’ την πληροφορία που θα σε βοηθήσει να καταλάβεις πράγματα για την εξέλιξη ενός αγώνα. Από την άλλη βέβαια μεριά, η αλήθεια είναι ότι η υδατοσφαίριση έχει δυσνόητους κανόνες, όμως αν κάτσει κάποιος και σου εξηγήσει μια φορά τα βασικά τότε είναι αρκετά εύκολο να το παρακολουθήσεις.”
Οι παραδοσιακές δυνάμεις του πόλο και το όνειρο του κάθε πολίστα
“Υπάρχουν εθνικές ομάδες που ανέκαθεν είχαν την πρωτοκαθεδρία. Ελάχιστες σημαντικές αλλαγές έχουν γίνει σε αυτό. Βασικά η μόνη αλλαγή αφορά την Γιουγκοσλαβία η οποία εξαιτίας των εθνικών της θεμάτων έχει χωριστεί σε Μαυροβούνιους, σε Κροάτες και σε Σέρβους. Ακόμα όμως και αν έχουν σπάσει σε τρία μέρη αποτελούσαν και αποτελούν μια από τις μεγάλες και παραδοσιακές σχολές της υδατοσφαίρισης. Νομίζω όλοι οι πολίστες που παίζουμε με τις εθνικές μας ομάδες έχουμε αναρωτηθεί τι θα συνέβαινε αν κατέβαιναν όλοι μαζί ως Γιουγκοσλάβοι. Τους βοηθάει πολύ ο σωματότυπός τους και η φυσική τους δύναμη. Έχουν όμως απέναντί τους τους Ούγγρους. Στην Ουγγαρία δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Πόλο είναι το εθνικό τους σπορ. Τώρα όλοι εμείς οι υπόλοιποι προσπαθούμε να μπούμε σφήνα σε αυτές τις δυνάμεις. Καμιά φορά τα καταφέρνουμε οι ευρωπαϊκές χώρες της Μεσογείου η Ιταλία, η Ισπανία και η Ελλάδα.”
“Το σημαντικό είναι ότι αυτές οι μεσογειακές χώρες έχουν αναπτύξει ένα διαφορετικό στυλ παιχνιδιού για να επιβιώσουν. Το «φάρμακό» μας απέναντι στην δύναμη ήταν και παραμένει η κίνηση και η φυσική κατάσταση. Βέβαια, όπως κάθε άθλημα, έτσι και το Πόλο εξελίσσεται και το μεγάλο πλεονέκτημα της φυσικής κατάστασης εξαλείφεται. Όλοι πλέον οι παίκτες είναι καλά και σωστότερα προπονημένοι. Οπότε μπαίνεις σε λεπτομέρειες τακτικής και στο πώς προσεγγίζεις το παιχνίδι. Βέβαια και η τακτική σίγουρα παίζει τον ρόλο της. Δεν είναι το άθλημα που έχει χιλιάδες συστήματα, αλλά νομίζω πώς ο προπονητής παίζει σημαντικό ρόλο στην πορεία ενός αγώνα. Επίσης, είναι πολύ σημαντικό το πώς έχει προετοιμάσει την ομάδα, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά πριν από κάθε παιχνίδι.”
“Είναι όπως καταλαβαίνεις φυσιολογικό να κοιτάς τις παραδοσιακές δυνάμεις του πόλο με θαυμασμό. Αν θα ήθελα να δω τον εαυτό μου μέσα σε κάποια ομάδα που πάντοτε θαύμαζα αυτή είναι η Ουγγαρία. Ξεχωρίζω τον τρόπο παιχνιδιού τους, είναι πολύ υψηλού επιπέδου τεχνικά αλλά ταυτόχρονα και κάπως φαντεζί. Πραγματικά υπάρχουν φάσεις σε έναν αγώνα πόλο που τις βλέπουμε μόνο από αυτούς. Ειλικρινά θα ήθελα πολύ να δω τον εαυτό μου μέσα σε αυτό το σύνολο. Θα μου άρεσε να δω αν θα μπορούσα να σταθώ σ’ αυτή την ομάδα, σε αυτό το επίπεδο.
Τα νότια προάστια του Χρήστου Αφρουδάκη
“Τα νότια είναι η ζωή μου. Ζω ακόμα στην Βουλιαγμένη και είμαι πάρα πολύ δεμένος με την περιοχή, και ακόμα περισσότερο με τον ίδιο τον όμιλο. Οι φίλοι μου με κοροϊδεύουν πολύ γι’ αυτό. Με λένε «Δήμαρχο» γιατί πολλές φορές μπορεί να περνάω από την πλατεία της Βουλιαγμένης και χαιρετάω αρκετό κόσμο. Όμως είναι λογικό. Έχω μεγαλώσει εδώ. Σαν παιδί την λάτρευα την Βουλιαγμένη και αυτό ακόμα παίζει τον ρόλο του γιατί την έχω συνδέσει με όλες μου τις παιδικές αναμνήσεις. Προσπαθώ, δε, να έχω σχέση με όλους τους ανθρώπους της περιοχής γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας μου, είμαι από μικρός ιδιαίτερα κοινωνικός.”
“Φαντάσου ότι για όσα χρόνια ζούσα στο εξωτερικό όλοι με πείραζαν γι’ αυτό. Ο πατέρας μου έκανε πλάκα και μου έλεγε «εσένα σου λείπουν ακόμα και οι περιπτεράδες της Βουλιαγμένης». Η πλάκα είναι ότι πολλές φορές μιλούσα μαζί τους στο τηλέφωνο. Όταν έφυγα για την Ιταλία κατάλαβα πόσο μου έλειπαν όλοι οι άνθρωποι της καθημερινότητάς μου. Εκεί είναι που συνειδητοποίησα ότι η Βουλιαγμένη είναι το σπίτι μου. Όσο περνάνε τα χρόνια δένεσαι όλο και περισσότερο.”
Η ώρα που θα κρεμαστεί το σκουφάκι
“Η πισίνα κάποια στιγμή σταματάει, αλλά για μένα προσωπικά, η ενασχόλησή μου με την πισίνα δεν νομίζω ότι θα σταματήσει ποτέ. Ξέρεις, δεν θέλω να λέω μεγάλες κουβέντες, αλλά ίσως δεν μπορώ να σκεφτώ την ζωή μου χωρίς μια ενασχόληση με την πισίνα. Είτε βοηθώντας εξω-αγωνιστικά έναν σύλλογο από κάποιο πόστο, είτε από κάποιο προπονητικό πόστο. Δεν μπορώ να μείνω πολύ καιρό έξω απ’ το νερό, δεν έχω μάθει έτσι, μου φαίνεται εντελώς αφύσικο. Σκέψου ότι όλα αυτά τα χρόνια που είμαι επαγγελματίας όταν πάω διακοπές για να ξεκουραστώ θα πάω να κολυμπήσω για λίγο. Με κάνει να νιώθω υπέροχα το νερό.